IPTPB1/415-741/14-4/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2015 r. (data wpływu 18 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 6 marca 2015 r., Nr IPTPB1/415-741/14-2/MM, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 6 marca 2015 r. (data doręczenia 9 marca 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 12 marca 2015 r. (data wpływu 18 marca 2015 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 12 marca 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka akcyjna (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest jednym z czołowych polskich producentów cementu oraz innym materiałów budowlanych. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż cementów portlandzkich, cementów mieszanych oraz cementu hutniczego. Dzięki dobrze zorganizowanej sieci dystrybucyjnej, produkty Spółki są dostępne na terenie całej Polski. Działalność produkcyjna Spółki odbywa się w dwóch zakładach zlokalizowanych w województwie... oraz.... W skład linii biznesowej Wnioskodawcy wchodzą również dwie kopalnie, gdzie wydobywany jest kamień wapienny i margiel - podstawowe surowce do produkcji cementu.

Z uwagi na rozbudowaną sieć dystrybucyjną oraz strukturę organizacyjną uwzględniającą placówki i zakłady produkcyjne znajdujące się na terenie całego kraju, Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę tzw. pracowników mobilnych. Należą do nich m.in. dyrektorzy, przedstawiciele terenowi i inni specjaliści, których obowiązki służbowe wykonywane są częściowo lub w całości poza siedzibą Spółki. Miejscem zatrudnienia określonym w umowie o pracę są w zależności od danego pracownika:

* Dyrektor - siedziba Spółki, obszar jednego województwa, obszar kilku województw lub obszar całego kraju;

* Przedstawiciel terenowy - siedziba Spółki, obszar wskazanych województw lub powiatów;

* Regionalny Koordynator Sprzedaży - siedziba Spółki i obszar wskazanych województw;

* Regionalny Koordynator Sprzedaży ds. Analiz Rynku - siedziba Spółki i obszar wskazanych województw;

* Główny Specjalista ds. Marketingu i Komunikacji - siedziba Spółki i obszar wskazanych województw;

* Główny Inżynier ds. Górniczych, Kierownik Ruchu Zakładów Górniczych - wybrane kopalnie;

* Główny Specjalista ds. Administracyjno-Socjalnych - siedziba Spółki i obszar wskazanego województwa;

* Kierownik Kopalni - wybrane kopalnie.

Do zadań wykonywanych przez pracowników mobilnych należy m.in.:

* Prowadzenie bieżącej sprzedaży i utrzymywanie dobrych relacji z kontrahentami,

* Nadzorowanie kopalń i zakładów produkcyjnych,

* Wsparcie i doradztwo w procesach produkcyjnym i wydobywczym,

* Kontrola BHP,

* Nadzorowanie stanu technicznego i dokonywanie odbiorów technicznych maszyn oraz urządzeń.

W związku z realizacją ww. obowiązków pracownicy mobilni zobowiązani są do wyjazdów służbowych, w trakcie których ponoszą wydatki związane m.in. z noclegami w miejscu świadczenia pracy. Koszty noclegów pokrywane są przez pracowników mobilnych za pomocą:

* Własnych środków pieniężnych (wydatki są następnie refundowane przez Spółkę),

* Środków pochodzących z zaliczki wypłaconej pracownikowi przez Spółkę,

* Służbowej karty płatniczej - ze środków Spółki.

Pracownicy mobilni wypełniają druk "polecenie wyjazdu służbowego i rachunek kosztów podróży" i dostarczają na potwierdzenie poniesionych wydatków faktury lub rachunki (jeśli nie jest możliwe ich uzyskanie - również paragony). Dokumenty sprzedaży, o których mowa wyżej, wystawiane są na Spółkę jako nabywcę. Wydatki ponoszone w tym zakresie są zwracane pracownikowi (lub uiszczane za pracownika) po merytorycznej i formalnej kontroli dokumentów potwierdzających ich poniesienie. Spółka dokonuje pełnej oceny zasadności korzystania przez pracownika z noclegu poza miejscem zamieszkania.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 12 marca 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. W stanie faktycznym wniosku Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej pracownicy mobilni wykonują na polecenie pracodawcy (Spółki) zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Spółki, jednakże na obszarze, który (zgodnie z zawartymi umowami o pracę) stanowi miejsce świadczenia pracy. Z uwagi na to, że ww. zadania służbowe nie są wykonywane poza stałym miejscem pracy określonym w umowie o pracę, wyjazdy pracowników mobilnych nie są podróżami służbowymi w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracownicy korzystają z noclegów dobrowolnie z inicjatywy pracodawcy (Spółki). Spółka zapewnia nocleg pracownikom mobilnym wyłącznie w sytuacji, gdy charakter zadania służbowego (w tym odległość miejsca jego wykonania od miejsca zamieszkania pracownika) uzasadnia taką konieczność. Zwrot poniesionych przez pracownika wydatków nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Korzystanie przez pracownika z noclegu jest niezbędne do wykonania zadań wynikających ze stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zapewnienie pracownikom mobilnym noclegu w trakcie wyjazdu służbowego do miejsca, które pokrywa się z miejscem zatrudnienia wskazanym w umowie o pracę, stanowi przychód ze stosunku pracy tych pracowników, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Spółka - jako płatnik - zobowiązana jest do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, po stronie pracownika mobilnego nie powstanie przychód w związku z zapewnieniem przez Niego noclegu w miejscu wyjazdu służbowego, w związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczania, pobierania i odprowadzania podatku w tym zakresie.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, "przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń".

