IPTPB1/415-197/11-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki reprezentowanej przez Pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2011 r. (data wpływu 22 września 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 grudnia 2011 r. (data wpływu 27 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uwzględnienia przy obliczaniu miesięcznej zaliczki byłego pracownika kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy oraz kwoty zmniejszającej podatek - jest prawidłowe.

W dniu 22 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uwzględnienia przy obliczaniu miesięcznej zaliczki byłego pracownika kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy oraz kwoty zmniejszającej podatek.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z czym pismem na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 19 grudnia 2011 r., skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 21 grudnia 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 21 grudnia 2011 r. (data wpływu 27 grudnia 2011 r.), które nadane zostało w polskiej placówce operatora publicznego w dniu 21 grudnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracownicy Wnioskodawcy składają na początku zatrudnienia oświadczenia na formularzu PIT-2, z których wynika, iż Wnioskodawca jest zobowiązany do zmniejszania wysokości pobieranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Obowiązujące w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy terminy wypłaty wynagrodzenia powodują, że wynagrodzenia należne pracownikom za ostatni miesiąc obowiązującej umowy o pracę mogą być im wypłacane już po ustaniu stosunku pracy, przykładowo: łączący Wnioskodawcę z pracownikiem stosunek pracy ustał z dniem 30 września 2011 r., wypłata wynagrodzenia za wrzesień następuje w dniu 10 października 2011 r. W okresie od ustania stosunku pracy do dnia wypłaty wynagrodzenia stan faktyczny wynikający z oświadczenia PIT-2 nie uległ zmianie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy obliczaniu miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy byłego pracownika należy stosować koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy oraz kwotę zmniejszającą podatek.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), pracodawca ma obowiązek (jako płatnik) obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od niego przychody ze stosunku pracy oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego. Powyższe czynności powinny być dokonywane zgodnie z zasadami określonymi w art. 32 ww. ustawy.

W myśl obowiązujących przepisów, za dochód stanowiący podstawę obliczenia zaliczki na podatek uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 tej ustawy oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenia społeczne.

Należy przy tym zauważyć, że na mocy wspomnianego art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikowi przysługuje odliczenie pełnej miesięcznej kwoty kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od wymiaru czasu pracy i ilości dni przepracowanych w danym miesiącu, a także bez wzglądu na faktyczne pozostawanie w stosunku pracy w momencie dokonywania wypłaty - pod warunkiem, że w danym miesiącu osoba ta uzyskała przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 powyższej ustawy.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki; nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W takiej sytuacji, przy poborze zaliczki na podatek dochodowy, płatnik (tj. Wnioskodawca) powinien uwzględnić koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Takiego zdania są również organy podatkowe (m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie).

Pracodawca powinien zmniejszyć również obliczoną zaliczkę na podatek dochodowy o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale obowiązującej skali podatkowej (tj. w 2011 r. o kwotę miesięczną 46 zł 33 gr), jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży oświadczenie PIT-2, w którym stwierdzi, że nie otrzymuje świadczeń, o których mowa w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 21 grudnia 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż zarówno z brzmienia ww. przepisu, jak i z oświadczenia PIT-2 wynika, że ustawodawca przewidział konieczność spełnienia dwóch warunków, od których uzależniono możliwość zmniejszenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, o której mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pierwszym warunkiem jest złożenie w odpowiednim czasie formularza PIT-2, drugim - niewystąpienie okoliczności wymienionych w art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym stanie faktycznym zostały spełnione te warunki. Jedynie w sytuacji, w której pracownik lub też były pracownik poinformuje pracodawcę, tj. Wnioskodawcę, o zmianie stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia PIT-2, to wtedy pracodawca nie dokonuje zmniejszenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Tę okoliczność przewidział ustawodawca w art. 32 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem "zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia".

W przepisie tym ustawodawca nie użył pojęcia "pracownik" tylko "podatnik". Bez znaczenia jest zatem, czy wynagrodzenie jest wypłacane w trakcie trwania stosunku pracy, czy też po jego ustaniu. Ważnym jest jedynie, aby w chwili wypłaty wynagrodzenia były spełnione ww. dwa warunki, od których ustawodawca uzależnia prawo do zmniejszenie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, w świetle omawianych przepisów uznać należy, że od wypłacanych byłemu pracownikowi świadczeń, należnych z tytułu uprzednio łączącego strony stosunku pracy, były pracodawca (Wnioskodawca) - jako płatnik - powinien obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy z zastosowaniem miesięcznych kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy oraz pomniejszyć zaliczkę o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale obowiązującej skali podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.