IPTPB1/4511-356/15-4/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2015 r. (data wpływu 22 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło w dniu 21 września 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 7 września 2015 r., Nr IPTPB1/4511-356/15-2/MM, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 7 września 2015 r. (data doręczenia 10 września 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem, które wpłynęło dnia 21 września 2015 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 17 września 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

X Spółka Akcyjna (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest największym w Polsce i czołowym w Europie koncernem chemicznym należącym do Grupy Kapitałowej.

Wnioskodawca przekazuje samochody służbowe do użytkowania Członkom Zarządu, Dyrektorom, innym pracownikom, a także osobom, które świadczą na rzecz Wnioskodawcy usługi w charakterze przedstawicieli terenowych (dalej: "Użytkownicy"). Ostatnie ze wskazanych powyżej osób wykonują powierzone im obowiązki na podstawie umów cywilnoprawnych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Obszary ich działania są bardzo rozległe i w siedzibie Wnioskodawcy pojawiają się sporadycznie. Samochody służą Użytkownikom do efektywnej realizacji zadań służbowych.

Wnioskodawca wprowadził Zasady korzystania z samochodów służbowych oddanych do dyspozycji pracowników do celów służbowych i prywatnych, a także Regulamin polityki flotowej w strukturze terenowej (dalej: "Regulamin"). Zgodnie z przyjętymi w Spółce zasadami, decyzja o przyznaniu danemu Użytkownikowi samochodu służbowego uzależniona jest od charakteru jego pracy/powierzonych mu zadań, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności (tekst jedn.: konieczności wykonywania czynności służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy) oraz dyspozycyjności.

Przekazanie samochodu służbowego do stałego używania związanego z wykonywaniem obowiązków służbowych następuje na podstawie uchwały Zarządu, na pisemny i uzasadniony wniosek, po zawarciu z Użytkownikiem umowy o używanie samochodu służbowego. Samochody służbowe wydaje się na podstawie protokołu przekazania. Na Użytkowników nałożony jest cały szereg obowiązków w związku z korzystaniem z powierzonych im samochodów, w szczególności są oni zobowiązani do korzystania z przekazanego im pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, w sposób zapewniający jego bezpieczeństwo, tankowania samochodu na autoryzowanych stacjach paliw, dbałości o jego stan techniczny, ochrony przed kradzieżą, itp.

Wnioskodawca rozważa nałożenie na niektórych Użytkowników obowiązku parkowania samochodu w miejscu ich zamieszkania. Wnioskodawca chce bowiem zapewnienia ciągłej gotowości Użytkowników do wykonywania zadań służbowych oraz zwiększenia efektywności (także kosztowej) korzystania przez Użytkowników z floty samochodowej.

Należy podkreślić, że obszar działania każdego z przedstawicieli terenowych (tzn. osób wykonujących powierzone im przez Wnioskodawcę zadania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej) jest rozległy i w siedzibie Wnioskodawcy pojawiają się oni sporadycznie. Wykonując obowiązki przedstawicieli terenowych osoby te często się przemieszczają. Dodatkowo, osoby te muszą być w stałym kontakcie z klientem (co m.in. oznacza, że odbywają oni spotkania handlowe także poza standardowymi godzinami pracy), co wynika z nałożonego na nie przez Wnioskodawcę obowiązku dyspozycyjności.

Inne osoby, chociaż zasadniczo wykonują pracę na terenie zakładu Wnioskodawcy, są zobowiązane (ze względu na charakter pracy i zakres powierzonych im obowiązków) do pozostawania w dyspozycji Wnioskodawcy. Wykonywana przez te osoby praca wymaga częstych wyjazdów i kontaktów z urzędami, instytucjami, a przede wszystkim firmami, z którymi Wnioskodawca współpracuje.

Wnioskodawca doszedł więc do wniosku, że zobligowanie tych grup Użytkowników do parkowania samochodu w pobliżu miejsca ich zamieszkania zwiększy efektywność wykonywanych przez nich obowiązków.

W powyżej wskazanych przypadkach Wnioskodawca zamierza nałożyć na Użytkowników obowiązek nadzoru nad powierzonym mieniem w celu zwiększenia jego bezpieczeństwa.

Jednocześnie, należy wskazać, że wszelkie sytuacje, w których Użytkownik korzysta z samochodu służbowego w celach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, są rozpoznawane przez Wnioskodawcę jako korzystanie przez Użytkowników z samochodu w celach prywatnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w sytuacji, w której Wnioskodawca powierza Użytkownikom samochody służbowe w celu należytego wywiązywania się przez nich z powierzonych obowiązków, zapewnienia efektywności podejmowanych przez nich działań oraz pozostawania w pełnej dyspozycyjności względem Wnioskodawcy i Użytkownicy ci korzystają z samochodów służbowych w celu dojazdu do miejsca parkowania pojazdu służbowego znajdującego się w pobliżu ich miejsca zamieszkania/pobytu do miejsca wykonywania zadań i z powrotem, Wnioskodawca powinien uznać takie podróże za generujące przychód po stronie Użytkowników i wypełniać w odniesieniu do tego przychodu funkcję płatnika na podstawie art. 31, art. 32, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, przejazdy Użytkowników powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania/ pobytu jako wyznaczonym miejscem garażowania samochodów służbowych, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych/powierzonych zadań i z powrotem, jako związane z należytym wywiązywaniem się przez nich z powierzonych obowiązków, zapewnienia efektywności podejmowanych przez nich działań oraz pozostawiania względem Wnioskodawcy w pełnej dyspozycyjności, nie powinny być traktowane jako jazdy w celach prywatnych, a tym samym nie będą generowały przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w stosunku do którego na Wnioskodawcy ciążyłyby obowiązki płatnika, wynikające z art. 31, art. 32, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, przejazdy Użytkowników powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania/pobytu (tekst jedn.: wyznaczonym miejscem garażowania samochodów służbowych), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych będą stanowiły realizację ich obowiązków nałożonych przez Wnioskodawcę, a tym samym nie powinny być rozpatrywane jako rodzące po ich stronie przychód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy (...).

