IPTPB1/415-162/13-2/KSU - Określenie skutków podatkowych w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych organizacji przez spółkę z o.o. imprez integracyjnych dla swoich pracowników.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2013 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 4 marca 2013 r., data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 5 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest organizatorem dorocznych imprez integracyjnych dla swoich pracowników. Imprezy organizowane są w wynajętych salach i mają charakter balu karnawałowego. Celem imprezy jest podziękowanie pracownikom za ich pracę i zaangażowanie oraz zmotywowanie pracowników do dalszej pracy i podtrzymanie poczucia utożsamiania się pracowników z własną firmą. Integracja ma na celu budowanie pozytywnych relacji między pracownikami, co może wpłynąć na usprawnienie pracy w istniejących zespołach oraz usprawnienie komunikacji wewnętrznej w firmie.

Organizacja imprezy jest w całości finansowana ze środków obrotowych Spółki. Wydatki ponoszone na zorganizowanie imprezy obejmują wynajęcie sali, catering oraz oprawę muzyczną. Spółka zostaje ryczałtowo obciążana kosztami organizacji imprezy. Na imprezę zapraszani są wszyscy pracownicy wraz z osobami towarzyszącymi oraz członkowie zarządu. Udział w imprezie ma charakter dobrowolny. Pracownicy dokonują potwierdzenia przyjęcia zaproszenia, w związku z czym Wnioskodawca, posiada informację na temat szacowanej ilości osób, które zamierzają przybyć na imprezę. Wnioskodawca nie weryfikuje jednak, czy wszystkie osoby, które potwierdziły zamiar wzięcia udziału w imprezie, rzeczywiście na nią przybyły oraz jak długo na niej przebywały i z jakich świadczeń korzystały. Wnioskodawca nie sporządza listy pracowników biorących udział w imprezie integracyjnej. Nie jest też w stanie określić, z których udostępnionych świadczeń dany pracownik (lub jego osoba towarzysząca) korzystał, gdyż nie prowadzi ewidencji w tym zakresie. Pracownicy nie mają przydzielonych racji żywnościowych, a każdy pracownik ma możliwość wyboru na imprezie jaki posiłek chce zjeść lub czego chce się napić i w jakiej ilości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość udziału w imprezie integracyjnej stanowi dla uczestniczących w niej pracowników przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i czy Spółka w związku z tym jako płatnik jest zobowiązana doliczyć wartość udziału pracowników w imprezie integracyjnej do przychodów pracowniczych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, pobrać i odprowadzić podatek od tego przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenie pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jako przychody, przepis ten wymienia wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach cytowanej ustawy sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Dokonane w tym przepisie zróżnicowanie przychodów jest istotne ze względu na wskazane w kolejnych przepisach sposoby obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz dla ustalenia momentu powstania przychodu do opodatkowania. Ustawodawca w różny sposób określił również, jak należy określić wartości przychodu dla każdej z ww. kategorii świadczeń, co wynika z art. 12 ust. 2 i 3 oraz art. 11 ust. 2, 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, konieczne jest przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, co z kolei jest niezbędne by można było zastosować właściwą metodę obliczania jego wartości określoną w art. 11 ustawy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z powyższego, aby mówić o przychodzie w postaci nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia w naturze na rzecz pracownika, to musi być to świadczenie otrzymane oraz związane ze stosunkiem pracy. Stwierdzić zatem należy, iż w przeciwieństwie do świadczeń pieniężnych (pieniądze lub wartości pieniężne), które wystarczy, że zostaną postawione do dyspozycji podatnika, aby można było mówić o przychodzie w postaci świadczeń w naturze i nieodpłatnych świadczeń, konieczne jest ich otrzymanie. Nie wystarcza zatem sama możliwość skorzystania z określonego świadczenia, lecz konieczne jest ustalenie określonego, konkretnego wymiaru finansowego danego świadczenia, z którego skorzystał pracownik. Jeśli zatem nie jest spełniony którykolwiek z ww. warunków nie można mówić o powstaniu po stronie pracownika przychodu do opodatkowania, a zatem nie aktualizuje się obowiązek pracodawcy jako płatnika do naliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym nie powstaje zindywidualizowane, skonkretyzowane świadczenie na rzecz określonego pracownika. Spółka organizując imprezę integracyjną nie ma bowiem możliwości ustalenia w sposób niebudzący wątpliwości, czy dany pracownik skorzystał z zaoferowanych mu podczas imprezy dóbr. Uczestniczący w takich spotkaniach integracyjnych pracownicy mogą w ogóle zrezygnować z udostępnianych im świadczeń, inni mogą korzystać jedynie z ich części, a jeszcze inni ze wszystkich oferowanych, a nawet korzystać ze świadczeń, które nie zostały spożytkowane przez innych pracowników. Ilość i wartość spożywanych podczas imprezy posiłków i napojów jest uzależniona od wielu czynników, takich jak: upodobania kulinarne poszczególnych osób, ich apetyt, czy nawet samopoczucie w danym dniu.

