IPPP3/443-903/13-2/IG

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 13 grudnia 2013 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP3/443-903/13-2/IG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług od dokonanej sprzedaży niezabudowanego gruntu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług od dokonanej sprzedaży niezabudowanego gruntu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskujący na podstawie umowy darowizny (akt notarialny z dnia 4 marca 1995 r.) dokonanej na jego rzecz przez Rodziców, stał się właścicielem nieruchomości zabudowanej o pow. 10,74 ha. W skład nieruchomości wchodziła między innymi niezabudowana działka 102/1.

W momencie przejęcia gospodarstwa rolnego na podstawie ww. Umowy darowizny działka o nr ewid. 102/1 o pow. 2,12 ha sklasyfikowana była w ewidencji gruntów jako użytki rolne i rów melioracyjny. Według obowiązującego wówczas planu zagospodarowania przestrzennego zgodnie z wydanym przez Gminę Stanisławów zaświadczeniem działka 102/1 przeznaczona była do produkcji rolnej wraz ze strefami ochronnymi linii energetycznej 400 kV. Wspomniany plan zagospodarowania przestrzennego wskutek zmiany stanu prawnego, stracił moc obowiązującą z końcem 2003 r.

Uchwałą z dnia 16 kwietnia 2013 r. Rada Gminy uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy, pod stację elektroenergetyczną 400kV z wprowadzeniami, skutkiem czego część działki 102/1 przeznaczono pod budowę wspomnianej stacji, pozostały teren pod tereny rolnicze oraz rolnicze z przebiegiem istniejących i projektowanych linii elektroenergetycznych z pasami technologicznymi. Tym samym część działki nr 102/1 wyłączona została z produkcji rolnej i przestała być nieruchomością rolną. Zmiana planu zagospodarowania przestrzennego dokonana została z Inicjatywy Gminy, a Zainteresowany nie miał na tę zmianę wpływu, jak również nie był inicjatorem takiej zmiany. Zmiana przeznaczenia części działki dotyczyła nie tylko działki Wnioskodawcy, lecz całego kompleksu gruntów należących do różnych osób fizycznych. O zmianie przeznaczenia gruntu Wnioskodawca dowiedział się w trakcie trwania podjętej przez Urząd Gminy procedury, zmierzającej do podjęcia odpowiedniej uchwały. Wnioskodawca podczas procedury planistycznej, złożył jedynie oświadczenie, że dopuszcza możliwość zmiany przeznaczenia nieruchomości stanowiącej jego własność, pod warunkiem wykupu tej części działki, której przeznaczenie miało ulec zmianie.

Określenie w miejscowym pianie zagospodarowania przestrzennego przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji elektroenergetycznej jako inwestycji celu publicznego oznaczało, że Inwestor realizujący wspominane przedsięwzięcie uzyskał uprawnienie do zażądania sprzedaży przez Wnioskującego na jego rzecz wspomnianych gruntów, a w przypadku braku zgody ze strony Wnioskującego, do wszczęcia procedury wywłaszczeniowej przewidzianej ustawą o gospodarce nieruchomościami.

Wnioskodawca z inicjatywy inwestora realizującego stację elektroenergetyczną w dniu 21 czerwca 2013 r. wystąpił z wnioskiem o wydanie wstępnej opinii o możliwości i sposobie podziału nieruchomości. Decyzją z dnia 2 września 2013 r. Wójt Gminy zatwierdził podział działki nr 102/1, w ten sposób, iż ta jej część, która została przeznaczona pod stację elektroenergetyczną, uzyskała nr 102/2, pozostała zaś części działki, przeznaczona pod tereny rolnicze oraz rolnicze z przebiegiem istniejących i projektowanych linii elektroenergetycznych z pasami technologicznymi, uzyskała numer ewidencyjny 102/3. Z decyzji wynika, że podział nieruchomości miał na celu wydzielenie działki nr 102/20 pow. 1,1975 ha pod budowę stacji 400kv Stanisławów, a działka 102/3 o powierzchni 0,9602 ha stanowi działkę resztującą.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskujący nie był pewny jak długo może dalej kontynuować produkcję rolną na tej części działki, która przeznaczona została pod stację elektroenergetyczną, podjął decyzję o jej zaprzestaniu. W dniu 10 lipca 2013 r. złożył wniosek do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o wycofanie tej części obszaru działki 102/1 z płatności bezpośrednich.

