IPPP3/4512-901/15-4/ISZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2015 r. (data wpływu 30 października 2015 r.), uzupełnionym w dniu 18 stycznia 2016 r. (data wpływu 20 stycznia 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 7 stycznia 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Wniosek uzupełniony został w dniu 18 stycznia 2016 r. (data wpływu 20 stycznia 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 7 stycznia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

M. sp. z o.o., dalej "Spółka" jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym również dla potrzeb obrotu wewnątrzwspólnotowego. Spółka nabyła 10 września 2015 r. od N. LLC ("Dostawcy") z siedzibą w Abu Dhabi elementy dźwigu w postaci 6 modułów konstrukcyjnych ("Towar"). Towar nie jest środkiem transportu. W dniu dostawy Towar znajdował się na terytorium Belgii, gdzie Dostawca posiadał spółkę zależną E. z siedzibą w Belgii.

W trakcie negocjacji z Dostawcą ustalono warunki dostawy, tj. ustalono:

Dostawca nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w Belgii ani żadnym innym państwie członkowskim UE. Spółka zorganizowała transport Towaru z Belgii do Polski. Z listu przewozowego wynika, że załadowcą towaru (w poz. 1 CMR) była E.

Towar nabyty przez Spółkę został po przemieszczeniu do Polski sprzedany krajowemu nabywcy w ramach sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Spółka nie posiada wiedzy, czy i w jakim zakresie Dostawca prowadzi działalność gospodarczą i wykonuje czynności objęte zakresem podatku od wartości dodanej.

Dostawca w dniu 10 września 2015 r. wystawił fakturę sprzedaży, zawierającą oznaczenie stron dostawy (bez numeru VAT UE Spółki), numer faktury, datę faktury, opis przedmiotu dostawy, ilość dostarczonych Towarów, cenę jednostkową, kwotę należności ogółem. Faktura nie zawiera numeru VAT UE Dostawcy. Spółka otrzymała fakturę Dostawcy we wrześniu 2015 r. Towar został przemieszczony do Polski w dniu 10 września 2015 r.

Spółka nie posiada również informacji, z których wynikałoby, że Dostawca złożył zgłoszenie rejestracyjne w Belgii lub też że w najbliższym czasie zamierza to zrobić. Spółka nie może również zmusić Dostawcy do takiej rejestracji.

Mając na względzie powyższe, Spółka postanowiła ująć w deklaracji VAT-7 za wrzesień 2015 r. podstawę opodatkowania i kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia Towaru. Jednocześnie Spółka wykonała prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia Towaru. Zważywszy na brak numeru VAT UE dostawcy, Spółka nie może złożyć w tym zakresie informacji podsumowującej, jednak do deklaracji VAT-7 załączyła wyjaśnienie przyczyn rozbieżności.

W uzupełnieniu Wnioskodawca dodał, że:

1. Dostawca - firma N. z siedzibą w Abu Dhabi jest jedynym autoryzowanym dealerem firmy M. (producenta żurawi Y.) na terenie objętym działalnością Rady Współpracy Zatoki (Perskiej) obejmującej sześć państw półwyspu Arabskiego. Ponadto firma ta prowadzi działalność polegającą na wynajmie i serwisowaniu żurawi Y. i innych maszyn budowlanych w Azji, Europie, Afryce, a od niedawna w Australii.

2. Dostawca - firma N. z siedzibą w Abu Dhabi prowadzi swoją działalność na terenie całej Europy, obecnie firma ta jest aktywna w Belgii, Danii i Hiszpanii. Jest to działalność polegająca na dzierżawie, serwisowaniu i obsłudze maszyn budowlanych, w tym żurawi Y. Na terenie Unii Europejskiej firma ta nie prowadzi działalności dealerskiej rozumianej jako sprzedaż fabrycznie nowych żurawi, ale może swobodnie sprzedawać maszyny lub ich elementy ze swojego parku maszynowego (czyli będące jej środkami trwałymi). Tego typu spółki systematycznie odnawiają swój park maszynowy, odprzedając używane maszyny i kupując nowsze modele u producenta, takiego jak M..Firma N. nie jest producentem maszyn, jedynie ich użytkownikiem, a na półwyspie Arabskim również dealerem.

3. Towary (elementy żurawia) stanowiły wcześniej własność holenderskiej firmy I. której upadłość ogłoszono w dniu 16 lipca 2013 r. Dostawca - firma N. z siedzibą w Abu Dhabi - przejęła cały majątek tej upadłej firmy, w tym przedmiotowe elementy żurawia, które zostały zakupione przez M. Poland. Syndykiem masy upadłościowej firmy I. była holenderska kancelaria prawna z siedzibą w Holandii. Wnioskodawca nie ma możliwości ustalenia daty zakupu przedmiotowych towarów, gdyż jako elementy konstrukcji nośnej (wstawki wieży) żurawia nie mają własnego numeru seryjnego, tak jak ma to miejsce w przypadku części obrotowej żurawia wyposażonej we wszystkie mechanizmy maszyny. Elementy te są produkowane przez wiele lat i montowane bez rozróżniania daty ich produkcji, na różnych żurawiach, zależnie od potrzeb danego placu budowy.Wnioskodawca nie może również określić, jaki podmiot jest zobowiązany do rozliczenia podatku od wartości dodanej z tytułu tej transakcji, bowiem nie jest jej stroną, zaś o zasadach opodatkowania takiej transakcji (między dostawcą Towaru a N.) rozstrzyga prawo właściwe dla miejsca dostawy.

4. Dostawca - N. nie jest producentem żadnych towarów. Jego zasadniczą działalnością jest działalność usługowa. Żurawie Y. i ich elementy, które są komercjalizowane i dopuszczone do eksploatacji na terenie Unii Europejskiej, są produkowane wyłącznie na terenie Unii Europejskiej (we Francji, w Portugalii i we Włoszech). Elementy żurawia (wstawki wieży) zakupione przez Wnioskodawcę były i są produkowane wyłącznie w zakładach M. we Francji.

5. Krajem pochodzenia przedmiotowych towarów jest Francja (zostały wyprodukowane we Francji), Towary te zostały zakupione we Francji przez ich poprzedniego właściciela, firmę I. z siedzibą w Holandii. Miejscem składowania tych towarów był skład magazynowy firmy I. w Belgii. Po bankructwie firmy I. w 2013 r., cały park maszynowy tej firmy wraz ze składem magazynowym został przejęty przez nowego właściciela, firmę N. z siedzibą w Abu Dhabi. Tym samym, elementy żurawia zakupione przez M. Poland, od momentu wyprodukowania ich we Francji nigdy nie opuściły terytorium Unii Europejskiej.

6. Spółka zależna N. Europe jest czynnym podatnikiem VAT w Belgii. Tym niemniej, N. Europe nie jest uczestnikiem opisywanej transakcji. N. Europe wykonała jedynie dla N. z siedzibą w Abu Dhabi usługę załadunku zakupionych przez M. Poland elementów żurawia na składzie magazynowym w Belgii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w zaistniałym stanie faktycznym Spółka jest zobowiązana do rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

2. Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca, Spółka wnosi o potwierdzenie, że nie będzie zobowiązana do skorygowania podatku naliczonego po upływie trzech miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym powstał obowiązek w wewnątrzwspólnotowym nabyciu Towaru.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W odniesieniu do pytania nr 1 Spółka uważa, że nie jest zobowiązana do rozliczenia wewnątrzwspólnotowego nabycia Towaru w Polsce. Z samego faktu, że transport towaru rozpoczął się w Belgii, nie wynika obowiązek rozliczenia nabycia wewnątrzwspólnotowego (dalej także "WNT").

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Artykuł 9 ust. 2 stanowi zaś, że WNT występuje po warunkiem, że:

Zgodnie z ust. 3 przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

- jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Z powyższych przepisów w sposób jednoznaczny wynika, że dla wystąpienia WNT konieczne jest spełnienie przesłanki podmiotowej, jaką jest posiadanie przez podmiot dokonujący dostawy statusu podatnika podatku od wartości dodanej. Tylko wyjątkowo WNT powstaje w przypadku, gdy dostawca nie ma takiego statusu, w przypadku gdy przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych. Dla przykładu w interpretacji z dnia 2 września 2015 r. sygn. IPTPP2/4512-430/15-2/PRP, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wskazał, że "Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

* po pierwsze podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;

* po drugie po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki - transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że - jak wynika z opisu sprawy - zakup aut następować będzie od osób fizycznych niebędących podatnikiem podatku VAT na potrzeby obrotu wewnątrzwspólnotowego. Tym samym nie zostaną spełnione warunki dotyczące statusu podmiotu transakcji, aby móc uznać przedmiotową transakcję za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy".

Podobnie rozstrzygnięto sprawę w interpretacji indywidualnej z dnia 9 stycznia 2015 r. sygn. IPTPP2/443-711/14-4/JSz, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi: "By można było mówić o obowiązku opodatkowania transakcji, jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wystąpić muszą następujące przesłanki:

a. Nabycie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel,

b. Wysłanie towarów na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa rozpoczęcia wysyłki lub transportu,

c. Nabywcą towaru jest podatnik, o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika lub nabywcą jest osoba prawna niebędąca podatnikiem,

d. Dokonującym dostawy towarów jest podatnik, o którym mowa powyżej.

Przepis dotyczący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stosuje się również w przypadku nabycia nowych środków transportu, jednakże w stanie faktycznym przedstawionym powyżej, nie przewiduje się nabywania nowych środków transportu.

