IPTPB1/415-240/13-2/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2013 r. (data wpływu 5 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej umorzonych wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 5 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej umorzonych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, prowadzi działalność pod firmą Y. W ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży usług transportowych. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w księgach rachunkowych.

W 2011 r. Wnioskodawca świadczył usługi transportowe na rzecz spółki A. z siedzibą w W., Austria (dalej "Spółka"). Świadczone usługi zostały udokumentowane następującymi fakturami: faktura nr 270/2011, faktura nr 33/2011, faktura nr 172/2011, faktura nr 198/2011, faktura nr 199/2011, faktura nr 201/2011, faktura nr 202/2011, faktura nr 203/2011, faktura nr 205/2011, faktura nr 212/2011, faktura nr 216/2011, faktura nr 217/2012, faktura nr 218/2011, faktura nr 219/2011, faktura nr 224/2011, faktura nr 226/2011, faktura nr 227/2011, faktura nr 235/2011, faktura nr 238/2011, faktura nr 239/2011, faktura nr 240/2011, faktura nr 247/2011, faktura nr 248/2011, faktura nr 249/2011, faktura nr 260/2011, faktura nr 263/2011, faktura nr 265/2011, faktura nr 265/2011, faktura nr 266/2011, faktura nr 268/2011, faktura nr 287/2011, faktura nr 134/2011, faktura nr 136/2011, faktura nr 147/2011, faktura nr 148/2011, faktura nr 155/2011, faktura nr 156/2011, faktura nr 158/2011, faktura nr 159/2011, faktura nr 162/2011, faktura nr 163/2011, faktura nr 164/2011 i faktura nr 174/2011 na łączną kwotę 99.880,88 Euro. Spółka nie uregulowała płatności za faktury. W związku z nieuregulowaniem przez Spółkę płatności za wykonywane przez Wnioskodawcę usługi transportowe, Wnioskodawca zatrzymał transportowane towary, to jest łącznie 549 sztuk sprzętu AGD, w tym 276 sztuk kuchenek oraz 273 sztuki lodówek.

W dniu 18 maja 2011 r. Sąd Gospodarczy w W. ogłosił upadłość Spółki. Wierzytelności Wnioskodawcy wynikające z niezapłaconych faktur wraz z odsetkami zostały zgłoszone w postępowaniu upadłościowym. W dniu 18 października 2011 r. Sąd Gospodarczy w W. zatwierdził plan naprawczy Spółki, zgodnie z którym wierzyciele Spółki powinni otrzymać 20% z sumy swoich wierzytelności wobec Spółki, przy czym wypłata miała być dokonana w ratach. Jednocześnie upadłość Spółki została uchylona. Z uwagi na zatrzymanie przez Wnioskodawcę wyżej wymienionych towarów transportowanych na rzecz Spółki, Wnioskodawcy nie została wypłacona suma przypadająca, na podstawie planu naprawczego (20% z kwoty 99.880,88 Euro).

W celu uregulowania wzajemnych rozliczeń Wnioskodawca zawarł ze Spółką w dniu 3 sierpnia 2012 r. umowę. Zgodnie z tą umową, Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz Wnioskodawcy kwotę 21.514,48 Euro. Ponadto w umowie, Spółka zobowiązała się wydać Wnioskodawcy 79 sztuk sprzętu AGD o wartości 18.485.52 Euro, a Wnioskodawca zobowiązał się dostarczyć pozostałe zatrzymane przez siebie towary do miejsca ich pierwotnego przeznaczenia, to jest B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Umowa ta nie zawierała postanowień, które w sposób wyraźny odnosiłyby się do pozostałej części wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy względem Spółki, tj. różnicy pomiędzy kwotą 99.880,88 Euro (część wierzytelności Wnioskodawcy), a kwotą 21.514,48 Euro (kwotą, którą Spółka zobowiązała się zapłacić Wnioskodawcy) i kwotą 18,485,52 (wartość otrzymanego sprzętu AGD).

Druga umowa pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółką została zawarta w dniu 3 sierpnia 2012 r. Na mocy tej umowy Wnioskodawca zrzekł się wszelkich roszczeń wobec B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która to firma była odbiorcą zatrzymanych przez Wnioskodawcę towarów. Ponadto Wnioskodawca zgodził się zgłaszać roszczenia wyłącznie wobec Spółki, natomiast Spółka zrzekła się wszelkich roszczeń wobec Wnioskodawcy i Jego żony.

