IPTPB1/415-720/13-6/MD

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 28 lutego 2014 r. Izba Skarbowa w Łodzi IPTPB1/415-720/13-6/MD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2013 r. (data wpływu 19 listopada 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2014 r. (data wpływu 21 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 11 lutego 2014 r., Nr IPTPB1/415-720/13-2/MD, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 11 lutego 2014 r. (data doręczenia 14 lutego 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 15 lutego 2014 r., data nadania w polskiej placówce pocztowej 19 lutego 2014 r. (data wpływu 21 lutego 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą - transport drogowy towarów pod nazwą: TRANSPORT TOWAROWY HANDEL OPAŁEM - H. N. (zwana dalej "Firma"). W ramach prowadzonej działalności za świadczone usługi i sprzedaż towarów wystawia faktury, których wartość netto zarachowana jest jako przychody należne i ujmowane są w podatkowej księdze przychodów w rubryce 7 "Sprzedaż towarów handlowych i usług". Zdarzają się sytuacje, w których odbiorcy towarów i usług nie regulują w terminie, jak i po wyznaczonym terminie, swoich zobowiązań wobec Firmy Wnioskodawcy. W takich przypadkach Firma Wnioskodawcy realizuje różne działania mające na celu odzyskanie należnych Jej wierzytelności, włącznie z kierowaniem (po uprzednim wezwaniu dłużnika do zapłaty) powództw do właściwych dla danych spraw sądów, celem uzyskania tytułu wykonawczego. Pomimo uzyskania prawomocnych tytułów wykonawczych nie udaje się odzyskać całości lub nawet części należnych Firmie wierzytelności. Wówczas Firma Wnioskodawcy w celu odzyskania wierzytelności kieruje do organu postępowania egzekucyjnego wniosek o dokonanie egzekucji z majątku dłużnika. Jednak najczęściej po wszczęciu postępowania egzekucyjnego przez Komornika Sądowego Firma otrzymuje postanowienie o bezskutecznej egzekucji.

W piśmie z dnia 15 lutego 2014 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Koszty uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów ujmowane są metodą memoriałową.

2. Wierzytelności będące przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną zostały wykazane jako przychody należne z tytułu dostawy towarów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w 2002 r., zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wystawione faktury na dostawę towarów zawierały 30 dniowy termin płatności. Dłużnik mimo wezwań do zapłaty nie uregulował długu.

3. Wnioskodawca opisanych wierzytelności dochodził na drodze sądowej i nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Okręgowego Sądu Gospodarczego zostały zasądzone kwoty do zapłaty przez dłużnika z nadaną klauzulą wykonalności w 2003 r.

4. Przedmiotowa wierzytelność nie uległa przedawnieniu. Prawomocne orzeczenie Sądu skierowane zostało do Komornika Sądowego w celu egzekucji w 2003 r.

5. Wierzytelność nie została zakwestionowana przez dłużnika w toku prowadzonego postępowania sądowego.

6. W 2006 r. Komornik Sądowy wydał postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec bezskutecznej egzekucji i tym samym wierzytelność została uprawdopodobniona.

7. Wierzytelności zostały udokumentowane w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - postanowienie z dnia 11 maja 2006 r. o bezskutecznej egzekucji, wydanym przez Komornika Sądowego.

8. Wnioskodawca nie dokonał odpisu w kosztach uzyskania przychodu wierzytelności, dokona po otrzymaniu korzystnej interpretacji indywidualnej, z której będzie wynikało, że może dokonać spisania wierzytelności w roku bieżącym. Obecnie Wnioskodawca jest przekonany o braku majątku dłużnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku

1. Czy dopuszczalne jest zaliczenie nieściągalnych wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów uzyskania przychodów, w 2013 r. lub w 2014 r. w sytuacji, kiedy dokument potwierdzający nieściągalność tych wierzytelności, o którym mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (np. należność została zasądzona wyrokiem sądowym - nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym - uprawomocniony w 2003 r., a postanowienie Komornika o umorzeniu egzekucji z powodu jej bezskuteczności), został wystawiony w latach wcześniejszych, tj. 2005 - 2006.

2. Czy Wnioskodawca może uznać za koszt uzyskania przychodu nieściągalne wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, potwierdzone właściwym dokumentem, o którym mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w innym okresie rozliczeniowym, niż ten, w którym Wnioskodawca uzyskał stosowny dokument potwierdzający nieściągalności, np. postanowienie Komornika o umorzeniu egzekucji z powodu jej bezskuteczności z 2006 r., a zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów i ujęcie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów nastąpi w 2013 r. lub 2014 r.

3. Czy możliwość zaliczenia nieściągalnych wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów uzyskania przychodów jest ograniczona w czasie, licząc od uzyskania dokumentu potwierdzającego nieściągalność wierzytelności.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone numerem 3, natomiast w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwość zaliczenia nieściągalnych wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów przychodów nie jest ograniczona w czasie. Innymi słowy nie istnieje termin liczony od dnia uzyskania dokumentu potwierdzającego nieściągalność wierzytelności, o którym mowa w przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego to upływ terminu uniemożliwiałby zaliczenie nieściągalnych wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów uzyskania przychodów, poza przypadkiem kiedy nieściągalna wierzytelność ulegnie przedawnieniu - art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (np. brak zaliczenia wierzytelności: koszty uzyskania przychodów w 2014 r. w momencie ich przedawnienia - 10 lat od uprawomocnienia wyroku sądowego).

