IPPP3/443-910/13-2/LK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2013 r. (data wpływu 1 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności - jest prawidłowe.

W dniu 1 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka kapitałowa prawa niemieckiego J. GmbH (dalej Spółka lub "Wnioskodawca"), Niemcy, będąca czynnym podatnikiem polskiego podatku o towarów i usług (dalej VAT) realizuje w Polsce projekt budowlany na rzecz zleceniodawcy będącego spółką kapitałową prawa niemieckiego. Zleceniodawca ten jest zarejestrowany na cele polskiego VAT jako czynny podatnik VAT.

W ramach realizacji wspomnianego projektu Spółka wykonuje prace związane z budową w Polsce drogi ekspresowej. Prace budowlane wykonywane przez Spółkę polegają na:

* wykonaniu sekcji rozdzielających w betonie,

* wykonaniu nacięć po utwardzeniu się betonu,

* poszerzeniu fug w jezdni,

* zamknięciu fug w jezdni,

* przygotowaniu powierzchni z kruszywa betonowego, tj. spryskanie powierzchni betonowej odpowiednio przygotowaną mieszanką, szczotkowanie betonowej powierzchni, ew. dalsze prace.

Opisane prace wykonywane są na odcinku pomiędzy 140 km a 183 km wspomnianej trasy ekspresowej.

Pierwsze - próbne prace związane z projektem zostały przeprowadzone w lipcu 2013 r. i trwały przez tydzień. Dalsze prace związane z realizacją projektu rozpoczęły się planowo w 37. tygodniu 2013 r., a zakończyć się mają w październiku 2014 r.

W związku z realizacją opisanego projektu, przez cały czas jego trwania:

* prace do wykonania przez Spółkę będą realizowane co do zasady przez pracowników Spółki oddelegowanych z Niemiec do pracy w Polsce,

* część prac może zostać powierzona podwykonawcom,

* prace będą wykonywane za pomocą maszyn i materiałów budowlanych stanowiących własność Spółki,

* maszyny oraz materiały zostaną przetransportowane z Niemiec do Polski (a częściowo w Polsce nabyte) i w okresie realizacji projektu będą przechowywane/magazynowane na placu budowy lub jego pobliżu,

* na placu budowy obecny będzie stale brygadzista, ale główne decyzje związane z realizacją projektu Polsce podejmowane będą przez kierownika budowy, wzgl. przez prezesa Spółki w Niemczech,

Pracownicy oddelegowani przez Spółkę z Niemiec do pracy w Polsce będą przebywali na czas realizacji projektu w trakcie dni roboczych na stałe w Polsce. Będą oni ulokowani w wynajętych pokojach znajdujących się w pensjonacie zlokalizowanym nieopodal placu budowy.

Realizacja projektu będzie musiała zostać przejściowo zawieszona w okresie zimowym, gdy temperatura na placu budowy spadnie poniżej 5 st. C, a podłoże stanie się wilgotne.

Trasa ekspresowa stanowi obiekt budowlany w rozumieniu Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w związku z projektem realizowanym przez niego w Polsce Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w spawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z dnia 23 marca 2011 r.; dalej "Rozporządzenie 282/2011").

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 536 z późn. zm.; dale "ustawa o VAT") nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to m swoje źródło w VI Dyrektywie Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywie Rady 2006/112/WE dnia 28 listopada 2006 r., a zdefiniowane zostało w Rozporządzeniu 282/2011.

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia 282/2011:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. (...) 3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej."

Jednocześnie, w punkcie 14 preambuły do Rozporządzenia 282/2011 stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić m.in. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W przepisie preambuły wskazano również na to, że stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce - należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskie (dalej również "Trybunał").

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie, tj. mającego wpływ na kształt opisanej wyżej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej określonej iż Rozporządzeniu 282/2011, zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Birkholz Finanzamt Hamburg-Mitte-Allstadt (Niemcy) Trybunał stwierdził, że "Artykuł 9 (1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)".

