IPPP3/443-954/14-4/KT

Na podstawie art. 14b § i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2014 r. (data wpływu 24 września 2014 r.) - uzupełnionym w dniu 21 listopada 2014 r. (data wpływu 24 listopada 2014 r.) na wezwaniu tut. Organu z dnia 14 listopada 2014 r. (skutecznie doręczone w dniu 21 listopada 2014 r.) - o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju - jest prawidłowe.

W dniu 24 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Wniosek uzupełniony został pismem złożonym w dniu 21 listopada 2014 r. (data wpływu 24 listopada 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu nr IPPP3/443-954/14-2/KT z dnia 14 listopada 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka P. (dalej: "Wnioskodawca", "Spółka") posiadająca siedzibę w Irlandii jest podatnikiem irlandzkiego podatku od wartości dodanej. Wnioskodawca jest członkiem międzynarodowej grupy spółek zajmujących się projektowaniem, produkcją i sprzedażą odzieży roboczej. Do zadań Wnioskodawcy, jako dominującego podmiotu w grupie, należy przede wszystkim przygotowywanie projektów odzieży, wyboru surowców do produkcji, certyfikowanie gotowych wyrobów, opracowywanie strategii sprzedażowych i marketingowych na potrzeby grupy.

Spółka nabywa odzież roboczą od chińskich producentów i odsprzedaje ją do dystrybutorów - podmiotów powiązanych ze Spółką. Spółka nabywa również towary od powiązanego producenta z Bangladeszu. Na polskim rynku działa jedna ze spółek powiązanych ze Spółką - P. sp. z o.o. (dalej: "P."). Zakres działalności P. obejmuje dystrybucję odzieży na terytorium Polski.

W przeszłości P. nabywała towary od Spółki. Spółka nabywała towary od producenta z Chin. Towary wysyłane z Chin przechowywane były w magazynie w Wielkiej Brytanii. W momencie sprzedaży towarów przez Spółkę na rzecz P., towary wysyłane były do Polski z magazynu w Wielkiej Brytanii.

Ostatnio towary zaczęły być wysyłane z Chin bezpośrednio do Polski, Spółka może również nabywać towary od powiązanego producenta, a towary będą wysyłane bezpośrednio do Polski z Bangladeszu. Niektóre towary będą wysyłane do Polski z magazynu w Wielkiej Brytanii.

Spółka zarejestrowała się dla celów podatku VAT w Polsce.

Zgodnie z nowym schematem transakcji, towary wyprodukowane przez producenta chińskiego oraz z Bangladeszu i zakupione przez Spółkę będą dopuszczane do obrotu na terytorium Polski. Towary przywiezione z terytorium Chin oraz Bangladeszu na terytorium Polski będą przechowywane w magazynie P.

Jednocześnie jednak, zgodnie z nowym schematem transakcji, P. nie będzie nabywać towarów od Spółki w momencie ich przywozu z Chin. W rezultacie, zapasy towarów przechowywanych na terytorium Polski nie będą należały do P. Właścicielem towarów na moment ich magazynowania będzie Spółka.

Towary przechowywane w magazynie P. mają zostać sprzedane w następujący sposób:

a. W przypadku, gdy P. znajdzie nabywcę dla towarów, towary te będą zbywane przez Spółkę na rzecz P. oraz przez P. na rzecz ostatecznego nabywcy. Spółka będzie wystawiała faktury na P., a rozliczenie pomiędzy Spółką oraz P. odbywać się będzie na bazie miesięcznej. Jednocześnie P. będzie wystawiała faktury na ostatecznych nabywców.

b. Towary składowane w magazynie P. będą również sprzedawane bezpośrednio przez Spółkę na rzecz jej klientów mających siedziby w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz poza terytorium UE. W rezultacie, Spółka będzie wystawiała faktury na rzecz tych podmiotów, a P. w żadnym momencie nie nabędzie prawa własności towarów. Również za wszelkie kontakty z klientami będzie odpowiedzialna Spółka. W tym schemacie transakcji P. będzie wystawiała na Spółkę fakturę w związku przechowywaniem (magazynowaniem) towarów, które sprzedawane są na terytorium innego państwa członkowskiego oraz poza terytorium UE.

