IPPP3/443-772/10-4/KC - Dokumentacja uprawniająca do zastosowania 0% stawki podatku VAT w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2010 r. (data wpływu 9 sierpnia 2010 r.), uzupełnione w dniu 11 października 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 28 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadanej dokumentacji uprawniającej Spółkę do zastosowania stawki 0% dla dostaw wewnątrzwspólnotowych:

* pytanie pierwszego - jest prawidłowe

* pytania drugiego - jest nieprawidłowe

W dniu 9 sierpnia 2010 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony w dniu 11 października 2010 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadanej dokumentacji uprawniającej Spółkę do zastosowania stawki 0% dla dostaw wewnątrzwspólnotowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest podmiotem szwajcarskim i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT) z Polski. W związku z powyższymi transakcjami Spółka została zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT oraz podatnik VAT-UE. Towary będące przedmiotem WDT są wysyłane z Polski za pośrednictwem zewnętrznego przewoźnika na Węgry. Spółka planuje także dokonywanie transakcji WDT do Czech.

Dodatkowo, Spółka dokonuje także przemieszczenia towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa do wskazanych poniżej krajów Unii Europejskiej (dalej UE):

* Czechy

* Francja

* Niemcy,

* Wielka Brytania

* Grecja,

* Włochy

* Holandia,

* Portugalia

* Rumunia

* Hiszpania

* Szwecja.

Odbiorcami towarów są podatnicy VAT zarejestrowani we wskazanych krajach UE innych niż Polska. W takich przypadkach dostawy do tych podmiotów z UE stanowią WDT, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT. Dodatkowo, dla celów prowadzonej działalności gospodarczej Spółka posiada magazyny w wymienionych powyżej krajach UE, do których wywozi towary w celu ich dalszej odsprzedaży. Zgodnie z przepisami ustawy o VAT przemieszczenie towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa (dalej wewnatrzwspolnotowe przemieszczenie) stanowi również WDT (art. 13 ust. 3 ustawy o VAT).

W związku z dokonywanymi transakcjami wewnatrzwspólnotowymi Spółka gromadzi następujące dokumenty potwierdzające, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego:

Dodatkowo poza powyższymi dokumentami Spółka zamierza stosować również opracowany przez siebie dodatkowy dokument potwierdzający odbiór towarów przez nabywcę na terytorium innego kraju członkowskiego UE (dalej: potwierdzenie odbioru).

Potwierdzenie odbioru jest dokumentem zbiorczym i zawiera wyszczególnienie dostaw wewnątrzwspólnotowych zrealizowanych przez Spółkę w danym miesiącu. Dokument ten wskazuje w szczególności okres, za jaki potwierdzenie jest dokonywane, a ponadto zawiera:

* następujące dane:

* oznaczenie nadawcy,

* oznaczenie odbiorcy,

* miejsce przeznaczenia,

* miejsce i data załadowania,

* data dostarczenia,

* rodzaj przewożonego towaru,

* ilość sztuk przewożonego towaru,

* oznaczenie przewoźnika,

* rodzaj lub nr rejestracyjny środka transportu,

* numer faktury VAT,

* numer dowodu dostawy,

* datę potwierdzenia przyjęcia towaru

* podpis odbiorcy.

W przypadku transakcji WDT realizowanej na rzecz nabywców z innych państw członkowskich posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnatrzwspolnotowych potwierdzenie odbioru polega na złożeniu podpisu przez odbiorcę przy danych dotyczących danej potwierdzanej transakcji, natomiast w sytuacji wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia, potwierdzeniem odbioru towarów w ramach danej transakcji jest podpis osoby odpowiedzialnej za odbiór towarów w magazynie.

W praktyce zdarzają się jednak przypadki, w których Spółka, w odniesieniu do danej transakcji WDT, posiada kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenie odbioru jednak z przyczyn niezależnych od siebie:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, w obu zaprezentowanych we wniosku przypadkach, zgromadzone przez Spółkę dokumenty (tekst jedn. kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz podpisane przez odbiorcę potwierdzenie odbioru zawierające dane zbieżne z dokumentem przewozowym, z którego wynika, iż towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia w innym kraju członkowskim) spełniają warunki udokumentowania WDT, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, bowiem jednoznacznie potwierdzają fakt, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT "Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku O% pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju".

