IPTPB1/4511-27/15-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 15 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 18 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie towarów handlowych wskazanych w dokumentach celnych (pytanie Nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 15 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 6 marca 2015 r., IPTPP2/4512-25/15-2/PRP, Nr IPTPB1/4511-27/15-2/AP na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 6 marca 2015 r. (data doręczenia 10 marca 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 18 marca 2015 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 16 marca 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest m.in. sprzedaż kosmetyków. Z tytułu tej działalności zarejestrowany jest jako czynny podatnik VAT. W dniu 7 marca 2013 r. Wnioskodawca dokonał przywozu kosmetyków z Wysp Kanaryjskich (perfumy, wody toaletowe, wody po goleniu, dezodoranty i sztyfty) w łącznej ilości 367 sztuk (dalej "Towary"). Kwota, za którą Wnioskodawca nabył Towary, wynosiła 12 022,68 EUR. Zarówno ilość, jak i wartość Towarów została potwierdzona m.in. w dokumencie "Spis i opis rzeczy", sporządzonym przez Oddział Celny w X w dniu 8 marca 2013 r.

Na większość zakupionego towaru Wnioskodawca posiada paragony dokumentujące zakup. W stosunku do części zakupionych towarów cena została ustalona na podstawie cen z metek lub na podstawie wystawionego przez sprzedawcę Towarów dokumentu przypominającego swoją formą paragon fiskalny, niezawierającego jednak danych sprzedawcy. Reszta cen została ustalona na podstawie posiadanych przez Wnioskodawcę paragonów.

Wnioskodawca nie wypełnił ciążącego na Nim obowiązku polegającego na przedstawieniu oraz zgłoszeniu ww. towarów polskim organom celnym.

Na podstawie art. 217 § 1 i 2 ustawy - Kodeks postępowania karnego (dalej "k.p.k.") w związku z art. 308 § 1 k.p.k., w związku z art. 122 § 1 pkt 1 k.k.s., zgodnie z art. 143 § 1 pkt 6 k.p.k. w związku z art. 113 § 1 k.k.s. wezwano Wnioskodawcę do dobrowolnego wydania Towarów, co też uczynił.

Sąd Rejonowy w Y ("Sąd") w wyroku wydanym w trybie nakazowym w dniu 30 października 2013 r. uznał, że Wnioskodawca naraził swoim postępowaniem Skarb Państwa na uszczuplenie należności podatkowych (podatku od towarów i usług) na kwotę 11 503 zł 91 gr. Sąd do wymierzenia kwoty podatku przyjął wartość Towarów wskazaną w dokumentach celnych, czyli 12 022,68 EUR.

Tym samym, na podstawie art. 54 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (dalej "k.k.s.") Sąd uznał, że Wnioskodawca dopuścił się przestępstwa karnoskarbowego i na mocy art. 54 § 2 - kwalifikując tym samym czyn Wnioskodawcy jako typ uprzywilejowany przestępstwa z art. 54 k.k.s. w związku z art. 23 § 1 i 3 k.k.s., wymierzył Mu karę grzywny w wymiarze 10 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych. Wnioskodawca został również obciążony opłatą i wydatkami na mocy ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, w wysokości 190 zł.

Na podstawie decyzji Sądu w dniu 7 lutego 2014 r. Wnioskodawca uregulował zaległość podatkową w podatku od towarów i usług wraz z należnymi odsetkami. Łącznie do Urzędu Skarbowego Z przelana została kwota 12 609 zł.

Wnioskodawca w dniu 5 marca 2014 r., będąc czynnym podatnikiem VAT, złożył za radą pracowników organu celnego deklarację VAT-9M, wykazując w poz. 16 kwotę podatku należnego podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego w wysokości 11 504 zł.

W wyniku uregulowania zaległego zobowiązania podatkowego wraz z należnymi odsetkami, na podstawie orzeczenia Sądu (sygn. akt VI K 917/13 z dnia 17 lutego 2014 r.) o zwrocie dowodów rzeczowych w postaci 367 sztuk kosmetyków, które zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w A (sygn. akt VI KZ 179/14 z dnia 13 maja 2014 r.), wydane zostało w dniu 29 lipca 2014 r. zawiadomienie Naczelnika Urzędu Celnego w B o możliwości odbioru Towarów z magazynu depozytowego Urzędu Celnego w B mieszczącego się w B przy ul. XXX.