Wnioskodawca uważa, że ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów (ujęcia w rubryce 13 "Pozostałe wydatki" w podatkowej księdze przychodów i rozchodów) wszystkich nieściągalnych wierzytelności udokumentowanych postanowieniem organu egzekucyjnego o bezskutecznej egzekucji, za wyjątkiem wierzytelności przedawnionych, mimo posiadania na te wierzytelności we wcześniejszym okresie (latach) dokumentu - postanowienia o nieściągalności wydanego przez organ postępowania egzekucyjnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1.

musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

2.

nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów;

3.

musi być należycie udokumentowany.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1.

postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2.

postanowieniem sądu o:

a.

oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub

b.

umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a, lub

c.

ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3.

protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Zauważyć jednocześnie należy, że w myśl art. 14 ust. 1, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujący sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W świetle treści ww. przepisu, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto, tj. kwocie pomniejszonej o podatek od towarów i usług. Podatek od towarów i usług nie stanowi bowiem przychodu należnego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem, wierzytelności spełniają ww. warunki, mogą zostać zaliczone, w kwocie netto, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nie wcześniej, niż zostanie spełniony ostatni z ww. warunków.

Odnosząc się do zagadnienia związanego z momentem zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych należy stwierdzić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje momentu, w którym nieściągalne wierzytelności zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę "przypisywania" kosztów do określonego roku podatkowego.

Generalną zasadą jest, że - zgodnie z art. 22 ust. 4 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Jednakże art. 22 ust. 5 ww. ustawy stanowi, że u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Jednak znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z jego funkcjonowaniem.

W myśl art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W myśl art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Stosownie do art. 22 ust. 6b ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

W związku z powyższym, nieściągalne wierzytelności należy uznać za koszty, które nie mają bezpośredniego związku z przychodem danego roku podatkowego, a więc możliwe jest zakwalifikowanie ich do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

Podsumowując, nieściągalne wierzytelności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

* wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w prowadzonej ewidencji księgowej) oraz

* nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Jednakże, gdy nieściągalność wierzytelności została udokumentowana wcześniej, niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, to odpisaną wierzytelność zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpił odpis wierzytelności jako nieściągalnej.

Jak wspomniano powyżej, nieściągalną wierzytelność zalicza się do kosztów podatkowych w dacie spełnienia dwóch warunków, tj. odpisania jej jako nieściągalnej (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz odpowiedniego jej udokumentowania.

Podkreślić należy, że udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie postanowienia o nieściągalności (art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) może nastąpić najwcześniej w dacie uznania przez podatnika tego postanowienia za odpowiadające stanowi faktycznemu. W tym znaczeniu przepisy pozostawiły podatnikowi będącemu wierzycielem swobodę oceny stanu faktycznego dotyczącego tego majątku, uznając, że jeśli ten powziąłby wiadomości o składnikach majątku dłużnika innych niż te, z których prowadzona jest egzekucja, względy ekonomiczne spowodowałyby zakwestionowanie ustaleń poczynionych przez organ egzekucyjny, przykładowo w drodze zażalenia na postanowienie tegoż organu.

To dlatego, że warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych przez podatnika jako nieściągalne jest nie tylko wydanie przez właściwy organ egzekucyjny postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, ale również uznanie przez wierzyciela, że brak majątku dłużnika, będący podstawą wydania postanowienia, jest zgodny ze stanem faktycznym. Ostateczną ocenę tego faktu przepisy pozostawiają więc wierzycielowi. Niezaliczenie do kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym wartości wierzytelności mimo wydania w tym roku postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego oznacza, że wierzyciel widzi jeszcze możliwość wyegzekwowania jej od dłużnika i podejmuje w tym kierunku działania.

Wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje, kto i w którym momencie decyduje o możliwości zaliczenia przedmiotowych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, lecz wiąże je jedynie z momentem zaistnienia pewnego zdarzenia, tj. momentem udokumentowania nieściągalności wierzytelności (art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Dopiero z chwilą zaistnienia tego zdarzenia podatnik ma prawo odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów tych wierzytelności. Jednocześnie podatnik nie ma obowiązku uwzględniania tychże wierzytelności jako kosztów uzyskania przychodów w roku ich udokumentowania, tj. w roku otrzymania stosownego postanowienia, lecz może je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w latach następnych, jednakże nie później niż do czasu przedawnienia wierzytelności. Czasowe ograniczenie wynika jedynie z przepisu art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatki dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione. Zatem to podatnik podejmuje decyzję, w którym momencie zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wartość nieściągalnych wierzytelności.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca słusznie zauważył, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje konkretnego terminu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Możliwość zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów nie jest ograniczona w czasie, aczkolwiek należy tego dokonać nie później niż do czasu jej przedawnienia. Wymogami, które muszą być spełnione, aby uwzględnić przedmiotowe wierzytelności w kosztach uzyskania przychodów, wynikającymi z ustawy są: odpisanie wierzytelności jako nieściągalnej w ewidencji księgowej, udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wierzytelności nie mogą być przedawnione.

Jednocześnie nadmienić należy, że z dniem 1 stycznia 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1387), która nie wprowadziła zmian do zapisów interpretowanych przepisów art. 23 ust. 1 pkt 20 i art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Ordynacja podatkowa nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu rzeczywistego, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl