IPPP3/443-749/13-4/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2013 r. (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) uzupełnionym w dniu 20 września 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 11 września 2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 16 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, opodatkowaną stawką podatku w wysokości 0% - jest prawidłowe.

W dniu 12 sierpnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, opodatkowaną stawką podatku w wysokości 0%. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 19 września 2013 r., złożonym w dniu 20 września 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 11 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

X.Y. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca), jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji rur i zbiorników (dalej: Towary) jej kontrahentami są zarówno podmioty z siedzibą w Polsce jak i innych państwach Unii Europejskiej. Zdarzają się sytuacje, że dokonując transakcji na rzecz odbiorców, będących podatnikami podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż terytorium Polski (dalej: Kontrahent), Towary będące przedmiotem tej dostawy przed dostarczeniem na terytorium innego kraju członkowskiego UE są - na życzenie Kontrahenta - przekazywane przez Wnioskodawcę do polskiego podmiotu zarejestrowanego dla celów VAT w Polsce (jest to podmiot trzeci, niepowiązany ze Spółką, dalej: Podmiot Trzeci), w celu wykonania specjalnego kontenera służącego do przewozu Towarów produkowanych przez Spółkę. Należy przy tym zaznaczyć, iż prawo do rozporządzania Towarami jak właściciel nie jest przenoszone na Podmiot Trzeci. Towary są mu jedynie powierzane w celu wykonania odpowiedniego kontenera. Kontrahent jest fakturowany przez Wnioskodawcę za Towary, zaś za kontener przez Podmiot Trzeci. Podmiot Trzeci nie uczestniczy w transakcji pomiędzy Spółką a Kontrahentem, nigdy bowiem nie nabywa prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel. W modelu prowadzonej działalności mogą mieć miejsce następujące sytuacje:

i. Towary po przygotowaniu odpowiedniego kontenera przez Podmiot Trzeci są wysyłane bezpośrednio do zagranicznego Kontrahenta;

ii. Towary po przygotowaniu odpowiedniego kontenera przez Podmiot Trzeci są odsyłane do Spółki, która po dopakowaniu dodatkowych Towarów wysyła go do zagranicznego Kontrahenta.

Wnioskodawca wystawia fakturę dokumentującą dostawę Towarów na rzecz Kontrahenta w momencie wysyłania/transportowania Towarów do Podmiotu Trzeciego w celu wykonania kontenera.

Jednocześnie, Spółka będzie posiadała dokumenty potwierdzające dostarczenie Towarów będących przedmiotem transakcji do Kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, takich jak w szczególności:

* dokumenty przewozowe dokumentujące wysyłkę Towarów do Podmiotu Trzeciego,

* kserokopię dokumentu przewozowego (otrzymanego od Podmiotu Trzeciego lub zagranicznego Kontrahenta) potwierdzającego wysyłkę Towarów od Podmiotu Trzeciego do zagranicznego Kontrahenta,

* kserokopię faktury wystawionej przez Spółkę na zagranicznego Kontrahenta (za Towary) z potwierdzeniem odbioru Towarów przez zagranicznego Kontrahenta np. w formie pieczęci/podpisu na fakturze,

* tzw. "delivery note" z potwierdzeniem zagranicznego Kontrahenta, że Towary zostały do niego dostarczone,

* potwierdzenie dokonania płatności za Towary przez zagranicznego Kontrahenta,

* pozostałą korespondencję handlową z zagranicznym Kontrahentem potwierdzającą, że Towary zostały do niego dostarczone.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wskazana powyżej transakcja stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i w związku z tym Spółka będzie miała prawo do zastosowania stawki 0% po spełnieniu warunków z art. 42 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy;

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług tekst jednolity z dnia 29 lipca 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm. dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatnikiem", podlegają:

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej (art. 2 pkt 4).

Z kolei zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Definicja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dalej: WDT) zawarta została natomiast w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT zgodnie z którym, przez WDT, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z kolei w myśl art. 13 ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest (w szczególności) podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w celu dokonania transakcji z ustalonym nabywcą wskazanym w ustawie o VAT, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja WDT, której po stronie nabywcy z innego kraju UE odpowiada, co do zasady, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT, w WDT stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W świetle art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

Zatem w odniesieniu do transakcji WDT, ustawa o VAT w art. 41 ust. 3 przewiduje zastosowanie stawki podatku VAT w wysokości 0%, z zastrzeżeniem art. 42 ustawy o VAT. Jednocześnie Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż szczegółowa analiza przesłanek pozwalających na zastosowanie stawki 0% do WDT z art. 42 nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

Celem powyższych przepisów jest opodatkowanie danej transakcji wyłącznie w kraju, w którym dojdzie do rzeczywistej konsumpcji. Jednocześnie zadaniem omawianej regulacji jest niedopuszczenie do podwójnego opodatkowania, gdyż mogłoby to zakłócić swobodę przepływu towarów na wspólnym rynku.

Zgodnie z powyższymi przepisami, elementami konstrukcyjnymi, które muszą zaistnieć, aby transakcja była rozpoznana jako WDT na gruncie ustawy o VAT są:

i. wywóz towarów z terytorium Polski;

ii. na terytorium innego państwa członkowskiego;

iii. w wykonaniu czynności, o których mowa w art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel);

iv. nabywca towarów jest (w szczególności) podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż w analizowanej sytuacji zostały spełnione powyższe warunki, tj.:

Spółka pragnie podkreślić, iż jej zdaniem fakt "postoju" Towarów w celu wykonania kontenera przez Podmiot Trzeci nie zmienia charakteru omawianej transakcji. W opinii Wnioskodawcy omawiana transakcje powinna być traktowana jako WDT dla celów VAT.

Spółka pragnie zaznaczyć, iż w jej opinii nie ma też znaczenia, czy po przygotowaniu odpowiedniego kontenera przez Podmiot Trzeci, Towary Spółki są wysyłane bezpośrednio do zagranicznego Kontrahenta, czy są odsyłane do Spółki, która po dopakowaniu dodatkowych Towarów wysyła je do zagranicznego Kontrahenta. W każdym przypadku, przekazanie Towarów do Podmiotu Trzeciego (bez przenoszenia na ten podmiot prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel), w celu wykonania specjalnego kontenera służącego do bezpiecznego transportu, nie powoduje zdaniem Spółki przerwania dostawy. Jest to "postój" uzasadniony ekonomicznie, mający na celu dobudowanie specjalnego kontenera służącego bezpiecznemu transportowi wysyłanego Towaru.

Finalnie, Towary są wywożone na terytorium innego państwa członkowskiego UE, są one bowiem przeznaczone do konsumpcji na terytorium tego państwa. Ostatecznym odbiorcą Towarów jest Kontrahent z wybranego państwa członkowskiego, co sprawia, że opodatkowanie powinno pojawić się w tym właśnie państwie.

Spółka pragnie również wskazać, iż jedną z zasad przyświecających utworzeniu wspólnego systemu VAT w Unii Europejskiej jest opodatkowanie transakcji dokonywanych przez podatników (dostawy towarów bądź świadczenia usług) w państwie ich rzeczywistej konsumpcji.

Spółka pragnie zwrócić uwagę na punkt 10 Preambuły do Dyrektywy VAT zgodnie, z którym wewnątrzwspólnotowe transakcje dokonywane przez podatników innych niż podatnicy zwolnieni, należy opodatkowywać w państwach członkowskich przeznaczenia według stawek i na warunkach określonych przez te państwa członkowskie. Powyższy postulat jest wyrazem zasady opodatkowania w miejscu (kraju) konsumpcji zgodnie, z którą VAT winien być nakładany i pobierany w miejscu (kraju) faktycznej konsumpcji towarów lub usług. Oznacza to, iż nakładanie podatku VAT w kraju, w którym towary znajdują się jedynie tymczasowo (np. w związku z wytwarzaniem kontenera w celu ich transportu) nie jest celowe, gdyż oznaczałoby ono pobieranie VAT w kraju, w którym nie następuje faktyczna konsumpcja tych towarów.

Zasada opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych w takim kształcie zapewnia prawidłową realizację podstawowej zasady sytemu VAT, tj. zasady neutralności podatku od towarów i usług oraz zapobiega podwójnemu opodatkowaniu.

Należy podkreślić, iż powyższe argumenty, dotyczące neutralności wspólnotowego systemu VAT można odnaleźć również w orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego np. w wyroku z dnia 5 kwietnia 2011 r. uwzględnić przy tym również należy, że stworzony przez Unię Europejską mechanizm VAT ma na celu respektowanie zasady, zgodnie z którą międzynarodowe transakcje towarowe opodatkowane są w miejscu (kraju) konsumpcji transferowanych towarów. Oznacza to również, że przepisy VAT - jako regulujące funkcjonowanie podatku od konsumpcji - powinny być interpretowane w sposób, który respektuje powyższe zasady, mając na celu obciążanie tym podatkiem towaru w kraju jego faktycznej konsumpcji, a nie w kraju, w którym nastąpiła jedynie jego dostawa, w konsekwencji której towar został ostatecznie z niego wywieziony, a nie skonsumowany."

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy wskazana powyżej transakcja stanowi WDT na gruncie przepisów ustawy o VAT i w związku z tym Spółka będzie miała prawo do zastosowania stawki 0% po spełnieniu warunków z art. 42 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji rur i zbiorników a jej kontrahentami są zarówno podmioty z siedzibą w Polsce jak i innych państwach Unii Europejskiej. W sytuacji, kiedy odbiorcami towarów są podatnicy podatku od wartości dodanej, zidentyfikowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, wówczas towary będące przedmiotem tej dostawy przed dostarczeniem na terytorium innego kraju członkowskiego UE są - na życzenie Kontrahenta - przekazywane przez Wnioskodawcę do polskiego podmiotu zarejestrowanego dla celów VAT w Polsce - jest to podmiot trzeci, niepowiązany z Wnioskodawcą - w celu wykonania specjalnego kontenera służącego do przewozu tych towarów. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel nie jest przenoszone na podmiot trzeci. Towary są mu jedynie powierzane w celu wykonania odpowiedniego kontenera. Kontrahent zagraniczny jest fakturowany przez Wnioskodawcę za towary, zaś za kontener przez podmiot trzeci. W modelu prowadzonej działalności mogą mieć miejsce następujące sytuacje:

* towary po przygotowaniu odpowiedniego kontenera przez podmiot trzeci są wysyłane bezpośrednio do zagranicznego Kontrahenta;

* towary po przygotowaniu odpowiedniego kontenera przez podmiot trzeci są odsyłane do Wnioskodawcy, który po dopakowaniu dodatkowych towarów, wysyła go do zagranicznego Kontrahenta.

Wnioskodawca wystawia fakturę dokumentującą dostawę towarów na rzecz Kontrahenta w momencie wysyłania/transportowania towarów do podmiotu trzeciego w celu wykonania kontenera.

Jednocześnie, Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty potwierdzające dostarczenie Towarów będących przedmiotem transakcji do Kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, takich jak w szczególności:

* dokumenty przewozowe dokumentujące wysyłkę towarów do podmiotu trzeciego,

* kserokopię dokumentu przewozowego (otrzymanego od podmiotu trzeciego lub zagranicznego Kontrahenta) potwierdzającego wysyłkę towarów od podmiotu trzeciego do zagranicznego Kontrahenta,

* kserokopię faktury wystawionej przez Wnioskodawcę na zagranicznego Kontrahenta (za Towary) z potwierdzeniem odbioru towarów przez zagranicznego Kontrahenta np. w formie pieczęci/podpisu na fakturze,

* tzw. "delivery note" z potwierdzeniem zagranicznego Kontrahenta, że towary zostały do niego dostarczone,

* potwierdzenie dokonania płatności za towary przez zagranicznego Kontrahenta,

* pozostałą korespondencję handlową z zagranicznym Kontrahentem potwierdzającą, że towary zostały do niego dostarczone.

W związku z powyższym, wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z uznaniem, czy wskazana powyżej transakcja stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i w związku z tym, czy będzie miał prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% po spełnieniu warunków z art. 42 ustawy o VAT.

Przywołane powyżej regulacje zawarte w art. 13 ustawy, wskazują, że dla potraktowania danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy muszą zaistnieć dwa konieczne elementy. Pierwszy który musi wystąpić, aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jest wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Drugi niezbędny element, to fakt, aby wywóz nastąpił w wyniku dokonania dostawy - jest to warunek konieczny, gdzie wymaga się, aby miało miejsce nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, co następuje w wyniku dokonanej dostawy. W wyniku takiej transakcji dochodzi do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Wnioskodawca wskazuje, że towary, które przekazuje do polskiego podmiotu zarejestrowanego dla celów VAT w Polsce, w celu wykonania specjalnego kontenera służącego do przewozu przedmiotowych towarów do Kontrahenta, nigdy nie stają się własnością tego polskiego podmiotu. Towary są mu jedynie powierzane w celu wykonania odpowiedniego kontenera a za tę usługę fakturuje zagranicznego Kontrahenta.

