IPPP3/443-795/14-2/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 18 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lokali mieszkalnych - jest prawidłowe.

W dniu 18 sierpnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lokali mieszkalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Pan Andrzej B. (dalej zwany: Wnioskodawcą) wraz ze swoją żoną Mają B. (dalej zwana: Wnioskodawczynią, dalej zwani razem: Wnioskodawcami) są współwłaścicielami nieruchomości położonej w W. składającej się z działek gruntu oznaczonych numerami ewidencyjnymi: 23, 24, 25 i 26/1 (dalej zwanej: Nieruchomością). Na działkach nr 23 oraz 25 znajdują się dwa budynki mieszkalne, w których część lokali należy do innych aniżeli Wnioskodawcy współwłaścicieli. Pozostałe lokale należą do Wnioskodawców. Część lokali położonych na działkach nr 23 i 25 została już wyodrębniona.

Pozostała część, należąca do Wnioskodawców na chwilę obecną nie została wyodrębniona. Wszystkie lokale znajdujące się w budynkach położonych na Nieruchomości są lokalami mieszkalnymi.

Pomiędzy Wnioskodawcami istnieje ustawowa wspólność małżeńska. Wnioskodawcy nie prowadzą indywidualnej działalności gospodarczej. Wnioskodawcy nie są podatnikami VAT. Udziały we współwłasności Nieruchomości oraz we własności położonych na Nieruchomości budynków zostały nabyte do majątku wspólnego małżeńskiego Wnioskodawców oraz do majątku osobistego Wnioskodawcy. Szczegółowy opis udziałów został wskazany w dalszej części wniosku.

Andrzej B. jest synem Andrzeja R.B.

Nieruchomość znajduje się na terenie objętym działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) ("Dekret").

Z dniem 21 listopada 1945 r., tj. z dniem wejścia w życie Dekretu, grunty nieruchomości warszawskich, w tym Nieruchomość, na podstawie art. 1 Dekretu przeszły na własność Gminy, a później Skarbu Państwa. Następnie powyższy grunt stał się z dniem 27 maja 1990 r. własnością Dzielnicy Gminy W. na podstawie decyzji Wojewody Warszawskiego z dnia 11 czerwca 1991 r. oraz decyzji z dnia 5 maja 1992 r. Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 25 marca 1994 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy Nieruchomość stała się własnością Gminy W. Obecnie na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy Nieruchomość stanowi własność miasta W.

Objęcie Nieruchomości przez gminę nastąpiło w dniu 16 sierpnia 1948 r., tj. z dniem ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym nr 20 Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego W.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu, dotychczasowi właściciele lub ich następcy prawni będący w posiadaniu gruntu, względnie osoby prawa ich reprezentujące - uprawnieni byli w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę do złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (obecnie użytkowanie wieczyste).

Nieruchomość opisana dawniej w księdze hipotecznej stanowiła przed wejściem w życie Dekretu współwłasność Jakuba G., Aleksandra G. i Henryka G. w częściach niepodzielnych, co wynika z zaświadczenia Oddziału Ksiąg Wieczystych Sądu Grodzkiego w W. z dnia 7 stycznia 1949 r.

Wnioski o przyznanie prawa własności czasowej do Nieruchomości zostały złożone w wymaganym terminie, tj. w dniu 21 maja 1946 r. przez Janinę G. (działającą w zastępstwie jako opiekun małoletnich synów Stefana i Andrzeja G.) oraz w dniu 27 maja 1946 r. przez Henryka G., czyli przed terminem określonym w art. 7 ust. 1 Dekretu. Wnioski powyższe zostały ponowione pismem z dnia 19 października 1948 r. przez pełnomocnika właścicieli całości Nieruchomości.

