IPTPB1/415-248/11-2/KO - Opodatkowanie przychodu pracownika z tytułu korzystania na preferencyjnych warunkach z usług świadczonych przez pracodawcę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2011 r. (data wpływu 20 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu pracownika z tytułu korzystania na preferencyjnych warunkach z usług świadczonych przez pracodawcę w ramach działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu pracownika z tytułu korzystania na preferencyjnych warunkach z usług świadczonych przez pracodawcę w ramach działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z otwarciem basenu i całego kompleksu sportowo-rekreacyjnego Centrum Kultury i Sportu (później CKIS) ustaliło, że wszyscy zatrudnieni pracownicy mogą korzystać z basenu płacąc 50% ceny biletu. Zapis taki został umieszczony w regulaminie organizacyjnym CKIS. CKIS w żaden sposób nie płaci i nie dopłaca do ceny biletów dla pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy "to drugie 50% ceny", którego pracownik nie płaci, stanowi przychód po stronie pracownika, zgodnie z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Czy CKIS powinno ustalić przychód u pracownika w wysokości 50% ceny x ilość wejść w miesiącu, naliczyć i odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych pracowników.

Zdaniem Wnioskodawcy, "to drugie 50% ceny", którego pracownik nie płaci, nie stanowi przychodu u pracownika. Zgodnie z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów pracownika zalicza się tylko te świadczenia w naturze, które mają charakter nieodpłatny lub częściowo odpłatny. CKIS uważa, że jest to świadczenie nieodpłatne, ponieważ pracownicy uiszczają określoną należność za wstęp na basen.

W opinii Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę brzmienie art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy, również nie jest to świadczenie częściowo odpłatne. Takim świadczeniem byłaby sytuacja, w której jedną część ceny uiszczałby pracownik a pozostałą jej część pracodawca. Z tego względu Wnioskodawca uważa, że chociaż pracownicy płacą jedynie połowę ceny, którą uiszczają osoby nie będące pracownikami, to jednak kwota ta pokrywa całość odpłatności ustalonej dla pracowników. Z tego względu, Wnioskodawca uważa, iż w tym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem całkowicie odpłatnym i to pomimo tego, że cena usługi wstępu na basen jest niższa niż dla pozostałych osób. W związku z tym, Wnioskodawca nie ustala przychodu pracownika, nie nalicza i nie odprowadza zaliczek z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z powyższej definicji wynika, iż do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub prawa. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on jakąś realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień, zawartym w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowi wymienionego w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów - podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychodem ze stosunku pracy jest wobec powyższego nie tylko wynagrodzenie za pracę, ale również i nieodpłatne świadczenia.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem koniecznym do uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód, jest jego otrzymanie lub postawienie do dyspozycji podatnika.

Dla celów podatkowych natomiast, nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których, otrzymujący odnosi określoną korzyść co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Ustawodawca stanowi o nieodpłatnych świadczeniach, innych niż świadczenia w naturze.

Przedmiotem tych świadczeń nie są więc tylko rzeczy, lecz świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, w związku z otwarciem basenu i całego kompleksu sportowo-rekreacyjnego Wnioskodawca ustalił, że wszyscy zatrudnieni pracownicy mogą korzystać z basenu płacąc 50% ceny biletu. Zapis taki został umieszczony w regulaminie organizacyjnym Wnioskodawcy. Dodano, iż Wnioskodawca w żaden sposób nie płaci i nie dopłaca do ceny biletów dla pracowników

Biorąc pod uwagę treść wyżej powołanego art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy przedmiotem nieodpłatnego świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia, wartość takiego świadczenia należy ustalić według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

Wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika od pracodawcy stanowią, co do zasady, u pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Zatem w sytuacji uiszczenia przez pracownika opłat niższych od opłat, jakie ponoszą z tego tytułu osoby niebędące pracownikami, przychodem u pracownika będzie różnica pomiędzy ceną stosowaną wobec innych osób a ceną uiszczoną przez pracownika.

Jednak po spełnieniu określonych warunków powstała różnica nie będzie przychodem pracownika podlegającego opodatkowaniu. W sytuacji, gdy:

* zakład pracy zgodnie z obowiązującym statutem nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług, które na preferencyjnych warunkach proponuje swoim pracownikom,

* odpłatność pracownika została skalkulowana co najmniej na poziomie kosztów,

* zakład pracy nie dokonał dopłaty do ceny, jaka została ustalona dla pracowników zakładu.

W przypadku niespełnienia, choć jednego z podanych warunków powstanie przychód u pracownika podlegający opodatkowaniu.

W przedmiotowej sprawie nie został spełniony pierwszy warunek, tj. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług, które na preferencyjnych warunkach ma zamiar zaoferować swoim pracownikom. W tym przypadku analiza pozostałych warunków staje się bezprzedmiotowa.

Zatem, wartość otrzymanego świadczenia w postaci różnicy między wysokością opłaty wniesioną przez pracownika a wysokością opłaty stosowaną wobec innych odbiorców niebędących pracownikami korzystających z tych samych usług, będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca winien doliczyć wartość otrzymanych świadczeń do globalnej kwoty przychodu i opodatkować dochód z tego tytułu według zasad określonych w art. 32 ww. ustawy.

Reasumując, u pracownika korzystającego na preferencyjnych warunkach z usług świadczonych przez Wnioskodawcę, wchodzących w zakres prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości różnicy pomiędzy opłatą wniesioną przez pracownika a wysokością opłaty stosowanej dla osoby nie będącej pracownikiem. Wnioskodawca zaś zobowiązany jest doliczyć wartość otrzymanych świadczeń do globalnej kwoty przychodu i opodatkować dochód z tego tytułu według zasad określonych w art. 32 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.