IPPP3/443-91/11-4/JF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2011 r. (data wpływu 24 stycznia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 lutego 2011 r. (data wpływu 10 lutego 2011 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 3 lutego 2011 r. nr IPPP3/443-91/11-2/JF o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi faktoringu według stawki podatku 23% - jest prawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi faktoringu według stawki podatku 23%.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z tym wezwano do uzupełnienia ww. wniosku pismem nr IPPP3/443-91/11-2/JF z dnia 3 lutego 2011 r. Wezwanie doręczono w dniu 8 lutego 2011 r. Odpowiedź nadano w dniu 9 lutego 2011 r. (data wpływu 10 lutego 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. (dalej: "Wnioskodawca") w ramach .alności gospodarczej świadczy na rzecz swoich klientów usługi faktoringu w ramach umów faktoringu krajowego oraz faktoringu eksportowego. Przedmiotem zawieranych umów jest skup przez Wnioskodawcę od jego klientów (dalej: "Dostawców") bezspornych wierzytelności pieniężnych przysługujących Dostawcom od ich dłużników (dalej: "Odbiorców"). Jednocześnie, w ramach umowy faktoringu dochodzi do finansowania przez Wnioskodawcę danego Dostawcy, polegającego na przekazaniu mu środków pieniężnych odpowiadających co do zasady wartości skupionych faktur VAT.

W związku ze świadczeniem powyższych usług Wnioskodawca otrzymuje od Dostawcy wynagrodzenie z tytułu realizacji umów faktoringowych w formie:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż otrzymywane przez Niego wynagrodzenie w ww. postaci podlega w całości opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 23%.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) (zwana dalej: "Ustawą") zwolnione od opodatkowania ww. podatkiem są usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Jednakże zgodnie z art. 43 ust. 15 pkt 1 ww. Ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 38 nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Ani przepisy Ustawy na potrzeby opodatkowania podatkiem VAT, ani innych aktów normatywnych nie definiują czym jest faktoring. W celu rozstrzygnięcia czy w rozumieniu przepisów Ustawy dana usługa jest uznana za faktoring i tym samym nie jest zwolniona z opodatkowania VAT należy zauważyć, iż usługa faktoringu stanowi usługę o charakterze kompleksowym składającą się z szeregu świadczeń na rzecz Dostawcy. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (C-349/96 oraz C-527/07) wynika, iż aby uznać dane świadczenie za usługę kompleksową konieczne jest wskazanie usługi zasadniczej (głównej) oraz świadczenia pomocniczego. O tym, czy określone świadczenie można uznać za usługę pomocniczą decyduje okoliczność czy ma ona charakter samodzielny tzn. czy realizuje niezależny cel z punktu widzenia Dostawcy. Jeśli świadczeniu pomocniczemu nie można przypisać takiego celu, tzn. jego celem jest wsparcie świadczenia zasadniczego, wówczas takie świadczenie należy uznać za świadczenie pomocnicze, zaś całą usługę określić mianem usługi kompleksowej. W takiej sytuacji należy wszystkie świadczenia opodatkować jako jedną całość zgodnie z zasadami przewidzianymi dla świadczenia zasadniczego.

Na obrót osiągany przez Wnioskodawcę z tytułu umowy factoringu składają się co prawda trzy rodzaje wynagrodzenia, różniące się swoim charakterem (prowizja, odsetki, inne opłaty). Jednakże wszystkie powyższe elementy wynagrodzenia otrzymywane są przez Wnioskodawcę w ramach jednej kompleksowej usługi faktoringu. Zakup wierzytelności przez Wnioskodawcę następuje bowiem w celu zabezpieczenia finansowania udzielanego przez Wnioskodawcę Dostawcy. Z tytułu tego finansowania Wnioskodawca obciąża Dostawcę odsetkami, które są de facto wynagrodzeniem za zapewnienie płynności finansowej Dostawcy.

W związku z powyższym należy przyjąć, iż obrót osiągnięty z tytułu faktoringu podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych przewidzianych w Ustawie. W myśl art. 29 ust. 1 Ustawy "podstawą opodatkowania jest obrót (...). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku". Nadto art. 2 ust. 22 Ustawy precyzuje, iż za sprzedaż uważa się odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Zgodnie z powołanym art. 29 Ustawy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy (w tym przypadku od Dostawcy). Wobec powyższego zdaniem Wnioskodawcy podstawa opodatkowania w przypadku umów faktoringu obejmuje wszelkie składniki wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy od Dostawy, czyli także prowizje oraz odsetki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonym na mocy art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym treścią art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak, na podstawie dodanego do ustawy, z dniem 1 stycznia 2011 r., przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Ponadto, jak wynika z przepisu art. 43 ust. 15 ustawy pkt 1 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Powyższe przepisy umożliwiają zastosowanie zwolnienia podatkowego zarówno dla usługi udzielania pożyczki, udzielania kredytu jak również usługi pośrednictwa z nimi związanych. Zwolnieniu podlegają również czynności zarządcze kredytodawcy bądź pożyczkodawcy. Z tego zwolnienia wyłączone zostały czynności ściągania długów, do których należy również factoring. Wobec tego usługa factoringu wyłączona została z zastosowania zwolnienia podatkowego na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy. Jednocześnie nie została wymieniona w żadnej innej pozycji ustawy ani aktów wykonawczych jako korzystająca ze zwolnienia podatkowego lub też preferencyjnej stawki podatku.

W konsekwencji należy uznać, iż usługa factoringu podlega opodatkowaniu stawką podstawową 23% wymienioną w art. 146a ustawy.

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zatem opodatkowaniu podlega obrót, tj. kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. W przypadku umowy factoringu podstawą opodatkowania będzie wartość otrzymanego wynagrodzenia należnego z tytułu świadczonej usługi factoringu.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej na rzecz swoich klientów w ramach zawartych umów świadczy usługi factoringu, polegające na skupie bezspornych wierzytelności pieniężnych przysługujących Dostawcom od ich dłużników. W ramach tych czynności Wnioskodawca przekazuje Dostawcom środki pieniężne odpowiadające co do zasady wartości skupionych faktur VAT. Z tytułu tych usług Wnioskodawca otrzymuje od Dostawcy wynagrodzenie z tytułu realizacji umów faktoringowych w formie prowizji, odsetek i innych opłat zgodnych z tabelą opłat i prowizji.

Przedstawione okoliczności jednoznacznie wskazują, co stwierdza również Wnioskodawca, na świadczenie przez Wnioskodawcę odpłatnej usługi factoringu. Wynagrodzeniem Wnioskodawcy są prowizja, odsetki i inne opłaty.

Mając na uwadze zaistniały stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy podatkowe należy uznać, iż świadczona przez Wnioskodawcę usługa factoringu nie korzysta ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 43 ust. 1 pkt 38 i na podstawie art. 146a ustawy podlega opodatkowaniu według stawki 23%. Podstawą opodatkowania, w myśl art. 29 ust. 1 ustawy, jest wartość otrzymanego przez Spółkę wynagrodzenia, w tym również prowizja, należne odsetki oraz inne opłaty wzajemnie ustalone jako kwoty należne.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.