IPTPB1/415-171/13-4/AP - Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu adwokata.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2013 r. (data wpływu 7 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2013 r. (data wpływu 24 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu adwokata - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu adwokata.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 17 maja 2013 r., Nr IPTPB1/415-171/13-2/AP, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 17 maja 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 21 maja 2013 r., następnie w dniu 24 maja 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 21 maja 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 16 czerwca 2008 r. złożył egzamin magisterski na Wydziale Prawa i Administracji. Po ukończeniu studiów zdecydował, że będzie ubiegał się o prawo wykonywania zawodu adwokata.

Zgodnie z art. 65 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze, na listę adwokatów może być wpisany ten, kto ukończył wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskał tytuł magistra, odbył w Rzeczypospolitej Polskiej aplikację adwokacką i złożył egzamin adwokacki.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne, w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu adwokata, w dniu 20 września 2008 r. Wnioskodawca przystąpił do egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką. Z egzaminu tego uzyskał ocenę pozytywną. Za udział w egzaminie konkursowym, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 6 grudnia 2005 r. w sprawie wysokości opłaty za udział w egzaminie konkursowym na aplikację adwokacką (Dz. U. Nr 244, poz. 2067), Wnioskodawca uiścił opłatę w kwocie 563 zł W dniu 22 grudnia 2008 r. uchwałą Okręgowej Rady Adwokackiej Wnioskodawca został wpisany na listę aplikantów adwokackich Izby Adwokackiej.

Zgodnie z art. 76b Prawa o adwokaturze, aplikacja adwokacka jest odpłatna. Szkolenie aplikantów adwokackich pokrywane jest z opłat wnoszonych przez aplikantów do właściwej okręgowej rady adwokackiej. Wysokość opłaty rocznej określa Minister Sprawiedliwości w drodze rozporządzenia.

Za szkolenie na aplikacji adwokackiej, na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 grudnia 2008 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wysokości opłaty rocznej za aplikację adwokacką (Dz. U. Nr 228, poz. 1519), Wnioskodawca w 2009 r. uiścił opłatę w wysokości 3.828 zł, w 2010 r. opłatę w wysokości 3.951 zł, zaś w 2011 r. opłatę w wysokości 4.158 zł W 2012 r. na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wysokości opłaty rocznej za aplikację adwokacką (Dz. U. Nr 289, poz. 1701) i uchwały Nr xx/2012 Okręgowej Rady Adwokackiej z dnia 24 lutego 2012 r. ustalającej wysokość opłaty za aplikację od ostatniego roku, Wnioskodawca uiścił opłatę za szkolenie w wysokości 2.100 zł.

Zgodnie z art. 80 Prawa o adwokaturze, aplikanci adwokaccy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godności zawodu, bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych. Natomiast § 65 Kodeksu Etyki Adwokackiej stanowi, że zawinione niepłacenie składki korporacyjnej stanowi poważne naruszenie zasad etyki zawodowej.

Zgodnie z uchwałami Okręgowej Rady Adwokackiej aplikanci w czasie odbywania aplikacji obowiązani są uiszczać składki na potrzeby samorządu adwokackiego. W okresie aplikacji z tytułu członkostwa w samorządzie adwokackim Wnioskodawca uiścił składki członkowskie na łączną sumę 840 zł. Ponadto, po zakończeniu aplikacji, a przed wpisem do ewidencji działalności gospodarczej, uiścił składki członkowskie na rzecz samorządu adwokackiego na łączną sumę 140 zł. Za wydanie legitymacji aplikanta adwokackiego Wnioskodawca uiścił opłatę w wysokości 90,28 zł.

W celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu adwokata w sierpniu 2012 r. Wnioskodawca przystąpił do egzaminu adwokackiego. Uzyskał wynik pozytywny. Za udział w egzaminie adwokackim, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 6 grudnia 2005 r. w sprawie wysokości opłaty za udział w egzaminie adwokackim (Dz. U. Nr 244, poz. 2069), Wnioskodawca uiścił opłatę w wysokości 1.125 zł.

W dniu 24 października 2012 r. uchwałą Nr XXX/2012 Okręgowej Rady Adwokackiej Wnioskodawca został wpisany na listę adwokatów Izby Adwokackiej. Za rozpoznanie wniosku o wpis na listę adwokatów uiścił na rzecz samorządu adwokackiego opłatę w wysokości 600 zł, a za wydanie legitymacji adwokata opłatę w wysokości 91,02 zł.

W dniu 6 grudnia 2012 r. Wnioskodawca złożył ślubowanie adwokackie, zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze i uzyskał uprawnienia do wykonywania zawodu adwokata.

Od dnia 4 marca 2013 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie własnej działalności gospodarczej i wykonywanie zawodu adwokata w formie indywidualnej kancelarii adwokackiej, zgodnie z art. 4a ust. 1 Prawa o adwokaturze. Przedmiotem działalności firmy Wnioskodawcy jest działalność prawnicza (69.10.Z). Jest to Jego pierwsza działalność gospodarcza. W czasie aplikacji, tj. w okresie od dnia 5 stycznia 2009 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. Wnioskodawca był zatrudniony w oparciu o umowę o pracę w kancelarii adwokackiej swojego patrona. W okresie od dnia 3 lipca 2012 r. do dnia 27 lutego 2013 r. był zarejestrowany w Urzędzie Pracy jako bezrobotny. Wnioskodawca we wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej zadeklarował, że podatek dochodowy od osób fizycznych będzie opłacał na zasadach ogólnych oraz, że będzie prowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Poniesione przez Wnioskodawcę wydatki udokumentowane są potwierdzeniami zapłaty do kasy Okręgowej Rady Adwokackiej (k.p.), potwierdzeniami wykonania przelewów lub potwierdzeniami dokonania przekazów pocztowych. Wszystkie ww. wydatki w dniu rozpoczęcia działalności gospodarczej chciałby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów i zaksięgować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę przed rozpoczęciem pozarolniczej działalności gospodarczej w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu adwokata, warunkujących wykonywanie działalności gospodarczej w formie kancelarii adwokackiej, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tejże działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Wydatki związane z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu adwokata, nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto należy zwrócić uwagę, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki w postaci opłaty za egzamin konkursowy na aplikację, opłaty za szkolenie na aplikacji, składek na samorząd adwokacki, opłaty za egzamin adwokacki, opłaty za wpis na listę adwokatów, opłaty za wydanie legitymacji są wydatkami, których nie da się uniknąć przed rozpoczęciem wykonywania zawodu adwokata.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 Prawa o adwokaturze, kancelarię adwokacką może prowadzić jedynie adwokat. Zgodnie z art. 65 ww. ustawy, na listę adwokatów może być wpisany ten, kto odbył w Rzeczypospolitej Polskiej aplikację adwokacką i złożył egzamin adwokacki. Normy powyższej ustawy przesądzają o tym, że odbycie aplikacji adwokackiej i złożenie egzaminu adwokackiego jest zasadniczą drogą dojścia do zawodu adwokata i uzyskania prawa do prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie. Co do zasady - nie można uzyskać prawa do wykonywania zawodu adwokata bez uprzedniego kilkuletniego przygotowania prowadzonego przez samorząd adwokacki. Cykl dochodzenia do tego zawodu i sposób jego finansowania został ściśle unormowany. Zgodnie z art. 76 i 77 Prawa o adwokaturze, w toku aplikacji, aplikanci zdobywają teoretyczną wiedzę na szkoleniach, a także odbywają praktykę w kancelarii adwokatów - patronów, a także przed sądami, organami ścigania, organami państwowymi, samorządowymi i innymi instytucjami. Przepisy prawa o adwokaturze i rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy jasno wskazują, że ciężar finansowania szkolenia spoczywa na osobach ubiegających się o prawo do wykonywania zawodu. Zatem, zgodnie z wolą ustawodawcy, złożenie egzaminu konkursowego na aplikację, odbycie aplikacji i wreszcie złożenie egzaminu adwokackiego, a także koszty z tym związane, są konieczne aby uzyskać uprawnienia zawodowe adwokata.

Takie samo stanowisko w analogicznej sprawie zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, który w wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Po 896/12 stwierdził, że "charakter odbytej przez skarżącego aplikacji radcowskiej, będącej specjalistycznym szkoleniem zawodowym, przygotowującym do wykonywania zawodu radcy prawnego i stanowiącym ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych oraz możliwości podjęcia działalności w formie kancelarii radcy prawnego, przemawia za uznaniem tychże wydatków za racjonalne i uzasadnione gospodarczo, których poniesienie nie tylko może przyczynić się do osiągnięcia przychodów z planowanej działalności, ale jest wręcz nieuniknione dla ich osiągnięcia".

Brak uprawnień adwokata uniemożliwia założenie działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu pomocy prawnej w formie kancelarii adwokackiej. W konsekwencji wszelkie wydatki poniesione w celu uzyskania uprawnień zawodowych adwokata należy uznać za koszty poniesione w celu uzyskania przychodu z działalności prowadzonej w formie kancelarii adwokackiej.

Od zakończenia studiów Wnioskodawca planował, że będzie prowadził działalność gospodarczą w zawodzie adwokata. W tym celu łożył na swoje szkolenie, w trakcie którego nabywał potrzebne umiejętności teoretyczne i praktyczne. Konsekwentnie przystępował do kolejnych egzaminów, aż do państwowego egzaminu adwokackiego z nadzieją, że zdobyta wiedza i umiejętności pozwolą Mu po zakończeniu szkolenia na rozpoczęcie własnej działalności gospodarczej i uzyskiwanie dochodów w wyniku świadczenia pomocy prawnej. Z tych względów poniesione przez Wnioskodawcę w trakcie aplikacji koszty należy uznać za koszty uzyskania przychodu. W tożsamym stanie faktycznym podobne stanowisko zajął już Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2012 r. o sygn.: IPTPB1/415-227/11-2/ASZ, w której stwierdził, że "prawidłowo udokumentowane wydatki poniesione w związku z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, jako niezbędne do rozpoczęcia, a następnie do prowadzenia działalności gospodarczej, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w tejże działalność."

