IPPP3/443-842/11-4/MPe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2011 r. (data wpływu 13 czerwca 2011 r.) uzupełnione w dniu 7 września 2011 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 29 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce - jest prawidłowe.

W dniu 13 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek w dniu 7 września 2011 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 29 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

M. GmbH (podmiot z siedzibą w Austrii), zwany dalej "Spółką", prowadzi na terytorium RP działalność polegającą na sprzedaży okuć okiennych. Towary przemieszczane są na terytorium RP, gdzie Spółka rozpoznaje WNT (przemieszczenie nietransakcyjne). Towary przemieszczane są do pomieszczeń magazynowych Spółki - córki (zwanej dalej "Zleceniobiorcą"). Towary te następnie sprzedawane są na terytorium RP na rzecz odbiorców krajowych.

Spółka została zarejestrowana na terytorium RP dla potrzeb podatku VAT (jako podatnik VAT i VAT UE) w Urzędzie Skarbowym. Spółka dysponuje interpretacją indywidualną potwierdzającą, że Spółka nie posiada na terytorium RP zakładu w rozumieniu przepisów dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka obciążana jest przez Zleceniobiorcę fakturą za usługę. Na rzecz Spółki świadczone są usługi magazynowania i przechowywania towarów, prace logistyczne (planowanie, organizacja, sterowanie, przeprowadzenie i kontrola całego przepływu materiałów i usług), prace związane z transportem towarów, usługi doradztwa w zakresie logistyki na rzecz kontrahentów Spółki, doradztwo techniczne w zakresie produktów Spółki (serwis techniczny, prezentacja produktów u klientów, prowadzenie szkoleń, przyjmowania zgłoszeń reklamacyjnych), doradztwo informatyczne oraz usługi badawczo-rozwojowej (np. badanie trwałości towarów Spółki). Jak wynika z umowy zawartej pomiędzy stronami, Zleceniobiorca działa we własnym imieniu i na własny rachunek. Usługi na rzecz Spółki wykonywane są przy wykorzystaniu pracowników i sprzętu Zleceniobiorcy.

W związku z powyższym Spółka nie posiada na terytorium RP własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury Zleceniobiorcy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników Zleceniobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki.

Spółka upoważniła osobę fizyczną - rezydenta polskiego, zatrudnioną przez Zleceniobiorcę do rejestracji Spółki dla celów VAT, jak również do wszelkich czynności związanych z rozliczaniem podatku VAT (w tym do postępowania w sprawach podatkowych).

Wszelkie decyzje strategiczne dla sprzedaży dokonywanej w Polsce, jak również związane z tym decyzje zarządcze podejmowane są w Austrii.

Spółka osobiście lub za pośrednictwem innych podmiotów dokonuje analizy rynku, jak również wyszukuje potencjalnych odbiorców na terytorium RP. Podmioty zaangażowane w świadczenie usług marketingowych nie posiadają pełnomocnictw do zawierania umów w imieniu Spółki oraz do negocjacji, które zobowiązałyby Spółkę do dokonywania dostaw. Nabywane przez Spółkę usługi marketingowe ograniczone są do następujących czynności:

* rozpowszechnianie informacji o Spółce i oferowanych przez nią towarach,

* przeprowadzanie wstępnych rozmów z potencjalnymi kontrahentami Spółki,

* zbieranie informacji o polskim rynku.

Po otrzymaniu informacji o potencjalnym kliencie, Spółka we własnym zakresie, poprzez pracowników zatrudnionych w Austrii i działających na terytorium Austrii, bezpośrednio kontaktuje się z potencjalnymi klientami w celu przeprowadzenia negocjacji i podpisania umowy. Po podpisaniu umowy i otrzymaniu w siedzibie Spółki na terytorium Austrii zamówienia, na podstawie polecenia wydania towaru następuje wydanie towaru z magazynu znajdującego się w Polsce. W przypadku reklamacji towar przemieszczany jest do Austrii.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Przepis ten stosuje się również w przypadku, gdy dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności lub inne miejsce prowadzenia działalności dokonującego dostawy, jeżeli dokonujący dostawy posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy o VAT). W przypadku wymienionym m.in. w art. 17 ust. 1 pkt 5 dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy o VAT).

