IPPP3/443-967/11-2/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2011 r. (data wpływu 11 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania otrzymanych premii pieniężnych - jest prawidłowe.

W dniu 11 lipca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania premii pieniężnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej "Spółka" lub "Wnioskodawca") prowadzi działalność gospodarczą z tytułu której jest podatnikiem VAT, w ramach której otrzymuje od swoich kontrahentów (podatników VAT) premie pieniężne. Najczęściej stosowane są dwa rodzaje premii:

Jedynym tytułem przyznania Wnioskodawcy przez kontrahenta premii pieniężnej jest osiągnięcie przez Wnioskodawcę określonego poziomu obrotów (zakupów) z danym kontrahentem, a w szczególności ich wypłata nie jest uzależniona od innych okoliczności czy podjęcia określonych zachowań lub czynności.

W obu przypadkach sam fakt osiągnięcia pewnego poziomu obrotów decyduje o przyznaniu premii. Jednak jedynie w Wariancie 1 kwota premii zwiększa się stosownie do zwiększonego obrotu. Wypłata premii następuje w formie pieniężnej np. poprzez przelew bankowy na rachunek Wnioskodawcy - nie jest ona wypłacana ani w towarze, ani w formie dodatkowego darmowego świadczenia usług lub innych podobnych formach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy otrzymywane przez niego premie pieniężne zarówno w Wariancie 1 jak i Wariancie 2 nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ nie stanowią czynności opodatkowanych w rozumieniu Ustawy VAT tj. dostawy towarów ani świadczenia usług.

Ad 2.

Premie pieniężne, nie będące wynagrodzeniem za świadczenie usług, nie muszą być dokumentowane fakturami VAT, wystarczającym dokumentem dla określenia kwoty premii jest np. nota księgowa.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane premie pieniężne nie stanowią dostawy towarów w rozumieniu Ustawy VAT. Przepis art. 7 Ustawy VAT wyraźnie wskazuje, jakie czynności są uznawane za dostawę towarów. Wśród nich z pewnością nie ma wypłaty premii pieniężnej.

Z kolei, zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z treści powołanego przepisu wynika, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres nie obejmuje wyłącznie działań Spółki jako podatnika, ale także zaniechanie (polegające m.in. na zobowiązaniu się do powstrzymania od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji).

Jednakże za świadczenie, o którym mowa w przepisie art. 8 Ustawy o VAT, zdaniem Wnioskodawcy, nie może być uznana samo otrzymanie środków pieniężnych przez Wnioskodawcę, jeśli podstawą wypłaty tych środków nie jest podejmowanie żadnych działań lub zaniechanie takich działań.

Nie można więc, uznać zrealizowania przez Wnioskodawcę określonego z góry w umowie obrotu (wartości zakupów) z tytułu usług nabywanych przez Wnioskodawcę od kontrahenta, za świadczenie usług przez Wnioskodawcę, bowiem brak jest jakiegokolwiek świadczenia z jego strony, które mogłoby być przedmiotem takiej usługi. Nie może być bowiem uznany za usługę fakt nabywania usług podlegających opodatkowaniu VAT. Należy mieć bowiem na uwadze, iż premia jest otrzymywana przez Wnioskodawcę wyłącznie za zakup od kontrahenta usług na określoną w umowie wartość, które to nabywane usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Ponieważ są to jedyne świadczone pomiędzy stronami usługi, już opodatkowane VAT, co tym samym wyklucza ich opodatkowanie VAT po raz drugi przy wypłacie premii na rzecz nabywcy usług (Wnioskodawcy).

Samo osiągnięcie czy przekroczenie danego obrotu przez Wnioskodawcę jest zdarzeniem przyszłym i niepewnym, do osiągnięcia którego Wnioskodawca nie jest w żaden sposób zobligowany. Premia stanowi formę nagrody, bonusu dla Wnioskodawcy za zakup określonej ilości usług od tego kontrahenta. Brak osiągnięcia określonego obrotu nie powoduje żadnych negatywnych konsekwencji dla Wnioskodawcy, w szczególności nie jest on zobowiązany do zapłaty żadnych kar czy odszkodowań z tego tytułu. Wyraźnie zatem widoczny jest brak elementu wzajemności z tytułu wypłaty premii, który charakteryzuje świadczenie usług.