Spośród wskazanych wyżej przesłanek, w niniejszym stanie faktycznym występują wszystkie, poza przesłanką określoną powyżej w punkcie c. Nabycie będzie następowało bowiem od osoby fizycznej, która nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej i nie prowadzi działalności gospodarczej.

Brak występowania jednej z wyżej wskazanych przesłanek, jako warunkujących występowanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, wyklucza możliwość opodatkowania opisanej w stanie faktycznej transakcji podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, opisana w stanie faktycznym dostawa towarów z terytorium Unii Europejskiej dokonana przez osobę fizyczną - obywatela kraju trzeciego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie występują podlegające opodatkowaniu okoliczności opisane w art. 5 uptu.

(...) Jednocześnie należy wskazać, iż z opisu sprawy wynika, że Komitent nie będzie podatnikiem podatku od wartości dodanej ani podatnikiem podatku w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym nie zostaną spełnione warunki dotyczące statusu podmiotu transakcji, aby móc uznać przedmiotową transakcję za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy".

Rozpatrywana sprawa dotyczyła dokonywania hurtowych dostaw towarów przez osobę z państwa trzeciego, która nie była podatnikiem podatku od wartości dodanej w państwie członkowskim wysyłki.

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 11 czerwca 2014 r. znak IBPP4/443-113/14/BP uznał, że "Z opisu sprawy wynika, że "T" sp.z.o.o., polski podatnik VAT, jest podmiotem zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Spółka zamierza dokonywać zakupu produktów rolnych od rolnika z Rumunii, który nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy należy zauważyć, że jeśli dostawy dokonuje podmiot (rolnik) niebędący podatnikiem podatku od wartości dodanej nie ma podstaw, by transakcję taką uznać za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów".

Podobnie organ ten wypowiedział się w interpretacji indywidualnej z dnia 25 lutego 2014 r. sygn. IBPP4/443-601/13/PK "Z wniosku wynika, że Dostawca nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej. Tym samym nie zostały spełnione warunki dotyczące statusu podmiotu transakcji aby móc uznać ją za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów".

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że Towar nie jest nowym środkiem transportu, a Dostawca nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w Belgii. Wobec niespełnienia po stronie dostawcy podmiotowego warunku wystąpienia dla Spółki WNT, Spółka nie jest obowiązana do rozliczenia w Polsce WNT z tytułu nabycia Towaru i przemieszczenia go na terytorium kraju.

Ad. 2.

W przypadku uznania, że stanowisko Spółki w odniesieniu do pytania nr 1 jest nieprawidłowe, w zakresie pytania nr 2 Spółka uważa, że nie będzie obowiązana do skorygowania podatku naliczonego po upływie trzech miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu WNT.

Artykuł 86 ust. 10b pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stanowi, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c - powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik:

Jak stanowi art. 86 ust. 10g ustawy z dnia 11 marca 2004 r., w przypadku nieotrzymania w terminie, o którym mowa w ust. 10b pkt 2 lit. a, faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, podatnik jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym upłynął ten termin. Przepis ust. 10h przewiduje zaś, że otrzymanie przez podatnika faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie późniejszym niż określony w ust. 10b pkt 2 lit. a, upoważnia podatnika do odpowiedniego powiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał tę fakturę.

Powyższe przepisy mówią o "fakturze dokumentującą dostawę towarów, stanowiącą u nabywcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów". Nawet gdyby przyjąć, że dostawa ta stanowi dla Spółki nabycie wewnątrzwspólnotowe, o którym mowa w art. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., to Spółka jest w posiadaniu faktury (faktura wystawiona przez Dostawcę), która dokumentowałaby dostawę, stanowiącą dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. nie wprowadza na potrzeby art. 86 odrębnej definicji faktury. Zdaniem Spółki przy wykładni art. 86 ust. 10b nie należy posługiwać się jednak definicją legalną faktury zawartą w art. 2 pkt 31 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. wyznacza terytorialny i podmiotowy zasięg stosowania krajowych przepisów określających zasady fakturowania.

Jak wynika z art. 106a ustawy, przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stosuje się do:

* sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;

* dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

Faktura dokumentująca dostawę towarów, stanowiącą dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, nie może być zatem oceniana przez pryzmat ustawy z dnia 11 marca 2004 r., bowiem nie dokumentuje ona sprzedaży w rozumieniu ustawy, ani nie jest wystawiana przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności. Ponieważ ustawa z dnia 11 marca 2004 r. nie wskazuje szczególnych cech takiej faktury uznać należy, że będzie to jakikolwiek dokument, który można uznać za fakturę. Koresponduje to również z treścią art. 218 Dyrektywy 112, zgodnie z którym do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Dostawca wystawił fakturę sprzedaży, zawierającą oznaczenie stron dostawy, numer faktury, datę faktury, opis przedmiotu dostawy, ilość dostarczonych Towarów, cenę jednostkową, kwotę należności ogółem. Faktura nie zawiera numeru VAT UE Dostawcy, co nie zmienia jednak faktu, że stanowi fakturę.

Należy zatem uznać, że skoro Spółka przemieściła Towar w dniu 10 września 2015 r. i w tym samym dniu Dostawca wystawił fakturę, obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru powstał również w dniu 10 września 2015 r. W rozliczeniu za wrzesień 2015 r. Spółka ma obowiązek zadeklarować WNT (przyjmując, że wystąpiło), a jednocześnie jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z tego tytułu, bowiem Towar posłużył do wykonania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Podatek naliczony - zgodnie z zasadą neutralności - podlega odliczeniu, o ile towar jest wykorzystywany do sprzedaży opodatkowanej. Nie jest dopuszczalne wprowadzanie formalnych ograniczeń, które mogłyby spowodować, że Spółka zostanie pozbawiona możliwości wykonania tego prawa, choć nie ulega wątpliwości, że nabyła towar i wykorzystała go do czynności dających prawo do odliczenia podatku naliczonego. Taki zaś skutek nastąpi jeśli przyjąć, że już tylko brak wskazania numeru VAT UE Dostawcy na fakturze dostawy skutkuje uznaniem, że Spółka nie dysponuje właściwą fakturą.

Artykuł 168 Dyrektywy 112 przewiduje wyraźnie, że jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić: VAT należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b pkt (i).

Brak spełnienia warunków formalnych odliczenia w sytuacji, w której w sposób niewątpliwy spełniono warunki merytoryczne, nie może prowadzić do pozbawienia podatnika prawa do odliczenia.

Nakładanie wykraczających poza zasadę proporcjonalności wymogów formalnych odliczenia jest niezgodne z zasadami wynikającymi z prawa UE, co wynika z utrwalonego orzecznictwa TSUE. W wyroku TSUE z dnia 8 maja 2008 r. C-95/07, C-96/07 przesądzono, że w takim przypadku nie jest możliwe pozbawienie Spółki prawa do odliczenia. TSUE wskazał, że "Natomiast praktyka korygowania i odzyskiwania, taka jak stosowana w sprawach przed sądem krajowym, w ramach której sankcją z tytułu nieprzestrzegania przez podatnika obowiązków w zakresie rachunkowości i składania deklaracji jest odmowa prawa do odliczenia, wykracza w sposób oczywisty poza to, co jest niezbędne dla realizacji celu polegającego na zapewnieniu prawidłowego stosowania tych obowiązków w rozumieniu art. 22 ust. 7 szóstej dyrektywy. Prawo wspólnotowe bowiem nie stoi na przeszkodzie, by jako sankcje za naruszenie wspomnianych obowiązków państwa członkowskie nakładały w odpowiednich przypadkach grzywny lub kary pieniężne proporcjonalne do wagi naruszenia".

Podobne wnioski wynikają z wyroku TSUE z 30 września 2010 r. w sprawie C-392/09 Uszodaépítő kft przeciwko APEH Központi Hivatal Hatósági Főosztály. W wyroku tym wskazano, że prawo do odliczenia przewidziane w art. 167 i 168 dyrektywy 2006/112 stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i zasadniczo nie podlega ograniczeniu. Jest ono wykonywane w sposób bezpośredni w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku (wyrok z dnia 15 lipca 2010 r. w sprawie C-368/09 Pannon Gép Centrum, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo). W pkt 38 wyroku TSUE wskazał, że "Z orzecznictwa wynika, iż wymogi formalne ustanowione w ten sposób przez odnośne państwo członkowskie, które powinien spełnić podatnik w celu skorzystania z prawa do odliczenia podatku VAT, nie mogą wychodzić poza to, co jest ściśle konieczne dla kontroli prawidłowego stosowania procedury odwrotnego obciążenia (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Bockemtlhl, pkt 50).

39 W tym zakresie Trybunał orzekł już, że zasada neutralności podatkowej wymaga, aby odliczenie naliczonego podatku VAT zostało przyznane, jeżeli zostały spełnione wymogi materialne, nawet wówczas gdy niektóre wymogi formalne zostały pominięte przez podatników (wyrok z dnia 8 maja 2008 r. w sprawach połączonych C-95/07 i C-96/07 Ecotrade, Zb. Orz.s. I 3457, pkt 63.

40 W konsekwencji, jeżeli organy podatkowe posiadają informacje niezbędne do ustalenia, że podatnik, jako odbiorca danej usługi, jest zobowiązany z tytułu podatku VAT, to nie mogą one nakładać dodatkowych warunków dotyczących przysługującego podatnikowi prawa do odliczenia tego podatku, które mogłyby w efekcie praktycznie uniemożliwić wykonanie tego prawa (zob. podobnie ww. wyroki: w sprawie Bockemiihi, pkt 51; w sprawie Ecotrade, pkt 64).