Dalej podaje, że niewykluczona jest też sytuacja, że pracownik weźmie udział w spotkaniu integracyjnym, ponieważ sądził, iż takie jest oczekiwanie pracodawcy, ale z różnych przyczyn nie korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Wymienione okoliczności powodują, że w konsekwencji dany pracownik może skorzystać z dóbr, których wartość w znacznym stopniu będzie różnić się od innych uczestników. Nie jest również możliwe z punktu widzenia racjonalności kontrolowanie samego korzystania z określonych świadczeń w toku imprezy, gdyż powodowałoby to udaremnienie celu samej imprezy integracyjnej, która ma się co do zasady wiązać dla pracowników z przyjemnym spędzeniem czasu, w celu uzyskania efektu w postaci integracji i poczucia związania z innymi pracownikami oraz firmą. Nie można również mówić o nieodpłatnym świadczeniu, gdyż Wnioskodawca finansując zorganizowanie imprezy, w momencie dokonywania tego, nie przekazuje świadczenia na rzecz konkretnych osób, tym samym brak jest niezbędnego elementu, którym jest konkretny odbiorca świadczenia. Wnioskodawca niejako udostępnia określone świadczenia i dobra dla szerokiego grona osób, a skorzystanie z nich nie jest zależne, ani kontrolowane przez Niego, choć znany jest potencjalny zakres osób mogących z nich skorzystać. Niemniej może się zdarzyć, iż pomimo, że zakres takich osób jest znany, to żadna z nich nie weźmie udziału w imprezie integracyjnej.

Zdaniem Spółki, w przypadku organizowania imprezy dla pracowników można mówić o przychodzie tylko w sytuacji, gdy możliwe jest ustalenie dokładnej wartości otrzymanego przez danego pracownika świadczenia. W związku z tym, że w zaistniałym stanie faktycznym nie można przyporządkować do uzyskiwanych świadczeń konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanej imprezy. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owe świadczenie i jaka jest jego wartość. W konsekwencji, Spółka jako pracodawca nie jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2 powołanej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 11 ust. 3 cyt. ustawy).

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze powyższe, wartość ww. świadczeń Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunków pracy.

W przypadku imprezy, o której mowa we wniosku, przychód powstanie u tych osób, które w tym spotkaniu będą uczestniczyły.

Jeśli w imprezie brała udział osoba towarzysząca pracownikowi, świadczenie nieodpłatne dla tej osoby zostało przyznane z powodu łączącego pracownika z Wnioskodawcą stosunku pracy, dlatego też sfinansowanie imprezy dla pracownika, jak i osoby towarzyszącej, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem łącznie z innymi przychodami, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić również należy, że w przedmiotowej sprawie pracownik otrzymuje świadczenie i jest to świadczenie o określonej wartości w związku z wzięciem udziału w spotkaniu integracyjnym w formie balu, o którym mowa we wniosku bez względu na to, w jakim stopniu konsumował posiłki, napoje i korzystał z atrakcji. Okoliczność, że podczas uroczystości pracownik, np. nie zjadł całego dania lub nie wypił napoju, nie zmienia faktu, że świadczenie otrzymał i pozostaje bez wpływu na wysokość wydatków jakie poniósł Wnioskodawca w związku ze zorganizowaniem imprezy integracyjnej. Nie ma więc uzasadnienia do rozpatrywania stopnia skonsumowania przez pracowników poszczególnych atrakcji.

Wnioskodawca wskazał, iż pracownicy będą dokonywać potwierdzenia przyjęcia zaproszenia. Zatem, nie powinny wystąpić trudności w określeniu tego, kto z pozostawionych do dyspozycji świadczeń skorzystał.

Nadmienić należy, iż w przypadku wystąpienia ewentualnych trudności towarzyszących indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników, trudności te mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne, nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość zapłaconej kwoty przypadać będzie na danego pracownika. To w interesie Wnioskodawcy - jako podmiotu, na którym ciążą obowiązki płatnika - leży, aby takich problemów technicznych unikać.

Należy zatem uznać, iż uczestnictwo pracownika w spotkaniu zorganizowanym przez Wnioskodawcę (tekst jedn.: imprezie integracyjnej), zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spowoduje powstanie po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy. Wobec tego płatnik zobowiązany będzie naliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.