W dniu 31 marca 1952 r. Prezydium Rady Narodowej wydało orzeczenie administracyjne odmawiające Jakubowi G., Henrykowi G. oraz spadkobiercom po zmarłym Aleksandrze G. przyznania prawa własności czasowej do Nieruchomości, stwierdzając jednocześnie, iż wszystkie budynki (fragmenty murów) znajdujące się na tym gruncie przeszły na rzecz Skarbu Państwa, gdyż zachodzi konieczność przejęcia budynku na rzecz Skarbu Państwa na cele publiczne. Następnie decyzją z dnia 17 marca 1975 r. Prezydent W. uchylił w całości ww. orzeczenie z uwagi na to, że zostało skierowane do osób nie będących stronami w sprawie, gdyż wymienieni właściciele i ich spadkobiercy sprzedali uprzednio swoje prawa do Nieruchomości na rzecz Stanisławy B.

Pan Jakub G., który zmienił imię i nazwisko na Jan G., Pan G. oraz spadkobiercy Pana Aleksandra G. odpowiednio: aktem notarialnym z dnia 31 grudnia 1951 r. sporządzonym przez Wacława W. notariusza w W., i aktem notarialnym z dnia 13 lutego 1952 r. sporządzonym w Państwowym Biurze Notarialnym w W., sprzedali swoje prawa do Nieruchomości Pani Stanisławie B., która następnie aktem notarialnym z dnia 5 marca 1955 r. sporządzonym w Państwowym Biurze Notarialnym w W., sprzedała je Państwu Józefowi i Annie małżonkom B., do ich majątku wspólnego.

Decyzją Naczelnika Dzielnicy z dnia 26 marca 1975 r., po rozpoznaniu wniosku z dnia 7 stycznia 1949 r., na podstawie art. 1, 7 i 8 Dekretu odmówił Państwu Józefowi i Annie małżonkom B. przyznania prawa użytkowania wieczystego do Nieruchomości, z jednoczesnym przejęciem na własność Skarbu Państwa wszystkich budynków znajdujących się na Nieruchomości.

Pan Józef B. zmarł w dniu 11 maja 1982 r., a spadek po nim na mocy prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 30 września 1983 r., odziedziczyły dzieci: Mieczysław B., Edward B., Maria L., Andrzej R. B., Krzysztof B., Włodzimierz B. i Mariola H. po 1/7 (jeden przez siedem) części każde z nich.

Decyzją z 11 czerwca 1991 r. Wojewoda stwierdził nieodpłatne nabycie przez Dzielnicę-Gminę działki ewidencyjnej nr 23, o powierzchni 316 m² położonej przy ul. w W., dla której prowadzona jest KW.

Decyzją z 11 czerwca 1991 r. Wojewoda stwierdził nieodpłatne nabycie przez Dzielnicę-Gminę działki ewidencyjnej nr 24, o powierzchni 273 m² położonej w W., dla której prowadzona jest KW.

Decyzją z 11 czerwca 1991 r. Wojewoda stwierdził nieodpłatne nabycie przez Dzielnicę-Gminę działki ewidencyjnej nr 26, o powierzchni 153 m² położonej w W.

Decyzją z 5 maja 1992 r. Wojewoda stwierdził nieodpłatne nabycie przez Dzielnicę-Gminę działki ewidencyjnej nr 25, o powierzchni 220 m² położonej w W., dla której prowadzona jest KW.

Decyzją z dnia 27 października 1999 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło nieważność opisanej powyżej decyzji Naczelnika Dzielnicy z dnia 25 marca 1975 r., z zastrzeżeniem, że co do lokali mieszkalnych nr: 2, 3, 4, 5, 6,11,12,17, 18,19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26 oraz związanego z nimi prawa użytkowania wieczystego części działek nr ewidencyjny: 23 i 25 znajdujących się pod budynkami na przedmiotowej nieruchomości doszło do nieodwracalnych skutków prawnych i w tym zakresie, na podstawie art. 158 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego stwierdziło wydanie kwestionowanej decyzji z naruszeniem prawa.

Decyzją z dnia 1 marca 2000 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Dzielnicy z dnia 25 marca 1975 r., odmawiającej Annie i Józefowi małżonkom B. prawa użytkowania wieczystego gruntu Nieruchomości utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 27 października 1999 r.

Pan Edward B. zmarł w dniu 29 czerwca 2000 r., a spadek po nim na podstawie testamentu nabyła żona Krystyna B. w całości, co zostało stwierdzone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 29 września 2006 r.