Katalog podstawowych dowodów potwierdzających wywóz towarów z terytorium kraju jest uzależniony od sposobu ich wywozu. W zaprezentowanym stanie faktycznym wywóz odbywa się za pośrednictwem przewoźników zewnętrznych, a zatem dowodami określonymi w ustawie o VAT (art. 42 ust. 3) są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wymaga od dostawcy zgromadzenia dowodów łącznie potwierdzających wywóz towarów za granicę. Dla udowodnienia faktu wywozu towarów objętych dostawą za granicę istotne znaczenie ma treść wymienionych dokumentów a nie ich liczba.

Jednocześnie ustawodawca stworzył możliwość dodatkowego udowodnienia dokonania transakcji WDT w sytuacji, gdy posiadane przez podatnika dokumenty o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie dają jednoznacznego potwierdzenia wywozu towarów z terytorium kraju i dostarczenia ich do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju.

Możliwe są dwa przypadki gdy posiadane przez podatnika dokumenty podstawowe (wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT) nie potwierdzają jednoznacznie dokonania WDT, mianowicie:

W obu zaprezentowanych powyżej przypadkach zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT podatnik może posłużyć się innymi dokumentami wskazującymi, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspolnotowa do których należą w szczególności:

Z powyższych przepisów wynika iż regulacje dotyczące dokumentowania wywozu towarów przy wykonaniu WDT zdecydowanie akcentują charakter dowodowy a nie ilość wykazanych w nich dokumentów. Jak zatem wyraźnie wskazano w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, wymienione tam dokumenty są (czy też mogą być) dokumentami o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (a więc dowodami potwierdzającymi fakt dokonania WDT) - jeżeli zgromadzone dokumenty należące do katalogu podstawowego nie potwierdzają jednoznacznie iż nastąpiła dostawa wewnątrzwspolnotowa.

Wnioskodawca podkreśla, że przepisy dotyczące dokumentowania WDT wprowadzone zostały w celu zapewnienia możliwości stosowania stawki 0% VAT jedynie w odniesieniu do transakcji dotyczących towarów, które faktycznie opuściły terytorium Polski. W związku z powyższym interpretacja tych przepisów powinna być dokonywana przy każdorazowym uwzględnianiu wskazanego celu przedmiotowych regulacji. W związku z powyższym Spółka może udokumentować wywiezienie towarów z terytorium Polski oraz dostarczenie ich na terytorium innego kraju UE w każdy dopuszczalny przepisami sposób, mając na uwadze jednoznaczne udowodnienie faktu ich zaistnienia. Nie jest przy tym wymagane zgromadzenie wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, jeżeli dodatkowe dokumenty jednoznacznie potwierdzają, że WDT miała miejsce.

W ocenie Spółki, gdyby celem ustawodawcy było wprowadzenie wymogu posiadania przez podatników dokonujących WDT wszystkich dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, wówczas ustawodawca dałby temu jednoznaczny wyraz. Wobec braku takiego wymogu równoczesne posiadanie wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie jest wymagane dla udokumentowania WDT umożliwiającej zastosowanie 0% stawki VAT. Jednak w sytuacji, gdy brak jest któregokolwiek z nich, wówczas konieczne jest posiadanie dodatkowych dokumentów które jednoznacznie potwierdzą fakt dokonania WDT.

Jak wskazał Wnioskodawca, w praktyce prowadzonej działalności gospodarczej zdarzają się sytuacje, gdy w odniesieniu do realizowanych transakcji WDT Spółka nie posiada CMR lub posiada niepodpisane lub niewystarczająco czytelne CMR, przy jednoczesnym posiadaniu kopii faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz dodatkowego dokumentu potwierdzającego dostawę towarów do miejsca przeznaczenia.

W ocenie Wnioskodawcy zaistnienie powyższych okoliczności nie ogranicza Spółce prawa do zastosowania 0% stawki VAT w odniesieniu do tych transakcji wewnątrzwspólnotowych, bowiem w każdej z tych sytuacji zastosowanie znajdzie przypadek przewidziany w art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy o VAT.

