IPTPB1/415-206/13-4/KSU

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 21 czerwca 2013 r. Izba Skarbowa w Łodzi IPTPB1/415-206/13-4/KSU

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2013 r. (data wpływu 25 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 maja 2013 r. (data wpływu 3 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz możliwości złożenia korekty zeznania podatkowego za 2009 r. - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 maja 2013 r., Nr IPTPB1/415-206/13-2/KSU, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 20 maja 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 23 maja 2013 r., następnie w dniu 3 czerwca 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 31 maja 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 2005 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą wprawdzie po zawarciu związku małżeńskiego, ale ze środków osobistych (pożyczka z PEFRON przyznana w grudniu 2003 r).

Od dnia zawarcia związku małżeńskiego, tj. od dnia 4 czerwca 2005 r. trwała ustawowa wspólnota majątkowa do dnia 25 lutego 2010 r. tj. dnia uprawomocnienia wyroku rozwodowego. Jednak od października 2008 r. ustała między Wnioskodawczynią a mężem więź gospodarcza w związku ze złożeniem przez Nią pozwu rozwodowego na skutek zdrady przez męża.

Dalej Wnioskodawczyni wskazuje, że sprawcą dokonanego przywłaszczenia był Jej mąż przy współudziale swojego ojca podczas bezprawnego zarządzania Jej firmą wbrew Jej woli w 2009 r. (styczeń, luty). Dodała również, że mąż nie był współwłaścicielem, nie posiadał pełnomocnictwa Wnioskodawczyni, ww. środki nie były przedmiotem darowizny na rzecz męża i do dnia złożenia wniosku ww. środków nie zwrócił, ani nie rozliczył.

Poniesiona strata z tytułu bezprawnego zarządu przez współmałżonka nie była wynikiem

zaniedbania Wnioskodawczyni i nie była od Niej zależna. Były mąż w dniu 3 stycznia 2009 r. podstępnie umieścił Ją w szpitalu psychiatrycznym bez skierowania, z naruszeniem ustawy o zdrowiu psychicznym, bez badań, a jedynie na podstawie wywiadu udzielonego przez niego w dniu umieszczenia Jej w szpitalu. Wnioskodawczyni miała jedynie wpływ na wypis ze szpitala na własne żądanie. W tym czasie mąż pozbawi Ją dostępu do firmy - zabierając klucze, zmieniając kody dostępu oraz przywłaszczając całą dokumentację firmy.

Wnioskodawczyni podaje, iż podjęła wszelkie starania, aby odzyskać przywłaszczone mienie (firmowe i osobiste) - zgłoszenie do Prokuratury i wydane postanowienie w tej sprawie, sygn. akt III, o umorzeniu - " (...) iż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego (...)", " (...) Niewątpliwie też toczący się proces rozwodowy jest właściwym miejscem do dokonania wzajemnych rozliczeń między małżonkami (...)".

Ponadto wskazuje, że zgłoszenie zostało właściwie udokumentowane w oparciu o posiadaną wiedzę, dokumenty, tj. na podstawie: faktur zakupu, wydruków raportów z kasy fiskalnej, wyciągów bankowych z uwzględnieniem częściowych płatności dokonanych przez byłego męża. Wykazany dochód za 2009 r. - nieurealniony o zaistniałe straty - był podstawą wyliczeń i zapłaty przez Wnioskodawczynię progresywnego podatku dochodowego (forma opodatkowania zasady ogólne).

Uzyskane korzyści finansowe i materialne z bezprawnego zarządu firmą Wnioskodawczyni przez męża są przedmiotem wtórnych jego roszczeń, celem maksymalizacji korzyści w sprawie o podział majątku wspólnego z wniosku byłego męża (za okres obowiązywania wspólnoty majątkowej).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 26 maja 2013 r. Wnioskodawczyni dodała, iż działalność zarejestrowana jest na Nią i to Ona jest podatnikiem.

