IPPP3/443-991/14-2/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2014 r. (data wpływu 3 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

* nieprawidłowe - w zakresie niezgodności polskich przepisów z Dyrektywą Rady 2006/112/WE;

* prawidłowe - w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia do importu towarów.

W dniu 3 października 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia do importu towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

C. Sp. z o.o. z siedzibą w S. jest przedstawicielem podatkowym H. AS z siedzibą w Oslo (Norwegia), która sprzedaje towary nabywcom z krajów członkowskich UE np. Włochy - posiadającym numer VAT. Towary sprzedawane podatnikom z krajów członkowskich UE są importowane na terytorium Wspólnoty poprzez port w Polsce. Po imporcie następuje wywóz towarów do kraju nabywcy.

Jednakże mogą zdarzyć się sytuacje gdy nabywcą importowanych przez Polskę towarów w dalszym ciągu jest podmiot z jednego kraju UE (np. Włoch) ale miejscem przeznaczenia dostawy towarów jest inny kraj członkowski np. Niemcy.

Wobec rozbieżności pomiędzy warunkami stosowania zwolnień od importu towarów, określonych w dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. oraz Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. powstała wątpliwość co do prawidłowego podawania nr VAT nabywcy posiadającego siedzibę w kraju członkowskim ale nie będącym krajem przeznaczenia towaru. Zaznaczyć należy, że wywóz towarów do innego kraju UE jest potwierdzany dokumentami i następuje w wyniku dostawy wewnątrzwspólnotowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wobec przedstawionego stanu faktycznego, podmiot H. Norwegia, będący importerem towarów może korzystać ze zwolnienia od podatku z tytułu importu przewidzianego w § 4 Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, jeżeli dokonuje następnie dostawy tego towaru na rzecz podatnika VAT innego kraju członkowskiego UE, podającego ważny numer identyfikacyjny VAT nadany mu w kraju członkowskim innym niż kraj przeznaczenia tych towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Od dnia 1 maja 2004 r. wraz z wejściem Polski do Unii Europejskiej i przyjęciem jej instytucji prawnych oraz dorobku prawa i orzecznictwa unijnego, także w zakresie podatku VAT, w znaczący sposób rozszerzeniu uległ zasób źródeł prawa odnoszących się do podatku VAT. Wspólny system podatków pośrednich został przewidziany już w Traktacie ustanawiającym Europejską Wspólnotę Gospodarczą z 25 marca 1953 r. (dalej: traktat rzymski). Efektem było stworzenie dynamicznego, wciąż rozwijającego się systemu podatku od wartości dodanej. Z dniem 1 maja 2004 r. Polska, wchodząc do tego systemu, przejęła zarówno podstawowe konstrukcje podatkowe odnoszące się do obrotu dokonywanego w ramach Unii (takie choćby jak wewnątrzwspólnotowe transakcje towarowe), jak i cały dorobek wypracowany przez Komisję i Radę Europejską, a także Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dotychczas - Europejski Trybunał Sprawiedliwości). To powoduje, iż w istocie rzeczy podstawowe fundamenty wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej, jakimi są w szczególności dyrektywy Rady UE, stanowią od 1 maja 2004 r. źródła prawa w odniesieniu do podatku VAT. Rola dyrektyw, zwłaszcza dyrektywy 2006/112, jako źródeł prawa została podkreślona w wielu orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w których Trybunał wyraźnie zaznaczył możliwość bezpośredniego stosowania przepisów tych dyrektyw przy rozstrzyganiu szczegółowych zagadnień.

W szczególności Trybunał eksponował prawo podatników do bezpośredniego stosowania i powoływania się przed sądem krajowym na przepisy dyrektyw, jeżeli są one wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, a państwo członkowskie, mimo stosownego w tej mierze obowiązku, nie dokonało ich poprawnej implementacji do prawa krajowego

Od 1 maja 2004 r., na mocy Traktatu o przystąpieniu do UE (traktat akcesyjny podpisany w Atenach w dniu 16 kwietnia 2003 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864 z późn. zm. -zał.), Polska stała się pełnoprawnym członkiem organizacji międzynarodowej, jaką jest Unia Europejska. Zgodnie z postanowieniami Traktatu, nie później niż z tą chwilą Polska była obowiązana wprowadzić do krajowego systemu prawnego system przepisów prawnych obowiązujących na terytorium Unii. Istotą dyrektywy 2006/112, jako podstawowej regulacji tworzącej podstawy systemu podatku od wartości dodanej wspólnego dla - obecnie - 28 państw członkowskich, jest konieczność stworzenia i zapewnienia jednolitego stosowania prawa w obszarach przez tę dyrektywę regulowanych.