Dodatkowo należy podkreślić, że w przypadku realizowanych przez Spółkę transakcji nie ma wątpliwości co do faktycznego dokonania WDT a gromadzone przez Spółkę dokumenty kopia faktury specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku wydawanego do transportu oraz potwierdzenie odbioru są ze sobą ściśle powiązane i łącznie wskazują jednoznacznie na to, iż transakcja została dokonana i konsekwentnie powinna zostać opodatkowana stawką VAT 0%.

Całościowa interpretacja przepisów art. 42 ustawy o VAT wskazuje, że udokumentowanie faktu dokonania WDT możliwe jest w dowolnej formie. Istotna jest bowiem treść dokumentów i ich charakter dowodowy, a nie forma czy rodzaj dokumentów. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii orzeczniczej polskich sądów administracyjnych.

Jak wskazano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA) w Bydgoszczy z 12 stycznia 2009 r. (sygn. I SA/Bd 678/08).

"Obowiązkowym minimum dla udokumentowania wewnątrzwspółnotowej dostawy towaru jest posiadanie przez podatnika kopii faktury wraz ze specyfikacją towaru, jednakże trzeba mieć na uwadze, że ten ostatni dokument nie musi być sporządzony oddzielnie od faktury.

(...) Pozostałe warunki służą wykazaniu dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym, niż terytorium kraju towaru. Katalog dowodów potwierdzających dostawę jest tu otwarty."

Analogiczne stanowisko zaprezentowane zostało w wyroku WSA w Warszawie z 12 lutego 2009 r. (sygn. III SA/Wa 1909/08), w którym wskazano, iż

"Dowodami tego, że dane towary stanowiły przedmiot wewnątrzwspólnotowej dostawy są dokumenty które łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Ponadto, dla udowodnienia faktu wywozu towarów objętych wewnątrzwspólnotową dostawą towarów za granicę, istotne znaczenie ma treść dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy z 2004 r. o podatku od towarów i usług, a nie ich liczba".

Z kolei w wyroku z 27 września 2007 r. (sygn. III SA/Wa 1210/07) WSA w Warszawie wskazał, że:

"Jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w celu skorzystania ze stawki zero przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów". Sąd podkreślił dodatkowo że "stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły lecz regułą od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to że wykładnia przepisów dotyczących warunków od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej powinna być rozszerzająca a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%."

W opinii Wnioskodawcy, ustawowy wymóg dokumentacyjny łącznego potwierdzenia dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT sformułowany w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT odnosi się nie do łącznego posiadania wszystkich wymienionych w tym przepisie dokumentów, ale do konieczności łącznego potwierdzenia faktu dostarczenia towarów. Taki pogląd podzielił także WSA w Warszawie w wyroku z 6 maja 2008 r. (sygn. III SA/Wa 147/08), w którym sąd wyraźnie stwierdził:

"W zdaniu pierwszym art. 42 ust. 3 ustawy VAT użyte zostało sformułowanie łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. Zatem ustawodawca nie postawił wymogu łącznego posiadania wszystkich wymienionych w tym przepisie dokumentów, lecz wymóg łącznego potwierdzenia stosownymi dowodami dostarczenia towarów".

Analogiczne stanowisko zaprezentowane zostało w orzeczeniu WSA w Warszawie z 11 kwietnia 2008 r. (sygn. III SA/Wa 155/08).

Wyrok WSA w Kielcach z 8 maja 2008 r. (sygn. I SA/Ke 114/08) wskazuje, iż:

" (...)W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych nie można się zgodzić ze stanowiskiem, że braki formalne wskazanych dokumentów, brak któregokolwiek z nich lub brak odpowiedniej informacji, która powinna wynikać z danego dokumentu, powinna oznaczać, że podatnik nie dysponuje wymienionymi w art. 42 ust. 3 dowodami, a więc nie ma prawa do zastosowania stawki 0%.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje także potwierdzenie w wyrok WSA w Warszawie z 5 maja 2009 r. (sygn. III SA/Wa 3448/08):

" (...) W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych nie można się zgodzić ze stanowiskiem, że braki formalne wskazanych dokumentów, brak któregokolwiek z nich lub brak odpowiedniej informacji, która powinna wynikać z danego dokumentu, powinna oznaczać, że podatnik nie dysponuje wymienionymi w art. 42 ust. 3 dowodami a więc nie ma prawa do zastosowania stawki 0%."