Ponadto wskazała na postanowienie Sądu Okręgowego Wydział III Karny (sygn. akt III k.p.), które zawiera następujący zapis: "(...) w żaden sposób nie uzasadniają przyjęcia twierdzenia, iż zamiarem X.Y. było definitywne zatrzymanie zabranych składników majątku (...)". Następnie wskazała na wniosek z dnia 4 lutego 2009 r., sygn. akt III, (sprawa z wniosku X.Y. z udziałem Wnioskodawczyni), o pozbawienie małżonka zarządu majątkiem wspólnym w przedmiocie zabezpieczenia (m.in. prawa do firmy Wnioskodawczyni), który został oddalony przez Sąd.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy bezprawne przywłaszczenie przez współmałżonka środków majątku obrotowego w kwocie 42.905,36 zł i środka trwałego - motocykla Suzuki nr rej firmy Wnioskodawczyni, może być zaliczone w koszty uzyskania przychodu jako strata nadzwyczajna.

2. Czy istnieje możliwość dokonania korekty PIT-36 za rok 2009 dotyczącej ww. zdarzenia.

3. Czy po stronie współmałżonka, który dokonał tego przywłaszczenia, powyższa kwota stanowi przychód podlegający opodatkowaniu ze źródeł nieujawnionych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania nr 1 i 2. Natomiast wniosek w zakresie pytania nr 3 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W niektórych przypadkach strata spowodowana zdarzeniem losowym, związana z prowadzoną działalnością może stanowić koszty uzyskania przychodów. Strata powinna być udokumentowana przez podatnika, aby można ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów - co w ocenie Wnioskodawczyni zostało wykonane, ze staranną należnością podjęto wszelkie działania. Strata nie była również wynikiem zaniedbania Wnioskodawczyni, nie była od Niej zależna. W dobrej wierze i kierując się zasadą ostrożności Wnioskodawczyni nie wykazała w rozliczeniu za 2009 r. problematycznego odliczenia, które wobec posiadanych obecnie wiadomości uważa za zasadne i podlegające korekcie podatku dochodowego. Pomijając odliczenia w podatku od towarów i usług, bowiem straty w wyniku przywłaszczenia (kradzieży) nie są wymienione w art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, jako podlegające opodatkowaniu. Zatem, nie istnieje obowiązek odprowadzania podatku należnego związanego z utraconym środkiem trwałym, czy środkami pieniężnymi (gotówka z utargu).

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż korekta zeznania rocznego następuje zgodnie z art. 81 ustawy - Ordynacja podatkowa, przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym jej pisemnym uzasadnieniem - art. 81a § 1, art. 73 § 2 oraz wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Podatnik ma prawo do złożenia korekty zeznania po 30 kwietnia, także za lata poprzednie, uwzględniając okres przedawnienia do 5 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Brak wyłączenia takiej kategorii, na podstawie katalogu zawartego w art. 23 ust. 1 ustawy nie wystarczy jednak dla uznania straty w środkach obrotowych za koszt podatkowy. Możliwość uznania straty (w znaczeniu potocznie rozumianym, jako "ubytek", "brak czegoś co się posiadało") za koszty uzyskania przychodów musi bowiem wynikać z generalnej zasady zawartej w cytowanym art. 22 ust. 1 ustawy, tj. związku z przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. W niektórych przypadkach, strata spowodowana zdarzeniem losowym, związana z prowadzoną działalnością, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednakże musi być to strata rzeczywista i prawidłowo udokumentowana. Każda strata wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego, bądź pośredniego związku z przychodem i racjonalności działania.

Możliwość zaliczenia strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów musi być zatem każdorazowo oceniana w aspekcie:

* całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

* okoliczności, które spowodowały powstanie straty (ubytki naturalne, zdarzenia losowe, klęski żywiołowe itp.),

* udokumentowania straty, czemu służyć może, np. protokół opisujący zdarzenie, jego datę, przyczynę, dokładne obliczenie wielkości straty, podpisany przez osoby uprawnione, uzupełniony o protokół organów ścigania w przypadku kradzieży, bądź zgłoszenie szkody instytucji ubezpieczeniowej itp.,

* podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Natomiast odnosząc się do strat w środkach trwałych, należy zauważyć, iż stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Ponadto, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 48 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

A zatem, stratę z tytułu kradzieży środka trwałego zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów stanowi różnica:

1.

pomiędzy jego wartością początkową a

2.

naliczonymi odpisami amortyzacyjnymi.