W dniu 31 lipca 2014 r. Wnioskodawca odebrał zatrzymany Towar, który przeznaczony został do sprzedaży w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W piśmie z dnia 16 marca 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano m.in., że:

1. Zakres działalności gospodarczej Wnioskodawcy to 46.45.Z - sprzedaż hurtowa perfum i kosmetyków.

2. Forma opodatkowania Wnioskodawcy to zasady ogólne.

3. Rodzaj dokumentacji podatkowej prowadzonej przez Wnioskodawcę to księga przychodów i rozchodów.

4. Wnioskodawca nie zaliczył wartości towarów wskazanych w dokumentach celnych do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

5. Wnioskodawca osobiście przywiózł kosmetyki z Wysp Kanaryjskich.

6. Wnioskodawca dobrowolnie wydał kosmetyki w dniu 7 marca 2013 r.

Ponadto wskazano, że Wnioskodawca używając sformułowania "dokumenty celne" miał na myśli dokument "Spis i opis rzeczy" z dnia 8 marca 2013 r. oraz zawiadomienie z dnia 29 lipca 2014 r., o których mowa we wniosku. Użyte sformułowanie wynika z definicji terminu "decyzja" we wspólnotowym Kodeksie celnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. W jaki sposób, w szczególności poprzez złożenie której deklaracji, Wnioskodawca powinien rozliczyć import Towarów opisany w stanie faktycznym.

2. Czy wartość Towarów wskazanych w dokumentach celnych będzie stanowić dla Wnioskodawcy podatkowy koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

3. Według jakiego kursu Wnioskodawca powinien przeliczyć wartość Towarów wskazaną w dokumentach celnych na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie Nr 2 dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie towarów handlowych wskazanych w dokumentach celnych, natomiast w zakresie pytania Nr 1 oraz Nr 3 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Użyte w art. 22 ust. 1 ww. ustawy sformułowanie "wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów" wskazuje, że za koszt uzyskania przychodów może być uznany jedynie wydatek, który pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym ze źródłem przychodów.

Tego samego zdania był Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt II FSK 1834/11: "(...) Podkreślenia raz jeszcze wymaga, że zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 22 ust. 1 oraz art. 24 ust. 1 i 2 oraz art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie towaru u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar i zużyć go w działalności gospodarczej, aby wydatek ten móc zaliczyć do przychodów (zob. wyrok NSA z 29 maja 2012 r., II FSK 2323/10 - publik. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Organy podatkowe muszą wszelako dysponować takimi środkami wskazującymi na rzeczywiste poniesienie wydatków (...). Należy przy tym dopuścić wszelkie możliwe środki dowodowe, z których wynikałyby powyższe okoliczności. Organy muszą dysponować takimi środkami, aby w każdej chwili móc zweryfikować te wydatki z uwzględnieniem przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych."

Trzeba przy tym zauważyć, że zagadnienia dotyczące prawidłowego dokumentowania poniesionych wydatków przez podatnika, który ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, zostały unormowane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r. poz. 1037; dalej "Rozporządzenie").

Jak wskazano w piśmie Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 czerwca 2011 r., sygn. akt ILPB3/423-97/11-2/GC: "(...) Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Stosownie do art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem."

W myśl § 26 Rozporządzenia oraz powyższej interpretacji, zapisy dotyczące wydatków (kosztów) powinny być dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w § 12-16.

Z przepisów tych wynika, że podstawowym dokumentem uprawniającym do uwzględnienia w kosztach podatkowych wydatków poniesionych w związku z działalnością gospodarczą jest faktura (faktura VAT, dokumenty celne, rachunki, itp.). Jednak w ściśle określonych przypadkach, wskazanych w § 14 Rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze mogą być dowody wewnętrzne, paragony lub dowody kasowe. Dla niniejszej sprawy ważnym jest fakt, że ustawodawca w Rozporządzeniu zawarł również dokument celny jako jeden z dokumentów księgowych, dających podstawę do wprowadzenia wydatku do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Nawiązując zatem do § 12 ust. 3 Rozporządzenia oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 11 października 2011 r., Nr IPTPB1/415-91/11-2/AG, należałoby uznać, że dowodami księgowymi, które dają prawo do zaliczenia wykazanych w nich kwot towarów do kosztów uzyskania przychodu są:

Wnioskować zatem można, że dokument celny posiadany przez Wnioskodawcę, zawierający wszystkie formalne składniki jakie powinien zawierać dokument księgowy, jest podstawą (choć nie jedyną) uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odpowiedzi podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów - z upoważnienia ministra - na interpelację nr 8337 w sprawie uwzględnienia kosztów nabycia na aukcjach internetowych jako kosztów uzyskania przychodu organ potwierdził stanowisko prezentowane powyżej przez Wnioskodawcę.

Jak podkreślił Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji podatkowej z dnia 18 lipca 2013 r., Nr IBPP4/443-188/13/LG: "(...) przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji dokumentu celnego. Przyjmuje się zatem, że dokumentami celnymi są przede wszystkim dokument SAD oraz decyzje naczelników urzędów celnych, określające wysokość podatku z tytułu importu. Dokumentem celnym jest również potwierdzona za zgodność z oryginałem kserokopia dokumentu SAD, czy decyzji."