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzam Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu tą sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

Natomiast w wyroku w sprawie C-260/95 w sprawie Commisioners of Customs Excise vs. DFDS A/S w punkcie 29 Trybunał stwierdził: "Odpowiedź, jakiej należy udzielić sądowi krajowemu, musi zatem stanowić, że art. 26 (2) VI Dyrektywy należy interpretować tak, iż w przypadku gdy biuro podróży mające siedzibę w jednym Państwie Członkowskim świadczy usługi na rzecz podróżnych za pośrednictwem spółki działającej jako agent w innym Państwie Członkowskim, podatek VAT należny jest z tytułu tych usług w tym ostatnim Państwie Członkowskim, jeśli ta spółka, która działa jedynie jako pomocniczy organ biura podróży, posiada zasoby ludzkie i techniczne charakterystyczne dla stałego miejsca prowadzenia działalności".

Biorąc zatem pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynikającą Rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), przy dokonywaniu oceny, czy dane przedsiębiorstwo posiada stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, czy też nie, należy kierować się następującymi kryteriami:

Katalog powyższych przesłanek został m.in. potwierdzony przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w Interpretacji indywidualnej o sygn. IPPP3/443-860/12-6/SM z dnia 3 grudnia 2012 r. oraz w interpretacji indywidualnej o sygn. IPPP3/443-1002/12-4/SM z dnia 18 grudnia 2012 r.

Aby zatem zaistniało stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innym słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Rozpatrując kwestię wypełnienia powyższych przesłanek w analizowanym stanie faktycznym należy uznać iż:

1. Miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę na terenie Polski wykazuje się stałością, gdyż realizację projektu w Polsce przewidziano na ponad roczny okres (lipiec 2013 - październik 2014), który pozwala na stwierdzenie, że Spółka wystarczająco długo używa/będzie używać swoich zasobów personalnych i technicznych w sposób stały, powtarzalny, nieprzemijający, aby wytworzyć stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (por. m.in. Interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, o sygn. IPPP3/443-860/12-6/SM z dnia 3 grudnia 2012 r., w której organ podatkowy stwierdził, iż dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wystarczy okres krótszy niż jeden rok).

2. W miejscu prowadzenia działalności Spółki na terytorium Polski stale obecne są zasoby ludzkie konieczne do świadczenia usług w ramach tej jednostki - w związku z wykonywaniem projektu, w Polsce przebywać będą pracownicy Spółki - będą oni zamieszkiwać w pokojach zlokalizowanych w pensjonacie znajdującym się w dogodnej i niedalekiej lokalizacji od placu budowy, gdzie realizowany jest projekt, jednocześnie będą oni stale obecni w dni robocze na placu budowy związanym z realizacją projektu; należy podkreślić, iż w ramach realizacji projektu na terytorium Polski przebywać będą również starsi rangą pracownicy Spółki, np. brygadzista.

3. W miejscu prowadzenia działalności Spółki na terytorium Polski stale obecne są zasoby techniczne konieczne do świadczenia usług w ramach jednostki - w związku z wykonywaniem projektu do Polski przetransportowane zostały należące do Spółki maszyny oraz materiały budowlane (częściowo zostały one również nabyte bezpośrednio w Polsce) służące do wykonania prac, a które w okresie realizacji projektu będą przechowywane/magazynowane na placu budowy lub w jego pobliżu.

Jednocześnie, fakt iż Spółka nie posiada w Polsce wystarczającej infrastruktury i zasobów ludzkich do podejmowania decyzji o charakterze zarządczym i strategicznym, które zapadać będą na poziomie niemieckie centrali nie ma znaczenia dla oceny tego, czy posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (por. m.in. analogiczny wniosek zawarty w Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPP3/443-860/12-6/SM z dnia 3 grudnia 2012 r.).

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż realizacja przedmiotowego projektu na terytorium Polski spowoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej joint-tec-international GmbH w Polsce.

