IPPP3/443-83/10-4/KC - Prawidłowość dokumentacji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dla celów podatku VAT.

w przypadku firmy R.:

w przypadku firmy W.:

w przypadku firmy U.:

nazwa oraz adres siedziby Spółki (dokonującego dostawy),

nazwa i adres nabywcy (stanowiący jednocześnie adres, pod który przewiezione są towary,),

powołanie numeru faktury sprzedaży oraz określenie rodzaju i ilości przewożonych towarów,

oświadczenie nabywcy (podpisane przez przedstawiciela tego podmiotu) o dostarczeniu towarów na wskazane miejsce na terytorium kraju UE innego niż Polska,

imię i nazwisko kierowcy realizującego transport,

rodzaj (np. samochód) i numer rejestracyjny środka transportu, którym realizowany był przewóz.

Czy dokumenty gromadzone przez Spółkę w przypadku realizacji dostawy do klienta za pośrednictwem firmy R. (kopia faktury, specyfikacja ładunku i potwierdzenie dostarczenia towaru do nabywcy, o których mowa w opisie stanu faktycznego) potwierdzają fakt wywozu towarów stanowiących WDT poza granice Polski do nabywcy w kraju UE i uprawniają tym samym Spółkę do zastosowania stawki 0 % w odniesieniu do tej dostawy.

Czy dokumenty gromadzone przez Spółkę w przypadku realizacji dostawy do klienta za pośrednictwem formy W. (kopia faktury, specyfikacja ładunku i potwierdzenie dostarczenia towaru do nabywcy, o których mowa w opisie stanu faktycznego) potwierdzają fakt wywozu towarów stanowiących WDT poza granice Polski do nabywcy w kraju UE i uprawniają tym samym Spółkę do zastosowania stawki 0 % w odniesieniu do tej dostawy.

Czy dokumenty gromadzone przez Spółkę w przypadku realizacji dostawy do klienta za pośrednictwem firmy U. (kopia faktury, specyfikacja ładunku i potwierdzenie dostarczenia towaru do nabywcy, o których mowa w opisie stanu faktycznego) potwierdzają fakt wywozu towarów stanowiących WDT poza granice Polski do nabywcy w kraju UE i uprawniają tym samym Spółkę do zastosowania stawki 0 % w odniesieniu do tej dostawy.

Czy dokumenty gromadzone przez Spółkę w przypadku realizacji transportu przez klienta własnym środkiem transportu (kopia faktury, specyfikacja ładunku i potwierdzenie odbioru towaru przez nabywcę w kraju UE poza Polską, o których mowa w opisie stanu faktycznego) potwierdzają fakt wywozu towarów stanowiących WDT poza granice Polski do nabywcy w kraju UE i uprawniają Spółkę do zastosowania stawki VAT 0 % w odniesieniu do tej dostawy.

W każdym z przytoczonych wyżej przypadków dokumenty zgromadzone przez Spółkę jednoznacznie potwierdzają dokonanie przez nią wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, a w związku z tym Spółka jest uprawniona do zastosowania stawki VAT 0 % w odniesieniu do tych transakcji. Wynika to z następujących argumentów.

Realizacja transportu przy pomocy firmy spedycyjnej

Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (WDT) podlega opodatkowaniu według stawki VAT 0 % pod warunkiem posiadania przez podatnika dokonującego dostawy dowodów potwierdzających wywiezienie towaru z Polski i dostarczenie do nabywcy na terytorium innego kraju członkowskiego UE.

Dowodami tymi mogą być dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, jeśli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy w kraju UE poza terytorium Polski. Fakt posiadania przez Spółkę kopii faktury i specyfikacji ładunku - wymienionych w art. 42 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy o VAT - jest bezsporny. Pewne wątpliwości budzi natomiast dokument określony w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Przepis ten wskazuje na: "dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi)".