Do kosztów uzyskania przychodów może być zaliczona ta część straty, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi. Nie wystąpi zatem strata podlegająca zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przedmiotem kradzieży będzie składnik majątku całkowicie zamortyzowany.

Należy przyjąć, że dla celów podatkowych, tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot gospodarczy można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie tej straty do kosztów uzyskania przychodów. Strata powinna więc być zdarzeniem niezależnym od woli podatnika, przy czym może to być zarówno zdarzenie powstałe w wyniku działań sił przyrody, jak i działań innego człowieka, powodujących ubytek i szkodę.

Ponadto istotnym warunkiem jest, aby strata nie powstała z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów albo braku nadzoru nad pracownikiem. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi stratę o charakterze losowym. Nie można uznać za zdarzenie losowe kradzieży towarów handlowych nienależycie zabezpieczonych.

Reasumując powyższe, stwierdzić należy, że strata powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia dla starannie działającego przedsiębiorcy, niezawiniona przez niego, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednakże musi być to strata rzeczywista i prawidłowo udokumentowana.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni od 2005 r. prowadzi działalność gospodarczą, wprawdzie po zawarciu związku małżeńskiego, ale ze środków osobistych (pożyczka z PEFRON przyznana w grudniu 2003 r). Od dnia zawarcia związku małżeńskiego, tj. od dnia 4 czerwca 2005 r., trwała ustawowa wspólnota majątkowa do dnia 25 lutego 2010 r., tj. dnia uprawomocnienia wyroku rozwodowego.

Jednak od października 2008 r. ustała między Wnioskodawczynią a mężem więź gospodarcza w związku ze złożeniem przez Nią pozwu rozwodowego na skutek zdrady przez męża.

Dalej Wnioskodawczyni wskazuje, że sprawcą dokonanego przywłaszczenia był Jej mąż przy współudziale swojego ojca podczas bezprawnego zarządzania Jej firmą wbrew Jej woli w 2009 r. (styczeń, luty). Dodała również, że mąż nie był współwłaścicielem, nie posiadał pełnomocnictwa Wnioskodawczyni, ww. środki nie były przedmiotem darowizny na rzecz męża i do dnia złożenia wniosku ww. środków nie zwrócił, ani nie rozliczył. Poniesiona strata z tytułu bezprawnego zarządu przez współmałżonka nie była wynikiem zaniedbania Wnioskodawczyni i nie była od Niej zależna. Były mąż w dniu 3 stycznia 2009 r. podstępnie umieścił Ją w szpitalu psychiatrycznym bez skierowania, z naruszeniem ustawy o zdrowiu psychicznym, bez badań, a jedynie na podstawie wywiadu udzielonego przez niego w dniu umieszczenia Jej w szpitalu. Wnioskodawczyni miała jedynie wpływ na wypis ze szpitala na własne żądanie. W tym czasie mąż pozbawi Ją dostępu do firmy - zabierając klucze, zmieniając kody dostępu oraz przywłaszczając całą dokumentację firmy.

Wnioskodawczyni podaje, iż podjęła wszelkie starania, aby odzyskać przywłaszczone mienie (firmowe i osobiste) - zgłoszenie do Prokuratury i wydane postanowienie w tej sprawie o umorzeniu - " (...) iż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego (...)", " (...) Niewątpliwie też toczący się proces rozwodowy jest właściwym miejscem do dokonania wzajemnych rozliczeń między małżonkami (...)". Ponadto wskazuje, że zgłoszenie zostało właściwie udokumentowane w oparciu o posiadaną wiedzę, dokumenty, tj. na podstawie: faktur zakupu, wydruków raportów z kasy fiskalnej, wyciągów bankowych z uwzględnieniem częściowych płatności dokonanych przez ówczesnego męża. Wykazany dochód za 2009 r. - nieurealniony o zaistniałe straty - był podstawą wyliczeń i zapłaty przez Wnioskodawczynię progresywnego podatku dochodowego (forma opodatkowania zasady ogólne). Uzyskane korzyści finansowe i materialne z bezprawnego zarządu firmą Wnioskodawczyni przez męża są przedmiotem wtórnych jego roszczeń, celem maksymalizacji korzyści w sprawie o podział majątku wspólnego z wniosku byłego męża (za okres obowiązywania wspólnoty majątkowej).

