IPPP3/443-886/11-4/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2011 r. (data wpływu 21 czerwca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 września 2011 r. (darta wpływu 28 września 2011 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 19 września 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 września 2011 r. (data wpływu 28 września 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP3/443-886/11-2/MK z dnia 19 września 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 2002 i 2005 Wnioskodawca nabył aktami notarialnymi działkę budowlaną na której w marcu 2009 r. rozpoczął budowę budynku usługowo-handlowego, oddanego do użytkowania w październiku 2010 r. Z powodu przyczyn ekonomicznych Wnioskodawca zamierza sprzedać jednorazowo cały wyżej wymieniony obiekt budowlany. Budynek został wynajęty kilku podmiotom gospodarczym. Wnioskodawca wybudował budynek jako osoba fizyczna nie korzystająca z odliczenia VAT-u od kosztów budowy, nie figuruje on oczywiście w rejestrze środków trwałych (nie jest amortyzowany), Wnioskodawca wynajmuje go również jako osoba fizyczna (prywatna) budynek nie jest przedmiotem prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Wszystkie wyżej wymienione czynności Wnioskodawca wykonywał jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej i w związku z tym nie korzystał z możliwości odliczenia VAT-u. Ponadto w uzupełnieniu Wnioskodawca wyjaśnił, że jest czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej jednak nie związanej z opisywanym we wniosku zdarzeniem przyszłym ani z przedmiotową nieruchomością, której zapytanie dotyczy (posesja: ani działka, ani budynek nigdy nie był wpisany w środki trwałe prowadzonej działalności gospodarczej). Z uwagi na to, że Wnioskodawca wzniósł budynek, który w żaden sposób nie jest związany z prowadzoną przeze niego działalnością gospodarczą, Wnioskodawca jest właścicielem gruntu i budynku jako osoba prywatna od chwili zakupu po dziś dzień, w związku z czym nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Budynek będący przedmiotem sprzedaży jest trwale związany z gruntem (posiada fundamenty). Wnioskodawca nie dokonywał żadnych ulepszeń budynku przekraczających 30 % wartości całego budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy sprzedając opisywany obiekt budowlany Wnioskodawca jest zobowiązany do uiszczenia od kwoty sprzedaży podatek VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy nie powinien być zobowiązany do uiszczenia podatku VAT, z uwagi na brak znamion prowadzenia działalności gospodarczej, z uwagi na to, że opisywana czynność jest czynnością jednokrotną, Wnioskodawca nie zajmuje się obrotem (handlem) nieruchomościami, nie korzystał z możliwości odliczenia VAT od kosztów poniesionych na wzniesienie obiektu (budował obiekt jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej), nie wznosił budynku z myślą o jego sprzedaży (do sprzedania obiektu zmusza go sytuacja ekonomiczna).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z 2011 r.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Przez towary - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Podatnikami - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - wg zapisu ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) ww. dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. art. 9 ust. 1 (...).

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający objąć pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Jednocześnie, w świetle powołanych regulacji wspólnotowych, dopuszczalne jest uznanie przez państwo członkowskie za podatnika osoby, która dokonała okazjonalnej czynności w warunkach wskazujących, że nie była ona związana z zaspokajaniem potrzeb osobistych tej osoby.

Ponadto z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które mimo, że czynność wykonały jednorazowo, jednak działały z zamiarem jej powtarzania. Z działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku VAT mamy do czynienia jeżeli podmiot wykonując określone czynności działa w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy i ma zamiar wykonywać tego typu czynności częstotliwie.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jeden).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca roku 2002 i 2005 nabył aktami notarialnymi działkę budowlaną na której w marcu 2009 r. rozpoczął budowę budynku usługowo-handlowego, oddanego do użytkowania w październiku 2010 r. Z powodu przyczyn ekonomicznych Wnioskodawca zamierza sprzedać jednorazowo cały wyżej wymieniony obiekt budowlany. Budynek został wynajęty kilku podmiotom gospodarczym. Wnioskodawca wybudował budynek jako osoba fizyczna nie korzystająca z odliczenia VAT-u od kosztów budowy, nie figuruje on w rejestrze środków trwałych (nie jest amortyzowany).

Odnosząc się do przedstawionego wyżej zdarzenia przyszłego należy odwołać się do regulacji wynikających z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższego przepisu wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu najmu przez najemcę. Najem jest więc umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, co oznacza, iż odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Wobec powyższego oddanie w ramach umowy najmu innemu podmiotowi nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz fakt, że działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność gospodarczą (w tym działalność polegającą na najmie nieruchomości), ewentualna sprzedaż przedmiotowego gruntu winna być traktowana jako sprzedaż majątku związanego z działalnością gospodarczą. Dlatego nawet jeśli Wnioskodawca początkowo nie zamierzał przeznaczyć nabytego gruntu do sprzedaży, to nie ulega wątpliwości, że wykorzystywał go dla celów prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem fakt, iż Wnioskodawca nie nabył przedmiotowego gruntu w celu dalszej jego odsprzedaży pozostaje w tym przypadku bez znaczenia.