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju. Przepisu tego nie stosuje się, jeżeli dostawa towarów dokonywana jest w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Spółka nie posiada siedziby na terytorium RP. W związku z powyższym dla ustalenia, który z uczestników transakcji, tj. dostawca towarów (Spółka), czy też nabywca zobowiązani są do zadeklarowania i rozliczenia podatku VAT należnego konieczne jest ustalenie, czy Spółka, jako podmiot dokonujący dostawy posiada na terytorium RP stałe miejsce prowadzenia działalności uczestniczące w transakcji.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane zarówno w ustawie o VAT, jak również w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. W związku z powyższym należy odwołać się do bogatego orzecznictwa w tym zakresie, w szczególności pomocne może być orzecznictwo ETS. W orzecznictwie ETS wskazuje się na następujące elementy warunkujące powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności:

* posiadanie na terytorium danego kraju infrastruktury technicznej (np. budynki, magazyny, urządzenia),

* posiadanie na terytorium danego kraju zasobów ludzkich (personel),

* miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się powinno określonym poziomem stałości.

Wskazuje się ponadto na fakt, iż stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć charakter niezależny. Ponadto wskazuje się również na konieczność posiadania infrastruktury (w tym technicznej) umożliwiającej zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych w stałym miejscu prowadzenia działalności.

Ponieważ krajowe ustawodawstwo nie definiuje stałego miejsca prowadzenia działalności warto zacytować kilka wyroków ETS, który podjął się zdefiniowania tego pojęcia.

I tak w orzeczeniu ETS ARO Lease BV v. Inspecteur de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam z dnia 17 lipca 1997 r. (C-190/95) wskazano, że jeżeli spółka leasingowa nie posiada na terytorium państwa własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w takim stopniu stałości, który umożliwia sporządzenia umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

W wyroku z dnia 2 maja 1996 r. Faaborg - Gelting Linien A/S v. Finanzamt Flensburg ETS (C-231/94) Sąd zwrócił uwagę na konieczność stałej obecności środków rzeczowych i personelu utrzymywanych w minimalnych rozmiarach niezbędnych do świadczenia usług. Analogiczne stanowisko zajęte zostało w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. Planzer Luxemburg Sarl v. Bundeszentralamt fur Steuren (C-73/06) oraz Gunter Berkholz v Finanzamt Hamburg-Mitte-Alstadt (C-168/84). W tym pierwszym wyroku wskazano, że "zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny."

Również polskie sądy oraz organy podatkowe podejmowały się próby zdefiniowania stałego miejsca prowadzenia działalności. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 5 sierpnia 2010 r. (IPPP3/443-436/10-3/SM) wskazał, że: "W oparciu o powyższe orzeczenia można zatem wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności. Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. (...) Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług."

Warto również wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 listopada 2010 r. (IPPP3/443-851/10-2/SM), gdzie podmiot mający siedzibę poza RP korzysta z magazynu stanowiącego własności centrum logistycznego na terytorium RP nie zatrudniając jednocześnie żadnych pracowników. W interpretacji tej organ podatkowy zaakceptował stanowisko podatnika, że z uwagi na brak na terytorium kraju stałych zasobów kadrowych i technicznych, maszyn, nieruchomości nie powstaje stałe miejsce prowadzenia działalności.

Również w oparciu o orzecznictwo polskich sądów administracyjnych można podjąć próbę zdefiniowania stałego miejsca prowadzenia działalności. I tak w wyroku WSA w Olsztynie z dnia 30 września 2009 r. (sygn. akt I SA/Ol 563/09) wskazano, że " (...) zgodzić się należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług."

W związku z brakiem legalnej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności, w opinii Spółki należy przyjąć znaczenie "stałego miejsca prowadzenia działalności" stosowane w orzecznictwie (orzecznictwo sądów i interpretacje organów podatkowych).

Spółka stoi na stanowisku, że nie posiada stałego miejsce prowadzenia działalności na terytorium RP. Spółka nie posiada na terytorium RP własnej infrastruktury, tj. nie posiada magazynów, nieruchomości, innego majątku. W związku z tym pierwszy z warunków uznania miejsca prowadzenia działalności za stałe miejsce prowadzenia działalności nie zostaje spełniony. Spółka korzysta z majątku innego podmiotu (Zleceniobiorcy). W opinii Spółki nie można utożsamiać korzystania z infrastruktury innych wyspecjalizowanych podmiotów z posiadaniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju. Spółka nabywa bowiem kompleksową usługę obsługi logistycznej i magazynowania. Zajęcie odmiennego stanowiska oznaczałoby, że każdy podmiot, który prowadzi na terytorium RP jakąkolwiek działalności bez zachowania minimalnych struktur organizacyjnych np. sprzedaż, dla której miejscem dostawy byłoby terytorium RP, uznawany byłby za podmiot posiadający stałe miejsce prowadzenia działalności.

Dodatkowo Spółka nie zatrudnia na terytorium RP żadnych pracowników. Korzysta jedynie z personelu Zleceniobiorcy, którego zadaniem jest świadczenie usług na rzecz Spółki. W związku z tym również drugi z warunków uznania miejsca prowadzenia działalności za stałe miejsce prowadzenia działalności nie jest spełniony, tj. Spółka nie posiada na terytorium RP personelu. Personel Zleceniobiorcy nie działa na rzecz Spółki, ale na rzecz swojego pracodawcy. Również w tym przypadku nie można uznać, że Spółka posiada stałe zasoby personalne w RP.