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała na postanowienie Sądu Okręgowego Wydział III Karny (sygn. akt III k.p.), które zawiera następujący zapis: "(...) w żaden sposób nie uzasadniają przyjęcia twierdzenia, iż zamiarem X.Y. było definitywne zatrzymanie zabranych składników majątku (...)". Następnie wskazała na wniosek z dnia 4 lutego 2009 r., sygn. akt III (sprawa z wniosku X.Y. z udziałem Wnioskodawczyni), o pozbawienie małżonka zarządu majątkiem wspólnym w przedmiocie zabezpieczenia (m.in. prawa do firmy Wnioskodawczyni), który został oddalony przez Sąd.

W związku z powyższym, należy wyjaśnić, iż stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 tej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Jest to ich majątek wspólny.

Zgodnie z art. 196 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), wspólność ustawowa jest współwłasnością łączną, zatem we wspólności majątkowej małżeńskiej - ustawowej jak i umownej, każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego na zasadach współwłasności łącznej - bezudziałowej.

Opisany ustrój majątkowy trwa do ustania lub unieważnienia małżeństwa albo orzeczenia separacji, chyba, że w czasie trwania związku małżeńskiego:

1.

małżonkowie zawarli małżeńska umowę majątkową,

2.

z ważnych powodów na żądanie jednego z małżonków sąd orzekł zniesienie współwłasności,

3.

wspólność ustała z mocy prawa na skutek całkowitego lub częściowego ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków lub też ogłoszenia upadłości jednego z małżonków.

Zatem, w czasie trwania małżeństwa, w którym obowiązuje ustawowa wspólność majątkowa (nie ma rozdzielności majątkowej), każdy z małżonków zgodnie z treścią art. 341 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka. Ponadto, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W odniesieniu do powołanych wyżej przepisów regulujących pojęcie ustawowej wspólności małżeńskiej oraz informacji zawartych w opisie stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż w 2009 r. miedzy Wnioskodawczynią a Jej mężem istniała wspólność majątkowa małżeńska, zgodnie z którą oboje małżonkowie byli uprawnieni do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, w tym środków obrotowych i środków trwałych wykorzystywanych w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka. Dodatkowo wskazać należy, iż Wnioskodawczyni powołała się we wniosku na postanowienie Sądu o umorzeniu postępowania, z treści którego wynika m.in.: "(...) iż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego (...)", " (...) Niewątpliwie też toczący się proces rozwodowy jest właściwym miejscem do dokonania wzajemnych rozliczeń między małżonkami (...)", " (...) w żaden sposób nie uzasadniają przyjęcia twierdzenia, iż zamiarem X.Y. było definitywne zatrzymanie zabranych składników majątku (...)".

Zatem, w ocenie tut. Organu, w przedmiotowej sprawie nie powstały okoliczności, które spowodowałyby u Wnioskodawczyni powstanie straty nadzwyczajnej z pozarolniczej działalności gospodarczej, tj.: ubytki naturalne, zdarzenia losowe, klęski żywiołowe.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni nie ma prawa zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej środków obrotowych oraz środka trwałego (motocykla), które Jej zdaniem zostały bezprawnie przywłaszczone przez męża w 2009 r., jako straty nadzwyczajnej. W związku z tym, Wnioskodawczyni nie ma możliwości dokonania korekty zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2009, poprzez zwiększenie kosztów uzyskania przychodu o powyższe.

Końcowo dodać należy, iż zgodnie z art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy m.in. ustaw podatkowych oraz przepisy wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych. Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl