IPTPB1/415-229/13-5/DS - Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem kosztów poniesionych przez pracownika w czasie podróży służbowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej z dnia 13 marca 2013 r. (data wpływu 18 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 marca 2013 r. (data wpływu 3 kwietnia 2013 r.) i z dnia 27 maja 2013 r. (data wpływu 29 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem kosztów poniesionych przez pracownika w czasie podróży służbowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 marca 2013 r. do Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 marca 2013 r.

Pismami z dnia 29 marca 2013 r. oraz z dnia 5 kwietnia 2013 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), przekazał ww. wniosek, a następnie jego uzupełnienie, celem załatwienia zgodnie z właściwością przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 2 kwietnia 2013 r. oraz 8 kwietnia 2013 r.).

Wniosek wraz z uzupełnieniem nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1, 2 i 3 oraz w art. 14f § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym, pismem z dnia 15 maja 2013 r., Nr IPTPB3/423-120/13-3/GG i IPTPB1/415-229/13-3/DS, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 maja 2013 r., natomiast w dniu 29 maja 2013 r. (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego 27 maja 2013 r.), Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - Spółka Akcyjna (dalej: Petrochemia lub Spółka) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji wyrobów o charakterze karbo-i petrochemicznym, wykorzystywanych w chemii organicznej.

Spółka poleca pracownikom, w ramach wykonywania powierzonych im obowiązków, odbywanie podróży służbowych na terenie kraju i poza jego obszarem. W trakcie podróży służbowych pracownicy korzystają ze swoich prywatnych samochodów, na co Spółka wcześniej wyraża zgodę. W związku z używaniem swoich samochodów prywatnych w podróżach służbowych, pracownicy ponoszą szereg kosztów, takich jak koszty zakupu paliwa i inne koszty związane z eksploatacją aut. W konsekwencji, Spółka ponosi wydatki na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby Spółki w celu odbycia podróży służbowej.

Oprócz kosztów wymienionych powyżej, pracownicy przebywający w podróżach służbowych ponoszą inne dodatkowe koszty, bezpośrednio związane z wykonywanym zadaniem. Do takich kosztów należy zaliczyć między innymi opłaty za przejazdy autostradami, i drogami płatnymi, postój w strefie płatnego parkowania oraz miejsca parkingowe.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 27 maja 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż:

Podróże służbowe pracowników Spółki odbywają się w szczególności w celu:

* rozmów z kontrahentami krajowymi i zagranicznymi - są to głównie spotkania z (i) dostawcami surowców, które mają na celu omówienie warunków dostaw, płatności, itp., (ii) z odbiorcami produktów dotyczące omówienia jakości sprzedawanych produktów, sposobu zapłaty, bądź też mają na celu zwykłe podtrzymanie kontaktów handlowych. Odbywają się również spotkania w trakcie realizacji zadania inwestycyjnego, które mają na celu uzgodnienie szczegółów planowanej, bądź już realizowanej inwestycji,

* spotkań służbowych w celu omawiania bieżących spraw dotyczących Spółki, na których omawiane są m.in. podsumowania miesiąca, plany działalności na kolejne lata, rodzaje sprawozdań emitowanych na potrzeby właściciela. Spotkania te odbywają się m.in. w siedzibie spółki matki, bądź w siedzibie spółki siostry,

* spotkań z firmami wykonującymi usługi na rzecz Spółki w zakresie m.in. usług prawnych, badania bilansu, legalizacją urządzeń itp.,

* wyjazdów do urzędów, sądów i innych instytucji w związku z bieżącą działalnością spółki,

* wyjazdów na konferencje i seminaria, które mają na celu zdobycie najnowszych informacji branżowych w zakresie działalności Spółki.

Mając na uwadze ww. cel podróży służbowych, związek pomiędzy poniesieniem wydatku na uczestnictwo pracowników w podróżach służbowych, a uzyskaniem przychodu przez Spółkę, bądź zabezpieczeniem lub zabezpieczeniem źródeł przychodu jest oczywisty. Podróże służbowe mają na celu podtrzymanie dotychczasowych relacji handlowych, pozyskanie nowych, załatwienie istotnych spraw z punktu widzenia działalności Spółki, omówienie dotychczasowej działalności i zaplanowanie strategii na dalsze lata funkcjonowania Spółki, bądź też pozyskanie najnowszych informacji branżowych, które przełożą się na lepsze działanie Spółki w przyszłości.

W Spółce koszty podróży służbowych dokumentowane są na podstawie druku "Polecenie wyjazdu służbowego" zaakceptowanego przez osoby do tego upoważnione, który zostaje wystawiony przed planowanym wyjazdem. Informacje tam zawarte to:

* imię i nazwisko pracownika odbywającego podróż,

* miejsce i czas,

* cel,

* środek lokomocji.

Po zakończeniu podróży pracownik uzupełnia druk "Polecenie wyjazdu służbowego" o następujące dane:

* opis wyjazdu służbowego,

* miejsce rozpoczęcia podróży, data, godzina,

* miejsce zakończenia podróży, data, godzina,

* liczbę przejechanych kilometrów.