Wspólne przepisy mają zapewnić realizację podstawowych celów, dla których została powołana Unia Europejska, jak choćby zapewnienie wolnego przepływu towarów i usług. Z tych względów kluczowe znaczenie ma konieczność wprowadzenia zasad jednolitych, obowiązujących we wszystkich państwach członkowskich, tak by podatnicy pochodzący z różnych państw członkowskich mieli ten sam podstawowy zestaw praw i obowiązków, bez względu na to, w jakim państwie członkowskim mają siedzibę i w jakim wykonują czynności opodatkowane. Zgodnie ze stanowiskiem wypracowanym w bogatym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie budzi wątpliwości to, iż przy zachowaniu określonych warunków podatnik, który dochodzi swoich praw, może powoływać się bezpośrednio na dyrektywę unijną i nie mogą mu tego uniemożliwiać przepisy prawa krajowego. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w klasycznym w tej kwestii wyr. TSUE z 16 lipca 1964 r. w sprawie 6/64 Flaminio Costa v. E.N.E.L. W orzeczeniu tym Trybunał podkreślił, że żadne przepisy prawa krajowego nie mogą przeważać nad prawem wywodzącym się z Traktatu, będącym niezależnym źródłem prawa. Trybunał odniósł się szeroko do "prawa wywodzącego się z Traktatu", przez które należy rozumieć zarówno prawo pierwotne, jak i wtórne (pochodne), w tym dyrektywy. W orzeczeniu tym Trybunał sformułował pogląd, iż w przypadku sprzeczności normy prawa krajowego z normą prawa wspólnotowego podmioty, których zadaniem jest stosowanie prawa (w tym prawa podatkowego), mają obowiązek pominięcia normy prawa krajowego sprzecznej z normą prawa unijnego. Utrzymanie w mocy przepisów krajowych w brzmieniu niezgodnym z regulacjami dyrektywy powodowałoby naruszenie obowiązującej w prawie unijnym zasady równości opodatkowania.

TSUE podkreślił możliwość bezpośredniego stosowania dyrektyw, stwierdzając przede wszystkim, iż "w przypadkach, gdy władze Wspólnoty nałożyły na państwa członkowskie obowiązek pewnego działania, efektywność takiego obowiązku byłaby ograniczona jeżeli osoby nie miałyby możliwości powoływać się na przepisy dyrektywy przed sądem zaś sądy krajowe nie mogłyby rozpatrywać ich jako elementu prawa wspólnotowego w związku z tym w tych przypadkach, gdy regulacje Dyrektywy są w odniesieniu do ich zakresu bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne, na regulacjach tych podmioty mogą, w przypadku niewprowadzenia do prawa krajowego stosownych regulacji w przewidzianym czasie, opierać się, jeżeli prawo krajowe jest niezgodne z Dyrektywą". Stąd należy przyjąć, że przepisy dyrektywy, aby mogły zostać zastosowane wprost, muszą mieć charakter bezwarunkowy oraz muszą być wystarczająco precyzyjne. Formułowane w tym, jak również w innych powołanych powyżej wyrokach, wnioski Trybunału w zasadzie można sprowadzić do następującej tezy: jeżeli postanowienia dyrektywy tworzące uprawnienia jednostki (podmiotu) wobec państwa, o ile chodzi o ich treść, są: 1) bezwarunkowe i 2) wystarczająco precyzyjne, wówczas takie postanowienia mogą być przytaczane przez osobę występującą przeciwko państwu, jeżeli państwo to:

Oznacza to, że dla zaistnienia możliwości bezpośredniego stosowania dyrektywy 2006/112 przez podatnika muszą zostać spełnione przesłanki wynikające z samej normy tej dyrektywy (norma bezwarunkowa i wystarczająco precyzyjna) oraz z zachowania państwa członkowskiego (które tak sformułowanej normy nie wdrożyło do krajowego porządku prawnego w ogóle bądź w wymaganym terminie względnie nie wdrożyło jej w sposób prawidłowy).

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym zaistniały wszystkie powyższe przesłanki uzasadniające prawo do powołania się na dyrektywę. W opisywanym przypadku nastąpiła wadliwa implementacja przepisu dyrektywy ograniczająca stosowanie zwolnienia od importu w przepisie krajowym.

Według Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień:

§ 4.

