IPPP3/443-691/13-3/IG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2013 r. (data wpływu 29 lipca 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie posiadania przez Wnioskodawcę na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o podatku VAT oraz braku obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej transakcji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (niezarejestrowanych dla celów podatku VAT) oraz rolników ryczałtowych, dokonywanych na terytorium Polski - jest prawidłowe.

W dniu 29 lipca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie posiadania przez Wnioskodawcę na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o podatku VAT oraz braku obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej transakcji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej (niezarejestrowanych dla celów podatku VAT) oraz rolników ryczałtowych, dokonywanych na terytorium Polski.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

B. (dalej: B. lub Spółka) jest spółką kapitałową utworzoną i działającą zgodnie z prawem Republiki Federalnej Niemiec. Siedziba Spółki znajduje się w Z. na terytorium Niemiec.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż energii cieplnej ze źródeł odnawialnych (biometanu pozyskiwanego z beztlenowej fermentacji biomasy) na obszarze miasta i gminy Z. w Niemczech.

W związku z prowadzoną działalnością, Spółka zawarła z kilkunastoma polskimi rolnikami umowy na produkcję substratów do produkcji biomasy, tj. kukurydzy oraz żyta (dalej: Substraty).

Nabywane przez Spółkę od rolników w danym roku Substraty są składowane na terytorium Polski w silosach, które B. wynajmuje od Polskich rolników. B. nie posiada jakichkolwiek uprawnień do silosów, za wyjątkiem uprawnień wynikających z zawartych umów najmu.

Substraty nabyte przez Spółkę w danym roku, są przez cały kolejny rok kalendarzowy:

Transport Substratów od rolników do wynajmowanych przez Spółkę na terytorium Polski silosów oraz transport Substratów z tych silosów do ich miejsca przeznaczenia na terytorium Niemiec jest wykonywany przez niezależne spółki transportowe działające na zlecenie B.

Dla celów VAT, Spółka klasyfikuje wywóz Substratów z terytorium Polski na terytorium Niemiec jako:

W kwietniu 2013 r. Spółka rozpoczęła również działalność w zakresie sprzedaży na terytorium Polski tzw. "B. L." (odpadu z produkcji biomathanu, który jest wykorzystywany jako nawóz). Nabywcami "B. L." są polscy rolnicy (zarówno podatnicy VAT jak i rolnicy ryczałtowi).

"B. L." jest transportowany z terytorium Niemiec na terytorium Polski przez firmę transportową działającą na zlecenie B. a następnie jest składowany w specjalnym zbiorniku (tzw. lagunie), którą Spółka wynajmuje od polskiego rolnika. Spółce nie przysługują jakiekolwiek prawa do "laguny" z wyłączeniem praw wynikających z umowy najmu.

Rolnicy zgłaszają zapotrzebowanie na "B. L." bezpośrednio do siedziby Spółki na terytorium Niemiec. W momencie otrzymania zamówienia, Spółka zleca przedsiębiorstwu transportowemu transport "B. L." z laguny bezpośrednio do miejsca wskazanego przez danego nabywcę (na terytorium Polski).

Dla celów podatku VAT, Spółka klasyfikuje przywóz "B. L." z terytorium Niemiec do położonej na terytorium Polski laguny jako przemieszczenie towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa, które - zgodnie z art. 11 ustawy o VAT - stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast sprzedaż "B. L." na rzecz rolników jest klasyfikowana jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju podlegająca opodatkowaniu VAT.

Spółka nie prowadzi na terytorium Polski żadnej innej działalności: nie zatrudnia w Polsce jakiegokolwiek personelu oraz nie posiada w Polsce jakiejkolwiek placówki (w szczególności budynków zlokalizowanych w Polsce ani urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej).

Z uwagi na wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu VAT w Polsce, B. jest zarejestrowany w Polsce dla celów podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

A. wnosi o potwierdzenie, że w przedstawionym w niniejszym wniosku zdarzeniu przyszłym Spółka:

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka:

Poniżej Spółka przedstawia uzasadnienie swojego stanowiska.

1. Stanowisko w zakresie Pytania 1

W opinii Spółki, w przedstawionym w niniejszym wniosku zdarzeniu przyszłym, B. nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT.

a)

Zarówno ustawa o VAT, jak Dyrektywa 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie zawierają definicji pojęcia "stałe miejsce prowadzenia działalności".

Pojęcie "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" zostało natomiast zdefiniowane w art. 11 Rozporządzenia wykonawczego, jako "dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej".

W art. 11 ust. 3 Rozporządzenia wykonawczego wskazano ponadto, iż "fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej".

b)

Definicja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym jest zgodna z wykładnią tego pojęcia prezentowaną w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).

W szczególności, w orzeczeniach wydanych m.in. w sprawach C-168/84 (Gunter Berkholz) oraz C-231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S) TSUE wskazał, że istnienie "stałego miejsca prowadzenia działalności" wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych".

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV) TSUE potwierdził ponadto, iż jeżeli spółka "nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania (...) nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie".

c)

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, B. nie posiada w Polsce jakiejkolwiek placówki (w szczególności Spółka nie posiada jakichkolwiek budynków na terytorium Polski), nie zatrudnia w Polsce pracowników oraz nie posiada urządzeń technicznych (infrastruktury) niezbędnej do wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Ponadto, Spółce nie przysługuje żaden tytuł prawny w stosunku do:

Co więcej, wszelkie decyzje biznesowe związane z prowadzoną przez Spółkę na terytorium Polski działalnością (w tym w szczególności odbiór zleceń na zakup "B. L.") są podejmowane w siedzibie Spółki na terytorium Niemiec.

W związku z powyższym, B. stoi na stanowisku, że w stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku, Spółka nie posiada na terytorium Polski "stałego miejsca prowadzenia działalności" w rozumieniu przepisów o VAT.

d)

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych.

Przykładowo:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z 15 maja 2013 r. (sygn. IPPP3/443-133/I3-5/LK) stwierdził, iż "sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Spółki zewnętrznej. Nie zatrudnia również własnych pracowników (...). A zatem analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski".

2. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z 18 maja 2012 r. (sygn. IPPP3/443-238/12-3/SM) stwierdził, iż "Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury (magazynu konsygnacyjnego) prowadzonego przez firmę zewnętrzną (...). Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej firmy (...). Uwzględniając powyższe, Spójka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski".

3. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z 30 lipca 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1121/11-4/k.c.) potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym "dokonując oceny czy dane przedsiębiorstwo posiada stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju czy też nie, należy zatem kierować się wskazanymi przez ustawodawcę kryteriami, tj.: wystarczającą stałością, obecnością ludzkich zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki, obecnością technicznych zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki".

4. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w orzeczeniu z 28 lipca 2011 r. (sygn. III SA/Wa 3326/10) odwołując się do orzecznictwa TSUE stwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług".

5. Stanowisko Spółki w zakresie Pytania 2

W opinii B., w przedstawionym w niniejszym wniosku zdarzeniu przyszłym, Spółka nie będzie zobowiązana do ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej transakcji sprzedaży środka "B. L." na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (niezarejestrowanych dla celów podatku VAT) oraz rolników ryczałtowych, dokonywanych na terytorium Polski.

a)

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnicy, którzy dokonują sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych mają obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Jednocześnie, art. 111 ust. 3a ustawy o VAT nakłada na podatników zobowiązanych do prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kas rejestrujących szereg obowiązków.

W szczególności, podatnicy prowadzący taką ewidencję są zobowiązani:

Dodatkowe wymogi zostały przewidziane w § 14 ust. 1 w związku z § 31 oraz § 33 Rozporządzenia Ministra Finansów z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363, zwanego dalej rozporządzeniem, zgodnie z którymi podatnicy prowadzący ewidencję za pomocą kas rejestrujących są zobowiązani:

b)

W świetle powyższych regulacji, w opinii Spółki należy uznać, iż obowiązek prowadzenia ewidencji przy użyciu kasy rejestrującej wymaga, aby kasa ta fizycznie znajdowała się na terytorium Polski.

Tym samym - zdaniem B. - podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów na terytorium Polski na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, a którzy nie posiadają na terytorium Polski siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności, nie podlegają obowiązkowi prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej.

Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do sytuacji, w której podatnik byłby zobowiązany do prowadzenia ewidencji za pomocą kasy rejestrującej, a jednocześnie nie byłby w stanie spełnić wymogów formalnych przewidzianych w art. 111 ust. 3a ustawy o VAT oraz w przepisach Rozporządzenia, a tym samym podlegałby odpowiedzialności karno-skarbowej.

Należy bowiem zwrócić uwagę, iż - gdyby uznać, że podatnicy nieposiadający stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski są zobowiązani do prowadzenia ewidencji za pomocą kas rejestrujących - kasy takie należałoby zainstalować w miejscu prowadzenia przez tych podatników działalności gospodarczej, tj. poza granicami Polski, co w istocie uniemożliwiałoby:

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych.