Wypłacona Wnioskodawcy premia nie może być traktowana jako wynagrodzenie za świadczenie przez niego usług na rzecz kontrahenta. Wnioskodawca nie wykonuje z tytułu otrzymania premii, czy jako warunek jej otrzymania, na rzecz kontrahentów żadnych dodatkowych czynności ani nie powstrzymuje się od żadnych działań w zamian za otrzymaną premię.

Fakt, iż wypłaty premii pieniężnych nie można traktować jako świadczenia usług potwierdził m.in. NSA w wyroku z dnia 6 lutego 2007 r. sygn. I FSK 94/06, gdzie sąd zauważył, że "Niezależnie od powyższego zauważyć należy, iż usługa w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 6 ust. 1 VI Dyrektywy VAT, to transakcja gospodarcza. Oznacza to, zdaniem sądu, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Nie musi być to, co prawda, jak wynika z orzecznictwa ETS - stosunek roszczeniowy obwarowany prawem dochodzenia spełnienia świadczenia przed Sądem, może to też być zobowiązanie naturalne, np. dług honorowy (por. wyrok ETS z dnia 17 września 2002 r., sygn. akt J C-498/99, PP 2005/2/62 w sprawie Town County Factors Ltd v. Commissioners of Customs Excise). W ramach zawieranych umów o współpracy, gdzie za osiągnięcie określonego pułapu obrotów i terminowego spełnienia świadczeń pieniężnych, sprzedawca wypłaca premię pieniężną, bonus lub nagrodę - nabywca dokonuje zakupów dobrowolnie i nie jest zobowiązany do wykonania transakcji o określonej premiowanej wielkości. Niezrealizowanie przez nabywcę określonego pułapu obrotów nie jest obwarowane żadną sankcją, czy jakąkolwiek odpowiedzialnością. Nie mamy w takim przypadku do czynienia nawet ze zobowiązaniem naturalnym."

"Za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 tej ustawy nie można uznać obrotów w wysokości określonej umownie, osiągniętych przez nabywcę towarów; premia wypłacona przez sprzedawcę w razie osiągnięcia określonego progu obrotów nie jest dla nabywcy wynagrodzeniem za świadczone usługi."

Podobne zdanie w tym zakresie zajmowały również wojewódzkie sądy administracyjne. Dla przykładu przytoczyć można opinię Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej "WSA") w Białymstoku, który w wyroku z dnia 25 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Bk 302/10 stwierdził, iż wypłacane premie pieniężne, których wysokość uzależniona jest od wysokości obrotu zrealizowanego przez kontrahenta za dany okres rozliczeniowy, nie są świadczeniem usług, a zatem sama wypłata jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu i winna być dokumentowana notami księgowymi.

Ograniczając się do powoływania powyższych dwóch wyroków, podsumowując należy wskazać również na orzeczenie NSA z 14 grudnia 2010 r. sygn. I FSK 16/10 gdzie sąd posumował dotychczasową linię orzeczniczą w zakresie premii pieniężnych i wskazał, że: "Warto podkreślić, że w chwili obecnej w orzecznictwie prezentowany jest jednolity pogląd, że premie pieniężne, czy też bonusy otrzymywane przez nabywcę od dostawcy za dokonanie nabycia określonej ilości czy wartości towaru nie jest wynagrodzeniem za świadczenie usługi, a wypłacenie takiej premii nie kreuje odrębnej od dostawy towaru czynności objętej podatkiem od towarów i usług. Nie może bowiem wystąpić taka sytuacja faktyczna, która stanowiłaby jednocześnie dostawę towaru i świadczenie usług. Niedopuszczalne jest to w świetle regulacji zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Przykładowo można wskazać na wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 6 lutego 2007 r., I FSK 94/06, ONSAiWSA 2007, nr 6, poz. 153; 10 czerwca 2008 r., I FSK 707/07, Monitor Podatkowy 2008, nr 11, s. 31; 5 grudnia 2008 r., I FSK 1527/07; 23 września 2008 r., I FSK 998/08; 26 lutego 2009 r., I FSK 1067/08; 17 lutego 2010 r., I FSK 2137/08; 8 kwietnia 2010 r., I FSK 308/09; 11 czerwca 2010 r., I FSK 972/09; z 6 lipca 2010 r., I FSK 915/09; z 12 października 2010 r., I FSK 1635/09; z 29 października 2010 r., I FSK 1776/09. Stanowisko to jest też całkowicie akceptowane w literaturze przedmiotu (por. J. Zubrzycki, Leksykon VAT t. 1, Wrocław 2006, s. 498; A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT, Komentarz, 2007, s. 147). Poglądy prezentowane we wskazanych wyżej orzeczeniach, (...) Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrujący niniejszą sprawę w pełni podziela (...)".