41 W konsekwencji, jeżeli organy podatkowe posiadają informacje niezbędne do ustalenia, że podatnik, jako odbiorca danej usługi, jest zobowiązany z tytułu podatku VAT, to nie mogą one nakładać dodatkowych warunków dotyczących przysługującego podatnikowi prawa do odliczenia tego podatku, które mogłyby w efekcie praktycznie uniemożliwić wykonanie tego prawa (zob. podobnie ww. wyroki: w sprawie Bockemühl, pkt 51; w sprawie Ecotrade, pkt 64)".

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa TSUE, brak rejestracji dla potrzeb podatku od wartości dodanej nie pozbawia podatnika uprawnień wynikających z Dyrektywy 112 (np. wyrok TSUE z dnia 21 października 2010 r. Nidera Handelscompagnie BV przeciwko Valstybin#279; mokesči#371; inspekcija prie Lietuvos Respublikos finans#371; ministerijos oraz przywołane tam orzecznictwo). Co równie istotne-zarówno w świetle orzecznictwa TSUE jak i sądów krajowych - wystawienie faktury nie jest uwarunkowane uprzednią rejestracją dla potrzeb podatku od towarów i usług ani podatku od wartości dodanej. Również podmiot, który nie jest zarejestrowany dla potrzeb podatku, ma prawo wystawić fakturę. Dyrektywa 112 nie przewiduje również, aby faktury dokumentujące dostawę wewnątrzwspólnotową (wystawiane zgodnie z prawem państwa miejsca dostawy) zawierały szczególną treść w porównaniu do zwykłych faktur, dokumentujących dostawy krajowe.

Podobne zagadnienie do objętego niniejszym wnioskiem TSUE analizował w wyroku z dnia 11 grudnia 2014 r. w sprawie C-590/13 Idexx Laboratories Italia Srl przeciwko Agenzia delle Entrate. TSUE stwierdził, że "W ramach nabyć wewnątrzwspólnotowych towarów podlegających opodatkowaniu należy przypomnieć, po pierwsze, że na podstawie systemu odwrotnego obciążenia, ustanowionego w art. 21 ust. 1 lit. d szóstej dyrektywy, żadna zapłata podatku VAT nie jest dokonywana pomiędzy sprzedawcą a nabywcą towaru, ponieważ nabywca w odniesieniu do nabycia towaru zobowiązany jest do uiszczenia naliczonego podatku TVA, a jednocześnie może co do zasady odliczyć ten sam podatek, tak że żadna kwota nie jest należna na rzecz organu podatkowego.

(35) Jednakże formalności ustanowione w ten sposób przez dane państwo członkowskie, które powinien spełnić podatnik w celu skorzystania z tego prawa, nie mogą wykraczać poza to, co jest ściśle konieczne dla kontroli prawidłowego stosowania procedury odwrotnego obciążenia (wyroki: Bockemühl, C-90/02, EU:C:2004:206, pkt 50; a także Fatorie, EU:C:2014:50, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

(36) Poza tym na potrzeby stosowania podatku VAT i jego kontroli przez organ podatkowy art. 22 szóstej dyrektywy przewiduje określone obowiązki, które ciążą na podatnikach zobowiązanych do zapłaty tego podatku, takie jak prowadzenie rachunkowości i składanie deklaracji. Zgodnie z art. 22 ust. 8 państwa członkowskie mogą nałożyć inne zobowiązania, które państwa te uznają za niezbędne dla prawidłowego poboru podatków i do zapobieżenia oszustwom podatkowym.

(37) Jednakże takie środki nie mogą wykraczać poza to, co jest ściśle konieczne dla osiągnięcia takich celów, i nie powinny podważać neutralności podatku VAT (zob. podobnie wyroki: Collée, C-146/05, EU:C:2007:549, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo; a także Ecotrade, EU:C:2008:267, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo).

(38) Po trzecie, zgodnie z pkt 63 wyroku Ecotrade (EU:C:2008:267) i późniejszym orzecznictwem Trybunału (zob. między innymi wyroki: Uszodaépitô, C-392/09, EU:C:2010:569, pkt 39; Nidera Handelscompagnie, C-385/09, EU:C:2010:627, pkt 42; EM S-B ulg aria Transport, C-284/11, EU:C:2012:458, pkt 62; a także Fatorie, EU:C:2014:50, pkt 35) w ramach systemu odwrotnego obciążenia podstawowa zasada neutralności podatku VAT wymaga, aby odliczenie naliczonego podatku zostało przyznane, jeżeli zostały spełnione wymagania podstawowe, nawet wówczas, gdy niektóre wymogi formalne zostały pominięte przez podatnika.

