IPTPB1/415-559/14-4/KO - Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania od gminy odszkodowania w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego osobie uprawnionej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2014 r. (data wpływu 2 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 grudnia 2014 r. (data wpływu 18 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania od Gminy odszkodowania w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego osobie uprawnionej - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 5 grudnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-559/14-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 5 grudnia 2014 r. (data doręczenia 9 grudnia 2014 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 12 grudnia 2014 r. (data wpływu 18 grudnia 2014 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 16 grudnia 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką nieruchomości stanowiącej budynek mieszkalny i uzyskuje przychody z najmu (art. 10 ust. 1 pkt 6 i art. 16a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych; Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f.), niebędącego działalnością gospodarczą. Korzysta z opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Zdarzają się sytuacje, że ze względu na niepłacenie czynszu przez lokatorów Wnioskodawczyni składa pozwy o eksmisję. Często Sąd orzeka o eksmisji z prawem do lokalu socjalnego. Oznacza to, że lokatorzy dalej nie płacąc za czynsz mieszkają w lokalach do czasu zapewnienia przez Gminę lokali socjalnych. Często okres oczekiwania jest bardzo długi. Wnioskodawczyni występuje więc do Sądu przeciwko Gminie o odszkodowania na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2011 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, dalej "u.o.p.l").

Na kwotę zasądzoną od Gminy składają się:

Wnioskodawczyni, uzyskanymi środkami dzieli się z pozostałymi współwłaścicielami, a swoją część opodatkowuje w następujący sposób:

W uzupełnieniu wniosku z dnia 12 grudnia 2014 r. Wnioskodawczyni dodała, że odszkodowanie zostało wypłacone między innymi dnia 14 lutego 2013 r. Opłaty za media w związku z nieuiszczeniem ich przez lokatorów, były uiszczane proporcjonalnie przez Wnioskodawczynię i drugiego współwłaściciela. Kwota przekazywana współwłaścicielowi zawierała również otrzymaną od Gminy kwotę zwrotu poniesionych opłat za media (odpowiadającą kwocie przez niego uiszczonej za lokatorów.) Wnioskodawczyni w żaden sposób nie uzyskiwała przychodu z tego tytułu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy prawidłowo Wnioskodawczyni wykazuje i będzie wykazywać należną Jej część odszkodowania otrzymanego od Gminy jako przychód z najmu, i odprowadza i będzie odprowadzać 8,5% zryczałtowany podatek.

2. Czy prawidłowo Wnioskodawczyni uznaje i będzie uznawać, że kwoty otrzymane jako zwrot opłat za media nie podlegają opodatkowaniu.

3. Czy prawidłowo Wnioskodawczyni opodatkowuje i będzie opodatkowywać kwotę odsetek 18% podatkiem dochodowym.

Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku dodała, że wszystkie trzy pytania odnoszą się zarówno do stanów faktycznych, jak i zdarzeń przyszłych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 1. Pytania Nr 2 i 3 będą przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, odszkodowanie za brak lokalu socjalnego pozostaje w związku z przychodem z najmu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Należy podkreślić, że lokator oczekujący na lokal socjalny nie uiszcza odszkodowania, o którym mowa w przepisach szczególnych, tj. art. 18 ust. 3 u.o.p.l., określającym dokładną wartość odszkodowania jaką zobowiązany jest płacić lokator, to wówczas gmina pokrywa również to niezapłacone przez lokatora odszkodowanie w ramach swojej odpowiedzialności. Jest to konsekwencja wynikła z nieprzyznania przez gminę lokalu socjalnego. Gmina wchodzi zatem jako dłużnik w miejsce niepłacącego lokatora i opłaca za niego wartość czynszu, jaką ten musiałby uiszczać, gdyby zajmował go na podstawie ważnego tytułu prawnego. Powyższe potwierdza również orzecznictwo Sądu Najwyższego. W wyroku z dnia 19 stycznia 2005 r., sygn. akt V CK 355/2004, Sąd Najwyższy wskazał, że dla obowiązku odszkodowawczego gminy i jego wysokości nie ma znaczenia, czy i w jakim zakresie swój obowiązek realizuje były lokator, gdyż po stronie byłych lokatorów i gminy nie ma zobowiązania solidarnego, lecz istnieje zobowiązanie in solidum. Po stronie zobowiązanej występuje dwóch dłużników, brak jest jednak wspólnego przepisu ustawy lub jednej czynności prawnej kreujących taką formę odpowiedzialności. Każdy z dłużników odpowiada na innej podstawie prawnej. Zapłata odszkodowania przez jednego z nich zwalnia drugiego w całości od odpowiedzialności. Sąd Najwyższy podkreślił w powołanym wyroku, że należne od gminy odszkodowanie jest odszkodowaniem za stratę jaką poniósł wierzyciel nie mogąc wynająć lokalu innej osobie, która opłacałby czynsz wolnorynkowy.