Podsumowując stwierdzić należy, iż wymienione powyżej okoliczności sprawy jednoznacznie wskazują, iż Wnioskodawca w czasie posiadania gruntu podjął działania wskazujące na zamiar związania zakupionej nieruchomości z działalnością gospodarczą. Istotnym elementem w aspekcie opodatkowania powyższej czynności zbycia nieruchomości jest fakt, że przedmiotowy grunt wykorzystywany był przez Wnioskodawcę do prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie najmu. W efekcie planowaną przez Wnioskodawcę dostawę przedmiotowej nieruchomości, która była wykorzystywana w działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast Wnioskodawca dla tej czynności występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Wobec powyższego planowaną sprzedaż nieruchomości należy traktować jako dostawę towaru, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podstawowa stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22 % z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23 %.

Przy czym ustawodawca od powyższej zasady ustanowił szereg wyjątków, jednym z nich jest zwolnienie od podatku dostawy budynków, budowli lub ich części wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, z wyjątkiem gdy:

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT przez pierwsze zasiedlenie - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Jak wynika z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany w stopniu nie niższym niż 30 % wartości początkowej obiekt budowlany będzie przedmiotem dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy lub np. przedmiotem najmu, dzierżawy (przedmiotem świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy). Bowiem zarówno dostawa, jak i najem czy dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Z kolei w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Przy czym warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy o VAT).

Mając powyższe na uwadze, aby nieruchomość mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy muszą być spełnione łącznie dwa warunki występujące w tym artykule. tj. sprzedającemu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu budynków i budowli, oraz sprzedający nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30 % wartości początkowej tych obiektów.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca w 2009 r. rozpoczął budowę budynku usługowo-handlowego, oddanego do użytkowania w październiku 2010 r. Wnioskodawca wybudował budynek jako osoba fizyczna nie korzystająca z odliczenia VAT od kosztów budowy. Budynek został wynajęty kilku podmiotom gospodarczym. Z przyczyn ekonomicznych Wnioskodawca zamierza sprzedać jednorazowo cały wyżej wymieniony obiekt budowlany. Wnioskodawca twierdzi, że nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Budynek będący przedmiotem sprzedaży jest trwale związany z gruntem (posiada fundamenty). Wnioskodawca nie dokonywał żadnych ulepszeń budynku przekraczających 30 % wartości całego budynku.

Należy zauważyć, iż Wnioskodawca nie wykazał we wniosku, aby przedmiotowa nieruchomość miałaby być wykorzystywana dla celów osobistych. Wprost przeciwnie, na zakupionym gruncie prowadzone były działania inwestycyjne tj. wybudowanie lokalu użytkowego - handlowego. Nie można zatem uznać, aby opisane działania (wybudowanie budynku usługowo - handlowego) podejmowane były przez Wnioskodawcę wyłącznie dla realizacji prawa do rozporządzania swoim majątkiem osobistym. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z tym nie można zgodzić się z Nim, iż w stosunku do budowy budynku usługowo - handlowego nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Tutejszy Organ pragnie podkreślić, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest tożsamym ze skorzystaniem z tego prawa przez podatnika, któremu przysługuje taka możliwość. Fakt, że Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie nie skorzystał z przysługującego mu prawa do odliczenia podatku naliczonego nie świadczy o tym, że co do zasady strona nie miała takiego prawa. Budowa budynku usługowo - handlowego jest zawsze związana z prowadzoną lub planowaną działalnością gospodarczą. Należy zauważyć, że budynek użytkowo - handlowy ze względu na swoje przeznaczenie funkcjonalne nie może być wykorzystywany na cele osobiste podatnika.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz ww. przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, stwierdzić należy, iż dostawa przedmiotowego budynku nie będzie odbywać w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, gdyż doszło do wydania przedmiotowego budynku do użytkowania tj. budynek został oddany w najem, nie zostanie jednak spełniony drugi warunek umożliwiający zwolnienie z podatku dostawy budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż pomiędzy zasiedleniem budynku a ich dostawą nie minie okres dłuższy niż 2 lata.

Mając na względzie treść art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stwierdzić należy, że dostawa przedmiotowego budynku nie będzie korzystać ze zwolnienia przewidzianego we wskazanym przepisie. W opinii tut. Organu w stosunku do przedmiotowego obiektu Wnioskodawcy dokonującemu jego dostawy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a zatem przesłanka przewidziana w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) nie została spełniona.

Zatem Wnioskodawca w związku ze sprzedażą przedmiotowego obiektu budowlanego będzie zobowiązany do uiszczenia podatku VAT zgodnie z podstawową stawką podatku tj. 23%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.