(39) Może być inaczej w przypadku, gdy naruszenie takich wymogów formalnych skutkowało uniemożliwieniem dostarczenia pewnych dowodów na spełnienie wymagań podstawowych (wyrok EMS-Bulgaria Transport, EU:C:2012:458, pkt 71 i przytoczone tam orzecznictwo). (40) W konsekwencji, jeżeli organ podatkowy posiada informacje niezbędne do ustalenia, że zostały spełnione wymagania podstawowe, to nie może on nakładać dodatkowych warunków dotyczących przysługującego podatnikowi prawa do odliczenia tego podatku, które mogłyby w efekcie praktycznie uniemożliwić wykonanie tego prawa (zob. podobnie wyrok EMS-Bulgaria Transport, EU:C:2012:458, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo).

(43) W odniesieniu do nabyć wewnątrzwspólnotowych towarów podlegających opodatkowaniu zgodnie z wymogami formalnymi, jak wynika z art. 17 ust. 2 lit. d) szóstej dyrektywy, konieczne jest, aby nabycia te zostały dokonane przez podatnika, aby podatnik ten także był zobowiązany do zapłaty podatku VAT dotyczącego tych nabyć oraz aby rozpatrywane towary służyły wykonywaniu czynności opodatkowanych".

Jeśli zatem posiadana przez podatnika dokumentacja - w tym faktura - pozwala organowi podatkowemu na ustalenie okoliczności istotnych dla powstania WNT, wówczas braki formalne dokumentacji lub prowadzonej rachunkowości nie mogą skutkować odebraniem prawa do odliczenia podatku naliczonego.

TSUE w powyższym wyroku podkreślił, że " (44) Z postanowienia odsyłającego wynika, że w sprawie w postępowaniu głównym Agenzia posiadała wszystkie informacje konieczne do ustalenia, że zostały spełnione wymagania podstawowe. (45) W takich okolicznościach z całości powyższych rozważań wynika, że Idexx nie może być pozbawiony prawa do odliczenia, o którym mowa w art. 17 ust. 2 lit. d) szóstej dyrektywy, podatku VAT należnego, dotyczącego nabyć wewnątrzwspólnotowych rozpatrywanych w sprawie w postępowaniu głównym, z tego względu, że nie spełnił obowiązków wynikających z formalności określonych w przepisach krajowych przyjętych na podstawie art. 18 ust. 1 lit. d) i art. 22 szóstej dyrektywy. To prawo do odliczenia powstaje zgodnie z ust. 1 tego artykułu w momencie, gdy podatek podlegający odliczeniu staje się wymagalny".

Posiadana przez Spółkę faktura zawiera szczegółowe dane pozwalające na określenie stron transakcji, przedmiotu dostawy, wartości i sposobu dostawy i płatności. Ponadto Spółka posiada również dokumenty przewozowe, a nadto dokonała płatności na rachunek bankowy Dostawcy. Brak wskazania na fakturze dostawy numeru VAT UE nie utrudnia organom podatkowym polskim lub belgijskim ustalenia szczegółów transakcji.

Przyjęciem zatem, że brak na fakturze niektórych danych (nr VAT UE Dostawcy), w istocie pozbawia Spółkę możliwości odliczenia podatku naliczonego (poprzez obowiązek korekty podatku naliczonego z tytułu WNT), prowadzić będzie do naruszenia zasady neutralności i proporcjonalności. Braki w fakturze Dostawcy, polegające w szczególności na braku numeru VAT UE Dostawcy lub Spółki, nie mogą powodować, że w świetle art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. dokument taki przestanie być fakturą dokumentująca dostawę towarów, stanowiącą dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Wobec powyższego uznać należy, że skoro Spółka posiada fakturę wystawioną przez Dostawcę, zawierającą dane opisane w stanie faktycznym, to nie powstanie dla niej obowiązek skorygowania podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 10b pkt 2 w zw. Z ust. 10g ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Wobec powyższego stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4).

Natomiast na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 9 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