W związku ze zmianą powierzchni działki 102/1 (2,1577 ha) ze względu na dokładniejsze pomiary geodezyjne, i tym samym powierzchni użytków rolnych gospodarstwa, Wnioskujący złożył do Gminy stosowną Informację, jednocześnie wnioskując o zwolnienie z podatku rolnego w związku z zaprzestaniem produkcji rolnej na tej części działki która została przeznaczona pod stację elektroenergetyczną, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku rolnym z 1984 r. z późn. zm.

Do chwili obecnej Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą, nigdy nie prowadził pozarolniczej działalności gospodarczej, w okresie od 1999 do 2010 był również pracownikiem SGGW w Warszawie. Z tytułu działalności rolniczej nigdy nie był czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przytoczonego stanu faktycznego Wnioskodawca powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług od dokonanej sprzedaży prawa własności niezabudowanego gruntu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zważywszy na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. C-180/10 i C 181/10 oraz liczne już orzeczenia sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z dnia 9 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 1796/11, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 31/10, wyrok WSA w Krakowie z dnia 27 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 638/12 dokonana sprzedaż miała charakter sprzedaży w ramach zarządu majątkiem prywatnym w związku z czym opisana wyżej sprzedaż działki gruntowej nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Z okoliczności sprawy wynika, iż Zainteresowany nie nabył gruntu w celu dalszej odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych. Wnioskodawca nie dokonał także przed sprzedażą jakichkolwiek czynności w celu osiągnięcia wyższej ceny sprzedaży. W szczególności Zainteresowany nie dokonał uzbrojenia terenu, nie wydzielał dróg wewnętrznych oraz nie dokonywał jakichkolwiek czynności (np. uzyskanie planu zagospodarowania, warunków zabudowy itp.) wskazujących lub mogących wskazywać na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, przybierającej formę zawodową. Wnioskodawca sprzedając działkę nie działał jako handlowiec, nie prowadził stałej, zorganizowanej w tym zakresie działalności zawodowej. W takiej sytuacji przepis art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie może mieć zastosowania a sprzedaż działki dokonana dnia 20 września 2013 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1.

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.

eksport towarów;

3.

import towarów na terytorium kraju;

4.

wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części jak również wszelkie postacie energii.

Nieruchomość spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być dokonana przez podatnika.

Podatnikami, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalone jest stanowisko, że wobec nieskorzystania przez ustawodawcę krajowego z opcji określonej w art. 12 Dyrektywy 2006/112/WE każdorazowo na podstawie konkretnych okoliczności faktycznych ocenić należy, czy osoba fizyczna dokonująca dostawy gruntów przeznaczonych pod zabudowę jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. (vide np. wyroki NSA z 12 października 2011 r. I FSK 132/2009 i z 28 października 2011 r. I FSK 314/2012; publ. orzeczenia.nsa.goy.pl). We wskazanym wyżej wyroku z 15 września 2011 r. Trybunał stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych nie ma charakteru decydującego. Inaczej jest natomiast zdaniem Trybunału w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/11 2/WE. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/11 2/WE, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu Dyrektywy. Trybunał stwierdził, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE, to należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT.

Ze względu na stanowisko wyrażone przez TSUE w powołanym wyżej wyroku aktualne są w większości wywody zawarte w wyroku NSA w składzie siedmiu sędziów z 29 października 2007 r. I FPS 3/2007. Zdaniem Sądu dla ustalenia czy dany podmiot jest podatnikiem podatku VAT, konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Fakt podjęcia np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności.

Wnioskodawca w niniejszej sprawie dokonując sprzedaży gruntu nie działał w charakterze handlowca. Nie można bowiem stwierdzić, że nabył grunt w celu odsprzedaży, ponieważ pochodził on z majątku prywatnego, otrzymanego na podstawie umowy darowizny uczynionej przez jego rodziców. Wnioskodawca nie podejmował również żadnych czynności zmierzających do przygotowania działki do zorganizowanej, handlowej sprzedaży, tj. nie prowadził żadnych działań związanych z uzbrojeniem gruntu, jego ogrodzeniem, zamieszczeniem ogłoszeń w mediach o sprzedaży czy wystąpieniem o warunki zabudowy, itp. Podział działki oznaczonej nr ewid. 102/1, podyktowany był naciskiem ze strony inwestora realizującego inwestycję celu publicznego w postaci stacji elektroenergetycznej. Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca sprzedając przedmiotowy grunt korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a dostawę nieruchomości cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż prawa własności przedmiotowego gruntu nie rodziła obowiązku opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy zauważyć, że w chwili obecnej obowiązuje tekst ustawy o podatku od towarów i usług opublikowany w Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl