IPTPB1/415-239/13-2/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2013 r. (data wpływu 5 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej umorzonych wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 5 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej umorzonych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni, prowadzi działalność pod firmą X. W ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży usług transportowych. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w księgach rachunkowych.

W 2010 r. i 2011 r. Wnioskodawczyni świadczyła usługi transportowe na rzecz spółki A., Austria (dalej "Spółka"). Świadczone usługi zostały udokumentowane następującymi fakturami na łączną kwotę 56.230,00 Euro: faktura nr 117/2010, 207/2010, 317/2010, 403/2010, 405/2010, 48/2011, 75/2011, 83/2011, 90/2011, 92/2011, 100/2011, 101/2011, 102/2011, 103/2011, 106/2011, 107/2011, 124/2011, 126/2011, 127/2011, 129/2011, 131/2011, 134/2011, 141/2011, 142/2011, 149/2011, 161/2011, 162/2011, 163/2011, 166/2011, 170/2011, 171/2011, 172/2011. Spółka nie uregulowała płatności za ww. faktury. W związku z nieuregulowaniem przez Spółkę płatności za wykonywane przez Wnioskodawczynię usługi transportowe, zatrzymała część transportowanych na zalecenie Spółki towarów, to jest łącznie 88 sztuk sprzętu AGD (chłodziarki).

W dniu 18 maja 2011 r. Sąd Gospodarczy ogłosił upadłość Spółki. Wierzytelności Wnioskodawczyni, wynikające z niezapłaconych faktur wraz z odsetkami, zostały zgłoszone w postępowaniu upadłościowym. W dniu 18 października 2011 r. Sąd Gospodarczy zatwierdził plan naprawczy Spółki, zgodnie z którym wierzyciele Spółki mieli otrzymać 20% z sumy swoich wierzytelności wobec Spółki, przy czym wypłata miała być dokonana w ratach. Jednocześnie upadłość Spółki została uchylona. Z uwagi na zatrzymanie przez Wnioskodawczynię wyżej wymienionych towarów transportowanych na rzecz Spółki, nie została Jej wypłacona suma przypadająca na podstawie planu naprawczego (20% z kwoty 56.230,00 Euro).

W celu uregulowania wzajemnych rozliczeń Wnioskodawczyni zawarła ze Spółką w dniu 20 sierpnia 2012 r. umowę (dalej "Umowa 1").

Umowa 1 stanowiła:

* w pkt 1, że rozpoczęto postępowanie upadłościowe przeciwko Spółce przed Sądem Gospodarczym;

* w pkt 2, że Wnioskodawczyni magazynuje towary Spółki o następujących numerach przesyłki: 10385513 (faktura 7144000157), 10385515 (faktura 7144000160), 10385510 (faktura 7144000156);

* w pkt 3 wskazano, że Spółka zgadza się przelać Wnioskodawczyni (sumę 21.514,48 Euro) na Jej konto. Ponadto, zgodnie z tym postanowieniem, Spółka zobowiązana była wydać Wnioskodawczyni towary o wartości 18.485,52 Euro do dowolnej dyspozycji: nr przesyłki 10386818, faktura 714072578, produkty: BD2421/HA, sztuk 15, wartość 2769,45 Euro, BTSZ 1631/HA, sztuk 20, wartość 3570,80 Euro, BCB 182137 sztuk 23, wartość 5717,80 Euro, BCB183337, sztuk 21, wartość 6427,47 Euro. Spółka potwierdziła, że jest prawnym właścicielem tych towarów.

* w pkt 4, Wnioskodawczyni zgodziła się dostarczyć magazynowane towary, tj.: 10385513, faktura 7144000157: K3G21, 276 sztuk; 10385515, faktura 7144000158: C35SG17 (X)RU/HA, 96 sztuk; KN3C517 (w)RU, 84 sztuki, do B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w ciągu 3 dni, po uzgodnieniu z p. R.B., od daty zapłaty zgodnie z klauzulą. Otrzymanie zapłaty miało zostać potwierdzone przez przesłanie kopii wyciągu z konta bankowego potwierdzającej dokonanie płatności zgodnie z klauzulą.

* w pkt 5, że Wnioskodawczyni ma prawo sprzedać pozostałe towary w celu rekompensaty z tytułu kredytu (zadłużenia) zaciągniętego przez dłużnika.

Pozostałe postanowienia Umowy 1, dotyczyły sposobu jej zmiany oraz sposobu rozstrzygania ewentualnych sporów z nią związanych.

Wnioskodawczyni dodała również, iż działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych prowadzi również Jej mąż, pod firmą Y. Mąż Wnioskodawczyni również świadczył usług transportowe na rzecz Spółki, za które to usługi Spółka nie uregulowała należności. Łączna wysokość należności Spółki wobec małżonka Wnioskodawczyni na dzień ogłoszenia upadłości Spółki wynosiła 99.880,88 Euro.

Umowa o podobnej treści, co Umowa 1, została podpisana w dniu 3 sierpnia 2012 r. pomiędzy Spółką a mężem Wnioskodawczyni (dalej: Umowa 2).

Umowa 2 stanowiła:

* w pkt 1, że rozpoczęto postępowanie upadłościowe przeciwko Spółce przed Sądem Gospodarczym w W.;

* w pkt 2, że mąż Wnioskodawczyni magazynuje towary Spółki o następujących numerach przesyłki: 10385513 (faktura 7144000157), 10385515 (faktura 7144000160), 10385510 (faktura 7144000156);

* w pkt 3, że Spółka zgadza się przelać mężowi Wnioskodawczyni sumę 21.514.48 Euro na wskazane przez niego konto. Ponadto punkt ten stanowił, że Spółka wyda mężowi Wnioskodawczyni towary o wartości 18.485.52 Euro do dowolnej dyspozycji: nr przesyłki 10386818, faktura 714072578, produkty: BD2421/HA, sztuk 15, wartość 2769,45 Euro, BTSZ 1631/HA, sztuk 20, 3570,80 Euro, BCB 182137, sztuk 23, 5717,80 Euro, BCB183337, sztuk 21, 6427,47 Euro. Spółka potwierdziła, że jest prawnym właścicielem tych towarów.

* w pkt 4 mąż Wnioskodawczyni zgodził się dostarczyć magazynowane towary, tj.: 10385513, faktura 7144000157, IC3G21, 276 sztuk; 10385515, faktura 7144000158: C35SG17 (X)RU/HA, 96 sztuk, KN3C517 (w)RU, 84 sztuki do B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w ciągu 3 dni, po uzgodnieniu z p. R.B., od daty zapłaty zgodnie z klauzulą. Otrzymanie zapłaty miało zostać potwierdzone przez przesłanie kopii wyciągu z konta bankowego potwierdzającej dokonanie płatności zgodnie z klauzulą.

* w pkt 5, że mąż Wnioskodawczyni ma prawo sprzedać pozostałe towary w celu rekompensaty z tytułu kredytu (zadłużenia) zaciągniętego przez dłużnika.

Ponadto, pomiędzy Wnioskodawczynią, a Spółką została zawarta w dniu 3 sierpnia 2012 r. kolejna umowa (Umowa 3). Na mocy tej umowy Wnioskodawczyni zrzekła się wszelkich roszczeń wobec firmy B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która to firma była odbiorcą zatrzymanych przez Wnioskodawczynię towarów. Ponadto Wnioskodawczyni zgodziła się zgłaszać roszczenia wyłącznie wobec Spółki, natomiast Spółka zrzekła się wszelkich roszczeń wobec Wnioskodawczyni i Jej męża.