Zakres usługi świadczonej przez P. będzie obejmował, oprócz samego magazynowania, także rozładowywanie i załadowywanie towarów, pakowanie ich oraz przygotowanie do transportu.

Wnioskodawca nie będzie posiadał tytułu prawnego do magazynu, w którym składowany będzie towar stanowiący jego własność, ani też żadnej wyszczególnionej części tego magazynu. Nie jest zawierana umowa ze Spółką, na podstawie której podmiot ten uprawniony byłby do używania całości lub części konkretnej nieruchomości. Spółka nie jest również uprawniona do dobrowolnego rozporządzania powierzchnią magazynową.

Poza magazynowanymi towarami, Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski innych zasobów technicznych oraz personalnych, tj. nie będzie zatrudniać pracowników, wynajmować innych pomieszczeń.

Wszelkie decyzje dotyczące prowadzonej działalności będą podejmowane przez Spółkę w Irlandii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle powyższego opisu zdarzenia przyszłego należy uznać, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 28b ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z tym ustalenie istnienia na terytorium RP stałego miejsca prowadzenia działalności ma istotne znaczenie dla miejsca opodatkowania usług świadczonych/nabytych przez podatników.

Jednocześnie istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności może mieć również wpływ na ustalenie podmiotu zobowiązanego do rozliczania transakcji (art. 17 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 ustawy o VAT).

Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka nie posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej "stałego miejsca prowadzenia działalności" dla celów VAT.

Definicja pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności" na gruncie ustawodawstwa polskiego oraz unijnego:

Należy zauważyć, że zarówno przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tejże ustawy, nie definiują pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności". Takiej definicji nie podaje również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Pojęcie to zdefiniowane zostało jednak w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Artykuł 11 Rozporządzenia stanowi, że stałe miejsce prowadzenia działalności (dla potrzeb ustalenia miejsca świadczenia usługi z art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE) oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego Rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednocześnie, ust. 2 tego samego przepisu stanowi, że na użytek art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE - "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

W myśl natomiast art. 53 Rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Regulacje te mają znaczenie dla określenia podmiotu zobowiązanego do rozliczania podatku VAT.

Dodatkowo warto podkreślić, że art. 11 ust. 3 Rozporządzenia stanowi wprost, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Pojęcie "stałego miejsca prowadzenia działalności" w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE" lub "Trybunał"):

Definicja zawarta w Rozporządzeniu zbieżna jest z definicją, która wypracowana została przez orzecznictwo TSUE. Z orzeczeń Trybunału wynika, że pod pojęciem "stałego miejsca prowadzenia działalności" należy rozumieć miejsce, które charakteryzuje się minimalną trwałością poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do świadczenia określonych usług. Konieczne jest, aby ten stały charakter oraz infrastruktura personalna i techniczna zapewniły podmiotowi świadczenie usług w sposób niezależny.

Powyższe wynika między innymi z wyroku TSUE z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84, w którym Trybunał stwierdził: "Artykuł 9 (1) dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby zamontowanie urządzeń do prowadzenia działalności gospodarczej, np. automatów do gier, na pokładzie statku kursującego po wodach oceanicznych poza terytorium kraju, mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług oraz gdy nie ma podstaw do uznania, że usługi te zostały wykonane w miejscu siedziby usługodawcy".

Analogicznie w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. Planzer Luxemburg Sari v. Bundeszentralamt fur Steuren (C-73/06) Sąd zwrócił uwagę na konieczność stałej obecności środków rzeczowych i personelu utrzymywanych w minimalnych rozmiarach niezbędnych do świadczenia usług: "zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny."