Z przywołanej wyżej definicji ustawowej wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru ma miejsce wówczas, gdy towar będący przedmiotem dostawy jest wysłany bądź przetransportowany z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego, po spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w danej transakcji.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym również dla potrzeb obrotu wewnątrzwspólnotowego. Spółka nabyła 10 września 2015 r. od N. LLC ("Dostawcy") z siedzibą w Abu Dhabi elementy dźwigu w postaci 6 modułów konstrukcyjnych ("Towar"). Towar nie jest środkiem transportu. W dniu dostawy Towar znajdował się na terytorium Belgii, gdzie Dostawca posiadał spółkę zależną E. z siedzibą w Belgii. Dostawca nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w Belgii ani żadnym innym państwie członkowskim UE. Spółka nie posiada również informacji, z których wynikałoby, że Dostawca złożył zgłoszenie rejestracyjne w Belgii lub też, że w najbliższym czasie zamierza to zrobić. Spółka zorganizowała transport Towaru z Belgii do Polski. Z listu przewozowego wynika, że załadowcą towaru była E. Towar nabyty przez Spółkę został po przemieszczeniu do Polski sprzedany krajowemu nabywcy w ramach sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W uzupełnieniu Wnioskodawca dodał, że Dostawca - firma N. z siedzibą w Abu Dhabi prowadzi działalność polegającą na wynajmie i serwisowaniu żurawi Y. i innych maszyn budowlanych w Azji, Europie, Afryce, a od niedawna w Australii. Obecnie firma ta jest aktywna w Belgii, Danii i Hiszpanii. Jest to działalność polegająca na dzierżawie, serwisowaniu i obsłudze maszyn budowlanych, w tym żurawi Y. Na terenie Unii Europejskiej firma ta nie prowadzi działalności dealerskiej rozumianej jako sprzedaż fabrycznie nowych żurawi, ale może swobodnie sprzedawać maszyny lub ich elementy ze swojego parku maszynowego (czyli będące jej środkami trwałymi). Towary (elementy żurawia) stanowiły wcześniej własność holenderskiej firmy I. której upadłość ogłoszono w dniu 16 lipca 2013 r., a Dostawca (firma N. z siedzibą w Abu Dhabi) przejął cały majątek tej upadłej firmy, w tym przedmiotowe elementy żurawia. Krajem pochodzenia przedmiotowych towarów jest Francja (zostały wyprodukowane we Francji), Towary te zostały zakupione we Francji przez ich poprzedniego właściciela. Miejscem składowania tych towarów był skład magazynowy firmy upadłej, po bankructwie której, w 2013 r., cały park maszynowy wraz ze składem magazynowym został przejęty przez nowego właściciela, tj. Dostawcę. Tym samym, elementy żurawia zakupione przez Wnioskdoawcę od momentu wyprodukowania ich we Francji nigdy nie opuściły terytorium Unii Europejskiej. Spółka zależna N. Europe jest czynnym podatnikiem VAT w Belgii, lecz nie jest uczestnikiem opisywanej transakcji. Spółka ta wykonała jedynie dla Dostawcy usługę załadunku zakupionych przez Wnioskodawcę elementów żurawia na składzie magazynowym w Belgii.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. tego, czy Spółka jest zobowiązana do rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W świetle przedstawionej we wniosku sytuacji stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z przemieszczeniem towaru na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia transportu na rzecz dokonującego dostawy.

Jednakże, dla uznania przedstawionej transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy, oprócz przemieszczenia wydanych przez Dostawcę towarów (Elementy żurawia - wstawki wieży) pomiędzy dwoma państwami członkowskimi, muszą zostać spełnione również określone warunki. Mianowicie nabywca tych towarów (Wnioskodawca) musi być podatnikiem, o którym mowa w art. 15, a nabywane towary służyć jego działalności gospodarczej oraz dokonujący dostawy ww. towarów (Dostawca) musi być podatnikiem podatku od wartości dodanej.

W tym miejscu, wskazać należy, że podatnikami w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym również dla potrzeb obrotu wewnątrzwspólnotowego. Towar nabyty przez Spółkę został po przemieszczeniu do Polski sprzedany krajowemu nabywcy w ramach sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Tym samym, jest spełniony warunek o którym mowa w art. 9 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.

Dla uznania przedmiotowej transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, musi być wypełnione przez dokonującego dostawy (N. LLC z siedzibą w Abu Dhabi) kryterium bycia podatnikiem podatku od wartości dodanej (art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 2006 r., nr 347, str. 1, z późn. zm.)"podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalność rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Wobec tego, w kontekście niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Dostawca (N. LLC z siedzibą w Abu Dhabi), od którego Wnioskodawca nabył Towar (elementy dźwigu w postaci 6 modułów konstrukcyjnych), wypełnia kryteria do uznania go za podatnika podatku od wartości dodanej, gdyż prowadzi m.in. działalność handlową na terytorium Belgii. Z opisu wniosku wynika, że Dostawca prowadzi działalność polegającą na dzierżawie, serwisowaniu i obsłudze maszyn budowlanych, w tym żurawi Y. na terenie całej Europy, obecnie firma ta jest aktywna w Belgii, Danii i Hiszpanii. Na terenie Unii Europejskiej firma ta nie prowadzi działalności dealerskiej rozumianej jako sprzedaż fabrycznie nowych żurawi, ale może swobodnie sprzedawać maszyny lub ich elementy ze swojego parku maszynowego (czyli będące jej środkami trwałymi). W dniu 16 lipca 2013 r. Dostawca (firma N. z siedzibą w Abu Dhabi) przejął cały majątek tej upadłej firmy, w tym przedmiotowe elementy żurawia, które zostały zakupione przez M. Poland.

