IPTPB1/4511-130/15-4/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2015 r. (data wpływu 3 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 maja 2015 r. (data wpływu 15 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu przejazdów samochodem służbowym i wynikających z tego obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 3 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 4 maja 2015 r., Nr IPTPB1/4511-130/15-2/MR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 4 maja 2015 r. (data doręczenia 5 maja 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 11 maja 2015 r. (data wpływu 15 maja 2015 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty...dnia 12 maja 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie handlu olejami smarowymi, silnikowymi, przemysłowymi i chemią samochodową. Wnioskodawca zatrudnia wielu pracowników, w tym przedstawicieli handlowych, których głównych zadaniem jest promocja, sprzedaż i wdrażanie produktów Spółki. Przedstawiciele pracują zarówno na terenie siedziby Spółki, jak również na terenie całego kraju. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe, w ramach swoich obowiązków pracowniczych są też zobligowani do wykonywania obowiązków służbowych w różnych miejscach, w tym również w innych miastach.

Jednocześnie Wnioskodawca dokonał podziału obszaru kraju na części, miasta i każda część przyporządkowana została do konkretnego przedstawiciela. Niezbędnym środkiem pracy przedstawiciela jest samochód służbowy. Z każdym przedstawicielem handlowym Spółka zawarła umowę powierzenia samochodu do użytkowania służbowego. Samochód służbowy został powierzony wyłącznie w celach służbowych i realizacji zadań wynikających z umowy o pracę. Zgodnie z postanowieniami umowy, korzystanie (użytkowanie) z samochodu służbowego w celach służbowych polega na używaniu go do wszelkich podróży związanych z wykonywaniem pracy. Przez korzystanie (użytkowanie) należy także rozumieć przejazdy z miejsca stałego parkowania do miejsca siedziby pracodawcy i z miejsca siedziby pracodawcy do miejsca stałego parkowania. Strony postanowiły, że miejscem stałego parkowania samochodu jest adres zamieszkania pracownika. Pracownik ponosi odpowiedzialność za używany samochód służbowy na zasadach określonych w art. 124 i następnych Kodeksu pracy, regulujących odpowiedzialność pracownika za mienie powierzone.

Przedstawiciele handlowi wykorzystują samochody będące zarówno własnością Spółki, jak i samochody użytkowane przez Spółkę na podstawie umowy leasingu. Są to pracownicy, których praca charakteryzuje się podwyższoną dyspozycyjnością oraz mobilnością.

Z perspektywy Spółki istotne jest, aby wskazani pracownicy mieli możliwość dostępu do samochodów umożliwiających im wykonywanie ich obowiązków w sposób stały, tj. również poza stałymi godzinami pracy. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj.m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, Spółka nałożyła na wskazaną powyżej grupę pracowników obowiązek parkowania samochodu w miejscu umożliwiającym szybki do niego dostęp, również poza stałymi godzinami pracy, tj. adres zamieszkania pracownika.

Pracownik podczas korzystania z samochodu służbowego zobowiązuje się do prawidłowej eksploatacji samochodu, zgodnie z zasadami określonymi w fabrycznej instrukcji eksploatacji samochodu, z uwzględnieniem m.in. stopnia zabezpieczenia przed kradzieżą i niekorzystnym oddziaływaniem warunków atmosferycznych, w czasie postoju samochodu do włączenia wszystkich zabezpieczeń, w jakie wyposażony jest samochód (autoalarm, blokada skrzyni biegów itp.). W samochodzie nie wolno pozostawić wartościowych przedmiotów. Przedstawiciele handlowi mają zakaz używania samochodów służbowych w celach prywatnych.

Powyższa regulacja służy zapewnieniu, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, czyli pozwala na zapewnienie wymaganej przez Wnioskodawcę dyspozycyjności pracownika i terminowej realizacji przez niego zadań służbowych, spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone oraz utrzymania odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa składników majątku Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przejazdy pracowników powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania, tj. adres zamieszkania przedstawiciela handlowego do kontrahentów Wnioskodawcy oraz siedziby Wnioskodawcy i z powrotem, nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Artykuł 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Wnioskodawca wypełnia ciążące na Nim obowiązki wynikające z przytoczonych przepisów.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z kolei przepis art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń.

Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania, tj. adres zamieszkania przedstawiciela handlowego do kontrahentów Wnioskodawcy oraz siedziby Wnioskodawcy i z powrotem, nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i pracownicy nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia.

W ocenie Wnioskodawcy przepisy dotyczące określenia przychodu ze stosunku pracy, a w szczególności dotyczące nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście uregulowań obowiązujących pracowników Spółki, zawartych w Polityce użytkowania samochodów służbowych. Polityka ta zobowiązuje pracownika do dbania o powierzone mienie oraz do zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania samochodu poza ustalonymi godzinami pracy. Nałożony na pracownika obowiązek nie jest w opinii Wnioskodawcy przywilejem, lecz zobowiązaniem nałożonym na pracownika zawartym w ww. Polityce na podstawie art. 124 ustawy - Kodeks pracy, który przewiduje odpowiedzialność pracownika za powierzone mu mienie. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 124 § 2 ustawy - Kodeks pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzone mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Umożliwienie pracownikowi parkowania samochodu w pobliżu jego miejsca zamieszkania, jest dla niego zarówno zobowiązaniem, jak i pozwala mu na wykonywanie zadań służbowych poza ustalonymi godzinami pracy, co wiąże się z charakterem wykonywanej pracy. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Przydzielenie samochodu służbowego i zobowiązanie do przechowywania samochodu bez względu na porę dnia i dzień tygodnia w miejscu jego zamieszkania, gwarantujące bezpieczeństwo samochodu, za który ponosi odpowiedzialność materialną za powierzone mienie, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych.

W konsekwencji, jazda samochodem służbowym z miejsca zamieszkania (miejsca garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca garażowania) nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy, wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W konsekwencji, przejazdy z miejsca parkowania samochodu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Tak więc przejazdy przedstawiciela handlowego są nieodłącznym jej elementem i nie stanowią realizacji jego celów osobistych. Takie działanie jest natomiast podyktowane względami racjonalnymi i potrzebą zapewnienia odpowiedniej organizacji pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.