W opinii Spółki brak CMR przy jednoczesnym posiadaniu kopii faktury oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku stanowi przesłankę do odwołania się do przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

W świetle powyższego, w celu jednoznacznego potwierdzenia realizowanych przez Spółkę transakcji WDT, Wnioskodawca, powołując się na przepis art. 42 ust. 11 pkt 4 wykorzystuje dodatkowy dokument, nazywany potwierdzeniem dostarczenia, a tym samym jest uprawniony do zastosowania 0% stawki VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe orzecznictwo sądów administracyjnych bezspornym pozostaje fakt, iż zastosowanie 0% stawki VAT w odniesieniu do transakcji WDT uzależnione jest od posiadania dokumentacji potwierdzającej łącznie, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium innego kraju członkowskiego, bez względu na fakt, czy Spółka posiada wszystkie trzy dowody, wskazane w przepisie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Kwestią decydującą jest bowiem stwierdzenie, czy posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie potwierdzają fakt wywozu towarów do innego kraju UE.

Warto wskazać również na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 13 maja 2008 r. (sygn. I FSK 611/07), w którym stwierdzono, że "warunki stosowania zwolnienia podatkowego przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów (w Polsce stawki 0%) określa ustawodawstwo wewnętrzne państw Wspólnoty, lecz warunki te nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, a w szczególności nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny." Dodatkowo, jak wskazuje NSA: "zgodnie z art. 42 ust. 1 u.p.t.u. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0% i nie jest to stawka preferencyjna, bowiem jej ustanowienie jest realizacją podstawowej zasady wynikającej z art. 28c część A VI Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich."

Analogiczne stanowisko zaprezentowane zostało w wyroku NSA z 20 stycznia 2009 r. sygn. I FSK 1500/08), gdzie wskazano, że jeżeli faktycznie doszło do WDT, tj. nastąpił wywóz towarów do innego kraju UE, sam brak dokumentów nie może wywoływać żadnych negatywnych skutków dla podatnika. Obciążenia podatkowe spowodowane niedopełnieniem wymogów formalnych (naruszałyby bowiem zasadę neutralności VAT oraz jednokrotnego opodatkowania.

Wnioskodawca podkreśla, że w odniesieniu do analizowanych transakcji, fakt dokonania przez Spółkę WDT jest bezsporny.

Ponadto, Wnioskodawca podkreśla, iż w analizowanej kwestii należy wziąć pod uwagę również regulacje europejskie w zakresie dokumentowania dostaw wewnątrzwspólnotowych nadrzędne, w stosunku do polskich regulacji.

Spółka wskazuje, że przepis art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT) przewiduje zwolnienie VAT z prawem do odliczenia w odniesieniu do transakcji WDT (co stanowi odpowiednik stawki 0%).

Należy podkreślić iż przepisy Dyrektywy VAT nie wymagają od podatnika posiadania żadnych dokumentów dla celów zastosowania 0% stawki VAT (zwolnienia z prawem do odliczenia) w odniesieniu do transakcji WDT. Wprawdzie zgodnie z przepisem art. 273 Dyrektywy VAT, w celu zapobiegania nadużyciom, państwa członkowskie mogą wprowadzić dodatkowe obowiązki które uznają za niezbędne do zagwarantowania prawidłowego poboru VAT i zapobieżeniu oszustwom podatkowym niemniej jednak obowiązki te nie mogą naruszać fundamentalnej zasady konstrukcji podatku VAT, tj. zasady neutralności, rozumianej jako jednokrotne opodatkowanie podatkiem VAT transakcji na danym etapie obrotu. Przejawem tej zasady jest m.in. opodatkowanie WDT stawką 0%, bowiem w takim przypadku podatek efektywnie powinien być nakładany w kraju przeznaczenia.

Mając na uwadze powyższe, podkreślić należy, iż polskie regulacje dotyczące dokumentowania WDT powinny służyć jedynie wykazaniu faktycznego dokonanie wywozu towarów, a tym samym zapobieżeniu ewentualnym nadużyciom. Nie mogą one natomiast pozbawiać podatników prawa do zastosowania 0% stawki VAT jeśli są oni w stanie udowodnić ze transakcja WDT została przez nich rzeczywiście dokonana. Prawo do zastosowania 0% stawki VAT - jeśli dokonano WDT - zostało bowiem zagwarantowane podatnikom w przepisach przedmiotowej Dyrektywy.

Potwierdzenie stanowiska Spółki znajduje odzwierciedlenie również w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS). W wyroku z 27 września 2007 r. (C-146/05 w sprawie Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn). ETS wprost wskazał, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 szóstej dyrektywy w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów. Przepisy te nie mogą być więc wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie". W wyroku tym ETS nie miał wątpliwości, że skoro (...) fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga () by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne".

A zatem zdaniem ETS, jeśli fakt dokonania WDT jest bezsporny (tak jak to ma miejsce w zaprezentowanym stanie faktycznym) to prawo do zastosowania 0% stawki VAT nie powinno być kwestionowane, nawet jeśli podatnik pominął pewne względy formalne.

Ograniczenie prawe do zastosowania 0% stawki VAT jedynie ze względu na brak dokumentu o którym mowa w przepisie art. 42 ust. 3 pkt przy jednoczesnym posiadaniu innych dokumentów jednoznacznie potwierdzających dokonanie WDT prowadziłoby do naruszenia zasady neutralności VAT.

Z kolei w wyroku z 27 wrześnie 2007 r. w sprawie C-409/04 (Teleos plc) ETS przyznaje, że "o ile uzasadnione jest, by przepisy przyjęte przez państwa członkowskie służyły jak najbardziej efektywnej ochronie praw Skarbu Państwa, to nie mogą one wykraczać poza to, co niezbędne do realizacji tego celu."

Jak wynika z przywołanych przez Spółkę przepisów oraz orzecznictwa zarówno sądów administracyjnych, NSA, jak i ETS, istotą WDT jest fizyczny wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego kraju członkowskiego. Taki wywóz powinien być opodatkowany 0% stawką VAT. Natomiast dokumentacja wskazana w przepisie art. 42 ust. 3 oraz ust. 11 ustawy o VAT służy jedynie udowodnieniu, że WDT faktycznie miało miejsce (tekst jedn. że towary będące przedmiotem dostawy zostały rzeczywiście wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy winnym kraju UE) i w konsekwencji, że dana transakcja zakwalifikowana jako WOT może być opodatkowana 0% stawką VAT.

Nie ma natomiast znaczenia, czy wśród posiadanych przez Spółkę dokumentów jednoznacznie potwierdzających dokonanie WDT znajdują się wszystkie dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Decydującym warunkiem zastosowania 0% stawki VAT jest bowiem posiadanie dokumentów jednoznacznie potwierdzających wywiezienie towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, a posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty (czyli kopia faktury specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenie odbioru) jednoznacznie to potwierdzają.

Spółka podkreśla również, że zgromadzone przez nią dokumenty powinny być oceniane pod kątem ich treści i weryfikowane z punktu widzenia tego, czy łącznie potwierdzają fakt dokonania WDT, a nie pod względem ich formy i rodzaju.

Reasumując zarówno w przypadku nie posiadania przez Spółkę dokumentu CMR jak i posiadania niepodpisanego bądź nieczytelnego dokumentu przewozowego, zgromadzone przez Spółkę dokumenty (tekst jedn. kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenie odbioru) są wystarczające dla udokumentowania WDT w świetle art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, bowiem jednoznacznie potwierdzają fakt, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w zakresie pytania pierwszego oraz za nieprawidłowe w zakresie pytania drugiego.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

Biorąc pod uwagę powyższy przepis, stwierdzić należy, że możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy stanowi, iż dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Na mocy art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako podmiot szwajcarski, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT) z Polski. W związku z powyższymi transakcjami Spółka została zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT oraz podatnik VAT-UE. Towary będące przedmiotem WDT są wysyłane z Polski za pośrednictwem zewnętrznego przewoźnika na Węgry. Spółka gromadzi następujące dokumenty potwierdzające, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego:

