IPPP3/4512-68/16-2/ISZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2016 r. (data wpływu 29 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu wydzierżawiania praw do logotypów - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu wydzierżawiania praw do logotypów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Na dzień złożenia wniosku Wnioskodawca, będący osobą fizyczną podlegającą na terenie RP nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, dysponuje autorskimi prawami majątkowymi do logotypów. Dodatkowo zamiarem Wnioskodawcy jest złożenie w najbliższym czasie na swoją rzecz stosownych wniosków o rejestrację znaków towarowych, które dotyczyć będą oznaczeń odpowiadających logotypom, o których mowa powyżej.

Ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2016 r. Wnioskodawca zawarł ze spółką z Irlandii umowę dzierżawy praw do logotypów, która reguluje zasady ich wykorzystywania przez tę spółkę, w tym w zakresie możliwości czerpania pożytków cywilnych w postaci czynszu poddzierżawy pobieranego od innych podmiotów, co zwłaszcza odnosi się do kilku powiązanych spółek, wobec których spółka z siedzibą w Irlandii jest spółką matką. Nie jest jednak wykluczone, że zamiast lub obok jednej umowy z irlandzką spółką zostaną zawarte bezpośrednio umowy z poszczególnymi, polskimi, spółkami z grupy, które dotyczyć będą iogotypów wykorzystywanych w ich działalności.

Umowa dzierżawy praw została zawarta na podstawie art. 709 k.c., który do dzierżawy praw przewiduje odpowiednie stosowanie przepisów o dzierżawie rzeczy. W myśl jej podstawowych postanowień: (1) Wnioskodawca jako wydzierżawiający zobowiązał się oddać dzierżawcy prawa do logotypów, tj. do ich używania i pobierania pożytków przez czas nieoznaczony, (2) bez zgody dzierżawcy Wnioskodawca nie ma prawa do wykorzystywania logotypów dla własnych celów, (3) dzierżawca dysponuje prawem do poddzierżawy na rzecz pozostałych spółek z grupy w zakresie odpowiednim do ich oznaczeń firmowych i pobierania z tego tytułu pożytków cywilnych w postaci czynszu poddzierżawy, (4) dzierżawca dysponuje również prawem zezwalania na korzystanie z logotypów przez inne podmioty, w których nie uczestniczy, (5) dzierżawcy (i poddzierżawcy) wolno wykorzystywać te dobra w ramach swych działalności, w tym jako oznaczenia indywidualizujące świadczone usługi, oznaczenia służące do reklamowania swej działalności oraz w pozostałych zakresach, które są konieczne do prowadzenia działalności operacyjnej, (6) dzierżawca zobowiązał się płacić umówiony miesięczny czynsz. W przypadku uchybienia tego obowiązku, i po bezskutecznym upływie dodatkowego 14.dniowego terminu do zapłaty, wydzierżawiający może wypowiedzieć umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia, (7) w przypadku, gdy na skutek okoliczności, za które dzierżawca odpowiedzialności nie ponosi i które nie dotyczą jego osoby, przychód z przedmiotu dzierżawy będzie niższy niż wartość czynszu płaconego wydzierżawiającemu, dzierżawca może żądać obniżenia czynszu, (8) dzierżawca, o ile wprost inaczej nie wynika z umowy, może wykonywać swoje prawo zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki i nie może zmieniać przeznaczenia przedmiotu dzierżawy bez zgody wydzierżawiającego, odpowiada również za przestrzeganie tych reguł przez poddzierżawców. Naruszenie tego postanowienia daje prawo wydzierżawiającemu do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym. Wnioskodawca nie prowadzi, ani nie planuje prowadzić, działalności gospodarczej, zatem przedmiotowa umowa (umowy) nie zostanie (nie zostaną) zawarte w ramach działalności gospodarczej, a jej przedmiot stanowi element majątku prywatnego. W związku z posiadanymi prawami do logotypów Wnioskodawca nie będzie także podejmował istotnych działań promocyjnych i reklamowych.

Na obecnym etapie Wnioskodawca nie ponosi żadnych kosztów związanych z posiadaniem przedmiotowych praw, a w przyszłości takim kosztem będzie jedynie koszt rejestracji znaku towarowego w Urzędzie Patentowym oraz koszt utrzymywania tej rejestracji. Jednocześnie Wnioskodawca, przed dniem 20 stycznia 2016 r., złożył Naczelnikowi Urzędu Skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok, nie uzyskując wcześniej (w 2016 r.) przychodu z tego tytułu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku od towarów i usług oznaczone we wniosku numerem 3:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca będzie uważany za podatnika podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy z tytułu czynności związanych z wykonywaniem umowy (umów) dzierżawy nie będzie on posiadał przymiotu podatnika podatku VAT.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

NSA w wyroku z dnia 29 października 2007 r. (I FPS 3/07) wskazał szereg reguł, które są pomocne przy ustaleniu czy dana działalność stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy VAT dokonał. Reguły te należy zastosować również w przedmiotowym przypadku, gdyż czynności polegające na wykorzystywaniu wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych są elementem rozwinięcia definicji działalności gospodarczej, a nie samodzielnym elementem definicyjnym (o czym świadczy zwrot "w szczególności" poprzedzający ostatnią część zdania zacytowanego powyżej). Stosownie do tego orzeczenia w ww. kwestii uwzględnić należy, że:

1. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W powyższym zakresie nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń, modelowego rozwiązania, mającego zastosowanie w każdym przypadku.

2. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tytko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu.

W powyższym zakresie Wnioskodawca zwraca uwagę, że, tak jak to wskazywał w opisie stanu faktycznego, nie prowadzi, ani nie planuje prowadzić, działalności gospodarczej, zatem przedmiotowa umowa (umowy) nie zostanie (nie zostaną) zawarte w ramach działalności gospodarczej, a jej przedmiot stanowi element majątku prywatnego. W związku z posiadanymi prawami do logotypów Wnioskodawca nie będzie także podejmował istotnych działań promocyjnych i reklamowych, które zwykle są podejmowane przez profesjonalistów. Na obecnym etapie Wnioskodawca nie ponosi żadnych kosztów związanych z posiadaniem przedmiotowych praw, a w przyszłości takim kosztem będzie jedynie koszt rejestracji znaku towarowego w Urzędzie Patentowym oraz koszt utrzymywania tej rejestracji. To również odróżnia obrót profesjonalny od elementu zarządzania prywatnym majątkiem.

3. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; przesłanka "stałości" działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12. dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały).

W omawianym stanie faktycznym działania Wnioskodawcy nie mogą zostać uznane za działalność zorganizowaną - posiada on bowiem pewne składniki majątku, które dla potrzeb ich wykorzystania nie wymagają żadnej organizacji, co więcej, nie wymagają podejmowania żadnych czynności poza zawarciem samej umowy dzierżawy.

4. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych.

Okoliczność ta, stosowana odpowiednio do stanu faktycznego, odnosi się wprost do dzierżawcy, a nie Wnioskodawcy (wydzierżawiającego). To przecież spółka pozyskała pewne prawa, które wykorzystuje dla potrzeb czerpania pożytków.

5. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

6. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

7. Fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

W tym zakresie tożsame są uwagi do pkt 2 powyżej.

8. Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji, gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich, czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Z uwagi na powyższe okoliczności, tj. brak spełniania przesłanek uznania czynności podejmowanych przez Wnioskodawcę za działalność gospodarczą, Wnioskodawca nie powinien być z tego tytułu uznawany za podatnika podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że świadczenie usług podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W kontekście powyższego każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania danego dobra dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, jest uznawany za podatnika podatku od towarów i usług. Wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Tym samym osoba fizyczna wykonująca czynności, które polegają opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym jest uznawana za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu realizowanych transakcji. Jednakże nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, przy wykorzystaniu swojego majątku prywatnego, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata, w przypadku, gdy wykonuje on czynności zwykłego zarządzania tym majątkiem.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że zawarł ze spółką umowę dzierżawy praw do logotypów. Nie jest jednak wykluczone, że zamiast lub obok jednej umowy ze spółką zostaną zawarte bezpośrednio umowy z poszczególnymi, polskimi, spółkami z grupy, które dotyczyć będą logotypów wykorzystywanych w ich działalności. Zamiarem Wnioskodawcy jest złożenie w najbliższym czasie na swoją rzecz stosownych wniosków o rejestrację znaków towarowych, które dotyczyć będą oznaczeń odpowiadających logotypom, o których mowa powyżej. W myśl podstawowych postanowień ww. umowy, Wnioskodawca jako wydzierżawiający zobowiązał się m.in. oddać dzierżawcy prawa do logotypów, tj. do ich używania i pobierania pożytków przez czas nieoznaczony. Bez zgody dzierżawcy Wnioskodawca nie ma prawa do wykorzystywania logotypów dla własnych celów. Dzierżawca zobowiązał się płacić umówiony miesięczny czynsz. Wnioskodawca wskazał, że nie prowadzi, ani nie planuje prowadzić, działalności gospodarczej, a przedmiot umowy (prawa do logotypów) stanowi element majątku prywatnego. W związku z posiadanymi prawami do logotypów Wnioskodawca nie będzie także podejmował istotnych działań promocyjnych i reklamowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca będzie uważany za podatnika podatku VAT.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

W myśl art. 709 Kodeksu cywilnego, przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Dzierżawca ma prawo do "używania" prawa (ściślej: jego wykonywania) oraz pobierania z niego pożytków. Ponadto odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W konsekwencji dzierżawa praw do logotypów stanowi świadczenie usług o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W przedstawionych we wniosku okolicznościach Wnioskodawca, w związku z wydzierżawieniem praw do logotypów, jest podatnikiem podatku od towarów i usług o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, dokonującym czynności podlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy w powiązaniu z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Powyższe wynika z faktu, że w przedstawionych we wniosku okolicznościach Wnioskodawca działa tak jak usługodawca z tytułu wydzierżawiania posiadanych praw do logotypów. Przedmiotowe prawa do logotypów Wnioskodawca wykorzystuje w sposób ciągły, w celach zarobkowych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych (np. przychody z praw majątkowych).

Dodatkowo, jak wskazał Zainteresowany, nie jest wykluczone, że zamiast lub obok jednej umowy z irlandzką spółką zostaną zawarte bezpośrednio umowy z poszczególnymi, polskimi, spółkami z grupy, które dotyczyć będą logotypów wykorzystywanych w ich działalności. Zatem, sam Wnioskodawca wskazuje we wniosku na powtarzalność i zamiar kontynuacji czynności wydzierżawiania praw do logotypów. W przedstawionych we wniosku okolicznościach trudno twierdzić, że dzierżawa wykonywana jest w sposób sporadyczny. Wykonywane przez Wnioskodawcę czynności wydzierżawiania prawa do logotypów cechują się bowiem stałością i ciągłością.