Powyższe daje podstawę pod wnioskowanie, że nie ma sztywnych ram, które określałyby jak ma wyglądać dokument celny, który daje podstawę pod wprowadzenie kosztu w postaci wykazanego w nim wydatku do podatkowej księgi przychodów i kosztów.

Dlatego też Wnioskodawca stoi na stanowisku, że posiadane przez Niego dokumenty celne wydane w postępowaniu celnym, określające kwotę towarów importowanych na terytorium Rzeczpospolitej Polski wraz z kwotą należnego podatku VAT, są dokumentami spełniającymi warunki ustawowe poprawnego dokumentu księgowego, mogącego zostać wykorzystanym przez Niego dla celów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące warunki:

* być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdować się wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki te muszą być zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i zostać poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tej działalności; równocześnie nie mogą być wymienione w ustawowym katalogu wydatków nieuznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia danego wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Jednocześnie jednak zwrócić należy także uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków. Tylko bowiem wydatek prawidłowo udokumentowany może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, sposób dokumentowania ponoszonych kosztów uzależniony jest od rodzaju prowadzonych przez podatnika ksiąg podatkowych.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczania wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, w tym także warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę ujęcia wydatku jako koszt w tej księdze, określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r. poz. 1037).

Stosownie do treści § 12 ust. 3 pkt 1 i 2 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej (§ 12 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, że za dowody księgowe uważa się również:

Ponadto, zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie: nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). Przy czym, możliwość dokumentowania wydatków dowodami wewnętrznymi została ograniczona wyłącznie do wydatków enumeratywnie wskazanych w ww. rozporządzeniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej perfum i kosmetyków. Wnioskodawca dokonał przywozu kosmetyków z Wysp Kanaryjskich (perfumy, wody toaletowe, wody po goleniu, dezodoranty i sztyfty) w łącznej ilości 367 sztuk. Zarówno ilość, jak i wartość towarów została potwierdzona m.in. w dokumencie "Spis i opis rzeczy", sporządzonym przez Oddział Celny. Na większość zakupionego towaru, Wnioskodawca posiada paragony dokumentujące zakup. Wnioskodawca nie wypełnił ciążącego na Nim obowiązku polegającego na przedstawieniu oraz zgłoszeniu ww. towarów polskim organom celnym. Sąd Rejonowy w wyroku wydanym w trybie nakazowym uznał, że Wnioskodawca naraził swoim postępowaniem Skarb Państwa na uszczuplenie należności podatkowych (podatku od towarów i usług). Sąd do wymierzenia kwoty podatku przyjął wartość towarów wskazaną w dokumentach celnych. Sąd uznał, że Wnioskodawca dopuścił się przestępstwa karnoskarbowego i wymierzył Mu karę grzywny. Na podstawie decyzji Sądu Wnioskodawca uregulował zaległość podatkową w podatku od towarów i usług waz z należnymi odsetkami. W wyniku uregulowania zaległego zobowiązania podatkowego wraz z należnymi odsetkami, na podstawie orzeczenia Sądu o zwrocie dowodów rzeczowych w postaci 367 sztuk kosmetyków, wydane zostało zawiadomienie Naczelnika Urzędu Celnego o możliwości odbioru towarów z magazynu depozytowego Urzędu Celnego. W dniu 31 lipca 2014 r. Wnioskodawca odebrał zatrzymany towar, który przeznaczony został do sprzedaży w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, że dokumentem będącym podstawą do ujęcia kosztów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być (co do zasady) faktura, bądź rachunek, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Koszty te mogą być także udokumentowane innymi dowodami, o których mowa w cyt. § 13 i 14 ww. rozporządzenia, o ile zawierają one wszystkie elementy wymienione w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia.

Oznacza to, że dokumenty celne, o których mowa we wniosku, stanowią w świetle ww. przepisów rozporządzenia dowody księgowe, na podstawie których możliwe jest dokonanie zapisu w prowadzonej dla celów ewidencyjnych podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Ponadto zauważyć należy, że to na Wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Dodatkowo tutejszy Organ zauważa, że przeanalizował powołane przez Wnioskodawcę we wniosku interpretacje indywidualne oraz wyroki sądów administracyjnych. Przy czym wskazać należy, że powołane orzeczenia sądów administracyjnych i interpretacje indywidualne przepisów prawa podatkowego dotyczą indywidualnych spraw innych podmiotów oraz innych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych niż przedstawione we wniosku.

Podkreślić należy również, że orzeczenia sądów administracyjnych nie mają charakteru powszechnie obowiązującej wykładni przepisów prawa podatkowego. Stosownie do treści art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Z kolei, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące. Zatem, powołane przez Wnioskodawcę interpretacje nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis stanu faktycznego przedstawionego we wniosku nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.