IPTPB1/415-492/14-4/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2014 r. (data wpływu 3 września 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 października 2014 r. (data wpływu 4 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie:

* pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 - jest prawidłowe,

* pytania oznaczonego we wniosku numerem 2 - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 17 października 2014 r., Nr IPTPB1/415-492/14-2/MD, IPTPP4/443-641/14-2/OS na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 24 października 2014 r., następnie w dniu 4 listopada 2014 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 31 października 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w formie Spółki jawnej. Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, a Spółka jawna, w której jest wspólnikiem, jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wskazana Spółka jawna nabyła w dniu 26 marca 2014 r. samochód osobowy, który został objęty w posiadanie w dniu 27 marca 2014 r. Samochód jest wykorzystywany w przedsiębiorstwie Spółki do realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Spółka jawna nie dysponuje regulaminem używania samochodów w swoim przedsiębiorstwie. W związku z eksploatacją pojazdu, ponoszone są koszty na nabycie towarów i usług związanych z jego eksploatacją (np. paliwo, płyn do spryskiwaczy), jego używaniem (np. opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą, ubezpieczenie pojazdu) i ewentualne naprawy (np. po kolizji drogowej).

W piśmie z dnia 29 października 2014 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Dochód z działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię w formie Spółki jawnej opodatkowany jest liniowo, tj. zgodnie z art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Spółka jawna dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

3. Przedmiotowy samochód stanowi środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, który wprowadzony został do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki jawnej.

4. Wspólnicy Spółki jawnej nie zamierzają wykorzystywać samochodu do celów prywatnych.

5. Samochód jest ubezpieczony, polisę ubezpieczeniową zawarto w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, autocasco, następstw nieszczęśliwych wypadków, ubezpieczenia assistance.

6. Wartość przedmiotowego samochodu przyjęta dla celów jego ubezpieczenia przewyższa równowartość 20.000 euro, według kursu sprzedaży walut obcych ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia ubezpieczenia.

7. Spółka jawna, odliczała podatek od towarów i usług naliczony przy zakupie samochodu, który będzie wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej, w wysokości 42.128,33 zł, w oparciu o art. 86a ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, w jego brzmieniu obowiązującym od dn. 1 stycznia 2014 r. do dn. 31 marca 2014 r., wprowadzony przez ustawę z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. z 2010 r. Nr 247, poz. 1652).

8. Montowanymi towarami (wspomnianymi we wniosku) mogą być, np. części samochodowe montowane w samochodzie w celu jego naprawy pokolizyjnej, części samochodowe montowane w miejsce części zużytych w wyniku eksploatacji pojazdu.

Ponadto, Wnioskodawczyni skorygowała wniosek o wydanie interpretacji wskazując, że pojazd będący przedmiotem wniosku oznaczony jest w dowodzie rejestracyjnym jako samochód ciężarowy, a nie samochód osobowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku.

1. Czy na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, w opisanym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawczyni uprawniona jest do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu amortyzacyjnego od pojazdu samochodowego, wykorzystywanego w działalności gospodarczej prowadzonej w ramach Spółki jawnej.

2. Czy na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, uprawnione jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT w tej części, która nie podlega odliczeniu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, naliczonego od wydatków związanych z pojazdem samochodowym, w tym kosztów towarów montowanych w tym samochodzie i do związanych z tymi towarami usług naprawy, montażu i konserwacji, a także ubezpieczenia i paliwa.

Zaznaczyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku:

Ad. 1)

W Jej ocenie uzasadnione jest przyjęcie, że jest uprawniona do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych (odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) do kosztów uzyskania przychodów, pod tym warunkiem, że pojazd spełnia definicję środka trwałego, Spółka wprowadziła go do ewidencji środków trwałych, niezależnie od tego czy podatek VAT wynikający z faktur zakupowych Spółka jawna odlicza w 50%, czy 100%.

Nowelizacja przepisów normujących podatek od towarów i usług dokonana ustawą z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312) pozostaje bez wpływu na dotychczasowe prawo Wnioskodawczyni do dokonywania takich odpisów amortyzacyjnych. Brak zgłoszenia, o którym mowa w art. 86a ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz zaniechanie prowadzenia ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, nie wpływa na prawo Wnioskodawczyni do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów mogą być te koszty, które poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem tych kosztów, które zostały wskazane w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kosztem uzyskania przychodu będą więc również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. odpisy amortyzacyjne, dokonywane zgodnie z przepisami art. 22a- 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Składniki majątku będące środkami trwałymi oraz wartościami prawnymi wymienione zostały przez ustawodawcę w art. 22a-22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni, mając na względzie treść art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa, że w opisanym zdarzeniu przyszłym, uprawnione jest zaliczenie przedmiotowego samochodu w poczet środków trwałych Spółki jawnej.

Wnioskodawczyni uważa, że możliwość zaliczenia danego składnika majątkowego do kategorii środków trwałych uzależniona będzie wyłącznie od spełnienia warunków określonych w powyższych przepisach.

Jak stwierdzono w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 1 sierpnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-241/14-4/AP, przepisy regulujące podatek dochodowy od osób fizycznych nie przewidują, by warunkiem zaliczenia składnika majątku (w tym samochodu) do środków trwałych było używanie go wyłącznie do działalności gospodarczej.

Stanowisko takie pozwala Wnioskodawczyni uznać, że brak zadeklarowania wykorzystania pojazdu wyłącznie do celów działalności gospodarczej na gruncie podatku VAT, nie świadczy jeszcze o wykorzystywaniu samochodu do działalności innej niż działalność gospodarcza, a więc nie będzie to miało żadnego wpływu na prawo do amortyzacji pojazdu, a w konsekwencji, do traktowania odpisów amortyzacyjnych jako kosztów podatkowych.

Dodatkowo, Wnioskodawczyni wskazuje, że jak zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w swojej interpretacji z dnia 16 czerwca 2014 r., Nr ITPB3/423-145/14-AW, wprowadzenie samochodu do ewidencji środków trwałych i dokonywanie odpisów amortyzacyjnych jest niezależne od tego w jakiej części odliczono VAT przy zakupie tego samochodu (100%, czy 50%).

Dlatego też, w ocenie Wnioskodawczyni, tym bardziej zasadne jest przyjęcie, że brak zadeklarowania wykorzystania samochodu wyłącznie do celów działalności gospodarczej na gruncie podatku VAT, pozostaje bez wpływu na prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, czego skutkiem jest przyjęcie, że odpisy takie będą Jej kosztem podatkowym w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z uwzględnieniem ograniczenia wynikającego z art. 23 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ad. 2)

Wnioskodawczyni uważa, że w tej części w jakiej Spółka jawna nie będzie mogła odliczyć kwoty naliczonego podatku VAT, od faktur dokumentujących poniesienie wydatków związanych z pojazdem samochodowym, będzie Ona uprawniona do potraktowania tego podatku jako kosztu uzyskania przychodów na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, pod tym warunkiem, że wydatki udokumentowane fakturą poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie zostały przez ustawodawcę wprost wyłączone z możliwości zarachowania jako koszty (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, kwotę podatku naliczonego, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika. Art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podatek od towarów i usług, co do zasady nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, z tym zastrzeżeniem jednak, że kosztem uzyskania przychodu może być podatek naliczony w tej części, w której - zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług - podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wskazanych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ograniczonym zakresie kosztami uzyskania przychodu mogą być składki na ubezpieczenie samochodu. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia nie będą kosztem uzyskania przychodu. Wnioskodawczyni nie będzie również uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu, utraty lub likwidacji samochodu, a także kosztów remontów powypadkowych, jeśli samochód nie był objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Wnioskodawczyni uważa, że poniesione koszty, związane z eksploatacją pojazdu samochodowego takie jak, np. paliwo, płyn do spryskiwaczy, oraz związane z jego używaniem - np. opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą, ubezpieczenie pojazdu, czy też naprawy pojazdu na które składać się będzie cena za nowe części oraz wynagrodzenie za prace naprawcze, będą Jej kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość tychże kosztów powinna obejmować nie tylko cenę netto nabycia towarów bądź usług, lecz również podatek VAT w tej części, jaka nie mogła być przez Spółkę jawną odliczona. Co do zasady, zdaniem Wnioskodawczyni, wartość netto powiększona będzie o 50% podatku VAT wynikającego z faktury. Wyjątkiem będzie paliwo nabyte do pojazdu (benzyna, diesel, LPG) - w świetle aktualnie obowiązujących przepisów, zgodnie z art. 12 ustawy zmieniającej, do dnia 30 czerwca 2015 r. podatnik nie jest uprawniony do obniżenia podatku VAT należnego o podatek naliczony wynikający z faktur zakupowych dotyczących paliwa do pojazdu z tym, że zasada ta nie dotyczy pojazdów samochodowych które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawczyni, podatek VAT, który jest nieodliczany w całości do dnia 30 czerwca 2015 r., powinien stanowić dla Niej koszt uzyskania przychodu w 100%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

* pytania oznaczonego numerem 1 - jest prawidłowe,

* pytania oznaczonego numerem 2 - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów ciężarowych. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, w tym przypadku samochodu ciężarowego, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wykorzystywaniem samochodu, a osiągniętym przychodem spoczywa na podatniku. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie samochodu ciężarowego i jego eksploatację do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Przy czym, przepisy ustawy nie przewidują, by warunkiem zaliczenia składnika majątku (w tym samochodu) do środków trwałych było używanie go wyłącznie do działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej. Dochód z działalności gospodarczej Wnioskodawczyni opodatkowuje liniowo, tj. zgodnie z art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, Spółka jawna prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Spółka jawna nabyła w dniu 26 marca 2014 r. samochód (oznaczony w dowodzie rejestracyjnym jako samochód ciężarowy). Samochód jest wykorzystywany realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przedmiotowy samochód stanowi środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, który wprowadzony został do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki jawnej. Wspólnicy Spółki jawnej nie zamierzają wykorzystywać samochodu do celów prywatnych. Samochód jest ubezpieczony: polisę ubezpieczeniową zawarto w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, autocasco, następstw nieszczęśliwych wypadków, assistance. Spółka jawna, odliczała podatek od towarów i usług naliczony przy zakupie samochodu, który będzie wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej. W związku z eksploatacją pojazdu, ponoszone są koszty na nabycie towarów i usług związanych z eksploatacją pojazdu (np. paliwo, płyn do spryskiwaczy), jego używaniem (np. opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą, ubezpieczenie pojazdu) i ewentualne naprawy (np. części samochodowe montowane w samochodzie w celu jego naprawy pokolizyjnej, części samochodowe montowane w miejsce części zużytych w wyniku eksploatacji pojazdu).

W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca wykorzystuje przedmiotowy samochód ciężarowy na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w formie Spółki jawnej, który został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, to może uznać za koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia tego samochodu dokonane zgodnie z art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją pojazdu ciężarowego (np. paliwo, płyn do spryskiwaczy), jego używaniem (np. opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą, ubezpieczenie pojazdu) i ewentualne naprawy (np. po kolizji drogowej), wskazać należy, że co do zasady, ww. wydatki ponoszone przez podatników w związku z wykorzystywaniem samochodu stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tej działalności, o ile wydatki te zostaną właściwie udokumentowane i spełnią przesłanki wymienione w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć ponadto należy, że (co do zasady) naliczony podatek od towarów i usług nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Jednakże ustawodawca przewidział pewne wyjątki. I tak, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Z cytowanego przepisu wynika, że kosztem podatkowym może być podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, podatek naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony. Zasada ta, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych obowiązuje również podatników, którzy w związku ze zmianą przepisów ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług, jaka nastąpiła od dnia 1 kwietnia 2014 r., nie będą korzystać ze 100% odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z używaniem pojazdu samochodowego, ile pojazd ten będzie w całości wykorzystywany przez podatnika w prowadzonej działalności gospodarczej (nie będzie wykorzystywany na cele niezwiązane z tą działalnością).

Jak wskazano we wniosku w prowadzonej przez Wnioskodawczynię w formie Spółki jawnej działalności gospodarczej wykorzystywany jest samochód oznaczony w dowodzie rejestracyjnym jako samochód ciężarowy, wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przedmiotowy samochód nie będzie wykorzystywany przez wspólników do celów prywatnych.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe w świetle obowiązujących przepisów prawa, stwierdzić należy, że jeżeli wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z wykorzystywaniem w prowadzonej działalności gospodarczej środka trwałego w postaci samochodu, o których mowa we wniosku, tj. wydatki związane z eksploatacją pojazdu (np., płyn do spryskiwaczy), jego używaniem (np. opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą, ubezpieczenie pojazdu) i ewentualne naprawy (np. po kolizji drogowej), spełniają przesłanki zawarte w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a samochód nie jest wykorzystywany na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą, to kwota podatku VAT naliczonego dot. ww. wydatków (czyli ta część podatku, która zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, nie została rozliczona jako podatek naliczony) stanowi koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię w formie Spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do Jej prawa do udziału w zysku tej Spółki. Wyjątkiem będzie nieodliczony w całości podatek VAT z tytułu poniesionych wydatków na paliwo nabyte do pojazdu podatek VAT, który powinien stanowić dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodu w 100%.

Dodać również należy, że w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania powołany przez Wnioskodawczynię przepis art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ograniczenie zawarte w ww. przepisie dotyczy ubezpieczenia samochodów osobowych, natomiast przedmiotem wniosku, jak wskazała Wnioskodawczyni, nie jest samochodem osobowym. Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące odpowiedzi na pytanie Nr 2 uznano za nieprawidłowe.

Zauważyć należy, że w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji indywidualnej tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.