Zdaniem Wnioskodawcy za takim stanowiskiem przemawia również fakt, iż gdyby premie były wypłacane z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, tak jak to wskazują wszystkie składy sądowe, opodatkowanie premii stanowiłoby de facto podwójne opodatkowanie tej samej czynności - raz jako dostawy towarów/świadczenia usług, a także drugi raz jako świadczenia usług (gdyby wypłatę premii uznać jako formę wynagrodzenia za usługi świadczone przez Wnioskodawcę). Przepis art. 5 Ustawy VAT zdaniem Wnioskodawcy wyklucza uznanie, by jedna czynność faktyczna (w tym wypadku polegająca na świadczeniu usług przez kontrahentów na rzecz Wnioskodawcy) mogła stanowić wzajemne świadczenie usług przez obie strony.

Podwójne opodatkowanie jest natomiast sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości i powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 84 Konstytucji. Analogiczne za sprzeczne z prawem takie rozwiązanie uznaje art. 24 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 Nr 347 poz. 1 dalej "Dyrektywa 112"), zgodnie z którym podwójne opodatkowanie podatkiem od wartości dodanej jest niedopuszczalne. Zakaz podwójnego opodatkowania znalazł również swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości np. wyrok z dnia 27 czerwca 1989 r., sygn. akt J50/88 w sprawie Heinz K.

Jak zaznaczył NSA w powoływanym wyżej wyroku "Podwójne opodatkowanie stoi w sprzeczności z konstytucyjną zasadą równości i powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 84 oraz w pewnym sensie w art. 217 Konstytucji (por. R. Mastalski: Skutki prawne wystawienia faktury w podatku od towarów i usług, "Przegląd Podatkowy" 2001, nr 7, s. 26). Na temat zasady zakazu podwójnego opodatkowania w krajowym systemie prawa podatkowego, w szczególności na gruncie podatku od towarów i usług, wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Konstytucyjny i Naczelny Sąd Administracyjny. Tytułem przykładu można wskazać na orzeczenie Trybunału z dnia 25 października 2004 r., sygn. akt SK 33/03, OTK-A 2004/9/94 oraz uchwalę 7 sędziów NSA z dnia 22 kwietnia 2002 r., sygn. akt FPS 2/02, ONSA 2002/4/136." (wyrok NSA z dnia 6 lutego 2007 r., sygn. I FSK 94/06).

Zdaniem Wnioskodawcy, nie może być również mowy o różnicowaniu jego sytuacji względem podmiotów nabywających towary (których dotyczyły przykładowo powoływane wyroki). Wnioskodawca, nabywając usługi opodatkowane VAT nie charakteryzuje się cechą relewantną, która odróżniałaby go od podatników nabywających towary, na tyle by uznać podwójne opodatkowanie (z tytułu świadczonych usług i ponownie z tytułu premii) za zasadne i możliwe. Byłoby to rażąco sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości wyrażoną w art. 32 Konstytucji. Znaczenie tego przepisu było wielokrotnie interpretowane przez Trybunał Konstytucyjny w tym w szczególności w wyroku z dnia 16 października 2007 r. sygn. SK 63/06, gdzie Trybunał wskazał, iż "Dla oceny, czy konkretne zróżnicowanie sytuacji podmiotów prawa jest dopuszczalne w świetle zasady równości, podstawowe znaczenie ma ustalenie "cechy istotnej" przesądzającej o uznaniu porównywanych grup podmiotów za odmienne oraz stwierdzenie, że prawo traktuje podmioty niepodobne w sposób odmienny. Aby odpowiedzieć na pytanie, czy dane kryterium może stanowić podstawę różnicowania podmiotów prawa, należy rozstrzygnąć, czy: 1) kryterium to pozostaje w racjonalnym związku z celem i treścią danej regulacji, 2) waga interesu, któremu różnicowanie ma służyć, pozostaje w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku wprowadzonego różnicowania, 3) kryterium różnicowania pozostaje w związku z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne traktowanie określonych podmiotów (zob. np wyrok TK z 21 lutego 2001 r., sygn. P. 12/00; OTK ZU nr 3/2001, poz. 47). Zróżnicowanie to musi być oparte na kryteriach, których zasadność doboru podlega każdorazowej ocenie, między innymi z punktu widzenia zasady sprawiedliwości społecznej (por. m.in. orzeczenie z 9 marca 1988 r., sygn. U 7/87, OTK w latach 1986-1995, t. 1, s. 133-144)".

