IPTPB1/415-217/14-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2014 r. (data wpływu 14 kwietnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego odszkodowania za stratę powstałą przy przewozie towaru - jest prawidłowe.

W dniu 14 kwietnia 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego odszkodowania za stratę powstałą przy przewozie towaru.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych i spedycyjnych. Podczas realizacji jednej z usług transportowych, kierowca będący pracownikiem Wnioskodawcy, zaparkował samochód ciężarowy, którym przewoził towar zgodnie z poleceniem pracodawcy i zleceniem odbiorcy usługi. Podczas postoju nieznani sprawcy dokonali kradzieży części towaru co spowodowało jego niedobór. W konsekwencji towar został dostarczony do odbiorcy w niepełnej ilości. W związku z zaistniałą sytuacją zamawiający usługę transportową obciążył Wnioskodawcę kosztami stwierdzonego niedoboru, występując z roszczeniem wypłaty odszkodowania za powstałą stratę. Powyższe zostało udokumentowane poprzez wystawienie przez odbiorcę usługi noty księgowej, z której treści wynikało, że odbiorca obciąża wykonującego usługę odszkodowaniem za stratę powstałą przy przewozie towaru. Wnioskodawca złożył pisemne oświadczenie o wyrażeniu zgody na obciążenie za powstałą stratę. Na podstawie otrzymanej noty obciążeniowej Wnioskodawca dokonał zapłaty żądanej kwoty odszkodowania.

Wnioskodawca nie zaliczył ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodu z uwagi na wątpliwość, czy tego rodzaju wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek z tytułu wypłaty odszkodowania za stratę powstałą podczas transportu towarów na rzecz odbiorcy usługi, może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek związany z wypłatą odszkodowania jest wydatkiem związanym z działalnością gospodarczą. Wydatek był konsekwencją zdarzenia losowego (kradzieży), której skutkiem było powstanie straty w postaci niedoboru towaru, przewożonego podczas świadczenia usług w ramach działalności gospodarczej. Pracownik Wnioskodawcy zachował wszelkie procedury i środki ostrożności podczas przewozu towaru, więc nie jest to niedobór zawiniony, którym można obciążyć pracownika. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe okoliczności nie mają jednak bezpośredniego wpływu na prawo do zaliczenia tego rodzaju wydatku do kosztów uzyskania przychodów ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza. Dla stwierdzenia, czy poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, przesądzający będzie fakt, czy wydatek ten wypełnia tzw. pozytywną definicję kosztu uzyskania przychodu oraz, czy nie wypełnia tzw. negatywnej definicji kosztów uzyskania przychodu.

Artykuł 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przenosząc powyższe na stan faktyczny niniejszej sprawy stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę nie jest karą umowną. Odbiorca usługi nie zamawiał, ani nie nabywał od Wnioskodawcy towaru. Towar był jedynie przedmiotem transportu. Jednak Wnioskodawca jako przewoźnik odpowiadał za dostarczenie towaru w oznaczonym czasie do określonego miejsca, a także odpowiadał, aby towar dotarł we wskazane miejsce w takim samym stanie, w jakim został odebrany z oznaczonego miejsca odbioru. Powyższe jest wynikiem ryzyka prowadzenia działalności gospodarczej, które jest nieodzownym elementem gry rynkowej, a z którym musi się liczyć każdy przedsiębiorca. Ryzyko oznacza, że faktyczne korzyści finansowe z danego przedsięwzięcia mogą okazać się mniejsze niż przewidywano przy jego podejmowaniu, lub mogą nawet przerodzić się w straty. Dokonując dalszej analizy zaistniałego stanu faktycznego, należy określić, czy przedmiotowy wydatek był odszkodowaniem z tytułu wad dostarczonego towaru lub odszkodowaniem z tytułu wad wykonanych robót i usług. Towar jaki Wnioskodawca dostarczył do odbiorcy był wybrakowany z uwagi na braki spowodowane kradzieżą. Trudno nazwać, aby niezgodność ilościowa była wadą towaru. W tym przypadku mamy raczej do czynienia z wadą wykonania usługi. Wnioskodawca zobowiązał się wykonać usługę przewozu określonej ilości towarów z punktu A do punktu B w określonym czasie. Z uwagi na ostateczne dostarczenie towaru w niepełnej ilości, usługę tę należy uznać za wadliwą.

Powyższe oznacza, że poniesiony przez Wnioskodawcę koszt związany z wypłatą odszkodowania za stratę (niedobór towaru), powstałą podczas świadczenia usługi przewozu, podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.