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższych przepisów wynika, że za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działalnie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Natomiast przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Z uwagi na fakt, że katalog świadczeń stanowiących przychód ze stosunku pracy jest otwarty, wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemniej, zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez pracowników mobilnych wydatki na zapewnienie noclegu w trakcie wyjazdów służbowych, mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych i są niezbędne do wykonywania zleconych przez Wnioskodawcę zadań, a ich zwrot (lub zapłata przez Wnioskodawcę) nie stanowi u pracowników przysporzenia majątkowego i nie może być traktowany jako przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że korzystanie z noclegów nie ma związku z celami osobistymi pracowników, lecz służy wyłącznie celom służbowym. Wydatki ponoszone w tym zakresie są zwracane pracownikowi (lub ponoszone za pracownika) po merytorycznej i formalnej kontroli dokumentów potwierdzających ich poniesienie. Tym samym Wnioskodawca dokonuje pełnej oceny zasadności korzystania przez pracownika z noclegu poza miejscem zamieszkania.

Zapłata przez Wnioskodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swoje obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę stanowi racjonalny wydatek związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten jest ponoszony w interesie pracodawcy i stanowi koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia ich źródeł.

Ponadto, przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Co do zasady, wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika powinny być pokrywane przez pracodawcę. Zdaniem Wnioskodawcy, do takich kosztów należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy (wynikającym z zapisów umowy o pracę) oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym pracownik mobilny nie otrzymuje jakiegokolwiek "świadczenia", "przysporzenia majątkowego" lub "korzyści" w rozumieniu art. 11 lub art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż Wnioskodawca jedynie zwraca pracownikowi równowartość wydatków ponoszonych w jego interesie i na jego rzecz (lub uiszcza te wydatki bezpośrednio). Zatem w opisanej sytuacji po stronie pracownika mobilnego nie powstaje przychód w związku z zapewnieniem przez pracodawcę noclegu w miejscu wyjazdu służbowego, a Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczania, pobierania i odprowadzania podatku w tym zakresie.

Celem potwierdzenia własnego stanowiska Wnioskodawca wskazuje, że kwestia przychodu z nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach stosunku pracy była przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez Trybunał Konstytucyjny. W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał Konstytucyjny wskazał na kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika. Skład orzekający stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie świadczenia, które:

* po pierwsze - zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie - zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie - korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do świadczeń w postaci noclegów finansowych przez Niego dla pracowników mobilnych, drugie z powyższych kryteriów nie jest spełnione.

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie również w wyrokach sądów administracyjnych. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł w wyroku z dnia 23 października 2014 r., że "ponoszone przez pracowników mobilnych wydatki za noclegi mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych i są niezbędne do wykonywania tych zadań, a ich zwrot nie stanowi u pracowników przysporzenia majątkowego i nie może być traktowany jako przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik nie otrzymuje "świadczenia" w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, gdyż Spółka jedynie zwraca pracownikowi wydatki ponoszone przez niego w interesie i na rzecz Wnioskodawcy. Ponieważ w tej sytuacji nie powstaje przychód po stronie pracownika, Spółka nie występuje w roli płatnika i nie ma obowiązku naliczania, pobierania i odprowadzania podatku, jak również sporządzania stosowanych informacji podatkowych, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użycie w ww. przepisie słowa "w szczególności" oznacza, że wymienione w nim kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Z powyższego wynika, że przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z wniosku wynika, że Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę pracowników mobilnych m.in.: dyrektorów, przedstawicieli terenowych i innych specjalistów, których obowiązki służbowe wykonywane są częściowo lub w całości poza siedzibą Spółki. Do zadań wykonywanych przez pracowników mobilnych należą m.in.: prowadzenie bieżącej sprzedaży i utrzymywanie dobrych relacji z kontrahentami, nadzorowanie kopalń i zakładów produkcyjnych, wsparcie i doradztwo w procesach produkcyjnym i wydobywczym, kontrola BHP, nadzorowanie stanu technicznego i dokonywanie odbiorów technicznych maszyn oraz urządzeń. W związku z realizacją ww. obowiązków pracownicy mobilni zobowiązani są do wyjazdów służbowych, niebędących podróżami służbowymi w rozumieniu Kodeksu Pracy, w trakcie których ponoszą wydatki związane m.in. z noclegami w miejscu świadczenia pracy.