Artykuł 32, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określają w jaki sposób należy wypełniać obowiązki płatnika (tekst jedn.: obliczać i pobierać należne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, wpłacać je na konto właściwego urzędu skarbowego, sporządzać i składać deklarację PIT-4R oraz informację PIT-11).

Z brzmienia powołanego art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że aby po stronie danego podmiotu występowały obowiązki płatnika, jego pracownicy muszą osiągać od tego podmiotu przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że chociaż samochody zostały przydzielone tak Użytkownikom będącym pracownikami, jak i związanym z Wnioskodawcą umową o współpracę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to zasadniczo skutki podatkowe korzystania przez Użytkowników świadczących usługi w charakterze przedstawicieli terenowych z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych w kontekście powstawania po ich stronie ewentualnego przychodu, należy rozpatrywać w taki sam sposób, jak w przypadku pracowników.

W związku z wymaganą dyspozycyjnością związaną z zajmowanymi stanowiskami, czy pełnioną funkcją oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem lub kradzieżą Wnioskodawca zamierza zobowiązać niektórych Użytkowników do parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania/pobytu. Takie rozwiązanie ma na celu zapewnienie ich mobilności oraz zagwarantowanie efektywności (tekst jedn.: oszczędności czasu) w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych/powierzonych zadań.

Jako że takie parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania/pobytu jest uzasadnione okolicznościami (tekst jedn.: zapewnieniem mobilności i dyspozycyjności Użytkowników oraz zwiększeniem efektywności wykonywanych przez nich zadań) należy uznać, że przejazdy pomiędzy miejscem parkowania w pobliżu miejsca zamieszkania/pobytu Użytkowników, a miejscem wykonywania pracy/świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy stanowią realizację powierzonych obowiązków, a tym samym nie mogą prowadzić do powstania po ich stronie przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając to na względzie należy stwierdzić, że przejazdy z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania/pobytu miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków powierzonych przez Wnioskodawcę i z powrotem, przydzielonymi samochodami służbowymi - co zostało podyktowane charakterem pracy/zakresem powierzonych Użytkownikom obowiązków - nie będą stanowiły przychodu dla Użytkowników ze stosunku pracy, czy z działalności gospodarczej, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych i nie będą służyły sfinansowaniu (pokryciu) kosztów dojazdu do pracy/miejsca świadczenia usług.

Przejazdy te będą bowiem stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy, a także - z uwagi na charakter powierzonych zadań, będą służyły zapewnieniu stałej gotowości (mobilności) do wykonywania obowiązków służbowych.

Reasumując należy stwierdzić, że przejazdy ww. Użytkowników samochodami służbowymi z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania/pobytu miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy/miejsca wykonywania powierzonych obowiązków, które nie służą osobistym celom Użytkowników, lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych, nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód powstały po stronie Użytkowników. Tym samym zdaniem Wnioskodawcy, nie będą ciążyły na Nim obowiązki płatnika w omawianym zakresie. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania od wartości tych przejazdów zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, czy uwzględniania jej w deklaracji PIT-4R, czy informacji PIT-11.

Powyższe stanowisko potwierdza ugruntowana linia interpretacyjna organów podatkowych, m.in.:

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lutego 2015 r., Nr IBPBII/1/415-905/14/MZ, w której wskazano: "(...) przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania miejsca parkowana do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą one osobistym celom pracowników, lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Tym samym z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych",

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 grudnia 2014 r., Nr IBPBII/1/415-773/14/BD, gdzie wskazano: "(...) używanie samochodów służbowych służy wyłącznie celom związanym z realizowaniem zadań pracowniczych (zadań służbowych). To oznacza że w takiej sytuacji trudno uznać, że pracownikowi powierzono samochód tylko po to, aby zapewnić mu transport z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem. Tym samym bezpodstawnym byłoby także stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracownika w postaci nieodpłatnego świadczenia. Inaczej sytuacja wygląda wówczas, gdy samochód służbowy zostałby powierzony pracownikom tylko i wyłącznie po to, aby mogli nim dojeżdżać z miejsca zamieszkania do pracy i z pracy do miejsca zamieszkania, a więc nie w celu realizacji zadań służbowych, lecz celów osobistych. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika jednakże, że przekazanie pracownikom samochodów służbowych do używania podyktowane jest tylko i wyłącznie potrzebami pracodawcy: prawidłową realizacją zadań i należytym zabezpieczeniem mienia firmy."

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 października 2014 r., Nr IPPB4/415-547/14-3/JK3, w której stwierdzono, że: (...) przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów lub w przypadku gdy było to możliwe, wprost w miejscu zamieszkania pracownika gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika."

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w analizowanym zdarzeniu przyszłym podróże Użytkowników (czy to pracowników, czy współpracowników) na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania/pobytu jako wyznaczonym miejscem garażowania samochodów służbowych a miejscem wykonywania obowiązków służbowych/powierzonych zadań i z powrotem, nie będą generowały po stronie Użytkowników przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do której Wnioskodawca byłby zobowiązany wypełniać funkcję płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego....., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.