IPTPB1/415-574/14-4/MD - Możliwość uznania za inwestycję w obcym środku trwałym nakładów poniesionych na przebudowę istniejącego budynku.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 grudnia 2014 r. (data wpływu 24 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za inwestycję w obcym środku trwałym nakładów poniesionych na przebudowę istniejącego budynku - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 15 grudnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-574/14-2/MD, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 grudnia 2014 r., następnie w dniu 24 grudnia 2014 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 23 grudnia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce osobowej A S., S., N., Spółka jawna z siedzibą w Ł. (dalej: A). Spółka A prowadzi działalność gospodarczą w zakresie projektowania instalacji klimatyzacji, wentylacji i ogrzewania oraz montażu i serwisu tych instalacji. Wnioskodawca w dniu 3 sierpnia 2007 r. zakupił na własność wraz z dwoma innymi osobami fizycznymi nieruchomość stanowiącą działkę gruntu nr XXX/6, o powierzchni 0,3018 ha, wchodzącą w skład nieruchomości położonej w Ł., stanowiącą grunty rolne zabudowane. Na zakupionej nieruchomości znajdował się budynek jednorodzinny jednopiętrowy o powierzchni 110 m². Budynek jednorodzinny znajdujący się na powyższej działce spełniał w dniu nabycia warunki uznania go za środek trwały. Przedmiotowa nieruchomość została wydzierżawiona Spółce A., w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, na podstawie umowy dzierżawy pomiędzy J. S., P. S., K. N. a A., zawartej w dniu 2 sierpnia 2010 r. Spółka jawna na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 28 kwietnia 2010 r., Nr XXX/10 - wydanego na Jej rzecz - przeprowadziła na nieruchomości inwestycję obejmującą budowę zespołu budynków usługowo-handlowo-magazynowych wraz ze zmianą sposobu użytkowania i przebudową istniejącego budynku mieszkalnego na usługowo-biurowy, rozbiórką budynku gospodarczego, infrastrukturą, układem komunikacji i parkingami na nieruchomości. W nadzorze budowlanym w dniu 21 lipca 2010 r. został zarejestrowany dziennik budowy. Pierwszy wpis dotyczący przejęcia placu budowy przez generalnego wykonawcę figuruje w dzienniku budowy z dniem 2 sierpnia 2010 r. Zatem, z dniem podpisania umowy dzierżawy Spółka rozpoczęła wykorzystywanie nieruchomości w całości (wraz z budynkami). Wydatki na inwestycję ponosiła Spółka. Wydatki te były dokumentowane fakturami VAT wystawianymi na Spółkę. Na nieruchomości gruntowej dokonano budowy budynków usługowo-handlowo-magazynowych wraz ze zmianą sposobu użytkowania budynku mieszkalnego na usługowo-biurowy, dokonano również rozbiórki istniejącego budynku gospodarczego, budowy infrastruktury, układu komunikacji i parkingu. Przebudowa istniejącego budynku mieszkalnego polegała na zmianie sposobu użytkowania tego budynku na usługowo-biurowy. Istniejący w momencie nabycia nieruchomości budynek mieszkalny (obecnie usługowo-biurowy) stanowi odrębną całość od pozostałych naniesień na nieruchomości. Budynki co do zasady są od siebie niezależnie skomunikowane. Istnieje również jedna klatka schodowa wspólna, która może komunikacyjnie łączyć wszystkie trzy budynki. Niemniej jednak wszystkie budynki są ze sobą fizycznie połączone. Decyzją nr XXX/13 z dnia 15 stycznia 2013 r. Spółka A. uzyskała pozwolenie na użytkowanie prowadzonej inwestycji. Użytkownikiem budynku jest Spółka A., która wydzierżawia od swoich wspólników nieruchomość gruntową, na której znajdują się wybudowane naniesienia. Spółka A. wprowadziła przeprowadzoną inwestycję do ewidencji środków trwałych i rozpoczęła jej amortyzację od dnia 1 lutego 2013 r. Inwestycja jest umieszczona w środkach trwałych i jest przez Spółkę jawną amortyzowana. Jednak z punktu widzenia prawnego, zgodnie z zasadą superficies solo credit, wynikającą z przepisów Kodeksu cywilnego - z racji własności nieruchomości po stronie trzech osób fizycznych (wspólników A.) - budynki również pozostają własnością wspólników Spółki. Budynki i budowle są kompletne i zdatne do użytku. Zostały oddane do użytkowania decyzją nr XXX/13 z dnia 15 stycznia 2013 r., którą Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił Spółce pozwolenia na użytkowanie. Prawo własności gruntu (współwłasności) nie zostało nabyte przez Wnioskodawcę w ramach i na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę A., której Wnioskodawca jest jednym ze wspólników. Ponadto, przedmiotowa nieruchomość nie została wniesiona w formie wkładu niepieniężnego do Spółki A. Wszyscy wspólnicy posiadają równe udziały w Spółce po 1/3.

