IPPP3/4512-531/15-2/KT - Brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2015 r. (data wpływu 24 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju - jest prawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką prawa niemieckiego zarejestrowaną w niemieckim rejestrze przedsiębiorców (dalej: "Spółka", "Spółka niemiecka" lub "Wnioskodawca"). Siedzibą Spółki jest H. w Niemczech. Działalność Wnioskodawcy w Niemczech polega na sprzedaży towarów (męskiej odzieży wierzchniej) produkowanych m.in. w zakładzie produkcyjnym spółki L. Sp. z o.o. z siedzibą w Polsce (dalej: "Spółka polska"). Spółka niemiecka jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku od towarów i usług.

Spółkę niemiecką i Spółkę polską łączy Umowa kooperacyjna, która reguluje wzajemne relacje spółek i zakres zadań, jakie każda z nich ma realizować w Polsce. Na podstawie tej umowy Spółka niemiecka dostarcza Spółce polskiej surowce do produkcji towarów, które następnie, już jako wyprodukowane gotowe towary, transportowane są do siedziby Spółki niemieckiej. Działalność produkcyjna realizowana jest tylko przez Spółkę polską, która posiada w Polsce fabrykę, w której utrzymuje linie produkcyjne. Spółka polska jest odpowiedzialna za planowanie i prowadzenie produkcji, pakowanie oraz oznakowanie towarów.

Ponadto Spółka niemiecka ma zawartą Umowę podnajmu magazynu ze Spółką polską, z którego ta ostatnia korzysta na podstawie Umowy najmu zawartej ze spółką L. I. Sp. z o.o. z siedzibą w Polsce. Zgodnie z postanowieniami tej umowy Spółka niemiecka wykorzystuje podnajmowane powierzchnie magazynowe w celu przechowywania surowców przeznaczonych do produkcji, a także do przechowywania wyprodukowanych na jej rzecz przez Spółkę polską gotowych towarów (ubrań). Część dostarczanych do magazynu surowców przeznaczona jest także do wywozu do zakładów produkcyjnych kontrahentów Spółki niemieckiej położonych w innych państwach Unii Europejskiej i krajach nienależących do Unii.

Wnioskodawca podkreśla, iż nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani oddziału. Wnioskodawca bezpośrednio nie zatrudnia w Polsce stałego personelu. Zgodnie z Umową kooperacyjną zadania związane z produkcją wykonują pracownicy Spółki polskiej. Wnioskodawca nie posiada również w Polsce żadnego zaplecza technicznego czy adresu, który mógłby służyć do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wszelkie czynności związane z magazynowaniem surowców i towarów finalnych są wykonywane, zgodnie z treścią umowy podnajmu magazynu, przez Spółkę polską w ramach świadczonych na rzecz Spółki niemieckiej usług. Wnioskodawca nie posiada w Polsce również żadnych maszyn, narzędzi ani sprzętu, które mogłyby zostać uznane za infrastrukturę techniczną.

Wnioskodawca podkreśla, że Spółka polska nie zawiera żadnych umów w imieniu Spółki niemieckiej ani nie podejmuje decyzji zarządczych dotyczących jej działalności na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy, mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny, Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, o którym mowa w art. 28b ust. 2 i art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym opisanym powyżej Spółka niemiecka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.; dalej jako: "ustawa o VAT"). Zdaniem Spółki, za słusznością jej stanowiska przemawia szereg opartych na przepisach prawa argumentów przedstawionych poniżej.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to jest pojęciem wspólnotowym (tekst jedn.: wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.). Od dnia 1 lipca 2011 r. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zostało uregulowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. U L z dnia 23 marca 2011 r. L 77/1, dalej: "Rozporządzenie Wykonawcze"). Rozporządzenie Wykonawcze przewiduje dwie, zasadniczo podobne, definicje stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: jedną dla stałego miejsca prowadzenia działalności świadczącego usługi, a drugą dla nabywającego usługi.

W odniesieniu do sytuacji Wnioskodawcy, kluczowe jest ustalenie, czy posiada on stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w związku z nabywaniem usług świadczonych na jego rzecz przez Spółkę polską.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, w odniesieniu do stałego miejsca dla potrzeb odbioru usług: "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej". W świetle art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wskazuje pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego, powyższa definicja jest oparta na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "ETS"). Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, dorobek orzecznictwa ETS w kwestii "stałego miejsca prowadzenia działalności" powinien być uwzględniony w rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy, tj. w ustaleniu, czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi przez ETS w punkcie 18 orzeczenia z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (C-168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

* miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz

* muszą być w nim obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Z kolei w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (C-190/95), ETS stwierdził (pkt 16 orzeczenia), że stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to, zdaniem ETS, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość (a) sporządzania umów bądź (b) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Analogiczne stanowisko ETS zajął także w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Swat (C-390/96).

