IPPP3/443-783/11-2/MPe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2011 r. (data wpływu 2 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad naliczania podatku w obrocie złomem - jest prawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad naliczania podatku w obrocie złomem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym działalność w zakresie sprzedaży i dostaw energii elektrycznej oraz świadczenia usług elektroenergetycznych i budowlanych. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje transakcji obrotu złomem, w ramach których występuje zarówno jako sprzedawca, jak i nabywca złomu.

Mając na uwadze wejście w życie od dnia 1 kwietnia 2011 r. ustawy z dnia 18 marca 2011 r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 64, poz. 332) o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach, zmieniającej między innymi przepisy ustawy o VAT w zakresie zasad opodatkowania dostaw złomu w ten sposób, że zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, podatnikiem VAT z tytułu transakcji obrotu złomem jest nabywca złomu (z zastrzeżeniem warunków przewidzianych w tym przepisie), od dnia 1 kwietnia 2011 r. obowiązek rozliczenia VAT od transakcji obrotu złomem spoczywa na nabywcy złomu od Spółki w każdym przypadku, w którym Spółka dokonuje sprzedaży złomu na rzecz podmiotu, który jest podatnikiem VAT czynnym.

Z uwagi na usunięcie z ustawy o VAT z mocą od dnia 1 kwietnia 2011 r. przepisu art. 19 ust. 13 pkt 5 ustawy oraz brak zawarcia w przepisach ustawy o VAT definicji złomu, Spółka przyjmuje, że dla potrzeb dokonywanych przez nią transakcji obrotu złomem, od dnia 1 kwietnia 2011 r. złomem są zniszczone lub uszkodzone w toku procesów eksploatacyjnych rzeczy z metali lub części metalowe rzeczy, nie nadające się do dalszego używania zgodnie z ich przeznaczeniem, ze względu na złamanie, rozcięcie, zniszczenie lub z innych powodów. Złomem są również odpady metalowe, pochodzące z produkcji lub obróbki mechanicznej metali.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jakiego rodzaju rzeczy należy uznać za złom, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, mając na uwadze, że przesłanka zakwalifikowania danej rzeczy jako złomu stanowi warunek sine qua non opodatkowania VAT transakcji obrotu złomem zgodnie z dyspozycją art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, tj. z zastosowaniem mechanizmu reverse charge (odwrotne obciążenie).

Zdaniem Spółki, od dnia 1 kwietnia 2011 r. zakres pojęcia "złom" na gruncie ustawy o VAT jest, co do zasady, tożsamy z tym, który obowiązywał w dotychczasowym stanie prawnym (do dnia 31 marca 2011 r.). W związku z tym, należy uznać, że "złom" stanowią zniszczone lub uszkodzone w toku procesów eksploatacyjnych rzeczy z metali lub części metalowe rzeczy, nienadające się do dalszego używania zgodnie z ich przeznaczeniem, ze względu na złamanie, rozcięcie, zniszczenie lub z innych powodów. Złomem są również odpady metalowe, pochodzące z produkcji lub obróbki mechanicznej metali.

Nowelizacja ustawy o VAT, obowiązująca od dnia 1 kwietnia 2011 r., zmieniła reguły opodatkowania VAT dostaw złomu. Skutki podatkowe obrotu złomem na gruncie zmienionych przepisów o VAT uzależnione zostały od tego, co stanowi przedmiot transakcji (złom) oraz jakie podmioty (podatnicy VAT czynni czy nie-podatnicy VAT czynni) uczestniczą w transakcji obrotu złomem.

Artykuł 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, wprowadzony do ustawy z mocą od 1 kwietnia 2011 r., stanowi implementację do krajowego systemu prawa podatkowego art. 199 ust. 1 lit. d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik-odbiorca m.in. dostawy zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych i częściowo przetworzonych odpadów.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające złom, jeżeli dokonującym jego dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Zatem, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, podatnikami z tytułu obrotu złomem są wskazane w tym przepisie podmioty, które w danej transakcji występują w charakterze nabywcy złomu, pod warunkiem, że:

Z analizy uregulowań o VAT wynika, że ani art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, ani żaden inny przepis ustawy o VAT lub wydanego na jej podstawie rozporządzenia wykonawczego nie zawiera definicji legalnej pojęcia złomu. Artykuł 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT wskazuje jedynie, że złomem nie są towary używane, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Mając zatem na uwadze, że przepisy ustawy o VAT w obecnym brzmieniu nie zawierają legalnej definicji złomu ani odesłań w tym zakresie do przepisów innych (podatkowych czy niepodatkowych) aktów prawnych, Spółka stoi na stanowisku, że dokonanie właściwej interpretacji pojęcia "złomu", a w konsekwencji ustalenie, czy w okolicznościach konkretnej transakcji dany towar, który stanowi jej przedmiot, jest złomem w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, powinno nastąpić z posiłkowym odwołaniem do dotychczasowej praktyki i rozumienia pojęcia "złom", tj. tej, która obowiązywała pod rządami przepisów ustawy o VAT w brzmieniu do dnia 31 marca 2011 r., z uwzględnieniem zakresu znaczeniowego pojęcia "złom" wyznaczonego przez brzmienie uchylonego z mocą od dnia 1 kwietnia 2011 r. przepisu art. 19 ust. 13 pkt 5 ustawy o VAT.

Na tej podstawie Spółka uznaje, że dla potrzeb dokonywanych przez nią transakcji obrotu złomem, od dnia 1 kwietnia 2011 r. złomem są zniszczone lub uszkodzone w toku procesów eksploatacyjnych rzeczy z metali lub części metalowe rzeczy, nienadające się do dalszego używania zgodnie z ich przeznaczeniem, ze względu na złamanie, rozcięcie, zniszczenie lub z innych powodów. Złomem są również odpady metalowe, pochodzące z produkcji lub obróbki mechanicznej metali.