W ostatecznym rozrachunku, Wnioskodawca miał otrzymać od Spółki kwotę 21.514,48 Euro. Ponadto na stanie Wnioskodawcy znalazły się 102 sztuki sprzętu AGD, tj.: 79 sztuk sprzętu AGD otrzymanego na podstawie umowy z 3 sierpnia 2012 r. oraz 23 sztuki sprzętu AGD, który miał być dostarczony zgodnie z umową do B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, nie został jednak przez tę Spółkę odebrany. Łączna wartość towarów otrzymanych przez Wnioskodawcę została wyceniona na 24.610,26 Euro.

W dniu 27 września 2012 r. Wnioskodawca otrzymał kwotę 21.514,48 Euro, którą zaliczył na poczet należności przysługujących wobec Spółki. Ponadto Wnioskodawca rozliczył na poczet przysługujących Mu należności wartości towarów otrzymanych od Spółki. Otrzymana od Spółki kwota oraz towary stanowiły ostateczne rozliczenie pomiędzy stronami.

W dniu 14 listopada 2012 r., ponownie została ogłoszona upadłość Spółki z uwagi na brak środków na wykonanie planu naprawczego przyjętego w dniu 18 października 2011 r. Wnioskodawca nie zgłosił w ponownym postępowaniu upadłościowym swoich wierzytelności wobec Spółki, gdyż uznał, że zostały one umorzone na podstawie dwóch umów z dnia 3 sierpnia 2012 r. Umorzenie należności potwierdziła również Spółka informując Wnioskodawcę, że umowy z dnia 3 sierpnia 2012 r. uregulowały całość rozliczeń między stronami i na podstawie tych umów wierzytelności Wnioskodawcy przekraczające kwotę 53.756,14 Euro (21.514,48 Euro plus 24.610,26 Euro) wobec Spółki zostały umorzone.

W chwili złożenia wniosku Spółka znajduje się w likwidacji ze względu na brak środków na zaspokojenie wierzycieli.

Na marginesie Wnioskodawca nadmienił, że w dniu 20 sierpnia 2012 r. Spółka zawarła umowę z Jego żoną, prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą X. Umowa posiada prawie identyczną treść z umową zawartą z Wnioskodawcą w dniu 3 sierpnia 2012 r., dotyczącą zapłaty kwoty 21.514,48 Euro oraz przekazania 79 sztuk sprzętu AGD. Chociaż umowa została zawarta z małżonką Wnioskodawcy na wyraźne żądanie Spółki, z uwagi na istniejącą pomiędzy małżonkami wspólność ustawową małżeńską, to dotyczy ona Wnioskodawcy. Umowa w zakresie świadczeń Spółki i Wnioskodawcy, ma identyczną treść jak umowa z dnia 3 sierpnia i nie zmienia ona opisanego wyżej stanu faktycznego.

Wierzytelności Wnioskodawcy były zarachowane jako przychód należny w całości, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a podatek został zapłacony w terminie. Z uwagi brak płatności za wykonane na rzecz Spółki usługi, został sporządzony odpis aktualizujący na dzień 31 grudnia 2011 r. Odpis aktualizacyjny nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W dniu 3 sierpnia 2012 r., kiedy to pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółką zawarte zostały umowy dotyczące wzajemnych rozliczeń, wierzytelności Wnioskodawcy nie były przedawnione.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 2012 r., na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozostałej kwoty należności od Spółki, to jest kwoty 53.756,14 Euro, jako należności umorzonej.

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na ogłoszenie upadłości Spółki uznał, że Spółka nie spłaci swoich należności wobec Niego i na podstawie art. 35b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, Wnioskodawca dokonał odpisu aktualizacyjnego na kwotę wierzytelności przysługujących wobec Spółki. W ocenie Wnioskodawcy nie zostały spełnione warunki z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów dokonanego odpisu aktualizacyjnego.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne. Oznacza to, że o zaliczeniu umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, a mianowicie:

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności. Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, wierzytelność jest prawem podatnika i podatnik może ją umorzyć. Umorzenie wierzytelności jest sposobem wygaśnięcia zobowiązania, które następuje mimo niespełnienia określonego w umowie świadczenia przez dłużnika. Zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego, do umorzenia dochodzi w ten sposób, że wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik to zwolnienie przyjmuje. Aby umorzenie wierzytelności było skuteczne, konieczne jest porozumienie się podatnika z kontrahentem. Dłużnik musi zgodzić się na umorzenie wierzytelności, która względem niego przysługuje.