1. Zwalnia się od podatku import towarów w przypadku, gdy miejscem przeznaczenia tych towarów jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju i wywóz z terytorium kraju tych towarów nastąpi w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

2. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się, pod warunkiem że importer, który dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT UE oraz:

Natomiast według dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

Artykuł 143

1. Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

a. import towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium trzeciego lub państwa trzeciego do państwa członkowskiego innego niż państwo zakończenia wysyłki lub transportu towarów, w przypadku gdy dostawa tych towarów, dokonana przez importera wyznaczonego lub uznanego za osobę zobowiązaną do zapłaty VAT zgodnie z art. 201, jest zwolniona zgodnie z art. 138;

4. Zwolnienie przewidziane w ust. 1 lit. d ma zastosowanie w przypadkach, gdy po imporcie towaru następuje dostawa towaru zwolniona na mocy art. 138 ust. 1 i ust. 2 lit. c, tylko wówczas jeżeli w chwili importu importer przedstawił właściwym organom państwa członkowskiego importu co najmniej następujące informacje:

Reasumując dyrektywa określa zwolnienie z art. 143 jako obligatoryjne i wyraźnie ustala warunku, a w tym obowiązek podania nr identyfikacyjnego VAT z innego kraju członkowskiego ale nie koniecznie kraju przeznaczenia towaru. Gdy ma być to kraj przeznaczenia, to dyrektywa wyraźnie wskazuje na ten przypadek i dotyczy on przemieszczenia na swoją rzecz towaru przez importera tym samym podatnik ma prawo powołać się na dyrektywę, jeśli przepis krajowy jest z nią niezgodny. Zapis dyrektywy ma wówczas pierwszeństwo. Wobec powyższego odpowiedź na zadane pytanie powinna być zdaniem Wnioskodawcy pozytywna i przedmiotowe zwolnienie od podatku VAT z tytułu importu znajdzie zastosowanie także w przypadku wywozu towaru do kraju UE innego niż kraj, który przyznał nabywcy ważny nr identyfikacyjny VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

* nieprawidłowe - w zakresie niezgodności polskich przepisów z Dyrektywą Rady 2006/112/WE;

* prawidłowe - w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia do importu towarów.

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2013 r. poz. 1722, z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku import towarów w przypadku, gdy miejscem przeznaczenia tych towarów jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju i wywóz z terytorium kraju tych towarów nastąpi w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Przy czym w myśl § 4 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się, pod warunkiem że importer, który dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT UE oraz w momencie importu:

Powyższy przepis jest implementacją art. 143 ust. 1 lit. d Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L2006.347.1), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają import towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium trzeciego lub państwa trzeciego do państwa członkowskiego innego niż państwo zakończenia wysyłki lub transportu towarów, w przypadku gdy dostawa tych towarów, dokonana przez importera wyznaczonego lub uznanego za osobę zobowiązaną do zapłaty VAT zgodnie z art. 201, jest zwolniona zgodnie z art. 138.

W myśl art. 143 ust. 2 Dyrektywy zwolnienie przewidziane w ust. 1 lit. d ma zastosowanie w przypadkach, gdy po imporcie towaru następuje dostawa towaru zwolniona na mocy art. 138 ust. 1 i ust. 2 lit. c, tylko wówczas jeżeli w chwili importu importer przedstawił właściwym organom państwa członkowskiego importu co najmniej następujące informacje:

Państwa członkowskie mogą jednak postanowić, że dowód, o którym mowa w lit. c, należy przedstawić właściwym organom wyłącznie na żądanie.

Z art. 143 ust. 1 lit. d Dyrektywy wynika, że import towarów jest zwolniony wówczas, gdy dostawa dokonywana jest przez importera wyznaczonego lub uznanego w państwie członkowskim importu za osobę zobowiązaną do zapłaty VAT z tytułu importu towarów, a sama dostawa jest zwolniona zgodnie z art. 138 dyrektywy.