Pan Mieczysław B. zmarł w dniu 31 lipca 2000 r., a spadek po nim z mocy ustawy, stosownie do treści prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 26 lipca 2001 r., nabyli: żona Celina B. z domu R., syn Andrzej Stanisław B. i córka Anna K. z domu B. po 1/3 części spadku każde z nich.

W dniu 17 sierpnia 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 1 marca 2000 r.

Na podstawie umowy cesji roszczeń z dnia 4 stycznia 2008 r. dokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym przez notariusza, Pani Maria L. darowała swojej matce Pani Annie daninie J. - udziały wynoszące po 1/14 części, w przysługujących jej roszczeniach o zwrot lub ustanowienie użytkowania wieczystego Nieruchomości.

W dniu 4 września 2008 r. Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy wydał na podstawie której ustanowił na rzecz Anny J., Andrzeja R.B., Krzysztofa B., Włodzimierza B., Marioli H., Krystyny B., Celiny B., Andrzeja B. oraz Anny K. prawo użytkowania wieczystego na lat 99 do udziału wynoszącego 0,6940 części gruntu o powierzchni 316 m², oznaczonego jako działka ewidencyjna nr 23 w obrębie 0113 uregulowanej w KW położonej w W. ("Nieruchomość 1")

Ponadto, ww. decyzją Prezydent Miasta ustanowił na rzecz Anny J., Andrzeja R.B., Krzysztofa B., Włodzimierza B., Marioli H., Krystyny B., Celiny B, Andrzeja B. oraz Anny K. prawo użytkowania wieczystego na lat 99 do udziału wynoszącego 0,4730 części gruntu o powierzchni 220 m², oznaczonego jako działka ewidencyjna nr 25 w obrębie 0113 uregulowanej w KW położonej w W. ("Nieruchomość 2").

Z tytułu ustanowienia użytkowania wieczystego na ww. nieruchomościach Prezydent Miasta ustanowił czynsz symboliczny w wysokości 219,30 zł netto do Nieruchomości 1 oraz w wysokości 104,06 zł netto do Nieruchomości 2.

Ww. decyzje stanowiły podstawę do zawarcia stosownej umowy użytkowania wieczystego z Miastem Stołecznym Warszawa.

Następnie, decyzją z dnia 7 sierpnia 2009 r., Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził nieważność decyzji Wojewody Warszawskiego z dnia 11 czerwca 1991 r., w części stwierdzającej nabycie przez Gminę prawa własności budynku mieszkalnego (z wyłączeniem lokali sprzedanych) zlokalizowanego na Nieruchomości 1.

Decyzją z dnia 7 sierpnia 2009 r., Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził nieważność decyzji Wojewody z dnia 5 maja 1992 r., w części stwierdzającej nabycie przez Dzielnicę Gminę prawa własności budynku mieszkalnego (z wyłączeniem lokali sprzedanych) zlokalizowanego na Nieruchomości 2.

Decyzjami z dnia 7 sierpnia 2009 r., i Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji odmówił wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody z dnia 11 czerwca 1991 r.

Decyzją z dnia 25 stycznia 2010 r., Prezydent ustanowił na lat 99 prawo użytkowania wieczystego gruntu o powierzchni 273 m², oznaczonego jako działka ewidencyjna nr 24, położonego przy ul., objętego księgą wieczystą KW oraz prawo użytkowania wieczystego gruntu o powierzchni 34 m², oznaczonego jako działka ewidencyjna nr 26/1, objętego księgą wieczystą KW - który to grunt stanowi podwórka budynków położonych przy ul., na rzecz:

* Pani Anny J. w udziale wynoszącym 24/42 części,

* Pana Andrzeja R.B. w udziale wynoszącym 3/42 części,

* Pana Krzysztofa B. w udziale wynoszącym 3/42 części,

* Pana Włodzimierza B. w udziale wynoszącym 3/42 części,

* Pani Marioli H. w udziale wynoszącym 3/42 części,

* Pani Krystyny B. w udziale wynoszącym 3/42 części,

* Pani Celiny B. w udziale wynoszącym 1/42 części,

* Pana Andrzeja B. w udziale wynoszącym 1/42 części,

* Pani Anny K. w udziale wynoszącym 3/42 części;

Ponadto z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego został ustalony czynsz symboliczny.

Pani Celina B. z domu R. zmarła w dniu 13 lutego 2011 r., a spadek po niej na podstawie testamentu własnoręcznego, stosownie do treści prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 13 marca 2012 r., snabył w całości brat Tadeusz R.

Na podstawie umowy darowizny roszczeń z dnia 28 marca 2013 r. dokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym przez Barbarę S., notariusza, Andrzej R. B. działający w imieniu własnym oraz w imieniu i na rzecz swojej matki Anny J. J., przysługujące mu na podstawie dziedziczenia po zmarłym ojcu Józefie B., udziały wynoszące po 1/14 części oraz przysługujące Pani Annie Janinie J., na podstawie umowy sprzedaży z dnia 5 marca 1955 r. dokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym w Państwowym Biurze Notarialnym przed notariuszem Stanisławem C., za Repertorium A - udziały wynoszące po 1/2 części oraz na podstawie umowy cesji roszczeń z dnia 4 stycznia 2008 r. dokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym notariusza - udziały wynoszące po 1/14 części, w roszczeniach o zwrot lub ustanowienie użytkowania wieczystego Nieruchomości wraz z udziałem we współwłasności posadowionych na działkach ewid. nr 23 i 25 budynkach mieszkalnych, darował odpowiednio synowi i wnukowi Anny J. J. - Andrzejowi Krzysztofowi B. do jego majątku osobistego

Na podstawie umowy cesji roszczeń z dnia 16 kwietnia 2013 r. dokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym przez Barbarę S., notariusza w W., za Repertorium A, Andrzej Stanisław B. sprzedał Andrzejowi Krzysztofowi i Mai małżonkom B. do ich majątku wspólnego - udziały wynoszące po 1/42 części, w przysługujących mu roszczeniach o zwrot lub ustanowienie użytkowania wieczystego Nieruchomości wraz z udziałem we współwłasności posadowionych na działkach ewid. nr 23 i 25 budynkach mieszkalnych.

Następnie na podstawie umowy cesji roszczeń z dnia 28 maja 2013 r. dokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym przez asesora notarialnego, Pani Krystyna B. sprzedała Andrzejowi Krzysztofowi i Mai Annie małżonkom B. do ich majątku wspólnego - udziały wynoszące po 1/14 części, w przysługujących jej roszczeniach o zwrot lub ustanowienie użytkowania wieczystego Nieruchomości wraz z udziałem we współwłasności posadowionych na działkach ewidencyjnych nr 23 i 25 budynkach mieszkalnych.

Na podstawie umowy darowizny z dnia 4 czerwca 2013 r., dokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym przez asesora notarialnego Pani Mariola M. H. darowała swojemu bratu Włodzimierzowi B. - udziały wynoszące po 1/14 części, w przysługujących jej roszczeniach o zwrot lub ustanowienie użytkowania wieczystego Nieruchomości wraz z udziałem we współwłasności posadowionych na działkach ewidencyjnych nr 23 i 25 budynkach mieszkalnych.

Na podstawie umowy cesji roszczeń z dnia 17 października 2013 r. dokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym przez notariusza, Tadeusz R. sprzedał Państwu Andrzejowi i Mai Annie małżonkom B. do ich majątku wspólnego - udziały wynoszące po 1/42 części, w przysługujących mu roszczeniach o zwrot lub ustanowienie użytkowania wieczystego Nieruchomości wraz z udziałem we współwłasności posadowionych na działkach ewidencyjnych nr 23 i 25 budynkach mieszkalnych.

Na podstawie umowy cesji roszczeń z dnia 14 stycznia 2014 r. dokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym przez notariusza, Andrzej Stanisław B. działający jako opiekun prawny w imieniu i na rzecz Anny Teresy K. sprzedał Andrzejowi Krzysztofowi i Mai Annie małżonkom B. do ich majątku wspólnego - udziały wynoszące po 1/42 części, w przysługujących Annie Teresie K. roszczeniach o zwrot lub ustanowienie użytkowania wieczystego działek gruntu nr 23 i 25 wraz z udziałem we współwłasności posadowionych na działkach ewidencyjnych nr 23 i 25 budynkach mieszkalnych.

W związku z opisanymi wyżej dziedziczeniami, umowami sprzedaży, umowami darowizny oraz umowami cesji roszczeń, następcami prawnymi byłych współwłaścicieli hipotecznych, tj. Jakuba G., Aleksandra Stefana G. i Henryka G., stali się:

W dniu 11 marca 2014 r. zawarta została umowa o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste oraz umowa o ustanowienie nieodpłatnej służebności gruntowej, sporządzona przez notariusza.

W dniu 10 kwietnia 2014 r. złożono oświadczenie o ustanowieniu własności lokali numer 7 i 8 w budynku posadowionym na Nieruchomości 1 w trybie art. 10 ustawy o własności lokali.

W dniu 6 maja 2014 r. zawarta została umowa darowizny oraz umowa sprzedaży, na mocy której:

1. Andrzej B. cały przysługujący mu udział wynoszący 9/14 części w lokalu mieszkalnym numer 7 położonym w W. wraz z prawami związanymi z jego własnością, daruje Andrzejowi Krzysztofowi i Mai Annie małżonkom B., do ich majątku wspólnego,

2. Andrzej B. cały przysługujący mu udział wynoszący 9/14 części lokalu mieszkalnym numer 8 położonym przy ul. w W. wraz z prawami związanymi z jego własnością, daruje Andrzejowi Krzysztofowi i Mai Annie małżonkom B., do ich majątku wspólnego,

3. Włodzimierz Stanisław B. cały przysługujący mu udział wynoszący 2/14 części w lokalu mieszkalnym numer 7 położonym w W. wraz z prawami związanymi z jego własnością, sprzedaje Krzysztofowi Antoniemu B.,

4. Andrzej Krzysztof i Maja Anna małżonkowie B. cały przysługujący im udział wynoszący 11/14 części w lokalu mieszkalnym numer 7 położonym w W. wraz z prawami związanymi z jego własnością, sprzedaje Krzysztofowi Antoniemu B.,

5. Krzysztof Antoni B. cały przysługujący mu udział wynoszący 1/14 części w opisanym lokalu mieszkalnym numer 8 położonym w W. wraz z prawami związanymi z jego własnością, sprzedaje Włodzimierzowi B.,

6. Andrzej Krzysztof i Maja Anna małżonkowie B. cały przysługujący im udział wynoszący 11/14 części w lokalu mieszkalnym numer 8 położonym w W. wraz z prawami związanymi z jego własnością, sprzedaje Włodzimierzowi B.,

7. Krzysztof Antoni B. cały przysługujący mu udział w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu nr 23 i nr 25 oraz taki sam udział we współwłasności posadowionego na tej działce, stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, budynku mieszkalnego sprzedaje Andrzejowi Krzysztofowi i Mai Annie małżonkom B.,

8. Włodzimierz Stanisław B. cały przysługujący mu udział w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu nr 23 i nr 25 oraz taki sam udział we współwłasności posadowionego na tej działce, stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, budynku mieszkalnego sprzedaje Andrzejowi Krzysztofowi i Mai Annie małżonkom B.

Powyższe transakcje, tj. zarówno wyodrębnienie lokali nr 7 i 8 oraz umowy darowizny i sprzedaży zostały zwarte w celu wzajemnego rozliczenia się pomiędzy Andrzejem Krzysztofem i Mają małżonkami B. i oraz członkami ich rodziny w związku z odziedziczonymi udziałami w Nieruchomości.

W dniu 25 lipca 2014 r. złożono oświadczenie o ustanowieniu własności lokali w trybie art. 10 ustawy o własności lokali - lokale 1, 9,10, 12A, 14 - właścicielami lokali są Andrzej B. (w ramach majątku osobistego) oraz Andrzej Krzysztof i Maja Anna małżonkowie B. (w ramach wspólnego majątku małżeńskiego).

Na chwilę obecną planowane jest złożenie przez Andrzeja Krzysztofa B. oraz Andrzeja Krzysztofa i Maję małżonków B. kolejnych wniosków o ustanowienie odrębnej własności lokali w trybie art. 10 ustawy o własności lokali w stosunku do jednego lokalu znajdującego się w budynku posadowionym na działce nr 23 oraz sześciu lokali znajdujących się w budynku posadowionym na działce nr 25.

Następnie, możliwe jest, że Andrzej B. oraz Andrzej Krzysztof i Maja Anna małżonkowie B. dokonają zbycia wyodrębnionych w ten sposób lokali na rzecz osób trzecich.

Przed sprzedażą wyodrębnionych lokali Andrzej Krzysztof i Maja Anna małżonkowie B. nie zamierzają dokonywać jakichkolwiek remontów lub modernizacji. Nie są planowane również jakiekolwiek czynności adaptacyjne lub podobne, które miałyby na celu zwiększenie wartości lokali lub ich atrakcyjności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym ewentualna sprzedaż przez Wnioskodawców wyodrębnionych lokali w Nieruchomości 1 oraz Nieruchomości 2 na rzecz osób trzecich będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

2. Czy w przypadku uznania, że ewentualna sprzedaż przez Wnioskodawców wyodrębnionych lokali w Nieruchomości 1 oraz Nieruchomości 2 na rzecz osób trzecich będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, właściwą stawką podatku będzie stawka podstawowa czy stawka obniżona w wysokości 8%.

3. Czy w przypadku uznania, że ewentualna sprzedaż przez Wnioskodawców wyodrębnionych lokali w Nieruchomości 1 oraz Nieruchomości 2 na rzecz osób trzecich będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, sprzedaż przedmiotowych lokali będzie korzystała ze zwolnienia w podatku od towarów i usług a jeżeli tak, to na jakiej podstawie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawców sprzedaż przedmiotowych lokali nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawców w przypadku uznania, że sprzedaż przedmiotowych lokali podlega podatkowi od towarów i usług, sprzedaż ta w stosunku do lokali o powierzchni nieprzekraczającej 150 m² będzie opodatkowana stawką obniżoną w wysokości 8%, natomiast w przypadku lokali o powierzchni większej aniżeli 150 m² w zakresie dotyczącym ceny odpowiadającej powierzchni 150 m² zastosowanie będzie miała stawka obniżona w wysokości 8%, natomiast w zakresie dotyczącym ceny odpowiadającej różnicy pomiędzy powierzchnią całkowitą lokalu oraz powierzchnią 150 m² zastosowanie będzie miała stawka podstawowa w wysokości 23%.

Ad. 3.

Zdaniem Wnioskodawców w przypadku uznania, że sprzedaż przedmiotowych lokali podlega podatkowi od towarów i usług, sprzedaż ta będzie korzystała ze zwolnienia w podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a PTU.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 PTU, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 2 PTU, przez działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy uznaje się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu należy wskazać, że obecna definicja działalności gospodarczej według ustawy o podatku od towarów i usług została ukształtowana nowelizacją, która weszła w życie w dniu 1 kwietnia 2013 r. Na podstawie tej nowelizacji zakres definicji działalności gospodarczej został ograniczony poprzez wykreślenie postanowienia, że z działalnością gospodarczą mamy do czynienia również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Zgodnie z utrwalonym poglądem orzecznictwa w celu ustalenia czy w danym przypadku mamy do czynienia z dostawą towarów w rozumieniu ustawy, konieczne staje się ustalenie czy dana transakcja spełnia warunki określone w ustawie, które uzasadniają przyjęcie, że dany podmiot, tj. np. osoba fizyczna dokonując danej transakcji działała jako przedsiębiorca. Czynności dotyczące sprzedaży rzeczy z majątku osobistego nie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą nie stanowią bowiem przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W tym zakresie fundamentalne znaczenie ma treść wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C 180/10 i C 181/10, w którym Trybunał dokonał syntetycznej wykładni generalnego pojęcia działalności gospodarczej w rozumieniu Dyrektywy 2006/112/WE, której postanowienia implementowane zostały w polskiej ustawie o podatku od towarów i usług. Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C 155/94 Wellcome Trust, Rec.s. I 3013, pkt 32. Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy (zob. wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C 77/01 EDM, Rec.s. I 4295, pkt 58; z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C 8/03 BBL, Zb.Orz.s. I 10157, pkt 39.

Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT.

Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. (...)".

Przytoczony wyrok stał się podstawą nowelizacji polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, w której, jak wspomniano powyżej, z definicji działalności gospodarczej usunięto postanowienie, że nawet jednorazowa czynność wykonana okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy stanowi działalność gospodarczą.

Przedkładając powyższe na grunt omawianej sprawy należy wskazać, że samo wyodrębnienie lokali podobnie z resztą jak podział nieruchomości na kilka działek nie stanowi samodzielnej podstawy do uznania, że sprzedaż lokali będzie stanowiła działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy. Podobnie, nieistotna w tym względzie powinna być ilość w ten sposób wyodrębnionych lokali oraz czasookres, w którym będzie dokonywana ich sprzedaż.

W przedmiotowej sprawie istotną okolicznością jest to, że Wnioskodawcy nie wybudowali przedmiotowych budynków oraz to, że Wnioskodawcy nabyli udziały w prawie użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz w s prawie odrębnej własności budynków w związku z tzw. decyzjami dekretowymi. Roszczenia dekretowe do Nieruchomości przysługiwały stosunkowo dużej ilości członkom rodziny Wnioskodawców co uniemożliwiało każdemu z osobna racjonalne wykorzystanie odzyskanej Nieruchomości. Tego typu sytuacje są cechą charakterystyczną przy odzyskiwaniu nieruchomości na podstawie tzw. roszczeń dekretowych. Mając na uwadze upływ czasu, prawa przysługujące dawnym właścicielom ulegają z reguły znacznemu rozwodnieniu, co w konsekwencji powoduje po pierwsze znaczne trudności w określeniu kręgu uprawnionych oraz po drugie nierzadko konflikty wewnętrzne wynikające z braku porozumienia co do zarządzania lub podziału odzyskanej własności. Celem dokonywanych przez Wnioskodawców czynności było jak najsprawniejsze wykonanie praw przysługujących poszczególnym uprawnionym w związku z przysługującymi im roszczeniami dekretowymi oraz zapobieżenie ewentualnym sporom rodzinnym w związku z odzyskaną Nieruchomością.

Czynności podjęte przez Wnioskodawców na etapie przed wyodrębnieniem przedmiotowych lokali z całą pewnością nie miały cech czynności typowych jakie podejmują podmioty profesjonalnie zajmujące się sprzedażą nieruchomości i miały wyłącznie na względzie racjonalne zarządzanie majątkiem osobistym Wnioskodawców.

Również obecnie Wnioskodawcy nie zamierzają podejmować jakichkolwiek czynności faktycznych ani prawnych w celu zwiększenia atrakcyjności lub wartości przedmiotowych lokali, tj. np. modernizacja przedmiotowych lokali, ich adaptacja czy podjęcie czynności marketingowych w zakresie ich sprzedaży. Celem Wnioskodawców jest wyłącznie dokonanie zbycia przedmiotowych lokali mieszkalnych w celu uzyskania środków na nabycie innego lokalu na terytorium EOG lub Konfederacji Szwajcarskiej na ich własne potrzeby mieszkaniowe. W tym zakresie Wnioskodawcy uzyskali pozytywne interpretacje indywidualne w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w sprawach o sygn. akt IPPB1/415-306/14-2/JB oraz IPPB1/415-360/14-4/ES.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, że w opisanym stanie faktycznym sprzedaż przedmiotowych lokali nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 PTU, podstawowa stawka podatku wynosi 23% z zastrzeżeniem m.in. art. 41 ust. 2 PTU, zgodnie z którym dla lokali mieszkalnych stawka podatku wynosi 8%.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 PTU stawkę podatku o której mowa w art. 41 ust. 2 PTU stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Zgodnie natomiast z art. 41 ust. 12a PTU, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 12b PTU. Zgodnie z art. 41 ust. 12b PTU, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w art. 41 ust. 12a PTU nie zalicza się budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m² oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Mając na uwadze powyższe regulacje, należy wskazać, że w przypadku uznania, że sprzedaż przedmiotowych lokali podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stawka podatku powinna wynosić 8% (przy czym, jeżeli dany lokal miałby powierzchnię większą niż 150 m², to zgodnie z art. 41 ust. 12c PTU, stawka obniżona w wysokości 8% miałaby zastosowanie do tej części wartości lokalu, która odpowiada 150 m², natomiast do pozostałej części zastosowanie miałaby stawka 23%).

Ad. 3.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 PTU, zwalnia się z podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, lub b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 10a PTU, zwalnia się z podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że: a) w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, lub b) dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, pierwsze zwolnienie, tj. zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 PTU nie będzie mogło mieć zastosowania, gdyż sprzedaż przedmiotowych lokali będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Lokale te nie były dotychczas przedmiotem pierwszego zasiedlenia, albowiem nie były przedmiotem oddania do użytkowania w ramach czynności opodatkowanych, tj, np. najmu lub dzierżawy z czynszem obejmującym podatek od towarów i usług. Odnośnie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a PTU, należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie w przypadku uznania, że sprzedaż lokali będzie podlegała podatkowi od towarów i usług, będzie ono miało zastosowanie. Po pierwsze, Wnioskodawcom w stosunku do tych lokali nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Czynności, w wyniku których nabyli oni te lokale nie podlegały bowiem w ogóle podatkowi od towarów i usług. Po drugie, w stosunku do tych lokali Wnioskodawcy nie ponieśli wydatków na ich ulepszenie, które uprawniałyby go do odliczenia podatku naliczonego, w wysokości przekraczającego 30% ich wartości.

Jeżeli Wnioskodawcy w ogóle nie prowadzą ani nie prowadzili działalności gospodarczej, to tym bardziej nie mogli oni oddać przedmiotowych lokali w użytkowanie w ramach czynności opodatkowanych ani też nie mogli ponieść wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których przysługiwałoby im prawo do odliczenia podatku. W konsekwencji, należy uznać, że w przypadku przyjęcia, że sprzedaż przedmiotowych lokali będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, sprzedaż ta powinna korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a PTU.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku lokali mieszkalnych, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii, czy sprzedaż przez Wnioskodawców wyodrębnionych lokali w na rzecz osób trzecich będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy odnieść się do orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE wydanych w sprawach C-180-181/10. Z treści wskazanych orzeczeń wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności wskazują, że w przedmiotowej sprawie nie wykazał aktywności w rozporządzaniu nieruchomością, wykraczającej poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z opisu sprawy wynika bowiem, że Wnioskodawcy nie prowadzą indywidualnej działalności gospodarczej i nie są podatnikami VAT. Wnioskodawcy są następcami prawnymi byłych współwłaścicieli hipotecznych w związku z ww. dziedziczeniami, umowami sprzedaży, umowami darowizny oraz umowami cesji roszczeń. Przy czym, jak wskazała Wnioskodawczyni, celem dokonywanych czynności (m.in. zamiany udziałów) było jak najsprawniejsze wykonanie praw przysługujących poszczególnym uprawnionym. Ponadto, przed sprzedażą wyodrębnionych lokali Wnioskodawcy nie zamierzają dokonywać jakichkolwiek remontów lub modernizacji. Nie są planowane również jakiekolwiek czynności adaptacyjne lub podobne, które miałyby na celu zwiększenie wartości lokali lub ich atrakcyjności.

Zatem, w takich okolicznościach nie wystąpią przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, że nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego w przedmiotowej sprawie nie można przypisać Wnioskodawcy aktywności porównywalnej do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, dlatego też dostawę lokali mieszkalnych, o których mowa we wniosku należy uznać za sprzedaż majątku prywatnego Wnioskodawców, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym dostawa przedmiotowych lokali nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie, pytania nr 2 i 3 stały się bezprzedmiotowe.

Jednocześnie należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). A zatem niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy, tj. osoby składającej wniosek. W związku z tym skutki określone w art. 14k-14n Ordynacji podatkowej mogą dotyczyć tylko Zainteresowanego. Stąd też interpretacja przepisów prawa podatkowego wydana dla Wnioskodawcy nie może wywierać skutku prawnego dla jego żony.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.