W przepisach ustawy o VAT nie wskazano jakiego rodzaju dokumenty przewozowe są wymagane celem udokumentowania faktu dokonania WDT. Z przepisów ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601 z późn. zm.) wynika również, że dokumenty przewozowe mogą mieć różną treść i formę. List przewozowy jest jednym z rodzajów dokumentów przewozowych, ale nie jest to jedyny rodzaj dokumentu przewozowego, gdyż Prawo przewozowe nie zawiera ścisłej definicji dokumentu przewozowego. Co więcej, list przewozowy - jak wynika z art. 38 ust. 2 Prawa przewozowego stanowi w istocie zapis istotnych warunków wykonania umowy przewozu. Nie musi on zawierać informacji dotyczących potwierdzenia dokonania przewozu. Tym samym dla celów analizowanego przepisu ustawy o VAT lepszym dowodem będzie innego rodzaju dokument przewozowy wystawiony przez przewoźnika lub spedytora, jeśli zawiera on wyraźną informację o dostarczeniu towaru do nabywcy na terytorium kraju UE innego niż Polska.

Jeśli dokumenty wspomniane w przepisie art. 42 ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towaru do nabywcy z kraju UE innego niż Polska, wówczas dowodami o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła WDT - w szczególności dokumenty dotyczące kosztów transportu, czy dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski (art. 42 ust. 11 ustawy o VAT). Określenie w szczególności wskazuje jednoznacznie, że wymienione w tym przepisie rodzaje dokumentów są wyłącznie przykładowe. Dozwolone jest posłużenie się dowolnym dokumentem, byle tylko z jego treści wynikało, że towar został dostarczony na miejsca przeznaczenia - w kraju UE innym niż Polska.

Co istotne, wszelkie regulacje art. 42 ustawy o VAT, które dotyczą warunków zastosowania stawki VAT 0 % odwołują się do dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, a nie np. do art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Ponadto z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT wynika jednoznacznie, że jeśli nawet dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie potwierdzają jednoznacznie dokonania dostawy na rzecz nabywcy z kraju UE innego niż Polska to możliwe jest posłużenie się innymi dokumentami - byle jednoznacznie wynikał z nich fakt dokonania wspomnianej dostawy. Taka sytuacja może wystąpić np. wówczas, gdy brak jest któregokolwiek z dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT np. dokumentu przewozowego. Wówczas możliwe jest posłużenie się jakimkolwiek innym dokumentem - byle on spełniał swą rolę (potwierdzenia dokonania dostawy na rzecz podmiotu z kraju UE innego niż Polska). Jak zatem wyraźnie wskazano w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, wymienione tam dokumenty są (czy też mogą być) dokumentami o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (a więc samoistnie potwierdzającymi fakt dokonania WDT - bez względu na fakt posiadania czy też nie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT).

Gdyby celem ustawodawcy było nałożenie wymogu posiadania przez podatników wszystkich dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, wówczas dałby temu jednoznaczny wyraz. Wobec braku takiego wymogu niewątpliwie posiadanie wszystkich wymienionych w tym przepisie dokumentów nie jest wymagane dla udokumentowania WDT - ale jeśli brak któregokolwiek z nich, to wówczas konieczne jest posiadanie dodatkowych dokumentów byle potwierdzały one fakt dokonania WDT.

Całościowa interpretacja przepisów art. 42 ustawy o VAT wskazuje, że udokumentowanie faktu dokonania WDT możliwe jest w dowolnej formie. Istotna jest treść dokumentów i ich walor dowodowy, a nie forma czy rodzaj (nazwa, tytuł) dokumentów. Ten oczywisty sposób interpretacji analizowanej kwestii znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii orzeczniczej polskich sądów administracyjnych.