Jak wskazano powyżej, aby miała miejsce WDT konieczny jest wywóz towarów z terytorium Polski w wykonaniu dostawy zrealizowanej na terytorium Polski. Nie wynika z tej definicji jednak, aby wywóz towaru był wykonany bezpośrednio po dostawie, lecz aby wywóz był dokonany w wykonaniu dostawy.

Nabywcą towarów na fakturze wystawianej przez Wnioskodawcę jest zawsze kontrahent unijny. Zarówno w sytuacji, kiedy towary po przygotowaniu kontenera przez polskiego usługodawcę sa wysyłane bezpośrednio do kontrahenta, jak i w sytuacji kiedy towary po przygotowaniu kontenera przez polskiego usługodawcę, są odsyłane do Wnioskodawcy w celu dopakowania dodatkowych towarów i wysłany do zagranicznego kontrahenta, wysyłka tego towaru jest bezpośrednią konsekwencją nabycia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel przez zagranicznego kontrahenta i tym samym swobodne nim dysponowanie. Art. 13 ust. 1 ustawy nie określa ramowych granic, w jakim czasie, od dokonania dostawy, towar musi zostać wywieziony z terytorium Polski, aby wywóz ten uznać za WDT.

Reasumując, dostawa towarów, która jest/będzie dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta mającego swoją siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego UE niż Polska, może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy, rozpoczynającą się w Polsce i kończącą się w miejscu ich przeznaczenia, tj. u zagranicznego kontrahenta, pomimo że "po drodze" na towarze wykonywane będą usługi przygotowania kontenera na terytorium Polski.

Kwestię opodatkowania stawką 0% WDT reguluje art. 42 ustawy. I tak, w art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Przy czym przepis art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy stanowi, iż warunki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się za spełnione również wówczas, gdy nie są spełnione wymagania w zakresie nabywcy - w przypadkach, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 3 i 4.

Ponadto zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju dokumenty przewozowe otrzymane przez przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi) oraz specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty wymienione w cyt. wyżej art. 42 ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami w świetle art. 42 ust. 11 cytowanej ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Wnioskodawca wskazał, że będzie dysponował dokumentami potwierdzającymi dostarczenie towarów, będących przedmiotem transakcji do Kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, takimi jak: dokumenty przewozowe dokumentujące wysyłkę towarów do podmiotu trzeciego, kserokopię dokumentu przewozowego (otrzymanego od podmiotu trzeciego lub zagranicznego Kontrahenta) potwierdzającego wysyłkę towarów od podmiotu trzeciego do zagranicznego Kontrahenta, kserokopię faktury wystawionej przez Wnioskodawcę na zagranicznego Kontrahenta za towary, z potwierdzeniem odbioru towarów przez zagranicznego Kontrahenta np. w formie pieczęci/podpisu na fakturze, jak również tzw. "delivery note" z potwierdzeniem zagranicznego Kontrahenta, że towary zostały do niego dostarczone, potwierdzenie dokonania płatności za towary przez zagranicznego Kontrahenta oraz pozostałą korespondencję handlową z zagranicznym Kontrahentem potwierdzającą, że towary zostały do niego dostarczone.

Dokumenty te jednoznacznie wskazują, że towary zostały przemieszczone i dostarczone do nabywcy - kontrahenta mającego siedzibę na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska.

Zatem, Wnioskodawca, zarejestrowany jako podatnik VAT-UE, dokonując dostawy towarów na rzecz nabywcy z innego kraju członkowskiego UE, posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, i dysponując ww. dokumentami określonymi w art. 42 ust. 3 uzupełnionymi dokumentami objętymi zakresem art. 42 ust. 11 ustawy, jest uprawniona - na podstawie art. 41 ust. 3 i art. 42 ust. 1 ustawy - do zakwalifikowania przedmiotowej dostawy jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz - w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.