Niewątpliwie bowiem w danym stanie faktycznym miejsce prowadzenia działalności przez Spółkę w Polsce ma określoną skalę działalności - są to obecni w Polsce na placu budowy pracownicy oraz maszyny należące do Spółki, a także materiały niezbędne do wykonywania przez Spółkę usług Polsce. Jednocześnie, okres działalności Spółki w Polsce przekroczy rok, co jasno wskazuje na to, że opisana wyżej skala działalności ma charakter stały.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Zgodnie z art. 17 ust. 2 - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką prawa niemieckiego będąca czynnym podatnikiem polskiego podatku o towarów i usług, która realizuje w Polsce projekt budowlany na rzecz zleceniodawcy będącego spółką kapitałową prawa niemieckiego. Zleceniodawca jest zarejestrowany na cele polskiego VAT jako czynny podatnik VAT. W ramach realizacji wspomnianego projektu Spółka wykonuje prace związane z budową w Polsce drogi ekspresowej. Pierwsze - próbne prace związane z projektem zostały przeprowadzone w lipcu 2013 r. i trwały przez tydzień. Dalsze prace związane z realizacją projektu rozpoczęły się planowo w 37 tygodniu 2013 r., a zakończyć się mają w październiku 2014 r.

W związku z realizacją opisanego projektu, przez cały czas jego trwania:

* prace do wykonania przez Spółkę będą realizowane co do zasady przez pracowników Spółki oddelegowanych z Niemiec do pracy w Polsce,

* część prac może zostać powierzona podwykonawcom,

* prace będą wykonywane za pomocą maszyn i materiałów budowlanych stanowiących własność Spółki,

* maszyny oraz materiały zostaną przetransportowane z Niemiec do Polski (a częściowo w Polsce nabyte) i w okresie realizacji projektu będą przechowywane/magazynowane na placu budowy lub jego pobliżu,

* na placu budowy obecny będzie stale brygadzista, ale główne decyzje związane z realizacją projektu Polsce podejmowane będą przez kierownika budowy, wzgl. przez prezesa Spółki w Niemczech,

Pracownicy oddelegowani przez Spółkę z Niemiec do pracy w Polsce będą przebywali na czas realizacji projektu w trakcie dni roboczych na stałe w Polsce. Będą oni ulokowani w wynajętych pokojach znajdujących się w pensjonacie zlokalizowanym nieopodal placu budowy. Realizacja projektu będzie musiała zostać przejściowo zawieszona w okresie zimowym, gdy temperatura na placu budowy spadnie poniżej 5 st. C, a podłoże stanie się wilgotne. Trasa ekspresowa stanowi obiekt budowlany w rozumieniu Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii posiadania przez Spółkę stałego miejsca na terytorium Polski w związku z wykonywaniem usług.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tekst jedn.: wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15. Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TS UE w wyroku C-190/95 w sprawie ARO Lease "przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie."

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z analizy ww. przepisów w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, dysponuje infrastrukturą techniczną tj. maszyny i materiały budowlane stanowiące własność Spółki, maszyny oraz materiały zostaną przetransportowane z Niemiec do Polski (a częściowo w Polsce nabyte) i w okresie realizacji projektu będą przechowywane/magazynowane na placu budowy lub jego pobliżu. Wnioskodawca dysponuje również zasobami ludzkimi koniecznymi do prowadzenia działalności gospodarczej, czyli posiada w Polsce czynnik ludzki w postaci oddelegowanych przez Spółkę pracowników do pracy w Polsce będą przebywali na czas realizacji projektu w trakcie dni roboczych na stałe w Polsce. Na placu budowy obecny będzie obecny brygadzista. Tym samym przez cały czas dla celów prowadzonej działalności Wnioskodawca dysponuje na terytorium Polski personelem złożonym z pracowników Wnioskodawcy, którzy uczestniczą w prowadzeniu działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę na terytorium Polski w sposób ciągły. Zatem działalność prowadzona w Polsce charakteryzuje się pewną stałością, bowiem Wnioskodawca posiada strukturę osobowo-rzeczową na terytorium kraju w związku z realizacją zlecenia.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.