Przykładowo w wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 12 stycznia 2009 r. (I SA/Bd 678/08) wskazano: "Obowiązkowym minimum dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru jest posiadanie przez podatnika kopii faktury wraz ze specyfikacją towaru, jednakże trzeba mieć na uwadze, że ten ostatni dokument nie musi być sporządzony oddzielnie od faktury. Jeśli faktura zawiera treść wypełniającą w istocie znamiona specyfikacji, należy uznać, że podatnik posiada specyfikację. Pozostałe warunki służą wykazaniu dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym, niż terytorium kraju towaru. Katalog dowodów potwierdzających dostawę jest tu otwarty".

Analogiczne stanowisko odnajdujemy także w wyroku WSA w Warszawie z dnia 12 lutego 2009 r. (III SA/Wa 1909/08), w którym wskazano m.in.: "Dowodami, tego że dane towary stanowiły przedmiot wewnątrzwspólnotowej dostawy są dokumenty, które łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Ponadto, dla udowodnienia faktu wywozu towarów objętych wewnątrzwspólnotową dostawą towarów za granicę, istotne znaczenie ma treść dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy z 2004 r. o podatku od towarów i usług, a nie ich liczba". W innym wyroku WSA w Warszawie - z dnia 27 września 2007 r. (III SA/Wa 1210/07) - wskazano natomiast: "Jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w celu skorzystania ze stawki zero przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów". Podobne stwierdzenia odnaleźć można także w orzeczeniu z dnia 11 kwietnia 2008 r. WSA w Warszawie (III SA/Wa 155/08), czy w orzeczeniu WSA w Warszawie z dnia 6 maja 2008 r. (III SA/Wa 147/08).

Interpretując regulacje dotyczące stawki VAT dla WDT należy pamiętać o kluczowej kwestii. Zgodnie z nadrzędnymi w stosunku do polskich regulacji przepisami dyrektyw wspólnotowych (obecnie jest to Dyrektywa 2006/112/WE, a wcześniej była to tzw. VI Dyrektywa VAT (77/388/EWG) regulacje obu były w analizowanym zakresie analogiczne) zasadą jest zastosowanie do WDT stawki 0 % (w Dyrektywach mowa jest o zwolnieniu z prawem do odliczenia - co jest odpowiednikiem stosowanej w Polsce stawki 0 %). Kwestia ta jest regulowana obecnie w art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE. Wprawdzie Państwa Członkowskie mają możliwość wprowadzenia warunków, na jakich zwolnienie (stawka 0 %) będzie stosowane, ale muszą tego dokonać w zgodzie z zasadą proporcjonalności. Wynika to jednoznacznie z art. 131 Dyrektywy 2006/112/WE - który jest przepisem wspólnym dla wszystkich zwolnień. Wskazano tam: "Zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć".

Cytowany wyżej fragment Dyrektywy był przedmiotem interpretacji w kilku orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który chociaż przyznaje, że państwa członkowskie mogą żądać spełnienia określonych warunków do celów stosowania stawki VAT 0 % w WDT, to jednak stwierdza, że te warunki nie mogą wykraczać poza to, co jest konieczne do zagwarantowania sprawnego funkcjonowania systemu i ograniczania oszustw podatkowych (sprawa Teleos i inni, C-409/04). Co więcej, zdaniem ETS, jeśli fakt dokonania WDT jest bezsporny, to prawo do stawki VAT 0 proc. nie powinno być kwestionowane, nawet jeśli sprzedawca pominął pewne względy formalne (sprawa Albert Collee, C-146/05).Pierwszy z przywołanych wyroków ETS dotyczy wspomnianej już zasady proporcjonalności wynikającej z prawa wspólnotowego, dotyczącej sposobu implementacji prawa wspólnotowego wyrażonego w dyrektywach do krajowego porządku prawnego. Zakłada ona, że podjęte środki prawne muszą być współmierne (konieczne i proporcjonalne do wagi zagadnienia), w zakresie celu, jaki prawodawca chce osiągnąć. Przepisy muszą być więc sformułowane w ten sposób, aby nie przekraczały zakresu niezbędnego do osiągnięcia określonego celu. Innymi słowy - "Zasada proporcjonalności wymaga, by władze publiczne - zarówno na poziomie wspólnotowym, jak i krajowym nie nakładały na obywateli (przedsiębiorców) unijnych innych obowiązków niż te, które są niezbędne do osiągnięcia zamierzonego celu, wyznaczonego przez interes publiczny. Tak ujmowana zasada proporcjonalności zapewnia jednostce gwarancję, iż przysługujące jej na mocy przepisów prawa wspólnotowego uprawnienia nie będą nadmiernie ograniczane" (D. Miąsik, Stosowanie prawa Unii Europejskiej przez sądy, op. cit., s. 206-207). Jeśli dokumenty zgromadzone przez polskiego podatnika jednoznacznie potwierdzają fakt dokonania WDT, niezależnie od formy i rodzaju tych dokumentów, to byłoby niezgodne z zasadą proporcjonalności, aby wymagać innych dokumentów określonego rodzaju i formy - tylko dlatego że zebrane przez podatnika dokumenty są innego rodzaju i formy. Stawianie takich wymagań byłoby całkowicie niecelowe z punktu widzenia właśnie zasady proporcjonalności skoro dowody zebrane przez podatnika potwierdzają już fakt rzeczywistego dokonania WDT.