Spółka A. w najbliższym czasie, tj. w okresie 1-2 miesięcy zostanie przekształcona w spółkę komandytową, w której komplementariuszem będzie nowoutworzona Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, a komandytariuszami zostaną dotychczasowi wspólnicy Spółki A.

W piśmie z dnia 22 grudnia 2014 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Spółka A. prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

2. Wnioskodawca rozlicza się na zasadach, określonych w art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

3. Na nieruchomości znajdował się budynek gospodarczy oraz budynek jednorodzinny o powierzchni 100 m². Przebudowa istniejącego budynku mieszkalnego polegała na zmianie sposobu użytkowania tego budynku z mieszkalnego na usługowo-biurowy. Wskazał również, że pytanie dotyczące budynku gospodarczego jest nieprecyzyjne. Na nieruchomości znajdował się budynek mieszkalny, który został przekwalifikowany na budynek usługowo-biurowy.

4. Pozwolenie na budowę z dnia 28 kwietnia 2010 r., Nr XXX/10 zostało wydane na Spółkę.

5. Inwestycja jest umieszczona w środkach trwałych Spółki i jest przez Spółkę jawną amortyzowana. Jednak z punktu widzenia prawnego, zgodnie z zasadą superficies solo cedit wynikającą z przepisów Kodeksu cywilnego - z racji własności nieruchomości po stronie trzech osób fizycznych (wspólników Spółki) - budynki również pozostają własnością wspólników Spółki.

6. Istniejący budynek stanowi część składową wraz z nowo wybudowanymi budynkami.

7. Budynki znajdujące się na wydzierżawionej działce oznaczonej nr xx/6, po przeprowadzeniu inwestycji, o której mowa we wniosku, stanowią jedną całość.

8. Spółka ponosiła wydatki w celu budowy budynków usługowo-handlowo-magazynowych wraz ze zmianą sposobu użytkowania budynku mieszkalnego na usługowo-biurowy. Wydatki zostały również przeznaczone na rozbiórkę istniejącego budynku gospodarczego, budowę infrastruktury, układu komunikacji i parkingu. Wydatki te były przeznaczone na budowę nieruchomości wykorzystywanej przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej - magazyn, działalność handlowa i usługowa.

9. Ponoszone wydatki miały związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

10. Wnioskodawca pisząc w pytaniu oraz własnym stanowisku w sprawie o używaniu nieruchomości ma na myśli dzierżawienie tej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez Spółkę A. na budowę zespołu budynków handlowo-usługowo-magazynowych znajdujących się na nieruchomości używanej przez tę Spółkę, a będącej własnością wspólników, są inwestycją w obcych środkach trwałych i podlegają amortyzacji, jako inwestycja w obcym środku trwałym.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Spółkę A. na budowę zespołu budynków handlowo-usługowo-magazynowych znajdujących się na nieruchomości używanej przez tę Spółkę, a będącej własnością wspólników, są inwestycją w obcych środkach trwałych i podlegają amortyzacji, jako inwestycja w obcym środku trwałym. Przy czym, odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy proporcjonalnie do Jego udziału w zyskach i stratach Spółki.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037, z późn. zm., dalej zwana "Kodeksem spółek handlowych"), spółka jawna jest spółką osobową. Spółka taka stanowi odrębną od wspólników strukturę pod względem organizacyjnym i majątkowym. Spółki osobowe są podmiotami prawa, a więc mają zdolność prawną, co oznacza, że mogą w pełnym zakresie uczestniczyć w obrocie gospodarczym, być podmiotami stosunków prawnych: wynika to m.in. z art. 8 Kodeksu spółek handlowych, który stanowi, że spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Jak stanowią przepisy Kodeksu spółek handlowych, spółka jawna jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której każdy wspólnik odpowiada za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem, solidarnie z pozostałymi wspólnikami oraz ze spółką. Istotne znaczenie dla Wnioskodawcy ma również fakt, że zgodnie z art. 28 Kodeksu spółek handlowych, majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione, jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

Stosownie do treści art. 48 § 2 Kodeksu spółek handlowych, wkład wspólnika może polegać na przeniesieniu lub obciążeniu własności rzeczy lub innych praw, a także na dokonaniu innych świadczeń na rzecz spółki. Natomiast zgodnie z art. 48 § 3 tej ustawy, prawa, które wspólnik zobowiązuje się wnieść do spółki, uważa się za przeniesione na spółkę. Z powyższych przepisów Kodeksu spółek handlowych w sposób jednoznaczny wynika, że majątek spółki osobowej jest wyodrębniony od majątku wspólników.

Według Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 22a-22o tej ustawy, z uwzględnieniem art. 23. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają również, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych", zwane także środkami trwałymi.

W opinii Wnioskodawcy, z powyższych przepisów wynika, że co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również stanowiące inwestycję w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków.

Wnioskodawca uważa, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost pojęcia inwestycji w obcym środku trwałym.

Ustawodawca zdefiniował natomiast pojęcie "inwestycji". Zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, "inwestycje" to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę ww. definicje należy uznać, że inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Spółka A. wykonała inwestycję na działce będącej własnością Wnioskodawcy i dwóch pozostałych wspólników, a następnie wprowadziła ją do ewidencji środków trwałych i rozpoczęła amortyzację. Oznacza to, że przeprowadzona inwestycja miała charakter inwestycji w obcym środku trwałym, gdyż nieruchomość gruntowa nie należała i nie należy do majątku Spółki stanowiąc odrębny od Spółki majątek jej wspólników. Działka, na której Spółka A. rozpoczęła inwestycję, stanowi własność wspólników (m.in. Wnioskodawcy) i nie wchodzi w skład majątku odrębnego Spółki jawnej. Jak wskazano w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, działka nie była przedmiotem wkładu niepieniężnego do Spółki A.

Mając na względzie podniesioną powyżej argumentację oraz stan faktyczny niniejszego wniosku Wnioskodawca jest zadania, że należy uznać, że przeprowadzona przez Spółkę A. inwestycja spełnia kryteria do uznania jej za środek trwały, a poniesione przez Spółkę nakłady stanowią inwestycję w obcym środku trwałym w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpisy amortyzacyjne dokonywane z tytułu amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy proporcjonalnie do Jego udziału w zyskach i stratach.

Zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko takie jest również prezentowane przez Organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo Wnioskodawca wskazał na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 lutego 2013 r., Nr IBPBI/1/415-1492/12/ZK: "W takim przypadku Spółka jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, a której majątek (jak wykazano) jest majątkiem odrębnym od majątku jej wspólników, będzie mogła dokonywać jej amortyzacji. Przy czym odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy będącego wspólnikiem tej Spółki, proporcjonalnie do jego udziału w stratach i zyskach tej Spółki, zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych".

Stanowisko takie zostało również zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2014 r., Nr IPPB1/415-48/14-4/EC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030, z późn. zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. Spółka osobowa stanowi odrębną od wspólników strukturę pod względem organizacyjnym i majątkowym. Spółki osobowe są podmiotami prawa, a więc mają zdolność prawną, co oznacza, że mogą w pełnym zakresie uczestniczyć w obrocie gospodarczym, być podmiotami stosunków prawnych. Wynika to m.in. z art. 8 Kodeksu spółek handlowych, który stanowi, że spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Spółka jawna jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której każdy wspólnik odpowiada za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem, solidarnie z pozostałymi wspólnikami oraz ze spółką (art. 22 Kodeksu spółek handlowych). Należy także wskazać na treść art. 28 Kodeksu spółek handlowych, zgodnie z którym majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