Umowa 1 zawarta z Wnioskodawczynią i Umowa 2 zwarta pomiędzy Spółką a mężem Wnioskodawczyni, mają w zasadzie identyczną treść. Różnią się jedynie nieznacznie w zakresie pkt 3 i pkt 5. W zakresie zaś świadczeń, jakie mają otrzymać strony, mają one identyczną treść (tekst jedn.: w zakresie kwoty do zapłaty przez Spółkę, wartości przekazanych przez Spółkę towarów, numerów przesyłek, numerów faktur, liczby i oznaczeń sprzętu AGD). W rzeczywistości świadczenia opisane pkt 2 i pkt 3 Umowy 1 i Umowy 2 to te same świadczenia - jedno świadczenie, które zostało wykonane na rzecz męża Wnioskodawczyni: kwota pieniężna wskazana w pkt 3 Umowy 1, czyli 21.514,48 Euro, została zapłacona przez Spółkę na rachunek bankowy męża Wnioskodawczyni i została uwidoczniona w jego księgach rachunkowych. Również towary, o których mowa w pkt 3 Umowy 1, zostały zatrzymane przez męża Wnioskodawczyni i po podpisaniu Umowy 2 zostały uwzględnione w jego księgach rachunkowych. Towary te były bowiem transportowane i zatrzymane przez męża Wnioskodawczyni.

Na mocy Umowy 1 Wnioskodawczyni otrzymała jedynie zatrzymane wcześniej towary, to jest 88 sztuk sprzętu AGD (chłodziarki), które zgodnie z pkt 5 Umowy 1, Wnioskodawczyni miała prawo sprzedać i zaliczyć wartość otrzymanych świadczeń na poczet zadłużenia Spółki. Towary otrzymane przez Wnioskodawczynię zostały wycenione na 10.816,13 Euro i ujęte w księgach rachunkowych Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni rozliczyła na poczet przysługujących Jej od Spółki należności wartości towarów otrzymanych od Spółki. Otrzymane od Spółki towary stanowiły ostateczne rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką.

W dniu 14 listopada 2012 r. ponownie została ogłoszona upadłość Spółki z uwagi na brak środków na wykonanie planu naprawczego przyjętego w dniu 18 października 2011 r. Wnioskodawczyni nie zgłosiła w ponownym postępowaniu upadłościowym swoich wierzytelności wobec Spółki, gdyż uznała, że zostały one umorzone na podstawie Umowy 1 i Umowy 3. Fakt ten potwierdziła otrzymana od przedstawicieli Spółki ustna informacja, w której to informacji Spółka wskazała, że Umowa 1 i Umowa 3 uregulowały całość rozliczeń między stronami i na podstawie tych umów wierzytelności Wnioskodawcy przekraczające kwotę 10.816,13 Euro wobec Spółki zostały umorzone.

W chwili obecnej Spółka znajduje się w upadłości likwidacyjnej ze względu na brak środków na zaspokojenie jej wierzycieli.

Wierzytelności Wnioskodawczyni były zarachowane jako przychód należny w całości, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a podatek został zapłacony w terminie. Z uwagi na brak płatności za wykonane na rzecz Spółki usługi, został sporządzony odpis aktualizujący na dzień 31 stycznia 2012 r. Odpis aktualizacyjny nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W dniu 3 sierpnia 2012 r., kiedy to pomiędzy Wnioskodawczynią, a Spółką zawarte zostały umowy dotyczące wzajemnych rozliczeń, wierzytelności Wnioskodawczyni nie były przedawnione.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 2012 r., na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozostałej kwoty należności od Spółki, to jest kwoty 53.756,14 Euro, jako należności umorzonej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ze względu na ogłoszenie upadłości Spółki uznała, że Spółka nie spłaci swoich należności wobec Niej i na podstawie art. 35b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, Wnioskodawczyni dokonała odpisu aktualizacyjnego na kwotę wierzytelności przysługujących wobec Spółki. W ocenie Wnioskodawczyni, nie zostały spełnione warunki z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego Wnioskodawczyni nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów dokonanego odpisu aktualizacyjnego.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne. Oznacza to, że o zaliczeniu umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, a mianowicie:

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności. Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, wierzytelność jest prawem podatnika i podatnik może ją umorzyć. Umorzenie wierzytelności jest sposobem wygaśnięcia zobowiązania, które następuje mimo niespełnienia określonego w umowie świadczenia przez dłużnika. Zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego, do umorzenia dochodzi w ten sposób, że wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik to zwolnienie przyjmuje. Aby umorzenie wierzytelności było skuteczne, konieczne jest porozumienie się podatnika z kontrahentem. Dłużnik musi zgodzić się na umorzenie wierzytelności, która względem niego przysługuje.

W celu uregulowania wzajemnych rozliczeń Wnioskodawczyni i Spółka zawarli Umowę 1 i Umowę 3. Chociaż w umowach tych nie zostało wprost stwierdzone, że Wnioskodawczyni umarza należności przysługujące Jej od Spółki, a Spółka się na to zgadza, to zdaniem Wnioskodawczyni warunki do uznania, że należności zostały umorzone są spełnione. Umowy zostały zwarte na piśmie, zaś zamiarem stron było ostateczne uregulowanie wzajemnych zobowiązań. Wnioskodawczyni otrzymała towary o wartości 10.816,13 Euro tytułem ostatecznego rozliczenia ze Spółką. Ponadto, w związku z powtórnym ogłoszeniem upadłości Spółki, Wnioskodawczyni została poinformowana, że nie przysługują Jej już jakiekolwiek roszczenia wobec Spółki w związku zawarciem Umowy 1 i Umowy 3. Pomimo, że w umowach nie ma wyraźnych postanowień dotyczących umorzenia części wierzytelności Wnioskodawczyni względem Spółki, to bez wątpienia taki był zamiar stron, aby część tych wierzytelności umorzyć. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawczyni, jest Ona uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należności, które przysługiwały Jej wobec Spółki, a które zostały umorzone, tj. kwoty 42.939,84 Euro.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* musi być prawidłowo udokumentowany.

Negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu, określa art. 23 ww. ustawy. Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, to jest:

* wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,

* wierzytelność musi zostać umorzona.

Norma zawarta w art. 14 ww. ustawy, nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody związane z pozarolniczą działalnością gospodarczą, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Oznacza to, że przychodem są kwoty bez podatku VAT.

Ponadto należy zastrzec, iż przedmiotowa wierzytelność, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może być przedawniona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności.

Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), wierzytelność jest prawem podatnika i nie ma przeszkód, aby mógł się zrzec w każdej chwili tego prawa. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika.

Z art. 508 Kodeksu cywilnego, wynika zaś, że zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Tak więc dla umorzenia wierzytelności koniecznym jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, zawartego układu, czy też poprzez oświadczenie). Wierzytelność będzie umorzona dopiero wówczas, gdy wierzyciel uzyska wiadomość od dłużnika, że przyjął on zwolnienie z długu. Dopiero wówczas okoliczność ta, po spełnieniu ustawowych wymogów, może rzutować na wysokość podstawy opodatkowania, a w konsekwencji i na wysokość zobowiązania podatkowego.

Z treści przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży usług transportowych. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w księgach rachunkowych. W 2010 r. i 2011 r. Wnioskodawczyni świadczyła usługi transportowe na rzecz Spółki z siedzibą w Wiedniu. Świadczone usługi zostały udokumentowane fakturami na łączną kwotę 56.230,00 Euro. Spółka nie uregulowała płatności za faktury. W związku z nieuregulowaniem przez Spółkę płatności za wykonywane usługi transportowe, Wnioskodawczyni zatrzymała część transportowanych na zalecenie Spółki towarów, to jest łącznie 88 sztuk sprzętu AGD (chłodziarki). W dniu 18 maja 2011 r. Sąd Gospodarczy w W. ogłosił upadłość Spółki. Wierzytelności Wnioskodawczyni, wynikające z niezapłaconych faktur wraz z odsetkami zostały zgłoszone w postępowaniu upadłościowym. W dniu 18 października 2011 r. Sąd Gospodarczy w W. zatwierdził plan naprawczy Spółki, zgodnie z którym wierzyciele Spółki mieli otrzymać 20% z sumy swoich wierzytelności wobec Spółki, przy czym wypłata miała być dokonana w ratach. Jednocześnie upadłość Spółki została uchylona. Z uwagi na zatrzymanie przez Wnioskodawczynię wyżej wymienionych towarów transportowanych na rzecz Spółki, nie została Jej wypłacona suma przypadająca na podstawie planu naprawczego (20% z kwoty 56.230,00 Euro).

