IPPP3/4512-25/16-2/KP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2016 r. (data wpływu 11 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku - jest prawidłowe.

W dniu 11 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, który prowadzi działalność gospodarczą, m.in. w zakresie sprzedaży hurtowej żywności, herbat, środków pielęgnacji do ciała oraz środków czystości. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą dokonuje bardzo dużej ilości transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT). Głównymi odbiorcami towarów Spółki są podmioty z Litwy, Łotwy i Estonii. Wszyscy kontrahenci Wnioskodawcy posiadają właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT UE. Model operacyjny przyjęty w ramach grupy, do której należy Spółka, zakłada zlecanie transportu wyspecjalizowanym przewoźnikom. Obecnie koordynacją zadań operacyjnych transportu dla spółek z grupy zajmuje się inna spółka z grupy (dalej: U. sp. z o.o.).

Wnioskodawca wraz z innymi spółkami z grupy przy sprzedaży towarów i ich transporcie korzysta z zaawansowanych narzędzi informatycznych, m.in. (i) z systemu planowania zasobów przedsiębiorstwa SAP R/3 (dalej: ERP, SIRIUS lub SAP) stosowany do zarządzania sprzedażą towarów i związanymi z tym danymi finansowymi oraz (ii) systemem zarządzania transportem (dedykowanemu właśnie spółkom z grupy) stosowany w celu integracji działań Spółki i dostawców usług transportowych (dalej: UTMS). System opiera się na wykorzystaniu sieci web, natomiast wszelkie dane i serwery objęte są przez dostawcę oprogramowania rygorystycznymi umowami w zakresie bezpieczeństwa informacji. Przebieg procesu samego transportu towarów również jest zinformatyzowany, co ma zapewnić wysoki poziom pewności oraz bezpieczeństwa danych. Należy zauważyć, że proces składa się z kilku etapów wykonywanych w różnych, współpracujących ze sobą, systemach.

Przygotowanie zamówienia transportu towarów opiera się na przygotowaniu dokumentu dostawy w systemie, który wskazuje dokładne informacje dotyczące dostarczanych towarów i ich ilości, a także szczegóły odnośnie jednostek ładunkowych. Zgodnie z przyjętymi zasadami, zaksięgowanie dostawy/wydanych towarów ma obejmować całkowitą ich ilość dla jednego fizycznego miejsca dostawy. W dalszej kolejności, na paletę naklejany jest kod kreskowy, który jest zeskanowywany w momencie załadowywania samochodu, którym będzie dokonywana dostawa. Również wtedy dokument CMR jest albo drukowany bezpośrednio z systemu SAP, albo wypełniany ręcznie. W międzyczasie, przewoźnik/spedytor potwierdza (co do zasady w ciągu 24 godzin) odbiór transportu w systemie UTMS. Przewoźnik w systemie uzupełnia datę i godzinę odbioru towaru z magazynu.

Na kolejnym etapie dostawy, już po wydaniu towaru automatycznie zawsze generuje się faktura sprzedażowa, która zawiera identyczne dane jakie są wskazane w dokumencie dostawy. Proces fakturowania jest nadzorowany przez dział obsługi sprzedaży Wnioskodawcy. Przyjęcie towaru przez odbiorcę także odbywa się na podstawie ustalonych zasad. W pierwszej kolejności, pracownik odbiorcy przeprowadza kontrolę ilościową dostarczonego towaru z przekazanym dokumentem CMR. Jeżeli wynik kontroli jest pozytywny, następuje rozładowanie towaru. Gdyby się okazało, że jakość lub ilość towaru nie zgadza się z dokumentacją, Spółka wdraża procedury, które pozwalają na odwzorowanie rzeczywistych danych dotyczących dostaw w systemie SAP.

Po dokonaniu dostawy, przewoźnik potwierdza jej zakończenie w systemie UTMS. Tylko wtedy może wygenerować się prefaktura (zestawienie kosztów usług transportowych) w systemie UTMS. Tak przygotowane prefaktury, uwzględniające wszystkie dokonane dostawy oraz ilości netto w przeliczeniu na każdy transport i łączną ilość netto, za usługi transportowe są przekazywane do przewoźników/spedytorów, którzy potwierdzają wskazane tam wartości, ewentualnie wyjaśniają rozbieżności z działem obsługi klienta w spółce U. sp. z o.o. tylko rzeczywiście zrealizowane dostawy i ich wielkość będą ujęte w prefakturze, a później w fakturze wystawionej na rzecz Wnioskodawcy.