Powyższe podejście podzielają także polskie sądy administracyjne. Przykładowo, w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: "WSA") w Warszawie z 26 czerwca 2009 r. (sygn. III SA/Wa 110/09), powołując wyroki ETS, WSA stwierdził: ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych.

W świetle powyższego należy przyjąć, iż stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie, jeśli działalność Wnioskodawcy w Polsce łącznie spełniać będzie następujące przesłanki:

* określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej, wyrażony jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;

* obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (tekst jedn.: zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej);

* prowadzenie działalności, w szczególności zawieranie umów i podejmowanie decyzji, sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot.

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z wyżej wymienionych kryteriów, nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej rozumieniu przepisów o VAT.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym w niniejszym wniosku stanie faktycznym nie będą spełnione przesłanki wskazane w Rozporządzeniu Wykonawczym i w orzecznictwie ETS, pozwalające na uznanie, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W szczególności, jak wskazano powyżej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej zarówno ze stałej obecności osób jak i zaplecza technicznego, koniecznych do wykonywania określonej działalności gospodarczej. Na tej podstawie należy przyjąć, że przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej należy rozumieć miejsce, w którym podmiot ma swój personel oraz strukturę cechującą się odpowiednią stałością.

W polskich przepisach prawa podatkowego brak jest wskazania, jakie ramy czasowe pozwalają na uznanie, że działalność prowadzona w danym miejscu na terytorium Polski ma charakter stały.

Odwołując się do wskazanej powyżej definicji "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" zawartej w Rozporządzeniu Wykonawczym "wystarczająca stałość" to taka, która umożliwia danemu miejscu "odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej".

W oparciu o orzeczenia ETS można wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej". Jak wynika z samej nazwy "stały" to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. W związku z tym należy uznać, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej charakteryzować się musi określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która będzie stanowiła zewnętrzną oznakę, że działalność jest prowadzona w tym miejscu stale.

W wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Plan zer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (sygn. akt C-73/06) ETS wskazał, że: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny."

Ponadto, jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 10 sierpnia 2010 r. (sygn. IPPP3/443-438/10-2/SM): "Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający."

Z kolei zasobami ludzkimi, w świetle wykładni ETS, mogą być np. pracownicy podatnika obecni w tym miejscu prowadzenia działalności odpowiedzialni za organizację tej działalności (dokonywanie zakupów towarów lub usług, bądź ich sprzedaży, zarządzanie przedsięwzięciem).

Spółka niemiecka nie posiada na terytorium Polski żadnych obiektów/pomieszczeń lub aktywów służących dla celów biznesowych w Polsce. Ponadto, Spółka niemiecka nie zatrudnia w Polsce żadnych osób. Wszelkie decyzje o charakterze zarządczym (a w szczególności wszelkie umowy) są podejmowane przez odpowiedni personel Spółki niemieckiej wykonujący swoje czynności na terytorium Niemiec. Tym samym, zdaniem Spółki, przesłanki stałości prowadzenia działalności gospodarczej oraz obecności zasobów ludzkich nie są spełnione.

Zasobami technicznymi wykorzystywanymi przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej mogą być np. budynki, magazyny, maszyny lub urządzenia będące własnością podatnika bądź przez niego wynajęte, konieczne do wykonywania działalności gospodarczej.

Do zaprezentowanych powyżej kryteriów w zakresie wymaganych zasobów ludzkich i technicznych, ETS odniósł się w licznych orzeczeniach zapadłych na gruncie różnych stanów faktycznych w czasie obowiązywania VI Dyrektywy.

Tak na przykład w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstad (sygn. akt C-168/84) ETS stwierdził, że: "(...) obiekt działalności gospodarczej (...) tylko wtedy może być traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności, kiedy miejsce to zakłada ciągłe współdziałanie środków rzeczowych i personalnych wymaganych przy świadczeniu tych usług".

Podobnie TSUE stwierdził w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (sygn. akt C-73/06): "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT, pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny."