Wymaganie od podatnika posiadania dokumentów o określonej formie i określonego rodzaju, w sytuacji, gdy zgromadzone przez niego dokumenty potwierdzają fakt dokonania WDT, stałoby również w sprzeczności z zasadą neutralności VAT dla podatników - jedną z kluczowych zasad systemu VAT. Oznaczałoby to bowiem, że transakcja która jest bezsprzecznie transakcją wewnątrzwspólnotową byłaby opodatkowana tak jak transakcja krajowa, a ciężar podatku spocząłby na krajowym sprzedawcy podatniku VAT. Taka sytuacja jest całkowicie niedopuszczalna w świetle zasad systemu VAT obowiązujących w całej UE.

Powyżej wspomniane stanowisko ETS jest w pełni akceptowane i przywoływane przez polskie sądy administracyjne. WSA w Kielcach w wyroku z dnia 8 maja 2008 r. (I SA/Ke 114/08) jasno stwierdził, że skoro podstawowym celem unijnych regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne przeniesienie opodatkowania do kraju konsumpcji oraz zachowanie konkurencyjności przedsiębiorców z różnych państw, to polskie przepisy należy odczytywać jako wymóg, aby podatnik miał dowód, który wyłącznie swoją treścią, a nie formą, potwierdza wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji.

Warto również wskazać na wyrok NSA z dnia 13 maja 2008 r. (I FSK 611/07). Stwierdził on, że warunki stosowania zerowej stawki przy WNT określa ustawodawstwo wewnętrzne państw Wspólnoty, lecz nie mogą one wykraczać poza to, co jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych. Rozwiązania krajowe nie mogą więc godzić w zasadę neutralności podatkowej, zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny.

W wyroku NSA z dnia 20 stycznia 2009 r. (I FSK 1500/08), wskazano natomiast, że jeżeli faktycznie doszło do WDT, tj. nastąpił wywóz towarów do innego kraju UE, sam brak dokumentów nie może wywoływać żadnych negatywnych skutków dla podatnika. Obciążenia podatkowe spowodowane niedopełnieniem wymogów formalnych naruszałyby zasadę neutralności VAT oraz jednokrotnego opodatkowania. W wyroku tym wskazano także: "Wynikająca z art. 42 ust. 1 u.p.t.u stawka 0 % dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest stawką preferencyjna, lecz w istocie stanowi realizację zasady wynikającej z art. 28c (A) VI Dyrektywy". Podobne wnioski płyną z wyroku NSA z dnia 5 lutego 2009 r. (I FSK 1882/07).

W świetle powyższych argumentów należy podsumować, że dokumenty gromadzone przez Spółkę winny być oceniane pod kątem ich treści i weryfikowane z punktu widzenia tego, czy łącznie potwierdzają fakt dokonania WDT. Weryfikacja ta zmierza do oceny, czy rzeczywiście doszło do WDT w przypadku dostaw realizowanych przez Spółkę. Jeśli jest to potwierdzone dokumentami, które Spółka gromadzi, to wówczas konieczne jest zastosowanie stawki 0 % - choćby nawet zgromadzone dokumenty nie spełniały literalnie wszystkich wymogów określonych ustawowo. Nie ma znaczenia forma i rodzaj dokumentów gromadzonych przez Spółkę.

W przypadku organizowania dostaw za pośrednictwem spedytorów Spółka posiada fakturę sprzedaży i specyfikację wysyłanych towarów. Ponadto otrzymuje od spedytora dokument stanowiący potwierdzenie dokonania dostawy na rzecz odbiorcy w kraju UE innym niż Polska. Przykładowo w piśmie z dnia 18 listopada 2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań-Jeżyce (nr TP/443-77/05) wskazała w odniesieniu do przesyłek realizowanych przez R., że wystawiane przez ten podmiot potwierdzenia dostarczenia towaru stanowią dokument przewozowy o jakim mowa w analizowanych regulacjach. Trzeba podkreślić, że taki dokument stanowi jeszcze bardziej przekonujący środek dowodowy, niż potwierdzenie odbioru przesyłki przez nabywcę. Jest on bowiem wystawiany przez podmiot niezależny od stron transakcji gwarantuje to zatem rzetelność takiego potwierdzenia.

Prezentowane tu stanowisko znajduje także potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. Jako przykład można podać interpretację Dyrektora IS w Bydgoszczy z dnia 18 sierpnia 2009 r. (ITPP2/443-460/09/EŁ), w której czytamy:

"W świetle powyższego nieposiadanie przez Wnioskodawcę listu przewozowego nie pozbawia go prawa do zastosowania stawki podatku w wysokości 0 %. Istotne jest bowiem, ażeby podatnik posiadał dokument wystawiony i podpisany przez przewoźnika, który dokonał przewozu towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. W tym przypadku będzie to oświadczenie od przewoźnika o dostarczeniu towaru unijnemu kontrahentowi, ze wskazaniem danych pozwalających na identyfikację towaru.

Stwierdzić zatem należy, iż wystawione przez przewoźnika zaświadczenie, które zawiera łączną wagę i ilości sztuk opakowań, co pozwała na potwierdzenie tożsamości towaru (dane pokrywają się z danymi ze specyfikacji załączonej do faktury), może być uznane za dokument potwierdzający wewnątrzwspólnotową dostawę towarów zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Za dokument przewozowy, o którym mowa w ww. przepisie, nie może być uznane oświadczenie kontrahenta, jako niezawierające danych do uznania go za list przewozowy. Jednak będzie ono pełniło rolę pomocniczą (dokumentu uzupełniającego, o którym mowa w art. 42 ust. 11 ustawy), jednoznacznie potwierdzającego dostarczenie towaru przez spedytora (przewoźnika).

Nawet gdyby jednak nieprawidłowo przyjąć, że wspomniany wyżej dokument -potwierdzenie dokonania dostawy - nie jest dokumentem przewozowym (trudno to sobie jednak wyobrazić, skoro jest wystawiony przez przewoźnika i dotyczy konkretnej umowy przewozu), to należy mieć na uwadze, że z dokumentu tego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone odbiorcy w innym kraju UE. Powiązanie z dokonaną sprzedażą jest oczywiste, a zatem z tego dokumentu w powiązaniu z kopią faktury i ze specyfikacją ładunku (dowód wydania z magazynu Spółki do transportu) wynika, że dokonana sprzedaż stanowi WDT, a zatem musi być opodatkowana stawką 0 %.

Należy także podkreślić, że w przypadku transakcji realizowanych przez Spółkę nie ma wątpliwości co do faktycznego dokonania WDT, nie zachodzą również okoliczności które mogłyby sugerować powstanie jakichkolwiek nadużyć. Wszelkie dostawy realizowane przez Spółkę w opisany sposób są akceptowane przez odbiorców, którzy dokonują za nie zapłaty. Ponadto Spółka otrzymuje od przewoźników z którymi współpracuje faktury za wykonane usługi przewozu - odnoszące się do dokumentów potwierdzających doręczenie przesyłek do odbiorców. Okoliczności te potwierdzają rzeczywisty charakter dokonywanych transakcji, nie zachodzi ryzyko uszczuplenia należności budżetowych, a zatem sprzeczne z zasadą proporcjonalności i zasadą neutralności podatku VAT byłoby wymaganie od Spółki, aby gromadziła jakiekolwiek dodatkowe dokumenty dla możliwości zastosowania stawki VAT 0 %.

W tym zakresie mają zastosowanie wszelkie uwagi zaprezentowane powyżej. Gromadzone przez Spółkę dokumenty - kopia faktury sprzedaży, specyfikacja ładunku wydawanego do transportu oraz potwierdzenie dostarczenia towaru do odbiorcy na terytorium UE poza terytorium Polski są ze sobą ściśle powiązane i łącznie wskazują jednoznacznie na to, iż dokonana transakcja ma charakter WDT, a zatem powinna zostać opodatkowana stawką VAT 0 %.

Pytanie nr 2 - przesyłki realizowane za pośrednictwem W.

Uwagi zawarte powyżej mają tu analogiczne zastosowanie.

Pytanie nr 3 - Przesyłki realizowane za pośrednictwem U.

Również w tym zakresie mają zastosowanie powyższe uwagi. Występuje tu jednak jedna różnica - nie mająca znaczenia z punktu widzenia skutków podatkowych. Spółka otrzymuje potwierdzenie wykonania umowy przewozu od U. w postaci elektronicznej, w formie e-maila. Jest to związane ze sposobem działania tego spedytora na całym świecie. Zatrudniani przez niego doręczyciele kurierzy posługują się elektronicznymi terminalami, za pomocą których m.in. adresat (lub jego przedstawiciel) potwierdza własnoręcznym podpisem odbiór przesyłki. Dokument generowany w formie elektronicznej pochodzi bezpośrednio od przewoźnika - U. i jest on tworzony w oparciu o raporty wynikające z terminali, którymi posługują się kurierzy tego spedytora. Są to zatem oryginalne dokumenty, których treść odpowiada wymaganiom stawianym przez ustawę o VAT dla udokumentowania WDT. Tym samym fakt, że dokumenty te mają formę elektroniczną jest bez znaczenia i w pełni uprawnione jest stosowanie stawki VAT 0 % przez Spółkę pod warunkiem posiadania faktury, specyfikacji ładunku i wydruku potwierdzenia wygenerowanego i przesłanego Spółce przez U.

Należy podkreślić, że kwestia dopuszczalności stosowania kopii i dokumentów elektronicznych dla potwierdzenia faktycznego dokonania WDT była wielokrotnie przedmiotem analizy sądów administracyjnych. Stanowisko sądów jest jednoznaczne - w związku z tym iż przepisy ustawy o VAT nie nakładają jakiekolwiek specyficznej formy w odniesieniu do dokumentów potwierdzających WDT, to możliwe jest posługiwanie się kopiami dokumentów, czy ich wersjami elektronicznymi. Potwierdzenie tego stanowiska znajdujemy np. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r. (III SA/Wa 155/08): "Sam fakt, że podatnik przedstawia kopię dokumentu przewozowego zamiast oryginału, nie może być samodzielnym powodem kwestionowania, że doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów". Podobnie stwierdził WSA w Warszawie w cytowanym już wyroku z dnia 27 września 2007 r. (III SA/Wa 1210/07): "Nie ma również podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi w formie elektronicznej lub przesłanemu faksem". Identyczne stanowisko zajął w tej sprawie także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 12 lutego 2009 r. (III SA/Wa 1909/08). Jak wynika również z wyroku WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2008 r. (III SA/Wa 2140/07), nie ma wymogu, aby dokumenty potwierdzające wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji miały formę papierową. Identyczny pogląd wyraził NSA w wyroku z dnia 5 lutego 2009 r. (I FSK 1882/07).

Odbiór towarów i wywóz z Polski realizowane przez nabywcę

W przypadku wywozu towarów w ramach WDT przez nabywcę jego własnym środkiem transportu, zgodnie z art. 42 ust. 4 ustawy o VAT, obok kopii faktury sprzedaży i specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, dostawca zamiast dokumentu przewozowego o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT - dla udokumentowania prawa do zastosowania stawki VAT 0 % - obowiązany jest posiadać dokument zawierający (co najmniej) następujące dane:

Dokument jaki otrzymuje Spółka od kontrahenta w takiej sytuacji zawiera wszelkie dane z wymienionych powyżej. Ponadto Spółka posiada kopię faktury sprzedaży i specyfikację ładunku wydanego do transportu z magazynu. Dokumenty te niewątpliwie jednoznacznie potwierdzają, że dokonano WDT na rzecz kontrahenta, a zatem posiadając je Spółka jest uprawniona do skorzystania ze stawki 0 % dla WDT.

Uwaga dodatkowa

Pragniemy podkreślić, że Spółka ma świadomość, że wszelkie orzeczenia i interpretacje przywoływane w niniejszym piśmie zostały wydane w konkretnych sprawach i mają bezpośrednie zastosowanie tylko w tamtych sprawach. Jednak dotyczą one zagadnienia identycznego jak problem prawny przedstawiony przez Spółkę w niniejszym wniosku i zostały przywołane dla zobrazowania istniejącej utrwalonej linii orzecznictwa w analizowanym zakresie. Spółka nie oczekuje, że organ podatkowy wyda interpretację na podstawie przywołanych orzeczeń. Jest dla niej oczywiste, że jedyną podstawą do wydania interpretacji mogą być przepisy powszechnie obowiązującego prawa - czyli w szczególności ustawy o VAT. Jednak Spółka oczekuje, że przy wydawaniu interpretacji organ podatkowy weźmie pod uwagę sposób interpretacji analizowanych przepisów dokonywany przez sądy administracyjne i zastosuje go, lub wskaże z jakich względów nie uznaje go za właściwy - tak by Spółka w ewentualnej skardze do sądu administracyjnego mogła odwołać się do konkretnych argumentów organu podatkowego przeciwko stanowiskom sądów administracyjnych. Obowiązek uwzględnienia dorobku orzecznictwa przy wydawaniu wiążących interpretacji prawa podatkowego wynika jednoznacznie z przepisów Ordynacji podatkowej (w szczególności z art. 14a i 14e § 1), co znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych - przykładowo orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009 r. (III SA/Wa 1916/08).

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;

podatnik przed upływem terminu do złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

kopia faktury dostawy,

specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

(uchylony)

imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;

adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby lub miejsca zamieszkania nabywcy;

określenie towarów i ich ilości;

potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania.

nazwa oraz adres siedziby Spółki (dokonującego dostawy),

nazwa i adres nabywcy (stanowiący jednocześnie adres pod który przewiezione są towary),

powołanie numeru faktury sprzedaży oraz określenie rodzaju i ilości przewożonych towarów,

oświadczenie nabywcy (podpisane przez przedstawiciela tego podmiotu) o dostarczeniu towarów na wskazane miejsce na terytorium kraju UE innego niż Polska,

imię i nazwisko kierowcy realizującego transport,

rodzaj (np. samochód) i numer rejestracyjny środka transportu, którym realizowany był przewóz.