Jak stanowi art. 138 ust. 1 Dyrektywy Państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Należy zauważyć, że państwa członkowskie uprawnione są do wprowadzania warunków formalnych pozwalających na stwierdzenie, że w danym przypadku doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zwolnionej z VAT. Ogólne upoważnienie w tym zakresie zawarte zostało w art. 131 dyrektywy, zgodnie z którym zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Polski ustawodawca określił wymogi dotyczące dostaw wewnątrzwspólnotowych w art. 42 ust. 3 oraz 11 ustawy z dnia ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Jednocześnie zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Przy czym w myśl ust. 2 cytowanego artykułu nie wyłączając zastosowania ust. 1 w przypadku gdy nabywca, o którym mowa w art. 9 ust. 2, przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów podał numer przyznany mu przez dane państwo członkowskie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych inne niż państwo członkowskie, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium tego państwa członkowskiego, chyba że nabywca udowodni, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów:

Ze złożonego wniosku wynika, że Spółka ma siedzibę w Norwegii i sprzedaje towary nabywcom z krajów członkowskich UE np. Włochy - posiadającym numer VAT. Towary sprzedawane podatnikom z krajów członkowskich UE są importowane na terytorium Wspólnoty poprzez port w Polsce. Po imporcie następuje wywóz towarów do kraju nabywcy. Jednakże mogą zdarzyć się sytuacje gdy nabywcą importowanych przez Polskę towarów w dalszym ciągu jest podmiot z jednego kraju UE (np. Włoch) ale miejscem przeznaczenia dostawy towarów jest inny kraj członkowski np. Niemcy. Przy czym wywóz towarów do innego kraju UE jest potwierdzany dokumentami i następuje w wyniku dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Wnioskodawca powziął wątpliwość czy będąc importerem towarów, może korzystać ze zwolnienia od podatku z tytułu importu przewidzianego w § 4 rozporządzenia, jeżeli dokonuje następnie dostawy importowanego towaru na rzecz podatnika VAT innego kraju członkowskiego UE, podającego ważny numer identyfikacyjny VAT nadany mu w kraju członkowskim (np. Włochy) innym niż kraj przeznaczenia tych towarów (np. Niemcy).

Wskazać należy, że zarówno na podstawie art. 143 ust. 1 lit. d Dyrektywy jak i § 4 ust. 1 rozporządzenia zwalnia się od podatku import towarów w przypadku, gdy po dokonaniu importu następuje wywóz tych towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Wśród warunków jakie należy spełnić aby wskazane zwolnienie miało zastosowanie w Dyrektywie wymieniono m.in. podanie numeru identyfikacyjnego VAT klienta, któremu dostarczany jest towar zgodnie z art. 138 ust. 1, wydany w innym państwie członkowskim. Natomiast wśród warunków jakie należy spełnić aby wskazane zwolnienie miało zastosowanie w rozporządzeniu wymieniono m.in. w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, podanie ważnego numeru identyfikacyjnego VAT nabywcy towarów przyznanego mu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w państwie członkowskim przeznaczenia importowanych towarów. Nie oznacza to jednak, że polskie przepisy są niezgodne z przepisami Dyrektywy. Należy zauważyć, że zwolnienie, o którym mowa w § 4 ust. 1 rozporządzenia ma zastosowanie jeśli po dokonaniu importu następuje wywóz towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Natomiast przepisy ustawy, tj. art. 25 oraz art. 42 ustawy odnoszące się do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wskazują na możliwość podawania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadanego przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Skoro zatem inne przepisy, poza § 4 rozporządzenia, dopuszczają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów podanie numeru identyfikacyjnego nadanego przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy a nie nadanego przez państwo członkowskie przeznaczenia towaru należy przyjąć, że również dla spełnienia warunku uprawniającego do zastosowania zwolnienia wynikającego z § 4 rozporządzenia można podać numer identyfikacyjny nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Dla zastosowania zwolnienia, o którym mowa w § 4 rozporządzenia istotne jest bowiem aby po dokonaniu importu nastąpił wywóz towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Wnioskodawca wskazuje, że w momencie wywozu towarów importowanych na terytorium Wspólnoty poprzez port w Polsce towary te należą do podmiotu z kraju UE (np. Włoch) ale miejscem przeznaczenia dostawy towarów jest inny kraj członkowski np. Niemcy. Przy tym wywóz towarów do innego kraju UE jest potwierdzany dokumentami i następuje w wyniku dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Zatem, należy uznać, że jeżeli Wnioskodawca dokonuje importu towarów, a następnie dostawy tego towaru na rzecz podatnika VAT innego kraju członkowskiego UE, podającego ważny numer identyfikacyjny VAT to zwolnienie na podstawie § 4 ust. 1 rozporządzenia będzie miało zastosowanie, pomimo że numer nabywcy nadany został w kraju członkowskim innym niż kraj przeznaczenia tych towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w części odnoszącej się do niezgodności polskich przepisów z Dyrektywą Rady 2006/112/WE należało uznać za nieprawidłowe natomiast w części odnoszącej się do możliwości zastosowania zwolnienia do importu towarów należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.