Dla Wnioskodawczyni zasądzone kwoty od Gminy są czynszem najmu uiszczonym przez inny podmiot, odpowiadający za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej i zajmującej w dalszym ciągu lokal. Z tego względu uiszczona kwota nie zmienia swojego charakteru i winna być traktowana jako przychód z najmu, co wynika wprost z zapisów ustawy o ochronie praw lokatorów. Istotnym nie jest, kto na podstawie odrębnych przepisów faktycznie opłaca stosowne wynagrodzenie za korzystanie z lokali, a jedynie sam fakt otrzymania odpłatności. Taki przychód z kolei pozostaje w ścisłym związku przyczynowo-skutkowym z używaniem lokalu. Nie można przyjąć zatem, że odszkodowanie uiszczone przez lokatora powinno zostać zakwalifikowane jako czynsz (art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.), a już tożsame odszkodowanie uiszczone przez Gminę - jako przychód z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy). Odszkodowanie to jest "substytutem czynszu najmu" i de facto stanowi równowartość czynszu jaki musieliby uiszczać lokatorzy zamieszkujący w danym lokalu, gdyby zajmowali go na podstawie ważnego tytułu prawnego. Podobnie twierdził WSA w Poznaniu w wyroku z dnia z 7 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Po 120/13.

W ocenie Wnioskodawczyni podkreślić trzeba, że przepisy podatkowe nie ograniczają pojęcia przychodów z najmu wyłącznie do czynszu. Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., przychodami ze źródła przychodów są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jak stwierdził WSA w Łodzi w wyroku z dnia 11 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1509/13: "Odszkodowanie jest związane ze źródłem przychodu, na podstawie którego mogło w ogóle powstać. Odszkodowanie ma bowiem rekompensować czynsz, jaki powinien być płacony przez najemcę lokalu z orzeczoną eksmisją, a który nie został w rzeczywistości zapłacony przez osoby zajmujące dany lokal. Kwoty pozostawione do dyspozycji Wnioskodawczyni, od strony wynajmującego, stanowią wobec tego odpłatność za oddanie najemcy rzeczy do używania. Zatem przychód w postaci odszkodowania pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z używaniem lokalu przez najemcę, pomimo orzeczonej eksmisji.

Wysokość spornego odszkodowania jest wprost proporcjonalna do stanu całej nieruchomości i lokalu - koszty ponoszone na utrzymanie nieruchomości i lokalu podnoszą zatem wartość odszkodowania. W przypadku, jeżeli lokator oczekujący na lokal socjalny nie uiszcza odszkodowania, o którym mowa w przepisach szczególnych (art. 18 ust. 3 u.o.p.l.), to gmina w ramach swojej odpowiedzialności pokrywa również odszkodowanie niezapłacone przez lokatora, ponieważ są to konsekwencje wynikłe z nieprzyznania przez gminę lokalu socjalnego. W zakresie tej kwoty gmina wchodzi jako dłużnik w miejsce niepłacącego lokatora i opłaca za niego wartość czynszu, jaką ten musiałby uiszczać, gdyby zajmował go na podstawie ważnego tytułu prawnego. Dla wynajmującego jest to kwota otrzymywana w zamian za nieopłacony w terminie czynsz najmu (równowartość tego czynszu), z tym, że uiszczona ona zostaje przez inny podmiot - gminę, która odpowiada za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej i zajmującej w dalszym ciągu przedmiotowy lokal. W tym zakresie uiszczona kwota nie zmienia swojego charakteru i może być traktowana analogicznie jako szeroko rozumiany przychód z najmu. Ochronne działanie art. 18 u.o.p.l. stwarza swoisty stan prawny, wskazujący na funkcjonowanie instytucji prawnej nienazwanej ani w Kodeksie cywilnym, ani w u.o.p.l., którą należałoby określić jako "najem socjalny".

Ponadto poglądy Wnioskodawczyni znajdują potwierdzenie również w wyroku z dnia 10 stycznia 2001 r., sygn. akt I SA/Sz 1911/99, Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Szczecinie, w którym stwierdzono, że wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości nawet, gdy jest opłacone przez wynajmującego za najemcę, stanowi przychód z tytułu najmu, albowiem zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., przychodami z tego tytułu są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze. Reasumując należy stwierdzić, że odszkodowania wypłacone przez Gminę za brak zapewnienia lokali socjalnych powinny być zakwalifikowane jako przychód z najmu i mogą podlegać opodatkowaniu zryczałtowanym 8,5% podatkiem.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni prawidłowo kwalifikuje i będzie kwalifikowała odszkodowanie otrzymane od Gminy jako przychód z najmu oraz odprowadza i będzie odprowadzać 8,5% zryczałtowany podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem, wszelkie dochody podatnika niewymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych oraz dochody, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką nieruchomości stanowiącej budynek mieszkalny i uzyskuje przychody z najmu, niebędącego działalnością gospodarczą. Ze względu na niepłacenie czynszu przez lokatorów Wnioskodawczyni składa pozwy o eksmisję. Często Sąd orzeka o eksmisji z prawem do lokalu socjalnego. Lokatorzy dalej nie płacąc za czynsz mieszkają w lokalach do czasu zapewnienia przez Gminę lokali socjalnych. Często okres oczekiwania jest bardzo długi. Wnioskodawczyni występuje więc do Sądu przeciwko Gminie o odszkodowania na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2011 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Na kwotę zasądzoną od Gminy składa się m.in. kwota odszkodowania.

Przysporzenie majątkowe, o którym mowa we wniosku, uzyskiwane przez Wnioskodawczynię, stanowi co do zasady przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 11 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 150), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

W myśl art. 18 ust. 2 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Stosownie do art. 18 ust. 5 ww. ustawy, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 417 § 1 i § 2 ustawy - Kodeks cywilny, za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli wykonanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa.

W myśl natomiast art. 10 ust. 1 pkt 6 i pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów są odpowiednio:

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6),

* inne źródła (pkt 9).

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Cytowany przepis art. 20 ust. 1 ww. ustawy zawiera otwarty katalog przychodów, w związku z czym do kategorii tej mogą zostać zaliczone również inne (niż wymienione w tym przepisie) przychody, objęte ogólną definicją przychodów, zawartą w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przysporzenie majątkowe uzyskiwane przez Wnioskodawczynię - jako współwłaścicielkę - z tytułu wypłaty przez Gminę odszkodowania na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z innych źródeł.

Zauważyć bowiem należy, że otrzymanego przez Wnioskodawczynię przysporzenia majątkowego nie sposób uznać za przychód ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, rzeczonego przysporzenia nie można rozliczać na zasadach analogicznych jak najem.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie został bowiem spełniony warunek pozostawania ww. przysporzenia majątkowego w związku z przychodem z tytułu najmu nieruchomości.

Zauważyć bowiem należy, że odszkodowanie to nie stanowi czynszu, do którego na mocy przepisów prawa oraz zawartej umowy zobowiązany jest najemca. W myśl bowiem art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego).

Stwierdzić zatem należy, że przedmiotowe odszkodowanie wypłacone przez Gminę Wnioskodawczyni - jako współwłaścicielowi nieruchomości - z tytułu niedostarczenia lokali socjalnych osobom uprawnionym, należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych proporcjonalnie do posiadanego przez Nią udziału w zysku w przedmiotowej nieruchomości. Tym samym, tak osiągnięty przychód nie może zostać zaliczony do przychodów ze źródła określonego jako najem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy i rozliczony na zasadach analogicznych, jak tenże najem. Tak więc, również przepis art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.) - zgodnie z którym opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze (...) - nie znajdzie w rozpatrywanej sprawie zastosowania.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Końcowo należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawczyni i nie ma zastosowania do pozostałych współwłaścicieli.

Dodatkowo wskazać należy, że powołane w treści wniosku orzeczenie Sądu Najwyższego oraz orzeczenia sądów administracyjnego nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem tut. Organu teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcie zapadło bowiem w innej sprawie i nie ma mocy wiążącej w omawianym przypadku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.