IPPP3/443-789/11-4/JF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2011 r. (data wpływu 3 czerwca 2011 r.) uzupełnionym w dniu 30 czerwca 2011 r. (data wpływu 4 lipca 2011 r.) poprzez dokonanie opłaty na wezwanie z dnia 21 czerwca 2011 r. nr IPPP3/443-789/11-2/JF, IPPB5/423-520/11-2/PS o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia, obowiązku rejestracji, składania deklaracji podatkowej i zwrotu podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 3 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia, obowiązku rejestracji, składania deklaracji podatkowej i zwrotu podatku naliczonego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z tym wezwano do uzupełnienia ww. wniosku pismem z dnia 21 czerwca 2011 r. nr IPPP3/443-789/11-2/JF, IPPB5/423-520/11-2/PS. Wezwanie doręczono w dniu 27 czerwca 2011 r. Uzupełnienia dokonano w dniu 30 czerwca 2011 r. (data wpływu 4 lipca 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. z siedzibą w Bułgarii (dalej "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest firmą handlowo-produkcyjną, która zajmuje się sprzedażą produktów rolnych i spożywczych, m.in. kawy zbożowej oraz zboża. W ramach prowadzonej działalności, Spółka zawarła w drodze przetargu umowę z Agencją Rynku Rolnego (dalej "ARR") na mocy, której zobowiązała się do dostarczania produktów spożywczych na terytorium Polski.

Zgodnie z umową ARR jest podmiotem koordynującym dostawy i nabywcą towarów w ramach realizacji programu "Dostarczanie nadwyżek żywności najuboższej ludności Unii Europejskiej w 2011 r." Produkty spożywcze sprzedawane przez Spółkę na rzecz ARR dostarczane są do magazynów organizacji charytatywnych w Polsce.

Dostarczane produkty spożywcze Spółka nabywa od dostawców z Polski oraz z innych krajów członkowskich UE (Włochy, Republika Czeska, Bułgaria). W zamian za dostarczone produkty Spółka nabywa od ARR produkty rolne, które następnie są odsprzedawane na terytorium Polski.

W celu realizacji dostaw na terenie Polski Spółka zawarła z profesjonalnym podmiotem zewnętrznym prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji (dalej "firma logistyczna") umowę o świadczenie usług (organizacji dostaw towarów). Firma logistyczna świadczy na rzecz Spółki usługi wsparcia technicznego sprzedaży i zakupu towarów na terenie Polski w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i nie działa jako agent Wnioskodawcy.

Firma logistyczna przyjmuje towar od sprzedawcy, magazynuje go i wydaje odbiorcom zgodnie z ustalonym harmonogramem oraz dostarcza towar odbiorcy (zleca usługi transportowe). W celu realizacji zasadniczego świadczenia (technicznej obsługi dostaw towarów), firma logistyczna wykonuje między innymi następujące czynności pomocnicze:

* udostępnienie powierzchni magazynowej,

* załadunek, wyładunek, pakowanie towarów,

* organizacja transportu towarów.

W celu wykonania umowy obsługi sprzedaży towarów Spółka udzieliła pełnomocnictwa pracownikowi firmy logistycznej, które obejmuje następujące czynności:

W zakresie realizacji czynności wymienionych w punkcie 3 pełnomocnictwa Spółka udzieliła "ogólnej gwarancji jakości", w której m.in. oświadcza, że całość towaru dostarczanego w ramach umowy spełnia warunki określone w umowie oraz oświadcza, że Spółka przyjmuje pełną odpowiedzialność prawną i finansową za oświadczenia składane w tym zakresie przez pełnomocnika działającego w imieniu Spółki (na podstawie powyższego ogólnego pełnomocnictwa). Na tej podstawie osoba upoważniona udziela gwarancji jakości w zakresie realizacji umowy.

Spółka podejmuje decyzje zarządcze oraz handlowe dotyczące warunków zawartych w umowach sprzedaży. Osoby reprezentujące Spółkę przebywają na stałe w Bułgarii, a Spółka nie posiada w Polsce biura ani nie zatrudnia pracowników na terenie Polski.