W celu uregulowania wzajemnych rozliczeń Wnioskodawca i Spółka zawarły dwie umowy w dniu 3 sierpnia 2012 r. Chociaż w umowach tych nie zostało wprost stwierdzone, że Wnioskodawca umarza należności przysługujące Mu od Spółki, a Spółka zwolnienie przyjmuje, to zdaniem Wnioskodawcy warunki do uznania, że należności zostały umorzone są spełnione. Umowy zostały zwarte na piśmie, zaś zamiarem Stron było ostateczne uregulowanie wzajemnych zobowiązań. Wnioskodawca otrzymał kwotę 21.514,48 Euro oraz towary o wartości 27.639,26 Euro tytułem ostatecznego rozliczenia ze Spółką. Ponadto, w związku z powtórnym ogłoszeniem upadłości Spółki, Wnioskodawca został poinformowany, że nie przysługują Mu już jakiekolwiek roszczenia wobec Spółki w związku zawarciem umów z dnia 3 sierpnia 2012 r. Pomimo więc tego, że w umowach z dnia 3 sierpnia 2012 r. nie ma wyraźnych postanowień dotyczących umorzenia części wierzytelności Wnioskodawcy względem Spółki, to bez wątpienia taki był zamiar stron, aby część tych wierzytelności umorzyć. W cym celu wskazane zostało, jaka część wierzytelności Wnioskodawcy zostanie spełniona przez Spółkę. Co do pozostałej części wierzytelności strony tej umowy, w sposób dorozumiany, zdecydowały się ją umorzyć.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, jest On uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należności, które przysługiwały Mu wobec Spółki, a które zostały umorzone, tj. kwoty 53.756,14 Euro.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* musi być prawidłowo udokumentowany.

Negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego, określa art. 23 ww. ustawy. Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, to jest:

* wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,

* wierzytelność musi zostać umorzona.

Norma zawarta w art. 14 ww. ustawy, nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody związane z pozarolniczą działalnością gospodarczą, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Oznacza to, że przychodem są kwoty bez podatku VAT.

Ponadto należy zastrzec, iż przedmiotowa wierzytelność, w myśl z art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może być przedawniona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności.

Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), wierzytelność jest prawem podatnika i nie ma przeszkód, aby mógł się zrzec w każdej chwili tego prawa. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika.