Natomiast w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (sygn. akt C-I90/95) ETS uznał, że: "W konsekwencji, aby być traktowanym, w drodze wyjątku od podstawowego kryterium głównego miejsca prowadzenia działalności, jako miejsce, gdzie podatnik świadczy usługi, miejsce to musi być na tyle stałe i mieć na tyle adekwatną strukturę, w sensie zasobów ludzkich i technicznych, że może świadczyć rzeczone usługi w sposób niezależny", wskazując dodatkowo, że "celem uznania, iż usługodawca ma "stały zakład" w rozumieniu art. 9 ust. 1, wystarcza, by posiadał on w państwie członkowskim albo własny personel lub strukturę organizacyjną, która cechuje się dostatecznym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogą być zawierane umowy (...)".

Powyższe rozumienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znalazło również wyraz w wyroku ETS z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S (sygn. akt C-260/95), w uzasadnieniu którego ETS stwierdził, że: "Ponadto, usługi nie mogą być uznane za świadczone z miejsca innego niż miejsce, w którym dostawca założył swoje przedsiębiorstwo, chyba że miejsce to posiada na stałe pewien minimalny rozmiar i zasoby zarówno ludzkie, jak i techniczne konieczne do świadczenia tych usług."

A także w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxemburg SA przeciwko Belgische Staat (C-390/96), w którym ETS stwierdził, że: "Jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie."

Takie rozumienie stałego miejsca prowadzenia działalności wyrażone przez ETS w powyższych wyrokach znalazło też potwierdzenie w polskiej doktrynie i wyrokach polskich sądów administracyjnych.

Tak na przykład, w wyroku z dnia 26 czerwca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 110/09) stwierdził, że: "dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma także rozumienie zwrotu "stałe miejsce prowadzenia działalności". Sformułowanie to nie zostało wyjaśnione ani przez przepisy ustawy o VAT, ani przez przepisy omawianego rozporządzenia. Podobną problematyką zajmował się natomiast Europejski Trybunał Sprawiedliwości. (...) TSUE zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny."

Do sformułowanego przez ETS pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej odwoływały się także organy podatkowe w interpretacjach prawa podatkowego.

Dla przykładu, w interpretacji indywidualnej z dnia 27 czerwca 2008 r. (sygn. IPPP2-443-712/08/AS) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w imieniu Ministra Finansów stwierdził, że:"Przepisy ustawy o VAT nie precyzują co należy rozumieć pod pojęciem "stałe miejsce prowadzenia działalności". Pojęcie to było przedmiotem analizy Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (...) ETS wskazał, że jedną z przesłanek "stałego miejsca prowadzenia działalności" jest stałe posiadanie przez podmiot w danym kraju zarówno personelu, jak i niezbędnego zaplecza technicznego."

Natomiast w uzasadnieniu interpretacji indywidualnej z dnia 27 maja 2009 (sygn. IPPP2/443-215/09-2/BM) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w imieniu Ministra Finansów stwierdził, że: "Jak wynika z samej nazwy stały to: trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność te tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie to winno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Tym samym dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego."

W kontekście wskazanych powyżej tez orzeczeń sądów i organów podatkowych Spółka pragnie podkreślić, że nie posiada na terytorium Polski żadnych obiektów/pomieszczeń ani aktywów służących celom prowadzenia działalności gospodarczej. Magazynowanie surowców i produktów finalnych odbywa się w magazynach wynajmowanych przez Spółkę polską, z których Spółka korzysta jedynie na podstawie umowy podnajmu.

Spółka nie posiada w Polsce także żadnych narzędzi ani urządzeń stanowiących wyposażenie magazynowe, t.j. wózki widłowe, regały, suwnice itp. Sam fakt, iż surowce oraz wyroby finalne są magazynowane na terytorium Polski, nie może być utożsamiany z utworzeniem w Polsce struktury w zakresie zaplecza technicznego. Nie można również uznać nabywania usług produkcji wyrobów gotowych przez Spółkę niemiecką od Spółki polskiej jako posiadania infrastruktury technicznej czy personalnej.

Mając na uwadze powyższe konkluzje, należy uznać, że Spółka nie dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą charakteryzującą się określonym poziomem stałości oraz nie dysponuje określonymi zasobami ludzkimi i technicznymi, w takim stopniu, aby umożliwić odbiór i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, nie są spełnione przesłanki niezbędne do ukonstytuowania na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki niemieckiej w rozumieniu przepisów o VAT.

W świetle przedstawionej powyżej argumentacji, zdaniem Wnioskodawcy, nie może ulegać zatem jakimkolwiek wątpliwościom, iż Spółka nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT oraz art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 Ustawy o VAT. W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska w przedstawionej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.