Dodatkowo wszelkie decyzje dotyczące kwestii zarządczych podejmowane są w Austrii, również kwestie dotyczące zawieranych umów rozstrzygane są w Austrii. Działalność (sprzedaż) dokonywana przez Spółkę w Polsce nie jest na tyle zorganizowana, aby uznać, że mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności. W opinii Spółki nie ma znaczenia fakt, że Spółka zarejestrowana jest na terytorium RP dla potrzeb podatku VAT. Nie można bowiem utożsamiać rejestracji dla potrzeb VAT z posiadaniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium RP.

W związku z tym, że Spółka nie posiada na terytorium RP stałego miejsca prowadzenia działalności i nie ma potrzeby badania, czy stałe miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w transakcji.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest podmiot, który nabywa towary od podatnika nieposiadającego na terytorium RP siedziby i stałego miejsca prowadzenia działalności. Dokonujący dostawy nie rozlicza podatku należnego. W związku z powyższym Spółka, jako podmiot, który nie posiada na terytorium RP siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności nie będzie rozliczała podatku należnego, o ile nabywcą towaru będzie podatnik podatku VAT posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, lub też osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, ale posiadająca siedzibę na terytorium kraju. W takim przypadku Spółka zobowiązana będzie jedynie do wystawienia faktury, gdzie nie będzie wykazana stawka i kwota podatku (art. 106 ust. 1a ustawy o VAT). Zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem faktura powinna zawierać:

* adnotację, że podatek rozlicza nabywca, lub

* wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub

* oznaczenie "odwrotne obciążenie" (§ 5 ust. 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług). W przypadku natomiast, gdy Spółka będzie dokonywała dostawy na rzecz niepodatnika (podmiotu, który nie prowadzi działalności gospodarczej) lub też podmiotu, który co prawda prowadzi taką działalność, ale nie ma na terytorium RP siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności - to Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT od tej transakcji.

Ad. 2

Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, którego początkowa data obowiązywania ustalona została na 1 lipca 2011 r. dokonuje doprecyzowania pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności".

W myśl art. 194 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w przypadku, gdy podlegająca opodatkowaniu dostawa towarów lub świadczenie usług jest dokonywane przez podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny, państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest odbiorca towarów lub usługobiorca. Państwa członkowskie określają warunki stosowania ust. 1.

Na podstawie art. 192a za podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

W art. 53 rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011 na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W związku z tym w opinii Spółki, również po dniu 1 lipca 2011 r. Spółka nie będzie posiadała na terytorium RP stałego miejsca prowadzenia działalności. Nie posiada bowiem odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego, tzn. nie będzie zatrudniała na terytorium RP pracowników. Dodatkowo Spółka nie będzie posiadała zaplecza technicznego umożliwiającego dokonywanie dostawy towarów. W myśl art. 54 analizowanego rozporządzenia w odniesieniu do podatnika posiadającego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, nie stosuje się art. 192a dyrektywy 2006/112/WE niezależnie od tego czy to miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług dokonywanych przez tego podatnika na terytorium tego państwa członkowskiego. W związku z tym również na podstawie tego przepisu należy uznać, że miejsce prowadzenia działalności, które nie jest uznawane za stałe miejsce prowadzenia działalności (a takiego w opinii Spółki na terytorium RP Spółka nie posiada), nawet, jeżeli uczestniczy w transakcji nie będzie skutkować koniecznością rozliczenia podatku VAT przez Spółkę.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że również od 1 lipca 2011 r. nie będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT, jeżeli dostawa będzie dokonywana na rzecz podatników podatku VAT mających siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju lub osób prawnych niebędących podatnikami ale posiadających siedzibę na terytorium RP. Transakcja taka w zakresie podatku VAT powinna zostać rozliczona przez nabywcę. W takim przypadku Spółka zobowiązana będzie jedynie do wystawienia faktury, gdzie nie będzie wykazana stawka i kwota podatku (art. 106 ust. 1a ustawy o VAT). Zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem faktura powinna zawierać:

* adnotację, że podatek rozlicza nabywca, lub

* wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub

* oznaczenie "odwrotne obciążenie" (§ 5 ust. 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług).

W przypadku natomiast, gdy Spółka dokona dostawy na rzecz niepodatnika lub podatnika nie posiadającego na terytorium RP siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności - Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Co do zasady, podatnikami VAT z tytułu wykonywania czynności opodatkowanych są zatem podmioty realizujące te czynności w ramach swojej działalności. Od powyższej ogólnej reguły przepisy ustawy o VAT przewidują jednak pewne wyjątki.