Podobnie w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie Aro Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam, sygn. C-190/95, Trybunał przy definiowaniu miejsca stałego prowadzenia działalności odwołuje się do kryteriów posiadania stałego personelu oraz zaplecza technicznego. Przy czym stwierdza: "Za stały personel w rozumieniu cytowanych wyżej orzeczeń nie można uznać pracujących we własnych przedsiębiorstwach pośredników, którzy kontaktują zainteresowanych klientów z ARO".

Powyższe rozumienie pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności" (tekst jedn.: uwzględniające element techniczny i osobowy takiego miejsca prowadzenia działalności oraz warunek jego stałości) TSUE potwierdził szeregiem innych wyroków, np. wyrokiem z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S, sygn. C-260/95.

Kryteria, jakie muszą zostać spełnione, aby można było stwierdzić, że podmiot posiada w danym kraju "stałe miejsce prowadzenia działalności", w myśl przepisów oraz orzecznictwa:

W świetle przytoczonych wyżej przepisów oraz orzeczeń należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w danym kraju, jeśli spełnione są następujące kryteria:

* kryterium stałości i niezależności prowadzonej działalności,

* kryterium stałej obecności zasobów ludzkich, tj. istnienie zaplecza personalnego dla prowadzenia działalności (np. zatrudniony personel),

* kryterium stałej obecności zasobów technicznych, tj. istnienie zaplecza technicznego dla prowadzenia działalności (jak np. budynki, magazyny, urządzenia).

Na konieczność spełnienia tych warunków wskazują także polskie organy podatkowe. I tak przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej z dnia 22 listopada 2013 r. (sygn. IPPP3/443-539/12/13-5/S/SM) zajął stanowisko, że: "Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwałe związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny.

Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający."

Również w wyroku WSA w Olsztynie z dnia 30 września 2009 r. (sygn. akt I SA/Ol 563/09) wskazano, że " (...) zgodzić się należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług."

Z powyższego wynika, że orzecznictwo w sposób jednolity wskazuje na kryteria, których spełnienie warunkuje powstania na terytorium RP stałego miejsca prowadzenia działalności.

Realizacja wspomnianych kryteriów w odniesieniu do działalności Wnioskodawcy:

Treść pojęć zaplecza personalnego i technicznego nie została zdefiniowana ani w regulacjach krajowych, ani też w treści przepisów unijnych. Rozwiązanie to jest zrozumiałe. Stworzenie definicji o charakterze ogólnym stwarzałoby tu znaczne ryzyko, że nie wszelkie rodzaje prowadzonej działalności zostaną stosowną definicją objęte. W istocie weryfikacja istnienia stałego miejsca prowadzonej działalności powinna być dokonywana indywidualnie, przy uwzględnieniu charakteru prowadzonej przez określonego podatnika działalności. Rodzaj zaplecza personalnego i technicznego warunkującego możliwość uznania zaangażowania podatnika w danym państwie za stałe miejsce prowadzenia działalności powinno w tym zakresie opierać się na specyfice prowadzonej przez niego działalności. Każda z działalności wymaga bowiem innego zaplecza personalnego dla funkcjonowania w swoim zasadniczym zakresie.

Podobnie w przywołanym już wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg Mitte-Altstadt (sygn. akt C-168/84) TSUE stwierdził, że: "(...) obiekt działalności gospodarczej, (...) tylko wtedy może być traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności, kiedy miejsce to zakłada ciągłe współdziałanie środków rzeczowych i personalnych wymaganych przy świadczeniu tych usług."

Analogicznie będzie w przypadku zaplecza technicznego. W niektórych rodzajach działalności ich specyfika będzie wymagała minimalnego zaangażowania aktywów trwałych czy infrastruktury. Stąd wystarczającym dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności może być istnienie biura, w którym będą znajdować się przedstawiciele podatnika. Z kolei działalność cechująca się wysokim stopniem zaangażowania infrastruktury, np. działalność produkcyjna, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności będzie wymagała znacznego zaangażowania aktywów znajdujących się na terytorium danego państwa członkowskiego: maszyn produkcyjnych, pomieszczeń, środków transportu etc.

