IPTPB1/415-285/14-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2014 r. (data wpływu 26 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na zakup stroju służbowego do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 26 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o przeważający przedmiot działalności (PKD 70.22.Z). Wnioskodawca planuje podpisać z kancelarią prawniczą ("Kancelaria") umowę na świadczenie usług marketingowych oraz konsultingowych, na podstawie której będzie wykonywał określone w umowie czynności, polegające na pracy biurowej, spotkaniach z kontrahentami Kancelarii lub przyszłymi kontrahentami, proponowaniu potencjalnym kontrahentom usług Kancelarii. Wnioskodawca będzie świadczył czynności na rzecz Kancelarii i wystawiał z tego tytułu fakturę. Kancelaria prawnicza wymaga od Wnioskodawcy noszenia stroju służbowego, który z jednej strony będzie elegancki i schludny, a z drugiej strony jednoznacznie będzie kojarzył się klientom Kancelarii z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę.

Przede wszystkim Wnioskodawca planuje rozwijać własną działalność gospodarczą poprzez poszukiwanie i zdobywanie własnych klientów w postaci osób prawnych lub osób fizycznych, na rzecz których będzie świadczył usługi marketingowe oraz konsultingowe oraz, z którymi będzie miał nieustannie bezpośredni kontakt poprzez wspólne uczęszczanie na spotkania biznesowe.

W ramach nawiązywania współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami (klientami, dostawcami towarów i usług, innymi partnerami biznesowymi) Wnioskodawca zamierza zakwalifikować w koszty uzyskania przychodu zakupy stroju służbowego, mającego charakter biznesowy, w postaci garniturów, marynarek, spodni, krawata oraz koszuli. Biznesowy strój jest również zwyczajowo przyjęty w naszym kręgu kulturowym, w trakcie odbywania spotkań biznesowych (np. przy lunchu, podczas obiadu, czy kolacji), na których omawiane są warunki i możliwości współpracy, a także jest zwyczajowo wręcz wymagany w ramach codziennej pracy przedsiębiorców mających bezpośredni kontakt z klientami. Ubiór Wnioskodawcy nie będzie miał cech zbytniej wytworności, czy okazałości, również celem schludnego, biznesowego ubioru nie jest okazanie przepychu, czy imponowania, lecz ma na celu jedynie odpowiednie ubranie się do okazji, jaką jest spotkanie służbowe mające przynieść Wnioskodawcy dochód w ramach wykonywanych obowiązków służbowych.

Znakiem identyfikacyjnym Wnioskodawcy, poprzez który rozpoznają Go Jego klienci, jest niekonwencjonalny sposób prezentacji stroju służbowego poprzez noszenie marynarek od garniturów z podniesioną stójką, a także noszenie jednoznacznie identyfikujących strój służbowy poszetek w kolorze niebieskim trwale związanych z marynarką od garnituru poprzez ich zaszycie w górnej kieszonce marynarki. W związku z powyższym, Wnioskodawca w celu jeszcze wyraźniejszej identyfikacji swojej firmy chciałby umieścić na stójce zakupowanych marynarek od garnituru oraz na poszetkach trwale związanych z marynarkami logo firmy, które jednoznacznie będzie identyfikowało Jego przedsiębiorstwo. Dodatkowo pojedynczy monogram, który jednoznacznie będzie się kojarzył klientom firmy z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, Wnioskodawca chciałby umieścić na krawacie i koszuli od garnituru. Zakup tak zakreślonego stroju biznesowego wraz ze stałym oznaczeniem firmy, daje Wnioskodawcy możliwość pozyskania klientów, spowoduje, że firma stanie się bardziej rozpoznawalna dzięki dodatkowej reklamie na stroju, spowoduje większe zainteresowanie firmą oraz zakresem jej działalności a przez to przełoży się na wzrost świadczonych usług oraz zwiększy uzyskiwane dochody firmy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy stanowią koszty uzyskania przychodów wydatki ponoszone w związku z zakupem stroju służbowego, mającego charakter biznesowy, w postaci garniturów, marynarek, spodni, krawata oraz koszuli, o ile strój ten służy wykonywaniu obowiązków służbowych oraz posiada cechy charakterystyczne, które uniemożliwiają wykorzystanie go do celów prywatnych, tj. wyodrębnione logo na stójce od marynarki garnituru i na poszetce trwale związanej z marynarką od garnituru, poprzez jej zaszycie w górnej kieszonce marynarki oraz naszycie monogramu na koszuli od garnituru i krawacie.