Dodatkowo poza powyższymi dokumentami Spółka zamierza stosować również opracowany przez siebie dodatkowy dokument potwierdzający odbiór towarów przez nabywcę na terytorium innego kraju członkowskiego UE (dalej: potwierdzenie odbioru). Jest to dokument zbiorczy i zawiera wyszczególnienie dostaw wewnątrzwspólnotowych zrealizowanych przez Spółkę w danym miesiącu. Dokument ten wskazuje w szczególności okres, za jaki potwierdzenie jest dokonywane, a ponadto zawiera następujące dane:

* oznaczenie nadawcy,

* oznaczenie odbiorcy,

* miejsce przeznaczenia,

* miejsce i data załadowania,

* data dostarczenia,

* rodzaj przewożonego towaru,

* ilość sztuk przewożonego towaru,

* oznaczenie przewoźnika,

* rodzaj lub nr rejestracyjny środka transportu,

* numer faktury VAT,

* numer dowodu dostawy,

* datę potwierdzenia przyjęcia towaru

* podpis odbiorcy.

Potwierdzenie odbioru polega na złożeniu podpisu przez odbiorcę przy danych dotyczących danej potwierdzanej transakcji, natomiast w sytuacji wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia, potwierdzeniem odbioru towarów w ramach danej transakcji jest podpis osoby odpowiedzialnej za odbiór towarów w magazynie.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia prawidłowego dokumentowania dostaw wewnatrzwspólnotowych, jeżeli posiada niepodpisany przez odbiorcę lub nieczytelny dokument przewozowy lub gdy takiego dokumentu nie posiada.

Pytanie pierwsze dotyczy sytuacji, kiedy Wnioskodawca posiada niepodpisany przez odbiorcę lub nieczytelny dokument przewozowy, przy jednoczesnym posiadaniu kopii faktury, specyfikacji ładunku oraz podpisanego przez odbiorcę potwierdzenia odbioru zawierającego dane zbieżne z dokumentem przewozowym, z którego wynika iż towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia w innym kraju członkowskim niż Polska.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

W ustawie o podatku od towarów i usług nie zawarto definicji "dokumentu przewozowego". W praktyce międzynarodowego przewozu drogowego dokumentem stosowanym dla potrzeb tego rodzaju transportu towarów jest list przewozowy, tzw. CMR.

Polska jest stroną Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) sporządzonej w Genewie dnia 19 maja 1956 r. Jak wynika z postanowień Konwencji, list przewozowy jest dowodem zawarcia umowy przewozu. Wystawiany jest on w trzech oryginalnych egzemplarzach podpisanych przez nadawcę i przez przewoźnika. Pierwszy egzemplarz wręcza się nadawcy (CMR wyjścia), drugi towarzyszy przesyłce, a trzeci zatrzymuje przewoźnik.

List przewozowy dokładnie określa, jakiej przesyłki dotyczy (na CMR - liście przewozowym wpisywany jest numer faktury) i w jakim znajduje się ona stanie. Dane wprowadzone do listu przewozowego są podstawą dla oceny przez przewoźnika, a następnie odbiorcę towaru, czy otrzymana przez nich przesyłka spełnia określone w tym dokumencie parametry. Drugi egzemplarz listu CMR wraz z towarem wręczany jest za pokwitowaniem odbiorcy. Trzeci egzemplarz pozostaje u przewoźnika i jest dowodem właściwego wypełniania zobowiązań wynikających z zawartej umowy przewozu towarów.

Z powyższego wynika, że pierwszy egzemplarz listu przewozowego, jaki otrzymuje od przewoźnika dostawca, nie będzie egzemplarzem podpisanym przez odbiorcę i nie będzie w momencie jego wydania potwierdzać dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia.

Skoro podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, to w sytuacji, gdy Wnioskodawca posiada dokument przewozowy, na którym brak jest podpisu odbiorcy lub gdy jest on nieczytelny, uznać należy, że co do zasady spełniony jest warunek posiadania "prawidłowego" dokumentu przewozowego. Jednak z dokumentów tych nie wynika jednoznacznie fakt, że towary, będące przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej Wnioskodawcy, zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska. Natomiast ten aspekt fizycznego przemieszczenia towaru poza terytorium kraju przy jednoczesnym dostarczeniu go do wskazanego nabywcy w innym kraju wspólnotowym jest najistotniejszy. W związku z powyższym, uwzględniając normę zawartą w ust. 11 art. 42, katalog podstawowy dokumentów z ust. 3 tego artykułu może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami. Wnioskodawca podaje, że będzie w posiadaniu dodatkowego dokumentu, który zostanie stworzony na potrzeby przedmiotowych dostaw, który zawierać będzie m.in. podpis odbiorcy towaru.