W świetle powyższego uprawnione staje się przyjęcie, że stałe miejsce prowadzenia działalności wymaga istnienia takiego zaplecza personalnego i technicznego, które ze względu na rodzaj prowadzonej przez podatnika działalności umożliwi mu jej prowadzenie w znacznym stopniu samodzielnie na terytorium tego państwa. Jeżeli bowiem znajdujące się na terytorium tego kraju aktywa personalne czy techniczne będą cechować się jedynie walorem subsydiarności czy też pomocniczego charakteru dla działalności podstawowej, to nie będą mogły być uznane za konstytuujące stałe miejsce prowadzenia działalności.

A. Obecność zasobów ludzkich

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie posiadał na terytorium Polski żadnych zasobów personalnych, tj. nie dojdzie do zatrudnienia pracowników na terytorium Polski. Dodatkowo, wszelkie decyzje związane za prowadzoną działalnością będą podejmowane przez Spółkę w Irlandii.

Analogiczne stanowisko prezentowane jest w podobnych sytuacjach w orzecznictwie. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 21 czerwca 2012 r. (IBPP2/443-284/12/IK) rozstrzygając, czy podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Wielkiej Brytanii podkreślał, że "decyzje związane z działalnością prowadzoną na terytorium Wielkiej Brytanii podejmowane są w Polsce; osoba upoważniona do ich reprezentowania również urzęduje w Polsce. Zatem Wnioskodawca nie posiada własnego personelu w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania oraz nie posiada urządzeń technicznych".

Stanowisko Spółki w tym zakresie potwierdza również interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 listopada 2011 r. (sygn. IBPP3/443-915/11/KO), gdzie zajęto stanowisko, że: "Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsce prowadzenia działalności, gdyż nie posiada w Polsce własnej infrastruktury, która umożliwiałaby mu niezależne prowadzenie działalności gospodarczej. (...) Ponadto Wnioskodawca nie zatrudnia sam bezpośrednio pracowników na terenie Polski, a czynności związane z prowadzoną działalnością wykonuje korzystając z usług świadczonych przez kontrahenta Wnioskodawcy."

Należy dodatkowo podkreślić, że nawet, jeżeli niektóre czynności wynikające z faktu przechowywania/magazynowania towarów na terytorium RP będą wykonywane na rzecz Spółki przez pracowników/zleceniobiorców P., nie będzie uzasadnione stwierdzenie, że istnieje wystarczające zaplecze personalne dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Osoby takie działałyby faktycznie na rzecz swojego pracodawcy/zleceniodawcy, który świadczy usługi na rzecz Spółki, nie zaś na rzecz Spółki.

Podsumowując, nie sposób uznać, że Spółka będzie posiadała na terytorium RP wystarczające zaplecze personalne, które pozwalałoby na prowadzenie działalności na terytorium RP w sposób stały, a tym samym skutkowało powstaniem stałego miejsca prowadzania działalności.

B. Obecność zasobów technicznych

Wnioskodawca nie będzie posiadał również na terenie Rzeczpospolitej Polskiej żadnych zasobów technicznych - tj. maszyn, magazynów, biur, itd.

Magazyny, w których towary będą przechowywane na terytorium RP, nie będą stanowiły infrastruktury Spółki. Spółka będzie korzystała z infrastruktury P., który to podmiot będzie świadczył na rzecz Spółki usługę.