W rezultacie, od dnia 1 kwietnia 2011 r. w każdym przypadku, w którym Spółka dokonuje sprzedaży złomu na rzecz podmiotu, który jest podatnikiem VAT czynnym, obowiązek rozliczenia VAT od takiej transakcji spoczywa na nabywcy złomu od Spółki. Spółka w takim przypadku nie ma obowiązku rozliczenia VAT należnego z tytułu sprzedaży złomu.

Mając powyższe na uwadze, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym stanowi art. 15 ust. 2 ustawy.

Ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332) do ustawy o podatku od towarów i usług z dniem 1 kwietnia 2011 r. dodano przepis art. 17 ust. 1 pkt 7. Na jego mocy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające złom, jeżeli dokonującym jego dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r.). Z kolei, na podstawie dodanego z dniem 1 kwietnia 2011 r. ww. ustawą z dnia 18 marca 2011 r. przepisu art. 17 ust. 7, przepisy ust. 1 pkt 7 i 8 stosuje się, jeżeli nabywcą lub usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15.

Przyjęte od dnia 1 kwietnia 2011 r. regulacje wynikające z ww. przepisu ustawy, wprowadzają mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego dokonywana jest dostawa złomu. Kluczową kwestią zatem, dla celów stosowania tej normy prawa, jest ustalenie, czy dany towar mieści się w pojęciu złomu.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. do 30 czerwca 2011 r., nie definiują pojęcia złomu. Ustawodawca, na potrzeby stosowania art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, nie odwołuje się również do klasyfikacji statystycznych, celem identyfikacji danej czynności.

Kierując się natomiast wykładnią historyczną i celowościową omawianej normy prawa (art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy) na potrzeby jej stosowania, wskazać należy, iż przez złom należy rozumieć złom metali, w tym złom stalowy (wsadowy i niewsadowy), żeliwny i metali nieżelaznych, jak również złom metali szlachetnych. Wskazaną regulacją art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy należy również objąć obrót zużytymi akumulatorami ołowianymi lub ich częściami, zaliczanymi, zgodnie z normą europejską nr PN-EN 14057:2003, mającą status Polskiej Normy, do złomu.

Jednocześnie wskazać należy, że w słowniku języka polskiego (Współczesny Słownik Języka Polskiego, Tom II, Wydawnictwo Langenscheidt Polska Sp. z o.o.) definiuje złom jako zużyte, zniszczone przedmioty metalowe, także odpady produkcyjne przeznaczone do ponownego przetopienia w hutach jako surowiec wtórny; odłamany, odłupany kawał czegoś (s. 1075).

Jak wynika z wniosku Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym działalność w zakresie sprzedaży i dostaw energii elektrycznej oraz świadczenia usług elektroenergetycznych i budowlanych. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje transakcji obrotu złomem, w ramach których występuje zarówno jako sprzedawca, jak i nabywca złomu.

Z uwagi na usunięcie z ustawy o VAT z mocą od dnia 1 kwietnia 2011 r. przepisu art. 19 ust. 13 pkt 5 ustawy oraz brak zawarcia w przepisach ustawy o VAT definicji złomu, Spółka powzięła wątpliwość jakiego rodzaju rzeczy należy uznać za złom, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy.

W związku z powyższym, Spółka przyjmuje, że dla potrzeb dokonywanych przez nią transakcji obrotu złomem, od dnia 1 kwietnia 2011 r. złomem są zniszczone lub uszkodzone w toku procesów eksploatacyjnych rzeczy z metali lub części metalowe rzeczy, nie nadające się do dalszego używania zgodnie z ich przeznaczeniem, ze względu na złamanie, rozcięcie, zniszczenie lub z innych powodów. Złomem są również odpady metalowe, pochodzące z produkcji lub obróbki mechanicznej metali.

Przedstawione okoliczności faktyczne sprawy w odniesieniu do obowiązujących w tym czasie przepisów ustawy prowadzi do wniosku, iż w okresie, którego dotyczy stan faktyczny przedstawiony przez Spółkę, brak w ustawie legalnej definicji złomu pozwala, w opinii Organu podatkowego uznać, iż złom stanowią zniszczone lub uszkodzone w toku procesów eksploatacyjnych rzeczy z metali lub części metalowe rzeczy, nienadające się do dalszego używania zgodnie z ich przeznaczeniem, ze względu na złamanie, rozcięcie, zniszczenie lub z innych powodów. Złomem są również odpady metalowe, pochodzące z produkcji lub obróbki mechanicznej metali. W rezultacie, od dnia 1 kwietnia 2011 r. w każdym przypadku, w którym Spółka dokonuje sprzedaży złomu na rzecz podmiotu, który jest podatnikiem VAT czynnym, obowiązek rozliczenia VAT od takiej transakcji spoczywa na nabywcy złomu od Spółki. Spółka w takim przypadku nie ma obowiązku rozliczenia VAT należnego z tytułu sprzedaży złomu.

Zatem stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Ponadto, należy wskazać, iż art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy z dniem 1 lipca 2011 r., po zmianie dokonanej ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i ustaw, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 134, poz. 780) otrzymał nowe brzmienie. Zgodnie z art. 1 pkt 7 lit. a) ww. ustawy zmieniającej art. 17 ust. 1 pkt 7 otrzymuje brzmienie: podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Powyższe regulacje wprowadzają wykaz towarów, których nabycie ma obowiązek opodatkować nabywca. Jest do doprecyzowanie mechanizmu polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku należnego na podatnika, na rzecz którego dokonywana jest dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy. W związku z tym w przypadku dostawy towarów, które nie zostały wymienione w tym załączniku podatnikiem pozostaje sprzedawca.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.