Jeżeli w trakcie odbywania podróży służbowej pracownik poniósł koszty na przejazdy płatną autostradą, innymi płatnymi drogami, koszty poniesione w związku z postojem w strefie płatnego parkowania oraz opłaty parkingowe, to przedstawia do rozliczenia paragony (lub faktury) potwierdzające ww. wydatki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Niniejsza interpretacja stanowi udzielenie odpowiedzi w zakresie pytania nr 2, natomiast w kwestii pytania nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zasady rozliczania krajowych podróży służbowych reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Rozporządzenie wskazuje zatem jednoznacznie, że pracownik nie osiąga przysporzenia majątkowego, które musi zaistnieć, aby doszło do powstania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawy o PIT). W konsekwencji, Spółka nie będzie płatnikiem podatku z tego tytułu.

W ocenie Wnioskodawcy powyższa kwestia nie wymaga bardziej szczegółowego uzasadniania, tym bardziej, że powyższe stanowisko zostało kilkukrotnie potwierdzone w interpretacjach indywidualnych, wydanych przez Ministra Finansów.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 27 maja 2013 r. Wnioskodawca dodał, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika podczas odbywania podróży służbowej w związku z korzystaniem z płatnych dróg i autostrad oraz płatnych miejsc parkingowych lub stref płatnego parkowania nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, Spółka nie jest płatnikiem tego podatku.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przepisów tych wynika, że przychodem podatkowym jest wartość będąca przysporzeniem majątkowym. Istotne jest, że przychodem są przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększają aktywa osoby fizycznej.

Zasady rozliczania krajowych podróży służbowych reguluje rozporządzenie w sprawie podróży służbowych.

Zgodnie z przepisem § 2 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

* diety;

* zwrot kosztów:

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Rozporządzenie wskazuje zatem jednoznacznie, że pracownik nie osiąga przysporzenia majątkowego, które musi zaistnieć, aby doszło do powstania przychodu na gruncie ustawy o PIT. Pracodawca zwraca jedynie pracownikowi środki pieniężne, które ten poniósł z własnego majątku wykonując zadania służbowe na rzecz pracodawcy. Pracownicy Spółki, w przypadku zwrotu przez Spółkę kosztów poniesionych przez nich podczas odbywania podróży służbowej, w związku z korzystaniem z płatnych dróg i autostrad oraz płatnych miejsc parkingowych lub stref płatnego parkowania, nie uzyskają więc przychodu podatkowego. W konsekwencji, Spółka nie będzie płatnikiem podatku z tego tytułu.

Zgodnie bowiem z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Skoro nie powstał przychód, Spółka nie będzie mogła obliczyć i pobrać zaliczki od tego przychodu.

Wnioskodawca podkreślił, że Jego stanowisko zostało kilkukrotnie potwierdzone w interpretacjach indywidualnych, wydanych przez Ministra Finansów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności" co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

W świetle przytoczonych przepisów, przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, należności takie jak koszty za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy - Kodeks pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

Zgodnie z przepisem § 2 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

* diety;

* zwrot kosztów:

W myśl § 3 ust. 1 cyt. rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę określa pracodawca. Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy (§ 5 ust. 3 powołanego rozporządzenia).

W takim przypadku, stosownie do § 5 ust. 4 tego rozporządzenia, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 z późn. zm.).

W myśl § 4 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Jak mówi ust. 2 tego przepisu, wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej.

W myśl § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia, do rozliczenia kosztów podróży, o których mowa w ust. 1, pracownik załącza dokumenty, w szczególności rachunki, faktury lub bilety potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli przedstawienie dokumentu nie jest możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca zleca pracownikom, w ramach wykonywania powierzonych im obowiązków, odbywanie podróży służbowych na terenie kraju i poza jego obszarem. Za zgodą Wnioskodawcy, pracownicy w trakcie podróży służbowych korzystają ze swoich prywatnych samochodów. Pracownicy w związku z podrożą służbową ponoszą koszty takie jak: opłaty za przejazdy autostradami i drogami płatnymi, postój w strefie płatnego parkowania oraz miejsca parkingowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że zwrot pracownikowi kosztów poniesionych przez niego podczas odbywania podróży służbowej w związku z korzystaniem z płatnych dróg i autostrad oraz płatnych miejsc parkingowych lub stref płatnego parkowania, stanowi przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże podlegający zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a tej ustawy. W konsekwencji, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wykonania obowiązków płatnika z tego tytułu.

Należy dodać, że skoro przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym, przychód podatkowy powstanie, jednakże podlegać on będzie zwolnieniu od opodatkowania.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego pracownik nie uzyska przychodu podatkowego z tytułu zwrotu ww. wydatków, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zaistniałego w rzeczywistości, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Końcowo należy dodać, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji Organów podatkowych, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.