Ponadto wskazać należy, iż zgodnie z przepisami Ordynacji Podatkowej (w tym m.in. art. 14a, 14b oraz 14e) organy podatkowe są zobowiązane do uwzględniania przy wydawaniu indywidualnych oraz ogólnych interpretacji prawa podatkowego, orzecznictwa sądowego, w tym w szczególności orzecznictwa wojewódzkich sądów administracyjnych, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Trybunału Konstytucyjnego oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dawniej - Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości).

Obowiązek ten przy wydawaniu interpretacji indywidualnych (oraz ogólnych) ma znacznie szerszy charakter w porównaniu do obowiązku całościowego i wnikliwego rozpatrzenia materiału dowodowego wynikających z przepisów prawa odnoszących się do wydawania "zwykłych" decyzji administracyjnych. Nieuwzględnienie zatem przy wydaniu indywidualnej (ogólnej) interpretacji prawa podatkowego orzecznictwa sądowego lub stwierdzenie jedynie, iż wyroki sądów są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą organów podatkowych, bez bliższej ich analizy będzie naruszeniem przepisów postępowania w tym m.in. art. 121 Ordynacji Podatkowej oraz wyżej powołanych przepisów dotyczących wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego. Jako takie zatem, prowadzić będzie do uchylenia indywidualnej interpretacji przez sądy administracyjne.

Argumentację powyższą potwierdzają orzeczenia sądów administracyjnych, w których sądy wypowiadają się m.in. że; "choć orzecznictwo sądowe, w tym sądów administracyjnych, nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych (ogólnych i indywidualnych) orzecznictwo to zyskuje szczególnie na znaczeniu. Zgodnie bowiem z art. 14a O.p. minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów (podkreśl. Sądu) oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej (...)

Tym samym orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji, także interpretacji indywidualnych, co szczególnie należy podkreślić w rozpoznanej sprawie. Skoro więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie. Nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje jednocześnie, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji.

Obowiązujący od dnia 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 O.p. wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Od tej daty orzecznictwo to stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Jego nieuzasadnione zaś pomijanie narusza wyrażoną w art. 121 § 1 O.p. zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych i może skutkować w ramach kontroli sądowo administracyjnej uchyleniem interpretacji indywidualnej z tej przyczyny." (Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009 sygn. III SA/Wa 1916/08). Z wyrokiem tym zgadza się również WSA w Poznaniu (Wyrok z dnia 11 maja 2010 r. sygn. I SA/Po 166/10).

Przedstawione powyżej wnioski potwierdza również Wyrok WSA w Krakowie o sygn. I SA/Kr 1755/09 z dnia 9 lutego 2010 (a także wiele innych wyroków np. WSA w Gorzowie Wlkp. w sprawach I SA/Go 428/09 oraz I SA/Go 407/09 z 1 grudnia 2009, WSA w Łodzi z dnia 7 maja 2010 r. sygn. I SA/Łd 84/10 i inne), w którym sąd przychylając się do powyższej argumentacji WSA w Warszawie stwierdza ponadto, że: "W przypadku zatem interpretacji indywidualnych organ nie może poprzestać na stwierdzeniu, że wyroki, na które powołał się podatnik zapadły w indywidualnych sprawach. Organ jest obowiązany zgodnie z art. 14c § 2 O.p. dokonać oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy w tym orzeczeń, na które występujący o interpretację się powołał.