W celu uregulowania wzajemnych rozliczeń Wnioskodawczyni zawarła ze Spółką dwie umowy: w dniu 3 sierpnia 2012 r. oraz w dniu 20 sierpnia 2012 r. Na mocy ww. umów Wnioskodawczyni otrzymała jedynie zatrzymane wcześniej towary, to jest 88 sztuk sprzętu AGD (chłodziarki), Wnioskodawczyni miała prawo sprzedać i zaliczyć wartość otrzymanych świadczeń na poczet zadłużenia Spółki. Towary otrzymane przez Wnioskodawczynię zostały wycenione na 10.816,13 Euro i ujęte w księgach rachunkowych Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni rozliczyła na poczet przysługujących Jej od Spółki należności wartości towarów otrzymanych od Spółki. Otrzymane od Spółki towary stanowiły ostateczne rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką.

W dniu 14 listopada 2012 r. ponownie została ogłoszona upadłość Spółki z uwagi na brak środków na wykonanie planu naprawczego przyjętego w dniu 18 października 2011 r. Wnioskodawczyni nie zgłosiła w ponownym postępowaniu upadłościowym swoich wierzytelności wobec Spółki, gdyż uznała, że zostały one umorzone na podstawie ww. umów. Fakt ten potwierdziła otrzymana od przedstawicieli Spółki ustna informacja, w której to informacji Spółka wskazała, że umowy uregulowały całość rozliczeń między stronami i na ich podstawie wierzytelności Wnioskodawcy przekraczające kwotę 10.816,13 Euro wobec Spółki zostały umorzone.

Wierzytelności Wnioskodawczyni były zarachowane jako przychód należny w całości, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a podatek został zapłacony w terminie. Z uwagi na brak płatności za wykonane na rzecz Spółki usługi, został sporządzony odpis aktualizujący na dzień 31 stycznia 2012 r. Odpis aktualizacyjny nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W dniu 3 sierpnia 2012 r., kiedy to pomiędzy Wnioskodawczynią, a Spółką zawarte zostały umowy dotyczące wzajemnych rozliczeń, wierzytelności Wnioskodawczyni nie były przedawnione.

Z powyższego wynika więc, że wierzytelność została przez obie strony uznana za umorzoną, ponadto uprzednio w całości została zaliczona do przychodów należnych oraz nie uległa przedawnieniu.

Biorąc więc pod uwagę wskazane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony przez Wnioskodawczynię opis stanu faktycznego należy stwierdzić, iż skoro część wierzytelności została umorzona, a uprzednio została zarachowana jako przychody należne i nie uległa przedawnieniu, Wnioskodawczyni ma prawo zaliczenia tych wierzytelności (w kwocie netto) do kosztów uzyskania przychodów 2012 r., stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać jednakże należy, iż przedstawione we wniosku stanowisko uznano w całości za prawidłowe przy założeniu, iż w istocie, jak wskazano we wniosku, wierzytelność jest wierzytelnością umorzoną, w świetle niepodlegających interpretacji przez Ministra Finansów przepisów Kodeksu cywilnego.

Wskazać również należy, że z uwagi na to, iż interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) - niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawczyni i nie wywołuje skutków prawnych wobec męża Wnioskodawczyni.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.