Spółka korzysta z usług prawnych świadczonych przez polską kancelarię prawną; ustanowiła pełnomocnika - adwokata działającego w ramach prowadzonej przez kancelarię działalności w celu reprezentowania Spółki podczas przetargu zawarcia umowy z ARR i stosownych aneksów oraz świadczenia pomocy prawnej przy wykonywaniu tej umowy. Pełnomocnictwo obejmuje następujące czynności:

* reprezentowanie Spółki przed ARR we wszystkich procedurach związanych z przetargiem na dostawę produktów dla organizacji charytatywnych, Program 2011, przeprowadzany przez ARR w Polsce w ramach programu "Dostarczanie nadwyżek żywności najuboższej ludności Unii Europejskiej" i przeprowadzanych po rozstrzygnięciu przetargu;

* reprezentowanie Spółki we wszystkich procedurach związanych z przetargiem i prowadzonych przez Caritas Polska Federację Polskich Banków Żywności, agencje państwowe, laboratoria, banki i wszystkie inne instytucje,

* podpisywanie i składanie wszelkich dokumentów, podpisywanie umów z ARR, związanych z powyższymi procedurami do odbioru dokumentów i do podejmowania wszelkich działań w imieniu Spółki po przetargu.

Wnioskodawca podkreśla, że adwokat nie jest upoważniony do zawierania jakichkolwiek umów z dostawcami produktów spożywczych, ani z nabywcami produktów rolnych. Spółka zawiera powyższe umowy bez pośrednictwa pełnomocnika. Jedyną umową zawartą w imieniu Spółki przez adwokata jest umowa przetargowa z ARR oraz stosowne aneksy zmieniające tę umowę.

Prowadzeniem ewidencji związanych z rozliczeniem podatku od towarów i usług w Polsce zajmuje się polski podmiot, świadczący profesjonalnie usługi w zakresie usług księgowych oraz doradztwa podatkowego.

Spółka z siedzibą w Bułgarii jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce (data rejestracji 31.01.2011). Dostawy towarów z magazynu do polskich odbiorców stanowią dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu na terytorium Polski. Do dnia 30 marca 2011 r. Spółka rozliczała podatek od towarów i usług od dostaw realizowanych na terytorium Polski, deklarując należny podatek według obowiązujących stawek. Z dniem 1 kwietnia 2011 r. weszła w życie nowelizacja ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej "ustawa o VAT"), zmieniająca m.in. art. 17 ust. 2 ustawy. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 17 ust. 2 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, jeżeli dokonującym dostawy towarów na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, podatek od tych dostaw rozlicza nabywca. Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, podmiot dokonujący dostawy towarów, który nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju nie rozlicza podatku należnego, z tytułu ww. dostaw towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności". Dlatego, przy ustalaniu, czy dany podmiot z siedzibą w innym państwie członkowskim, posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, należy się odwołać do przepisów wykonawczych do Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. oraz orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej "ETS") i orzecznictwa krajowego.

Pojęcie "stałego miejsca prowadzenia działalności" zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady UE nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. (dalej "Rozporządzenie Wykonawcze"). Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego, stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z orzeczeniem ETS C-190/95 ARO Tease BV vs. Inspecteur van de Belastingsdienst Grote Ondememingen te Amsterdam (powołanym m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 26 stycznia 2010 r., sygn. IPPP2/443-1160/09-3/IG) "zasoby ludzkie i techniczne to personel lub struktura, która posiada dostateczny poziom stałości, aby stanowić ramy, w oparciu o które sporządzone są umowy lub podejmowane decyzje zarządcze, a w ten sposób umożliwiającej świadczenie usług w sposób niezależny". Za stały personel orzecznictwo ETS nie uznaje osób, które działają niezależnie - nie są pracownikami danego podmiotu, w szczególności prowadzą działalność gospodarczą i działają jedynie w charakterze pośredników (sprawa C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam).

Wnioskodawca nadmienia również, że orzecznictwo polskich sądów administracyjnych dotyczących definicji stałego miejsca prowadzenia działalności również odwołuje się do orzecznictwa ETS. W wyroku z dnia 26 czerwca 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 110/09), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że "ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny".

Wnioskodawca przywołał stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 sierpnia 2010 r. (sygn. ILPP2/443-820/10-4/ISN) zgodnie z którym, fakt, że podmiot wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu VAT oraz jest zarejestrowany dla potrzeb podatku od wartości dodanej w innym kraju niż kraj gdzie znajduje się siedziba tego podatnika nie przesądza, iż w tym innym kraju podatnik ten posiada stałe miejsce prowadzenia działalności. Wnioskodawca zaznaczył, że Dyrektor Izby Skarbowej powołując się również na orzecznictwo ETS wskazał, że pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. Owa minimalna trwałość oznacza, zdaniem ETS, wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny. (...) stałym przedsiębiorstwem nie jest trwałe urządzenie używane przez danego przedsiębiorcę do działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym takiej jak rekrutacja pracowników lub zakup środków technicznych koniecznych dla wykonywania działalności przedsiębiorcy".

Wnioskodawca dalej uzasadnia, że z przepisów wykonawczych oraz praktyki orzeczniczej ETS i polskich organów podatkowych, można wywieść podstawowe przesłanki, wskazujące na istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności przedsiębiorstwa w danym państwie. Stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzuje się pewną stałością, posiada własne zasoby ludzkie, zasoby techniczne oraz infrastrukturę umożliwiającą prowadzenie działalności gospodarczej w określonym zakresie, w szczególności zawieranie umów, podejmowanie decyzji zarządczych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca, które umożliwiałoby niezależne od struktur organizacyjnych Spółki w Bułgarii, prowadzenie działalności gospodarczej, w szczególności podejmowania decyzji zarządczych oraz odbioru usług w Polsce.

Jak wskazano, Spółka nie zatrudnia personelu odpowiedzialnego za obsługę sprzedaży towarów w Polsce (nie posiada stałego zaplecza personalnego) oraz nie dysponuje na stałe pomieszczeniami ani sprzętem w Polsce (nie posiada stałego zaplecza technicznego). Obsługę logistyczną odbioru i dostaw towarów w Polsce zapewnia niezależna firma świadcząca profesjonalne usługi logistyczne, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Firma logistyczna organizuje transport towarów w Polsce oraz dokonuje odbioru towarów; decyduje jaka osoba (personel lub zleceniobiorcy firmy logistycznej) oraz ile czasu poświęci na wykonywanie czynności technicznych. Spółka wykorzystuje powierzchnię magazynową udostępnioną przez firmę logistyczną w celu tymczasowego składowania towarów (na potrzeby realizowanych dostaw). Natomiast fakt, iż w ramach umowy o świadczenie usług, zawartej z firmą logistyczną, pewne czynności techniczne wykonywane są w magazynie w Polsce, nie może prowadzić do stwierdzenia, że Spółka bułgarska posiada stałe zaplecze techniczne w Polsce.

Usługi świadczone przez adwokata na rzecz Spółki dotyczą czynności prawnych związanych z podpisaniem w imieniu Spółki umowy z ARR (oraz aneksów do umowy) oraz świadczenia pomocy prawnej przy wykonywaniu umowy. Należy podkreślić, że adwokat nie jest upoważniony do zawierania umów z dostawcami produktów spożywczych ani z nabywcami produktów rolnych. Spółka zawiera powyższe umowy bez pośrednictwa pełnomocnika.

Pełnomocnicy Spółki w Polsce nie uczestniczą w decyzjach zarządczych dotyczących działalności Spółki. Kluczowe zaplecze techniczne i personalne, służące działalności Wnioskodawcy w zakresie dostaw towarów do Polski jest zlokalizowane organizacyjnie w Bułgarii. Fakt, że Spółka w celu organizacji dostaw na terenie Polski korzysta z usług profesjonalnych i niezależnych podmiotów (firma logistyczna, adwokat, usługi księgowe) działających w ramach działalności gospodarczej nie może prowadzić do wniosku, że Spółka posiada w Polsce stały personel. Stanowisko takie potwierdza również powołane już orzecznictwo ETS, zgodnie z którym za stały personel nie uznaje się osób które działają niezależnie, tzn. nie są pracownikami danego podmiotu, w szczególności prowadzą działalność gospodarczą i działają jedynie w charakterze pośredników (sygn. C-190/95). Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2 i 3.

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą na terytorium kraju (sprzedaż towarów) posiada status podatnika, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikiem jest osoba prawna wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zdaniem Spółki definicja podatnika zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy znajduje zastosowanie również w odniesieniu do podmiotu nieposiadającego siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o ile wykonuje on działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. Działalność wykonywana przez Spółkę na terytorium kraju (działalność handlowa), spełnia definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2. Konsekwentnie, Spółka posiada status podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o VAT podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem dokonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne. Natomiast stosownie do art. 96 ust. 6 ustawy, obowiązek wyrejestrowania się jako podatnicy VAT czynni mają tylko te podmioty, które zaprzestały wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem kluczowe dla rozstrzygnięcia czy Spółka ma obowiązek rejestracji jako podatnik VAT czynny jest ustalenie, czy spełnia przesłanki zawarte w art. 96 ust. 1. Zdaniem Wnioskodawcy, z brzmienia art. 96 ust. 1, wynika, że o obowiązku rejestracji jako podatnik VAT czynny, przesądza okoliczność dokonywania przez podatnika czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ustawy, a nie ciążący (lub nie) na nim obowiązek rozliczenia podatku należnego.

Tymczasem treść znowelizowanego art. 17 ust. 2 wskazuje, że w przypadku dostaw dokonywanych przez podmiot nieposiadający stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce (Spółka) dokonujący dostawy nie rozlicza podatku należnego. W związku z powyższym art. 17 ust. 2 wskazuje jedynie, że Spółka nie rozlicza podatku należnego z tytułu dokonywanych dostaw. Natomiast niezależnie od powyższego posiada ona status podatnika, o którym mowa w art. 15.

Spółka dokonuje dostaw towarów na terytorium kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy), w związku z powyższym stosownie do art. 96 ust. 1 ustawy o VAT podlega obowiązkowi rejestracji jako podatnik VAT czynny. Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji Spółki nie zachodzą przesłanki do wyrejestrowania się jako podatnik VAT czynny bowiem Spółka dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu (dostawy towarów na terytorium kraju). Zgodnie z art. 99 ust. 1 podatnicy, o których mowa w art. 15 są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133. Konsekwentnie, Spółka jako podatnik, jest zobowiązana do składania deklaracji podatkowych na zasadach i w terminach przewidzianych w powołanym przepisie. Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jak wskazywano, przepis art. 17 ust. 2 ustawy o VAT określa jedynie sposób rozliczenia podatku z tytułu dostaw dokonywanych przez podatnika nieposiadającego stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju wskazując, że dostawca nie rozlicza podatku należnego. Zdaniem Wnioskodawcy nie wpłynie to na prawo Spółki do odliczenia podatku naliczonego związanego z dokonywanymi przez Spółkę dostawami. Jak przedstawiono powyżej, Spółka jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 wykonuje czynności opodatkowane, a zatem zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy ma prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z dostawami towarów na terytorium Polski. W opinii Wnioskodawcy dostawy realizowane przez Spółkę na terytorium kraju stanowią dostawy towarów, dla których zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podmiotem rozliczającym podatek (podatnikiem) jest nabywca towarów. Zatem, Spółka powinna wykazać wartość dostaw towarów w kwocie netto w pozycji 41 deklaracji VAT-7.

Dodatkowo, niezależnie od powyższego Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Zgodnie z art. 9 ust. 1 przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Zatem dostawy towarów na rzecz Spółki do magazynu położonego w Polsce stanowią wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o VAT. Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy Spółka jest podatnikiem z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i podlega obowiązkowi rejestracji jako podatnik VAT-UE zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy.

Ad 4 i 5

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku Spółki nie będą miały zastosowania przepisy art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT oraz przepisy Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom. Zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 5, zwroty podatku mogą być zastosowane w odniesieniu do podmiotów nieposiadających siedziby, stałego miejsca zamieszkania, stałego miejsca prowadzenia działalności, zwykłego miejsca prowadzenia działalności lub miejsca zwykłego pobytu na terytorium kraju niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju. Jak wskazano, Spółka dokonuje sprzedaży na terytorium kraju i podlega obowiązkowi rejestracji jako podatnik VAT czynny w Polsce oraz jest zobowiązana do składania deklaracji VAT-7.

Spółka jako podatnik VAT czynny jest uprawniona do otrzymywania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, o której mowa w art. 87 ust. 1 ustawy o VAT w terminach i na zasadach określonych w art. 87 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 87 ust. 2 zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach.

W przypadku dokonywania dostaw towarów rozliczanych przez nabywcę na podstawie art. 17 ust. 2 nie znajdzie zastosowania art. 87 ust. 5a ustawy o VAT (dotyczący braku wykonywania w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju). Zdaniem Spółki, nawet w przypadku ewentualnego braku podatku należnego w deklaracji (wskazania kwot netto sprzedaży rozliczanej przez nabywcę w pozycji 41 deklaracji VAT-7). Spółka uprawniona będzie do otrzymywania zwrotów VAT w standardowym terminie 60 dni (lub terminie 25 dni, o ile spełnione są do tego warunki).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zauważa się, iż w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.