Reasumując, w ocenie Sądu, organ podatkowy w rozpatrywanej sprawie naruszył również przepisy procesowe art. 121 § 1 w związku z art. 14h O.p. poprzez pominięcie w swojej analizie przez Ministra Finansów orzecznictwa sądowego."

Uwzględnienie jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych, w niniejszej sprawie powinno prowadzić, zdaniem Wnioskodawcy do uznania jego stanowiska za prawidłowe. Premie pieniężne otrzymywane przez niego nie są opodatkowane podatkiem VAT, ponieważ nie stanowią świadczenia usług ani dostawy towarów w rozumieniu Ustawy VAT.

Konsekwencją powyższego uznania, iż otrzymywane premie nie stanowią świadczenia usług jest brak obowiązku dokumentowania otrzymania premii fakturą VAT, bowiem faktury stosuje się wyłącznie do - dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., a od 26 sierpnia 2011 r. tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność gospodarczą z tytułu której jest podatnikiem VAT, w ramach której otrzymuje od swoich kontrahentów (podatników VAT) premie pieniężne. Najczęściej stosowane są premie procentowe i premie kwotowe. Jedynym tytułem przyznania Wnioskodawcy przez kontrahenta premii pieniężnej jest osiągnięcie przez Wnioskodawcę określonego poziomu obrotów (zakupów) z danym kontrahentem, a w szczególności ich wypłata nie jest uzależniona od innych okoliczności czy podjęcia określonych zachowań lub czynności. W obu przypadkach sam fakt osiągnięcia pewnego poziomu obrotów decyduje o przyznaniu premii. Jednak jedynie w przypadku premii ustalanych procentowo kwota premii zwiększa się stosownie do zwiększonego obrotu. Wypłata premii następuje w formie pieniężnej np. poprzez przelew bankowy na rachunek Wnioskodawcy - nie jest ona wypłacana ani w towarze, ani w formie dodatkowego darmowego świadczenia usług lub innych podobnych formach.

Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, że warunkiem otrzymania premii pieniężnej jest zrealizowanie przez Wnioskodawcę określonego obrotu z danym kontrahentem w ciągu okresu rozliczeniowego. Jak podaje Wnioskodawca, w umowie dotyczącej premii pieniężnej brak jest innych warunków, które Wnioskodawca musiałby spełnić, aby otrzymać premię. Wnioskodawca nie wskazał też na policzalne, materialne korzyści jakie osiągają kontrahenci w związku z realizowaniem współpracy handlowej z Wnioskodawcą.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie wykonuje żadnych dodatkowych czynności poza zakupem towarów i rozliczaniem się z kontrahentami na podstawie dokonanych na ich rzecz konkretnych nabyć w określonym przedziale czasowym. Oznacza to zatem, że nie świadczy on wobec kontrahentów usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT. Brak jest bowiem takich działań Wnioskodawcy, które byłyby czynnościami dodatkowymi do jakich byłby zobligowany postanowieniami wynikającymi z umowy dotyczącej otrzymywania premii.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym otrzymane premie pieniężne nie stanowią czynności opodatkowanych w rozumieniu ustawy, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług uznano za prawidłowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że otrzymane premie pieniężne nie powinny być dokumentowane przez Wnioskodawcę fakturą VAT. Natomiast odnośnie kwestii wystawiania not księgowych należy stwierdzić, iż brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla takiego sposobu dokumentowania, niemniej jednak należy zauważyć, iż nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

Reasumując, otrzymane premie pieniężne nie stanowią czynności opodatkowanych w rozumieniu ustawy, a zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku dokumentowania otrzymanych premii fakturą VAT. Należy również zauważyć, że dokumentowanie otrzymanych premii pieniężnych notą księgową nie można uznać za niewłaściwe postępowanie ze strony Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczyć należy, iż przedstawiona interpretacja wydana została dla Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnopodatkowych dla kontrahenta Wnioskodawcy, od którego otrzymuje on premię pieniężną.

Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń, należy zauważyć, że tut. Organu podzielił poglądy w nich wyrażone i także nie uznał premii pieniężnej za wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć należy, iż przedstawiona interpretacja wydana została dla Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnopodatkowych dla kontrahenta Wnioskodawcy, od którego otrzymuje on premię pieniężną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.