Stanowiska takie zajmują również organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 listopada 2011 r. (IBPP3/443-915/11/KO) wskazano, że " (...) Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i zaistniały stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsce prowadzenia działalności, gdyż nie posiada w Polsce własnej infrastruktury, która umożliwiałaby mu niezależne prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca wynajmuje tylko od kontrahenta magazyn. Ponadto Wnioskodawca nie zatrudnia sam bezpośrednio pracowników na terenie Polski, a czynności związane z prowadzoną działalnością wykonuje korzystając z usług świadczonych przez kontrahenta Wnioskodawcy. Zatem nie występuje u Wnioskodawcy na terytorium kraju wykorzystanie infrastruktury oraz personelu (ponieważ Wnioskodawca nie posiada infrastruktury oraz personelu), w sposób zorganizowany oraz ciągły."

Analogicznie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 października 2011 r. (sygn. IPPP3/443-984/11-2/MPe) w stanie faktycznym, gdzie podatnik nabywał usługę, w skład której wchodziło korzystanie z infrastruktury biurowej i magazynowej, Organ podatkowy stwierdził, że nie powstaje stałe miejsce prowadzenia działalności powołując się na argument, że " (...) Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury usługobiorcy, z którym ma zawartą umowę w zakresie obsługi logistycznej towarów Spółki składowanych w magazynie na terytorium Polski przez usługodawcę. Spółka nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników usługobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Poza tym jak wskazano we wniosku wszystkie czynności zarządcze oraz procesy decyzyjne związane ze sprzedażą towarów podejmowane są przez Spółkę i wykonywane poza terytorium Polski."

Analogiczne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 września 2011 r. (IPPP3/443-842/11-4/MPe): "Analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury Zleceniobiorcy."

W opinii Spółki nie można utożsamiać korzystania z infrastruktury innych podmiotów z posiadaniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju. Spółka nabywa jedynie usługę związaną z przechowywaniem/ magazynowaniem swoich towarów na terytorium RP. Zajęcie odmiennego stanowiska oznaczałoby, że każdy podmiot, który prowadzi na terytorium RP jakąkolwiek działalności bez zachowania minimalnych struktur organizacyjnych, np. sprzedaż, dla której miejscem dostawy byłoby terytorium RP, uznawany byłby za podmiot posiadający stałe miejsce prowadzenia działalności.

Podsumowując powyższe, fakt korzystania z magazynu innego podmiotu na terytorium RP nie powinien kreować stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.

C. Stałość i niezależność prowadzonej działalności

W opinii Spółki, wskazane powyżej warunki prowadzenia działalności na terytorium RP, tj. brak własnej infrastruktury technicznej oraz zaplecza personalnego, wskazują, że również warunek stałości i niezależności prowadzenia działalności na terytorium RP nie będzie spełniony.

Na stanowisko takie nie będzie mieć również wpływu fakt rejestracji Spółki na terytorium RP. Podejście takie potwierdzają również organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 15 maja 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/443-133/13-5/LK) stwierdził, że: "Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Spółki zewnętrznej. Nie zatrudnia również własnych pracowników (...). A zatem analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski".

Podsumowanie:

Reasumując, w przypadku przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego nie dojdzie do spełnienia żadnego z kryteriów, które w świetle obowiązujących przepisów oraz praktyki orzeczniczej muszą zostać zrealizowane, aby można było stwierdzić, że określony podmiot posiada w danym kraju "stałe miejsce prowadzenia działalności".

Jak wskazała Spółka:

* na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej brak będzie zaplecza personalnego;

* na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej brak będzie zaplecza technicznego, o którego istnieniu nie może w szczególności stanowić:

Jak wskazano powyżej, wszelkie techniczne zasoby Spółki nie będą znajdowały się w Polsce, na terytorium RP, a Spółka będzie jedynie przechowywała towary, korzystając przy tym z infrastruktury P.

W świetle powyższego brak jest możliwości uznania, że Spółka, która nie posiada jakiejkolwiek infrastruktury personalnej i technicznej w zakresie związanym z działalnością handlową na terytorium Polski, może zostać uznana za posiadającą tu stałe miejsce prowadzenia działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.