Stosownie do treści art. 48 § 2 Kodeksu spółek handlowych, wkład wspólnika może polegać na przeniesieniu lub obciążeniu własności rzeczy lub innych praw, a także na dokonaniu innych świadczeń na rzecz spółki. Natomiast zgodnie z art. 48 § Kodeksu spółek handlowych, prawa, które wspólnik zobowiązuje się wnieść do spółki, uważa się za przeniesione na spółkę. Z powyższych przepisów Kodeksu spółek handlowych, w sposób jednoznaczny wynika, że majątek spółki osobowej jest wyodrębniony od majątku wspólników. Wkład wspólnika nie został wyraźnie w Kodeksie zdefiniowany. Wkładem do spółki osobowej mogą być prawa, usługi, świadczenie pracy, które z punktu widzenia wspólników są przydatne dla spółki. Wkładem mogą być prawa rzeczowe (na przykład własność nieruchomości, ruchomości), prawa rzeczowe ograniczone (na przykład prawo użytkowania), prawa na dobrach niematerialnych itp. Wkładem do spółki jawnej może być też prawo obligacyjne (między innymi obligacje, udziały, akcje oraz prawo najmu, dzierżawy). Możliwe jest również oddanie rzeczy do korzystania.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Natomiast w myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych", zwane także środkami trwałymi.

Natomiast, zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Z powyższych przepisów wynika, że, co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również stanowiące inwestycję w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie "inwestycji". Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę ww. definicje można stwierdzić, że inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca jest jednym z trzech wspólników Spółki jawnej. W dniu 3 sierpnia 2007 r. Wnioskodawca wraz z pozostałymi wspólnikami Spółki jawnej (jako osoby fizyczne) zakupili nieruchomość stanowiącą działkę gruntu nr xx/6, o powierzchni 0,3018 ha, stanowiącą grunty rolne zabudowane. Na zakupionej nieruchomości znajdował się budynek jednorodzinny jednopiętrowy o powierzchni 110 m². Budynek jednorodzinny, znajdujący się na powyższej działce, spełniał w dniu nabycia warunki do uznania go za środek trwały. Przedmiotowa nieruchomość została wydzierżawiona Spółce A., w której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Spółka jawna na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 28 kwietnia 2010 r., Nr XXX/10 - wydanego na Jej rzecz - przeprowadziła na nieruchomości inwestycję obejmującą budowę zespołu budynków usługowo-handlowo-magazynowych wraz ze zmianą sposobu użytkowania i przebudową istniejącego budynku mieszkalnego na usługowo-biurowy, rozbiórką budynku gospodarczego, infrastrukturą, układem komunikacji i parkingami na nieruchomości. Wydatki na inwestycję ponosiła Spółka. Wydatki te były dokumentowane fakturami VAT wystawianymi na Spółkę. Przebudowa istniejącego budynku mieszkalnego polegała na zmianie sposobu użytkowania tego budynku z mieszkalnego na usługowo-biurowy. Budynki co do zasady są od siebie niezależnie skomunikowane. Istnieje również jedna klatka schodowa wspólna, która może komunikacyjnie łączyć wszystkie trzy budynki. Niemniej jednak wszystkie budynki są ze sobą fizycznie połączone. Zespół budynków jest jedną całością, niemniej jednak każdy z trzech budynków można niezależnie od siebie użytkować. Budynki i budowle są kompletne i zdatne do użytku. Budynek znajdujący się na dzierżawionej nieruchomości stanowi część składową wraz z nowo wybudowanymi budynkami. Budynki te stanowią jedną całość i nie mogą stanowić odrębnych środków trwałych.

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny sprawy stwierdzić należy, skoro obecnie zespół budynków handlowo-usługowo-magazynowych znajdujących się nieruchomości dzierżawionej przez Spółkę stanowi jedną całość z budynkiem, który w momencie dzierżawy przez Spółkę znajdował się na nieruchomości, to poniesione na budowę zespołu budynków handlowo-usługowo-magazynowych nakłady, mogą stanowić podlegającą amortyzacji inwestycję w obcym środku trwałym, w myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dodać należy, że odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy będącego wspólnikiem Spółki jawnej, proporcjonalnie do Jego udziału w stratach i zyskach tej Spółki, zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić należy, że niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź za zadane we wniosku pytanie w kontekście wskazanych przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do zaprezentowanego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Dodać należy, że zgodnie z art. 14a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego. A zatem, mając na uwadze powyższe, interpretacja indywidualna dotyczy Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników Spółki jawnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.