Fakt, że Dostawca (N. LLC z siedzibą w Abu Dhabi), nie jest zarejestrowany do celów VAT UE na terytorium Belgii, nie wpływa w żaden sposób na traktowanie opisanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, gdyż w art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy, nie ma mowy o podatniku zarejestrowanym.

W analizowanej sprawie zostały spełnione łącznie warunki, o których mowa w art. 9 ust. 1-2 ustawy. Mianowicie w wyniku sprzedaży dochodzi do przemieszczenia towarów między terytoriami państw członkowskich (Belgii i Polski), Wnioskodawca jest podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a nabywane towary są przeznaczone do wykorzystania w działalności gospodarczej Spółki. Przy tym Dostawca (N. LLC z siedzibą w Abu Dhabi), działał w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej.

Wobec tego, transakcja nabycia przedmiotowych towarów od Dostawcy (N. LLC z siedzibą w Abu Dhabi), stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Tym samym, w zaistniałym stanie faktycznym Spółka jest zobowiązana do rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie wskazał, że Towar nie jest nowym środkiem transportu, a Dostawca nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w Belgii. Wobec niespełnienia po stronie dostawcy podmiotowego warunku wystąpienia dla Spółki WNT, Spółka nie jest obowiązana do rozliczenia w Polsce WNT z tytułu nabycia Towaru i przemieszczenia go na terytorium kraju.

Wnioskodawca dla uzasadnienia własnego stanowiska w sprawie w zakresie braku obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powołał szereg interpretacji indywidualnych, jednakże:

1. Interpretacja indywidualna z dnia 2 września 2015 r. sygn. IPTPP2/4512-430/15-2/PRP, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, dotyczy zakupu pojazdów używanych z terytorium Unii Europejskiej wyłącznie w celu ich demontażu oraz złomowania bez ich rejestracji w Polsce, od osób fizycznych niebędących podatnikiem podatku VAT na potrzeby obrotu wewnątrzwspólnotowego (konsumenci).

2. Interpretacja indywidualna z dnia 9 stycznia 2015 r. sygn. IPTPP2/443-711/14-4/JSZ, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, dotyczy sytuacji, gdzie nabycie towaru będzie następowało od osoby fizycznej, która nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej i nie prowadzi działalności gospodarczej.

3. Podobnie interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 czerwca 2014 r. znak IBPP4/443-113/14/BP dotyczy zdarzenia przeszłego, w którym Spółka zamierza dokonywać zakupu produktów rolnych od rolnika z Rumunii, który nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej. Zatem w tym przypadku dostawy dokonywać będzie podmiot (rolnik) niebędący podatnikiem podatku od wartości dodanej. Wobec czego nie ma podstaw, by transakcję taką uznać za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

4. Natomiast w interpretacji indywidualnej z dnia 25 lutego 2014 r. sygn. IBPP4/443-601/13/PK wnioskodawca wskazał, że nabyty sprzęt nie będzie wykorzystywany do prowadzenia działalności opodatkowanej Nabywcy (jednostki wojskowej). Wobec tego, transakcja ta nie spełniła warunków do uznania jej za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Tym samym interpretacje te nie dotyczą uznania za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów transakcji, w której łącznie są spełnione następujące warunki: towar jest przemieszczany pomiędzy dwoma różnymi krajami unijnymi, nabywca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym również dla potrzeb obrotu wewnątrzwspólnotowego, nabywany towar służy działalności gospodarczej nabywcy, a dostawca pomimo, że nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej, to działa w takim charakterze. Wobec tego przywołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne nie są wydane w tożsamym stanie faktycznym, który określił Wnioskodawca i nie mogą wpływać na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Ponadto - jak Wnioskodawca wskazał - faktura wystawiona przez Dostawcę (N. LLC z siedzibą w Abu Dhabi), nie zawiera numeru VAT UE Dostawcy.

Należy zauważyć, że na podstawie z art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

W myśl art. 100 ust. 3 ustawy, informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4, 6 i 7.

Zgodnie z art. 100 ust. 8 pkt 3 ustawy, informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane: właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej - w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.

Zauważyć należy, że przepis art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy wyraźnie wskazuje, że w informacji podsumowującej wykazuje się wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od podatników podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Skoro zatem (co wynika z opisu przedstawionego w złożonym wniosku) Dostawca nie jest zarejestrowany do celów VAT na terenie UE (dokumentuje sprzedaż towarów na rzecz Spółki wystawiając faktury VAT niezawierające numeru VAT UE), to takiej transakcji nie wykazuje się w składanej do urzędu skarbowego informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE.

Wobec tego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Z uwagi na to, że Wnioskodawcę uznano za zobowiązanego do rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, tj. odpowiedź na pytanie nr 1 nie jest twierdząca, pytanie nr 2 stało się bezprzedmiotowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.