W szczególności, art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2011 r., stanowi, że podatnikami VAT są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 134, poz. 780) przepis art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy z dniem 1 lipca 2011 r. otrzymała brzmienie: podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Ponadto, stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r., w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Natomiast zgodnie z ust. 5 pkt 1 przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Wyżej wymienioną ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. z dniem 1 lipca 2011 r. przepis art. 17 ust. 5 pkt 1 otrzymał brzmienie: przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Z literalnego brzmienia przepisu wynika, że podatnikiem w szczególnym przypadku, jakim jest dostawa towarów realizowana przez podmiot nieposiadający siedziby, stałego miejsce prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju, staje się nabywca.

W związku z powyższym, należy uznać, iż w każdym przypadku, gdy dana transakcja spełnia przesłanki art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT, tj. jeśli:

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem z siedzibą w Austrii, który prowadzi na terytorium RP działalność polegającą na sprzedaży okuć okiennych. Towary przemieszczane są na terytorium RP, gdzie Spółka rozpoznaje WNT. Towary przemieszczane są do pomieszczeń magazynowych Zleceniobiorcy (Spółki córki) a następnie sprzedawane są na terytorium RP na rzecz odbiorców krajowych. Spółka została zarejestrowana na terytorium RP dla potrzeb podatku VAT jako podatnik VAT i VAT UE.

Na rzecz Spółki świadczone są usługi magazynowania i przechowywania towarów, prace logistyczne, prace związane z transportem towarów, usługi doradztwa w zakresie logistyki na rzecz kontrahentów Spółki, doradztwo techniczne w zakresie produktów Spółki, doradztwo informatyczne oraz usługi badawczo-rozwojowe. Zleceniobiorca działa we własnym imieniu i na własny rachunek. Usługi na rzecz Spółki wykonywane są przy wykorzystaniu pracowników i sprzętu Zleceniobiorcy. Spółka nie posiada na terytorium RP własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury Zleceniobiorcy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników Zleceniobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Wszelkie decyzje strategiczne dla sprzedaży dokonywanej w Polsce, jak również związane z tym decyzje zarządcze podejmowane są w Austrii. Spółka osobiście lub za pośrednictwem innych podmiotów dokonuje analizy rynku, jak również wyszukuje potencjalnych odbiorców na terytorium RP. Podmioty zaangażowane w świadczenie usług marketingowych nie posiadają pełnomocnictw do zawierania umów w imieniu Spółki oraz do negocjacji, które zobowiązałyby Spółkę do dokonywania dostaw. Spółka we własnym zakresie, poprzez pracowników zatrudnionych w Austrii i działających na terytorium Austrii, bezpośrednio kontaktuje się z potencjalnymi klientami w celu przeprowadzenia negocjacji i podpisania umowy. Po podpisaniu umowy i otrzymaniu w siedzibie Spółki na terytorium Austrii zamówienia, na podstawie polecenia wydania towaru następuje wydanie towaru z magazynu znajdującego się w Polsce.

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia "stałe miejsce prowadzenia działalności". Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 z późn. zm.). Niemniej jednak, z dniem 1 lipca 2011 r. pojęcie "stałego miejsca prowadzenia działalności" zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady UE nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia, stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto, Trybunał Sprawiedliwości UE wielokrotnie odnosił się do kwestii stałego miejsca prowadzenia działalności. Jak wynika z ugruntowanego stanowiska TS UE (wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84, wyrok z dnia 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, wyrok z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Niemcom, sygn. C-390/96, wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam, sygn. C-190/95, wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt for Steuern, sygn. C-73/06), ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

* dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),

* działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot,

* w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju.

Analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury Zleceniobiorcy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników Zleceniobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Wszelkie decyzje strategiczne dla sprzedaży dokonywanej w Polsce, jak również związane z tym decyzje zarządcze podejmowane są w Austrii. Spółka osobiście lub za pośrednictwem innych podmiotów dokonuje analizy rynku, jak również wyszukuje potencjalnych odbiorców na terytorium RP. Spółka we własnym zakresie, poprzez pracowników zatrudnionych w Austrii i działających na terytorium Austrii, bezpośrednio kontaktuje się z potencjalnymi klientami w celu przeprowadzenia negocjacji i podpisania umowy.

Udzielając zatem odpowiedzi na zadane we wniosku pytania stwierdzić należy, że Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności zarówno w stanie prawnym obowiązującym przed jak i po 1 lipca 2011 r., i w związku z tym Spółka nie jest zobowiązana do rozliczania podatku VAT z tytułu dokonywanych przez siebie dostaw na terytorium kraju.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.