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej wydatków poniesionych w związku z zakupem stroju służbowego, mającego charakter biznesowy w postaci garniturów, marynarek oraz spodni, o ile strój ten służy wykonywaniu obowiązków służbowych oraz posiada cechy charakterystyczne, które uniemożliwiają wykorzystanie go do celów prywatnych, tj. wyodrębnione logo na stójce od marynarki garnituru i na poszetce trwale związanej z marynarką od garnituru poprzez jej zaszycie w górnej kieszonce marynarki a także naszytego monogramu na koszuli od marynarki oraz krawacie.

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są natomiast, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy koszt zakupu stroju biznesowego opatrzonego trwale oznaczeniem firmy, stanowi wydatek związany z reklamą, czy też wydatek związany z reprezentacją.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reprezentacji ani reklamy. Zatem należy odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

"Słownik języka polskiego" pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, należy uznać, że reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (firmy) wiążące się z okazałością, wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy.

Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów.

Natomiast za reklamę można uznać działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Może to być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać bowiem należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Zatem wykorzystywanie stroju biznesowego ze stałym oznaczeniem firmy w przedsiębiorstwie consultingowym, spełnia funkcję reklamową, gdyż zmierza do zwiększenia rozpoznawalności firmy na rynku, co w efekcie może wpływać na zwiększenie przychodów, a tym samym pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służy zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Reasumując należy stwierdzić, że wydatki poniesione na nabycie stroju biznesowego ze stałym oznaczeniem firmy pozostają w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowią koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Zwrot "w szczególności" oznacza, że nie jest to katalog zamknięty, a tylko przykładowo ustawodawca wymienia niektóre wydatki związane z reprezentacją firmy, które są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje terminu "reprezentacja", ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia "reprezentacja", nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu.

Występujący w obrocie prawnym termin "reprezentacja", wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako "przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu", a nie "wystawność, okazałość, wytworność".

Ponadto należy wskazać, że za koszt uzyskania przychodów można uznać wydatki ponoszone na reklamę.

W związku z tym należy wyjaśnić, że reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu.

Należy jednak wskazać, że aby wydatki poniesione na zakup odzieży można było uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, odzież ta musi spełniać określone wymogi. Ubiór musi utracić charakter odzieży osobistej, co w przedmiotowej sprawie może mieć miejsce tylko w tym przypadku, gdy garnitur w sposób trwały zostanie opatrzony cechami charakterystycznymi logo reprezentowanej przez Wnioskodawcę firmy.

Należy bowiem wskazać, że uzyskiwanie przychodów w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie jest uzależnione od rodzaju noszonej odzieży (garniturów, marynarek, spodni, krawata, czy koszuli). Obowiązujące zasady życia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące swoje interesy w ramach działalności gospodarczej posiadały schludny wygląd, podobnie zresztą, jak osoby zatrudnione w innych zawodach, np. nauczyciele, urzędnicy. Uzyskiwanie przychodów w ramach działalności gospodarczej nie jest zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży, gdyż schludny wygląd niezbędny jest dla wykonywania wielu zawodów poza sferą działalności gospodarczej.

Zdaniem tutejszego Organu powyższe prowadzi do wniosku, że wydatek osoby fizycznej na zakup odpowiedniej odzieży osobistej nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, gdyż jego poniesienie uwarunkowane jest głównie innymi względami, aniżeli uzyskiwanie przychodu z tej działalności. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na fakt, że koszty powinny być poniesione "w celu uzyskania przychodu", a nie np.: "w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą".

Zatem jedynie ubiór, który w wyniku jego odpowiedniego dostosowania utraci w sposób trwały charakter odzieży osobistej, może zostać zaliczony do kosztów działalności gospodarczej. W przypadku wskazanym w przedmiotowej sprawie, wydatki ponoszone w związku z zakupem stroju służbowego, mającego charakter biznesowy w postaci garniturów, marynarek, spodni, krawata oraz koszuli, o ile strój ten służy wykonywaniu obowiązków służbowych oraz posiada cechy charakterystyczne, które uniemożliwiają wykorzystanie go do celów prywatnych, tj. wyodrębnione logo na stójce od marynarki garnituru i na poszetce trwale związanej z marynarką od garnituru, poprzez jej zaszycie w górnej kieszonce marynarki oraz naszycie monogramu na koszuli od garnituru i krawacie, spowoduje trwałą utratę charakteru odzieży osobistej.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatek na zakup stroju służbowego, o którym mowa we wniosku, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, tylko i wyłącznie w przypadku, jeśli utraci on na trwałe charakter odzieży osobistej - np. w przypadku wyszycia na nim na stałe logo firmy, której strukturę sprzedaży buduje Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Jednakże zauważyć należy, że to na Wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.