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy wydatki poniesione przez Niego przed rozpoczęciem pozarolniczej działalności gospodarczej w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu adwokata, warunkujących wykonywanie działalności gospodarczej w formie kancelarii adwokackiej, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tejże działalności gospodarczej i powinien je zaksięgować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Wydatki związane ze szkoleniem w ramach odbywanej aplikacji adwokackiej, nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego statusu, konieczne jest również zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu adwokata, w dniu 20 września 2008 r. przystąpił do egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką, który zdał z wynikiem pozytywnym. Wnioskodawca odbywał aplikację od dnia 5 stycznia 2009 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. Od dnia 4 marca 2013 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie własnej działalności gospodarczej i wykonywanie zawodu adwokata w formie indywidualnej kancelarii adwokackiej. Wnioskodawca podatek dochodowy od osób fizycznych opłaca na zasadach ogólnych oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Przed datą rozpoczęcia działalności gospodarczej w formie kancelarii adwokackiej Wnioskodawca poniósł wydatki związane z uzyskaniem uprawnień zawodowych adwokata, t. j. opłatę za udział w egzaminie konkursowym na aplikację adwokacką, opłatę za wpis na listę aplikantów adwokackich, opłaty roczne za aplikację adwokacką, opłaty za składki z tytułu członkostwa w samorządzie adwokackim oraz wydanie legitymacji aplikanta adwokackiego. Poniesione wydatki udokumentowane są potwierdzeniami zapłaty do kasy (k.p.), wykonania przelewów lub potwierdzeniami dokonania przekazów pocztowych.

Należy zauważyć, iż zawód adwokata można wykonywać w różnych formach, np. w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej lub w ramach działalności gospodarczej. Zatem, celem ponoszenia tego rodzaju wydatków było zdobycie wiedzy i umiejętności Wnioskodawcy oraz należyte przygotowanie do zawodu adwokata, a nie osiągnięcie przychodów z konkretnego źródła, jakim jest działalność gospodarcza. Zatem, koszty aplikacji adwokackiej poniesione przez Wnioskodawcę należy zaliczyć do wydatków o charakterze osobistym, związanych z podnoszeniem ogólnego poziomu wiedzy prawniczej (działalność gospodarczą w zakresie usług prawniczych można również prowadzić nie posiadając tytułu adwokata). W konsekwencji nie można ich uznać za koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

Dodać ponadto należy, iż art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustanawiający ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów, wskazuje, iż przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Z zasadą tą, skorelowane są przepisy ustanawiające reguły potrącania wydatków w określonym czasie. Tak więc, dla poprawności dokonania odliczenia istotne jest ustalenie, w którym okresie rozliczeniowym możliwe jest dokonanie potrącenia kosztów podatkowych.

W podatku dochodowym od osób fizycznych generalną zasadą jest, że koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Oznacza to, że podatnicy powinni uwzględnić koszt w tym roku, w którym został poniesiony. Zasadę tę ustanawia przepis art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, wydatki, które w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią koszt podatkowy, co do zasady muszą być zaewidencjonowane w księdze w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, nawet jeśli dotyczą przychodów przyszłych lat. Przy czym, za dzień poniesienia kosztu u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu (art. 22 ust. 6b ww. ustawy). Zasada ta ma zastosowanie także w przypadku prowadzenia księgi w sposób memoriałowy.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż pomimo, że Wnioskodawca w latach wcześniejszych, czyli przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej w ramach kancelarii adwokackiej, poniósł wskazane we wniosku wydatki w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu adwokata, to nie może ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w tej działalności. Przedmiotowe wydatki nie spełniają bowiem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe wydatki mają charakter wydatków typowo osobistych i zostały poniesione przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, w związku z powyższym nie można ich uznać za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu powołanego powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo - odnosząc się do powołanej tezy wyroku Sądu Administracyjnego - wskazać należy, iż dotyczy ona konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika podjętej w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i jest wiążąca tylko w tej sprawie. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążąca dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

W odniesieniu do podniesionej we wniosku sprawy wydania przez tutejszy Organ interpretacji z dnia 5 stycznia 2012 r., Nr IPTPB1/415-227/11-2/ASZ, w której zapadło odmienne rozstrzygnięcie podkreślić należy, że takie odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych sprawach nie mogą stanowić podstawy do żądania wydania takiej samej interpretacji w sprawie Wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie. Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.