Jeżeli Wnioskodawca, co do zasady posiada podstawowe dokumenty wymagane dla prawidłowej dokumentacji dostawy wewnątrzwspólnotowej, lecz nie wynika z nich jednoznacznie fakt dostarczenia towarów do nabywcy w państwie ich przeznaczenia, to powinien wykazać się dodatkowymi dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Reasumując, w sytuacji posiadania przez Wnioskodawcę niepodpisanego przez odbiorcę lub nieczytelnego dokumentu przewozowego, wraz z kopią faktury i specyfikacją ładunku oraz jako dokumentu dodatkowego własnego dokumentu, który zawiera potwierdzenie odbioru towarów przez nabywcę, można uznać, że spełnione są przesłanki do uznania prawidłowego dokumentowania dostaw wewnątrzwspólnotowych, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

W pytaniu drugim wątpliwości Wnioskodawcy odnośnie możliwości zastosowania stawki 0% podatku dla swoich dostaw, dotyczą sytuacji, gdy nie posiada dokumentu przewozowego, natomiast jest w posiadaniu kopii faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz podpisanego przez odbiorcę potwierdzenia odbioru zawierającego dane zbieżne z dokumentem przewozowym, z którego wynika że towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia w innym kraju członkowskim.

Przepisy regulujące kwestie listu przewozowego, przywołane dla pytania pierwszego, stanowią, że jest to przede wszystkim dowód zawarcia umowy przewozu. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Jednakże w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca nie jest w posiadaniu ani listu przewozowego, ani żadnego innego dokumentu otrzymanego od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, wymaganego w art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy. Jest w posiadaniu jedynie kopii faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz podpisanego przez odbiorcę potwierdzenia odbioru zawierającego dane zbieżne z dokumentem przewozowym, sporządzonego przez siebie, z którego wynika, że towary zostały dostarczone do miejsce przeznaczenia w innym kraju członkowskim.

W świetle uregulowań art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, uznać można to potwierdzenie za dokument uzupełniający, pomocniczy, o którym mowa w art. 42 ust. 11 ustawy. Jednak w przedmiotowej sprawie, przy braku dokumentu stanowiącego dowód wymieniony w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, dokument ten nie może zostać uznany za wystarczające do potwierdzenia faktu dokonania dostawy.

Reasumując, w przypadku braku dokumentu przewozowego o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, przy jednoczesnym posiadaniu przez Wnioskodawcę faktury, specyfikacji oraz podpisanego przez odbiorcę potwierdzenia odbioru zawierającego dane zbieżne z dokumentem przewozowym, sporządzonego przez siebie, z którego wynika, że towary zostały dostarczone do miejsce przeznaczenia w innym kraju członkowskim, nie są spełnione niezbędne przesłanki dla prawidłowego udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w świetle art. 42 ust. 1 i ust. 3 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

W kwestii przytoczonych licznych wyroków Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i sądów administracyjnych przez Wnioskodawcę, należy przede wszystkim zauważyć, że linia polskiego orzecznictwa nie jest jednolita, a każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie.

Wyrok ETS z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-146/05, cytowany przez Wnioskodawcę dotyczył możliwości zastosowania przez niemieckiego podatnika zwolnienia z podatku do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w sytuacji gdy początkowo zataił on dokonanie takiej transakcji i dopiero po przeprowadzonej kontroli podatkowej dokonał sprostowania zapisów księgowych, co nie występuje w przedmiotowej sprawie. Orzekając w powyższej sprawie ETS stwierdził, iż artykuł 28c cześć A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstwa państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 91/680/EWG z dnia 16 grudnia 1991 r. należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by organy podatkowe państwa członkowskiego odmawiały zwolnienia od podatku od wartości dodanej dostawy wewnątrzwspólnotowej, która rzeczywiście miała miejsce, jedynie na tej podstawie, że dowód na dokonanie tej dostawy nie został przedstawiony we właściwym czasie.