Na wstępie podkreślić należy, że na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą, obowiązujący u danego pracodawcy, przewidywał zapewnienie pracownikowi wyżywienia, noclegu, bądź zwrot kosztów noclegu, czy wyżywienia związanego z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, że zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy (niemający charakteru wynagrodzenia za pracę), stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Jednocześnie, świadczenia w postaci zapewnienia pracownikowi noclegu nie można utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy, związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy.

Wskazać bowiem należy, że czym innym jest organizacja stanowiska pracy polegająca na udostępnieniu pracownikowi, np.: biurka, materiałów biurowych, czy pokrywanie przez pracodawcę wydatków związanych ze zużyciem prądu lub eksploatacją samochodu służbowego podczas godzin pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi noclegu, czy wyżywienia w sytuacji, gdy dobowa norma czasu pracy pracownika nie obejmuje noclegu. Pracownik nie przebywa w podróży służbowej, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków mieszkaniowych, czy żywieniowych pracownika, dla którego - zgodnie z zawartą umową o pracę - wyjazdy są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania obowiązków służbowych.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem skoro umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika - opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Zaznaczyć bowiem należy, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodu pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach. Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić inaczej. Dodać należy, że w katalogu zwolnień zawarte są dochody (świadczenia), które pracownik otrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Dochód zwolniony z opodatkowania, to m.in. świadczenia uzyskiwane w ramach podróży służbowej, ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracownika własne narzędzia (sprzęt, materiały).

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej - tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie, gdyż w ocenie Wnioskodawcy, wyjazdy pracowników mobilnych wskazanych w opisie stanu faktycznego, których zadanie służbowe nie są wykonywane poza stałym miejscem pracy określonym w umowie o pracę, nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy - nie ma możliwości zastosowania do ww. świadczeń zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cyt. ustawy.

Reasumując, stwierdzić należy, że finansowane przez Wnioskodawcę noclegi pracowników mobilnych związane z wykonywaniem przez pracowników obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę stanowią przychód tychże pracowników ze stosunku pracy. Tym samym, na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek pobierania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodać należy, że w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, wskazano kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika. W ww. wyroku nie wykluczono możliwości powstania przychodów z nieodpłatnych świadczeń, ale wskazano, że aby mogły powstać, muszą być zindywidualizowane, co ma miejsce w niniejszej sprawie. Świadczy o tym m.in. fragment tegoż wyroku, w którym czytamy, że: "Zdaniem Trybunału, z dotychczasowych ustaleń wynika, że:

* po pierwsze, na tle ogólnych założeń podatku dochodowego, objęcie nim nie tylko świadczeń pieniężnych, ale także innych nieodpłatnych świadczeń spełnianych w naturze, jest zrozumiałe i w pełni racjonalne z punktu widzenia zasady powszechności przedmiotowej opodatkowania,

* po drugie, wobec generalnie otwartego katalogu źródeł przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f.) nie powinno budzić zastrzeżeń posłużenie się przez ustawodawcę, przy określaniu przychodu ze stosunku pracy, formułą "inne nieodpłatne świadczenia".

Odstąpienie przez ustawodawcę od próby skatalogowania świadczeń nieodpłatnych i zastosowanie ogólnego sformułowania jest w pełni uzasadnione ciągłym pojawianiem się nowych postaci świadczeń. Przywoływane w stanowiskach stron i w opinii Prezesa NSA stany faktyczne, na tle których zapadały rozstrzygnięcia sądowe, najlepiej dowodzą, że próba wyliczenia w ustawie podlegających opodatkowaniu nieodpłatnych świadczeń, okazałaby się chybiona, gdyż ustawodawca nie byłby w stanie nadążyć za praktyką pracodawców."

Co więcej, możliwości powstania ww. przychodu dowodzi również inny fragment cyt. wyroku Trybunału Konstytucyjnego, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że: "Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej, czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ - jak wskazano w pkt 3.2.4. uzasadnienia - znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku". Również z tak rozumianym "zaoszczędzeniem" mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Końcowo, należy podkreślić, że przywołany przez Wnioskodawcę wyrok sądu administracyjnego wydany został w indywidualnej sprawie i nie może być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołany wyrok sądu administracyjnego, nie jest wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.