Przewoźnicy/spedytorzy potwierdzają prefakturę bezpośrednio w systemie UTMS. Wnioskodawca zwraca uwagę, że prefaktura zawiera istotne informacje dotyczące wszystkich zamówień transportu w systemie UTMS (numer zamówienia transportu, nadawca, odbiorca, numer referencyjny SAP, ilość i waga palet, rodzaj towaru i kategoria). Dodatkowo, dostawcom usług transportowych nakazuje się załączanie prefaktur do ich faktur miesięcznych.

Wnioskodawca rozważa uproszczenie obiegu dokumentacji związanej z dostawami wewnątrzwspólnotowymi, a także skrócenie czasu otrzymania potwierdzeń dokonanych dostaw przez przewoźników/spedytorów, którym zlecono wykonanie usług. Ponadto, Wnioskodawca chciałby wdrożyć system, który już funkcjonuje (i którego prawidłowość została potwierdzona interpretacją indywidualną) w spółce z grupy.

Planowana treść oświadczeń przewoźników uwzględniałaby następujące elementy: imię i nazwisko konkretnego pracownika/współpracownika przewoźnika, nazwę przewoźnika wraz z adresem, treść potwierdzającą, że w wykonaniu zawartej umowy przewozu/spedycji wskazane poniżej towary zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do miejsca przeznaczenia na terenie innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, szczegółowe informacje na temat dokonanej dostawy, tj. nazwę i adres nadawcy i odbiorcy, określenie rodzaju towaru, wagę brutto (w kg) lub inaczej wyrażonej ilości towaru, miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu, numer faktury bądź inny numer pozwalający na identyfikację dostawy z fakturą, miejsce przeznaczenia, datę dostarczenia towaru. Oświadczenie będzie przygotowane w oparciu o informacje wprowadzone do systemu SAP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy oświadczenie spedytora/przewoźnika może być uznane za dokument potwierdzający dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, a tym samym, upoważniający Wnioskodawcę do zastosowania 0% stawki VAT po spełnieniu warunków przewidzianych w art. 42 ust. 1 i art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Oświadczenie spedytora/przewoźnika może być dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, a tym samym, upoważni Wnioskodawcę do zastosowania 0% stawki VAT po spełnieniu warunków przewidzianych w art. 42 ust. 1 i art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Natomiast przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8 ustawy o VAT.

Zasadniczo, stawka podatku wynosi 23% (art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT). Jednakże, ustawodawca w art. 41 ust. 3 ustawy o VAT przewidział dla WDT 0% stawkę podatku. Zastrzegł jednak, że muszą zostać spełnione warunki przewidziane w art. 42 ustawy o VAT.

Według art. 42 ust. 1 ustawy o VAT WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zostały wskazane w ust. 3 tego artykułu i są to następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

i. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

ii. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Ustawa o VAT nie definiuje dokumentu przewozowego ani nie odsyła w swojej treści do innych aktów normatywnych, które zawierałyby taką definicję, aczkolwiek nader często potocznie utożsamia się go z listem przewozowym. Konwencja o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) i Protokół Podpisania, sporządzone w Genewie 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.; dalej: Konwencja) w art. 4 w zw. z art. 9 wskazuje, że list przewozowy jest dowodem na zawarcie umowy przewozu i stanowi dowód dotyczący warunków umowy przewozu oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom niniejszej Konwencji. Tym samym, nie neguje się faktu zawarcia/ważności umowy przewozu w sytuacji, gdy nie wystawiono, wystawiono z błędami lub w razie zaginięcia samego dokumentu CMR.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Konwencji w braku przeciwnego dowodu list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika. Zatem, sama Konwencja nie wyklucza możliwości przeprowadzenie dowodu w zakresie przewozu towarów tylko z listu przewozowego CMR. Mając na uwadze powyższe, Spółka uważa, że nie można utożsamiać dokumentu przewozowego w rozumieniu art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT tylko i wyłącznie z listem przewozowym CMR z art. 4 Konwencji.

Ponadto, przewoźnik jest zobligowany do sprawdzenia dokładności danych listu przewozowego dotyczących sztuk, jak również ich cech i numerów oraz widoczny stan towaru i jego opakowania.

Co ważne, taki sposób rozumowania potwierdzony został również przez organy podatkowe. Przykładowo, do podobnych wniosków doszedł Minister Finansów w wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie interpretacji indywidualnej w dniu 23 grudnia 2010 r. nr IPPP3/443-941/10-4/k.c., w której stwierdził, iż " (...) nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny)".

Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L nr 347, str. 1; dalej: Dyrektywa) w art. 138 ust. 1 przewiduje, że państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów. Warto zauważyć, że zwolnienie nie jest obostrzone dodatkowymi wymogami związanymi z posiadaniem stosownej dokumentacji dotyczącej wywozu towarów do innego państwa członkowskiego UE, szczególnie dokumentu CMR.

Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 11 października 2010 r. o sygn. I FPS 1/10 stwierdził, że: "W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju".

Mając na uwadze powyższe, potwierdzone przez spedytora/przewoźnika oświadczenie, które będzie zawierać treść zbliżoną do dokumentu CMR wypełni przesłanki do bycia uznanym za dokument przewozowy.

Co ważne, stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone przez Ministra Finansów m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 23 grudnia 2010 r. nr IPPP3/443-941/10-4/k.c., który potwierdził, iż "Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy".

W cytowanej interpretacji organ przywołał wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-146/05 (Albert Collée, orzeczenie z 27 września 2007 r.). " (...) dyrektywa upoważnia państwa członkowskie do wprowadzenia regulacji dotyczących obowiązków dokumentacyjnych, które podatnicy powinni spełnić w celu potwierdzenia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jednak co szczególnie istotne - zdaniem Trybunału - przedmiotowe obowiązki dokumentacyjne nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia określonych w dyrektywie celów, czyli zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych (zgodnie z art. 273 dyrektywy 2006/112 państwa członkowskie mogą w pewnych okolicznościach i przy zachowaniu określonych warunków nałożyć na podatników inne niż określone wprost w dyrektywie obowiązki, jakie uznają za niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym). W szczególności zaś nałożone na podatnika obowiązki nie mogą zagrażać neutralności podatku VAT. Stąd Trybunał uznał, że przepisy krajowe, które uzależniają prawo do preferencji w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej (zwolnienia z prawem do odliczenia) od spełnienia obowiązków formalnych (przy jasności co do tego, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów nastąpiła), wykraczają poza to, co jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru podatku".

Podsumowując, Wnioskodawca jest przekonany, że ze względu na prowadzoną w sposób bardzo dokładny wielostopniową weryfikację dokonywanych dostaw towarów na rzecz odbiorców Spółki, w tym przez samych odbiorców w momencie odbioru towaru, Spółka będzie uprawniona do traktowania oświadczeń spedytora/przewoźnika w zakresie dokonanych przez nich dostaw, jako dokumentów przewozowych wskazanych w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. W konsekwencji czego, łącznie z pozostałymi dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, Spółka będzie uprawniona do zastosowania stawki 0% dla WDT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Ponadto, w myśl art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Z kolei w świetle art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

* dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

* specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi zaś art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Zatem prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą dokonuje bardzo dużej ilości transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT). Wszyscy kontrahenci Wnioskodawcy posiadają właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT UE. Wnioskodawca przy sprzedaży towarów i ich transporcie korzysta z zaawansowanych narzędzi informatycznych. System opiera się na wykorzystaniu sieci web, natomiast wszelkie dane i serwery objęte są przez dostawcę oprogramowania rygorystycznymi umowami w zakresie bezpieczeństwa informacji. Przebieg procesu samego transportu towarów również jest zinformatyzowany, co ma zapewnić wysoki poziom pewności oraz bezpieczeństwa danych. Należy zauważyć, że proces składa się z kilku etapów wykonywanych w różnych, współpracujących ze sobą, systemach. Przygotowanie zamówienia transportu towarów opiera się na przygotowaniu dokumentu dostawy w systemie, który wskazuje dokładne informacje dotyczące dostarczanych towarów i ich ilości, a także szczegóły odnośnie jednostek ładunkowych. Zgodnie z przyjętymi zasadami, zaksięgowanie dostawy/wydanych towarów ma obejmować całkowitą ich ilość dla jednego fizycznego miejsca dostawy. W dalszej kolejności, na paletę naklejany jest kod kreskowy, który jest zeskanowany w momencie załadowywania samochodu, którym będzie dokonywana dostawa. Również wtedy dokument CMR jest albo drukowany bezpośrednio z systemu SAP, albo wypełniany ręcznie. W międzyczasie, przewoźnik/spedytor potwierdza (co do zasady w ciągu 24 godzin) odbiór transportu w systemie UTMS. Przewoźnik w systemie uzupełnia datę i godzinę odbioru towaru z magazynu. Na kolejnym etapie dostawy, już po wydaniu towaru automatycznie zawsze generuje się faktura sprzedażowa, która zawiera identyczne dane jakie są wskazane w dokumencie dostawy. Przyjęcie towaru przez odbiorcę także odbywa się na podstawie ustalonych zasad. W pierwszej kolejności, pracownik odbiorcy przeprowadza kontrolę ilościową dostarczonego towaru z przekazanym dokumentem CMR. Jeżeli wynik kontroli jest pozytywny, następuje rozładowanie towaru. Po dokonaniu dostawy, przewoźnik potwierdza jej zakończenie w systemie UTMS. Tylko wtedy może wygenerować się prefaktura (zestawienie kosztów usług transportowych) w systemie UTMS. Tak przygotowane prefaktury, uwzględniające wszystkie dokonane dostawy oraz ilości netto w przeliczeniu na każdy transport i łączną ilość netto, za usługi transportowe są przekazywane do przewoźników/spedytorów, którzy potwierdzają wskazane tam wartości, a później w fakturze wystawionej na rzecz Wnioskodawcy. Przewoźnicy/spedytorzy potwierdzają prefakturę bezpośrednio w systemie UTMS. Wnioskodawca zwraca uwagę, że prefaktura zawiera istotne informacje dotyczące wszystkich zamówień transportu w systemie UTMS (numer zamówienia transportu, nadawca, odbiorca, numer referencyjny SAP, ilość i waga palet, rodzaj towaru i kategoria). Dodatkowo, dostawcom usług transportowych nakazuje się załączanie prefaktur do ich faktur miesięcznych. Wnioskodawca rozważa uproszczenie obiegu dokumentacji związanej z dostawami wewnątrzwspólnotowymi, a także skrócenie czasu otrzymania potwierdzeń dokonanych dostaw przez przewoźników/spedytorów, którym zlecono wykonanie usług. Ponadto, Wnioskodawca chciałby wdrożyć system, który już funkcjonuje (i którego prawidłowość została potwierdzona interpretacją indywidualną) w spółce z grupy. Planowana treść oświadczeń przewoźników uwzględniałaby następujące elementy: imię i nazwisko konkretnego pracownika/współpracownika przewoźnika, nazwę przewoźnika wraz z adresem, treść potwierdzającą, że w wykonaniu zawartej umowy przewozu/spedycji wskazane poniżej towary zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do miejsca przeznaczenia na terenie innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, szczegółowe informacje na temat dokonanej dostawy, tj. nazwę i adres nadawcy i odbiorcy, określenie rodzaju towaru, wagę brutto (w kg) lub inaczej wyrażonej ilości towaru, miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu, numer faktury bądź inny numer pozwalający na identyfikację dostawy z fakturą, miejsce przeznaczenia, datę dostarczenia towaru. Oświadczenie będzie przygotowane w oparciu o informacje wprowadzone do systemu SAP.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy oświadczenie spedytora/przewoźnika może być uznane za dokument potwierdzający dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, a tym samym, upoważniający Wnioskodawcę do zastosowania 0% stawki VAT po spełnieniu warunków przewidzianych w art. 42 ust. 1 i art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT.

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji. Przy czym istotne jest to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie wywieziony z terytorium kraju i dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego UE. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, ewentualnie uzupełnione dowodami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga przepis. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest "łączne" posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zatem dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Trzeba zwrócić uwagę, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe przepisy, nie można utożsamiać pojęcia dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Należy więc uznać, że dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Trzeba podkreślić, że dokument który potwierdza daną czynność winien mieć rangę dowodu. Niewątpliwie musi więc w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać okoliczność faktyczną przez niego dowodzoną. Pod pojęciem dokumentu należy rozumieć pismo spisane w celu stwierdzenia określonej okoliczności, świadectwa prawdziwości jakiegoś faktu.

Jak wskazał Wnioskodawca planowana treść oświadczeń przewoźników uwzględniałaby następujące elementy: imię i nazwisko konkretnego pracownika/współpracownika przewoźnika, nazwę przewoźnika wraz z adresem, treść potwierdzającą, że w wykonaniu zawartej umowy przewozu/spedycji wskazane poniżej towary zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do miejsca przeznaczenia na terenie innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, szczegółowe informacje na temat dokonanej dostawy, tj. nazwę i adres nadawcy i odbiorcy, określenie rodzaju towaru, wagę brutto (w kg) lub inaczej wyrażonej ilości towaru, miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu, numer faktury bądź inny numer pozwalający na identyfikację dostawy z fakturą, miejsce przeznaczenia, datę dostarczenia towaru. Oświadczenie będzie przygotowane w oparciu o informacje wprowadzone do systemu SAP.

Zasadniczą kwestią w przedstawionej sprawie jest to, aby z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynikało, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Biorąc zatem pod uwagę opisane zdarzenie przyszłe w kontekście powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, należy uznać posiadany przez Spółkę, wymieniony wyżej dokument (oświadczenie przewoźnika) za dokument przewozowy, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1, który łącznie z pozostałymi dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy uprawdopodobnia przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium tego państwa, innym niż terytorium kraju. Zatem Wnioskodawca, na podstawie tych dokumentów będzie miał prawo do zastosowania 0% stawki VAT dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.