Wnioskodawca we wniosku podniósł, że Jego zamiarem jest złożenie w najbliższym czasie na swoją rzecz stosownych wniosków o rejestrację znaków towarowych, które dotyczyć będą oznaczeń odpowiadających logotypom, o których mowa powyżej. Jednocześnie, na obecnym etapie nie ponosi żadnych kosztów związanych z posiadaniem przedmiotowych praw, a w przyszłości takim kosztem będzie jedynie koszt rejestracji znaku towarowego w Urzędzie Patentowym oraz koszt utrzymywania tej rejestracji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą (o której mowa w ust. 2), bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec tego, okoliczność ponoszenia przez Wnioskodawcę określonych kosztów lub ich braku, w związku z dzierżawą praw do logotypów, pozostaje bez wpływu na uznanie Zainteresowanego za podatnika podatku od towarów i usług z tego tytułu. Podatnikiem podatku od towarów i usług staje się dany podmiot (w tym osoba fizyczna) w związku z faktycznie wykonywanymi czynnościami, a nie w związku z ponoszonymi nakładami w celu wykonania tych czynności. Taką czynnością w przedstawionych we wniosku okolicznościach jest wydzierżawienie spółkom praw do logotypów, za którą to czynność Wnioskodawca będzie pobierał w sposób stały wynagrodzenie. Przy tym, Wnioskodawca w celu zabezpieczenia tych praw, zamierza zarejestrować w Urzędzie Patentowym znak towarowy, który dotyczyć będzie oznaczeń odpowiadających logotypom oraz ponosić koszt utrzymywania tej rejestracji. Zatem Wnioskodawca w celu świadczenia usług polegających na wydzierżawianiu praw do logotypów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez podmioty prowadzące profesjonalną działalność gospodarczą.

Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie twierdzi, że działania Wnioskodawcy nie mogą zostać uznane za działalność zorganizowaną - posiada on bowiem pewne składniki majątku, które dla potrzeb ich wykorzystania nie wymagają żadnej organizacji, co więcej, nie wymagają podejmowania żadnych czynności poza zawarciem samej umowy dzierżawy.

Jednakże dla wykonywania działalności gospodarczej nie jest wymagane wyłącznie spełnienie przesłanki organizacji wykorzystywanego majątku. W przedmiotowej sprawie prawa do logotypów są używane przez Wnioskodawcę w celach czerpania z nich regularnych pożytków w postaci czynszu dzierżawnego, a nie w związku z wykorzystywaniem ich na własne potrzeby, w celach prywatnych. Wnioskodawca sam nie użytkuje ww. praw do logotypów, tylko udostępnia je odpłatnie innemu przedsiębiorcy w celach zarobkowych. Czerpie z nich stałe, pożytki, ponosząc również ryzyko ekonomiczne w związku z zawartą umową dzierżawy takie jak usługodawca. Wobec tego w odniesieniu do tej konkretnej czynności (wydzierżawiania praw do logotypów) Zainteresowany występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zainteresowany wydzierżawiając przedmiotowe prawa do logotypów, nie wykonuje tylko i wyłącznie zwykłego zarządu własnym majątkiem prywatnym. Jak wynika z treści wniosku prawa do logotypów zostały wydzierżawione spółce (a także będzie zawierć dzierżawę z innymi spółkami) za czynsz dzierżawny. Prawa te służą zatem uzyskiwaniu korzyści majątkowych i nie są wykorzystywane na potrzeby osobiste Zainteresowanego. W konsekwencji dzierżawa tych praw stanowi wykorzystywanie majątku mającego gospodarczy charakter (uzyskiwanie dochodu) w sposób ciągły w celach zarobkowych, bez względu na rezultat tych działań.

Wobec tego, wydzierżawienie przez Wnioskodawcę praw do logotypów, wypełnia definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż w związku z ww. transakcją Zainteresowany jest uznawany za podatnika podatku VAT zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji dzierżawa praw do logotypów stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wnioskodawca na poparcie własnego stanowiska w sprawie powołał orzeczenie NSA z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07. Jednakże przedmiotowe orzeczenie odnosi się do sytuacji opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości (majątku prywatnego) dokonywanych przez osobę fizyczną. Natomiast w przedstawionych we wniosku okolicznościach Wnioskodawca wydzierżawia w sposób ciągły, dla celów zarobkowych, bez względu na rezultat tych działań, posiadane prawa do logotypów, działając w charakterze usługodawcy. Wobec tego, powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie, z uwagi na odmienny analizowany stan sprawy, nie może stanowić podstawy do tożsamego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W związku z tym, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych została wydana w dniu 7 marca 2016 r. interpretacja indywidualna nr IPPB4/4511-102/16-2/JK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.