Z art. 508 Kodeksu cywilnego, wynika, że zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Tak więc dla umorzenia wierzytelności koniecznym jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, zawartego układu, czy też poprzez oświadczenie). Wierzytelność będzie umorzona dopiero wówczas, gdy wierzyciel uzyska wiadomość od dłużnika, że przyjął on zwolnienie z długu. Dopiero wówczas okoliczność ta, po spełnieniu ustawowych wymogów, może rzutować na wysokość podstawy opodatkowania, a w konsekwencji i na wysokość zobowiązania podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży usług transportowych. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w księgach rachunkowych. W 2011 r. Wnioskodawca świadczył usługi transportowe na rzecz Spółki. Świadczone usługi zostały udokumentowane fakturami na łączną kwotę 99.880,88 Euro. Spółka nie uregulowała płatności za faktury. W związku z nieuregulowaniem przez Spółkę płatności za wykonywane przez Wnioskodawcę usługi transportowe, Wnioskodawca zatrzymał transportowane towary - sprzęt AGD. W dniu 18 maja 2011 r. Sąd Gospodarczy ogłosił upadłość Spółki. Wierzytelności Wnioskodawcy wynikające z niezapłaconych faktur wraz z odsetkami zostały zgłoszone w postępowaniu upadłościowym. W dniu 18 października 2011 r. Sąd Gospodarczy w W. zatwierdził plan naprawczy Spółki, zgodnie z którym wierzyciele Spółki powinni otrzymać 20% z sumy swoich wierzytelności wobec Spółki, przy czym wypłata miała być dokonana w ratach. Jednocześnie upadłość Spółki została uchylona. Z uwagi na zatrzymanie przez Wnioskodawcę wyżej wymienionych towarów transportowanych na rzecz Spółki, Wnioskodawcy nie została wypłacona suma przypadająca na podstawie planu naprawczego (20% z kwoty 99.880,88 Euro). W celu uregulowania wzajemnych rozliczeń Wnioskodawca zawarł ze Spółką w dniu 3 sierpnia 2012 r. umowę. Zgodnie z tą umową, Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz Wnioskodawcy kwotę 21.514,48 Euro. Ponadto w umowie Spółka zobowiązała się wydać Wnioskodawcy 79 sztuk sprzętu AGD o wartości 18.485.52 Euro, a Wnioskodawca zobowiązał się dostarczyć pozostałe zatrzymane przez siebie towary do miejsca ich pierwotnego przeznaczenia. Umowa ta nie zawierała postanowień, które w sposób wyraźny odnosiłyby się do pozostałej części wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy względem Spółki, tj. różnicy pomiędzy kwotą 99.880,88 Euro (część wierzytelności Wnioskodawcy), a kwotą 21.514,48 Euro (kwotą, którą Spółka zobowiązała się zapłacić Wnioskodawcy) i kwotą 18,485,52 (wartość otrzymanego sprzętu AGD). Druga umowa pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółką została zawarta w dniu 3 sierpnia 2012 r. Na mocy tej umowy Wnioskodawca zrzekł się wszelkich roszczeń wobec B. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która była odbiorcą zatrzymanych przez Wnioskodawcę towarów. Ponadto Wnioskodawca zgodził się zgłaszać roszczenia wyłącznie wobec Spółki, natomiast Spółka zrzekła się wszelkich roszczeń wobec Wnioskodawcy i Jego żony. W ostatecznym rozrachunku, Wnioskodawca miał otrzymać od Spółki kwotę 21.514,48 Euro. Ponadto na stanie Wnioskodawcy znalazły się 102 sztuki sprzętu AGD, który miał być dostarczony zgodnie z umową do B. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, nie został jednak przez tę Spółkę odebrany. Łączna wartość towarów otrzymanych przez Wnioskodawcę została wyceniona na 24.610,26 Euro. W dniu 27 września 2012 r. Wnioskodawca otrzymał kwotę 21.514,48 Euro, którą zaliczył na poczet należności przysługujących wobec Spółki. Ponadto Wnioskodawca rozliczył na poczet przysługujących Mu należności wartości towarów otrzymanych od Spółki. Otrzymana od Spółki kwota oraz towary stanowiły ostateczne rozliczenie pomiędzy Stronami.

W dniu 14 listopada 2012 r. ponownie została ogłoszona upadłość Spółki z uwagi na brak środków na wykonanie planu naprawczego przyjętego w dniu 18 października 2011 r. Wnioskodawca nie zgłosił w ponownym postępowaniu upadłościowym swoich wierzytelności wobec Spółki, gdyż uznał, że zostały one umorzone na podstawie dwóch umów z dnia 3 sierpnia 2012 r. Umorzenie należności potwierdziła również Spółka informując Wnioskodawcę, że umowy z dnia 3 sierpnia 2012 r. uregulowały całość rozliczeń między stronami i na podstawie tych umów wierzytelności Wnioskodawcy przekraczające kwotę 53.756,14 Euro (21.514,48 plus 24.610,26 Euro) wobec Spółki zostały umorzone.

Wierzytelności Wnioskodawcy były zarachowane jako przychód należny w całości, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a podatek został zapłacony w terminie. Z uwagi brak płatności za wykonane na rzecz Spółki usługi, został sporządzony odpis aktualizujący na dzień 31 grudnia 2011 r. Odpis aktualizacyjny nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W dniu 3 sierpnia 2012 r., kiedy to pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółką zawarte zostały umowy dotyczące wzajemnych rozliczeń, wierzytelności Wnioskodawcy nie były przedawnione.

Z powyższego wynika więc, że wierzytelność została przez obie strony uznana za umorzoną, ponadto uprzednio w całości została zaliczona do przychodów należnych oraz nie uległa przedawnieniu.

Biorąc więc pod uwagę wskazane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego należy stwierdzić, iż skoro część wierzytelności została umorzona, a uprzednio została zarachowana jako przychody należne i nie uległa przedawnieniu, Wnioskodawca ma prawo zaliczenia tych wierzytelności (w kwocie netto) do kosztów uzyskania przychodów 2012 r., stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać jednakże należy, iż przedstawione we wniosku stanowisko uznano w całości za prawidłowe przy założeniu, iż w istocie, jak wskazano we wniosku, wierzytelność jest wierzytelnością umorzoną, w świetle niepodlegających interpretacji przez Ministra Finansów przepisów Kodeksu cywilnego.

Wskazać również należy, że z uwagi na to, iż interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) - niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych wobec małżonki Wnioskodawcy.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.