Natomiast przedmiotem wyrok ETS z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04 The Queen i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise, było zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej w sytuacji, w której ze względu na oszustwo popełnione przez nabywcę, o którym zbywca nie wiedział i nie mógł się dowiedzieć, towary w rzeczywistości nie opuściły terytorium państwa członkowskiego dostawy. W wyroku tym Europejski Trybunał Sprawiedliwości odniósł się do kwestii uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, wskazał w nim, iż zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy towar fizycznie opuścił terytorium kraju dostawcy. W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji rozważania sprowadzają się do ustalenia czy posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty uprawniają do zastosowania stawki 0% VAT zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 138 Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędące podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Wykazanie zatem przez dostawcę, że towar fizycznie opuścił kraj dostawcy jest niezbędne dla zastosowania zwolnienia (stawki 0%) z tego względu, że okoliczność wysyłki towaru i przemieszczenia go do innego państwa członkowskiego stanowi obiektywne kryterium, na którym opierają się pojęcia definiujące czynność wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jest przy tym oczywiste, że wykazanie faktu, iż towar został wysłany do innego państwa członkowskiego i opuścił terytorium kraju, może nastąpić tylko za pomocą stosownych dowodów potwierdzających tę okoliczność.

Skoro w świetle powołanego orzecznictwa ETS wykazanie przez dostawcę faktu wysyłki (wywozu) towaru do innego państwa członkowskiego jest warunkiem zwolnienia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od podatku VAT, to posiadanie dokumentów potwierdzających zaistnienie faktu jest zarazem istotną przesłanką warunkującą zastosowanie tego zwolnienia (stawki 0%). Rodzaje tych dokumentów określa zaś każde państwo członkowskie na podstawie uprawnień przyznanych mu przez prawo wspólnotowe na gruncie art. 131 i art. 273 Dyrektywy.

Zgodnie z art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

W świetle art. 273 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym, pod warunkiem równego traktowania transakcji krajowych i transakcji dokonywanych między państwami członkowskim przez podatników oraz pod warunkiem, że obowiązki te, w wymianie handlowej między państwami członkowskimi, nie będą prowadzić do naruszenia zasady równego traktowania oraz powstania formalności związanych z przekraczaniem granic.

Państwom członkowskim pozostawiono zatem względną swobodę w nakładaniu innych obowiązków niezbędnych do prawidłowego poboru VAT i zapobieżeniu oszustwom. Względną, ponieważ nie mogą one prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic. Ustawodawca, korzystając ze swojego uprawnienia, ustalił katalog dokumentów podstawowych, które stanowią potwierdzenie dokonanej transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Funkcją przepisów dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest zabezpieczenie budżetu oraz ochrona niezakłóconej konkurencji, które to wartości byłyby naruszone poprzez wykazywanie jako wewnątrzwspólnotowych dostaw, dostaw, które w ogóle nie miały miejsca, czy też dokonanych jako krajowe. Tylko ścisła i rygorystyczna interpretacja przepisów art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług pozwala na realizację tych funkcji.

Przywołany przez Wnioskodawcę wyrok WSA o sygn. III SA/Wa 1909/08 dotyczy kwestii nie poruszanej w niniejszej interpretacji, mianowicie odnosi się do wykładni art. 42 ust. 3 w związku z ustępem 4, gdyż produkty były zabierane z Polski własnym transportem przez nabywców. Z kolei wyrok III SA/Wa 155/08 został uchylony wyrokiem NSA z dnia 3 grudnia 2009 r. o sygn. I FSK 1301/08 i przekazany do ponownego rozpoznania, gdyż Sąd Najwyższy nie uznał kserokopii lub faksu listu przewozowego za dokument wymagany przepisami prawa podatkowego. Również w wyroku z dnia 6 maja 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 147/08 Sąd rozpatrywał inną kwestię niż w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Zagadnienie analizowane w niniejszym wyroku traktuje o tym czy w świetle art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług niezbędne jest posiadanie zarówno specyfikacji i faktury w sytuacji gdy faktura zawiera wszystkie elementy jakie winny znaleźć się w specyfikacji. A zatem powołane orzecznictwo koncentrowało się wokół zagadnień zbliżonych jednakże nie tożsamych ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku podatnika.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.