Przykładowo:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z 22 lutego 2011 r. (sygn. IPPP3/443-1231/10-4/JF) potwierdził prezentowane przez podatnika stanowisko, zgodnie z którym "podmiot zagraniczny z terytorium innego kraju UE i nieposiadający żadnej fizycznej obecności w Polsce, prowadzący sprzedaż podlegającą opodatkowaniu polskim VAT nie jest zobowiązany do rejestracji tej sprzedaży przy użyciu kas rejestrujących".

2. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 14 sierpnia 2012 r. (sygn. IPPP2/443-505/12-2/KG) stwierdził, iż podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznego zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy; udostępniać kasy rejestrujące do kontroli stanu ich nienaruszalności i prawidłowości pracy na każde żądanie właściwych organów; zgłaszać kasy rejestrujące do obowiązkowego przeglądu technicznego właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących. Dlatego też należy się zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż czynności te mogą być dokonywane wyłącznie w sytuacji, gdy kasa fiskalna znajduje się na terytorium kraju. Natomiast Spółka nie będzie posiadać żadnej fizycznej obecności w Polsce, a sprzedaż towarów dokonywana będzie z zagranicy. Nie jest więc możliwe prowadzenie przez Spółkę ewidencji za pomocą kasy rejestrującej zlokalizowanej w Polsce" (podobnie, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 16 września 2011 r. sygn. IPPP2/443-709/11-4/MM);

3. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 22 września 2010 r. (sygn. IPPP3/443-615/10-2/k.c.) stwierdził, iż "przepisy odnoszące się do kas fiskalnych nie regulują kwestii, gdy sprzedawca, co do zasady mający obowiązek ewidencji sprzedaży za pomocą kas rejestrujących, nie posiada w Polsce fizycznego miejsca dokonywania takiej dostawy. Analiza przepisów rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania wskazuje, że każdy, na kim ciąży obowiązek instalacji kasy fiskalnej musi posiadać miejsce bądź miejsca jej fizycznego zainstalowania... <...>. Wnioskodawca nie posiadając żadnego fizycznego miejsca sprzedaży oraz siedziby bądź stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski nie ma możliwości jej zainstalowania a także co za tym idzie wypełnienia wszelkich obowiązków wynikających z przepisów dotyczących kas rejestrujących zawartych ww. rozporządzeniach. Powyższe powoduje, że Wnioskodawca nie ma w tym przypadku obowiązku prowadzenia ewidencji swojej sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, przy zastosowaniu kasy rejestrującej".

c)

Jak wskazano w odpowiedzi na pytanie 1, B. jest spółką prawa niemieckiego, której siedziba znajduje się na terytorium Republiki Federalnej Niemiec, która nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

W szczególności, B. nie posiada jakichkolwiek budynków na terytorium Polski, nie zatrudnia w Polsce pracowników oraz nie posiada urządzeń technicznych (infrastruktury) niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski. Ponadto, wszystkie decyzje biznesowe (w tym przyjmowanie zleceń na nabycie "B. L." oraz decyzje o dokonaniu sprzedaży) są podejmowane w siedzibie Spółki na terytorium Niemiec.

W związku z powyższym, w opinii B., Spółka nie będzie zobowiązana do ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej transakcji sprzedaży (na terytorium Polski) środka "B. L." na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (niezarejestrowanych dla celów podatku VAT) oraz na rzecz rolników ryczałtowych.

Mając powyższe na uwadze, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Ustawa o VAT, jak Dyrektywa 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie zawierają definicji pojęcia "stałe miejsce prowadzenia działalności".

Stałe miejsce prowadzenia działalności nie było pojęciem zdefiniowanym wprost, lecz określeniem unijnym (tekst jedn.: wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: TS UE).

Dopiero Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. U.UE z dnia 23 marca 2011 r. L. 77/1 z późn. zm.), (dalej "Rozporządzenie") uwzględniając orzecznictwo TSUE zdefiniowało pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższe rozumie się, jako "dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej".

W art. 11 ust. 3 Rozporządzenia wykonawczego wskazano ponadto, iż "fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej".

Z opisu sytuacji wynika, że w kwietniu 2013 r. Spółka rozpoczęła działalność w zakresie sprzedaży na terytorium Polski tzw. "B. L." (odpadu z produkcji biomathanu, który jest wykorzystywany jako nawóz). Nabywcami "B. L." są polscy rolnicy (zarówno podatnicy VAT jak i rolnicy ryczałtowi).

"B. L." jest transportowany z terytorium Niemiec na terytorium Polski przez firmę transportową działającą na zlecenie B. a następnie jest składowany w specjalnym zbiorniku (tzw. lagunie), którą Spółka wynajmuje od polskiego rolnika. Spółce nie przysługują jakiekolwiek prawa do "laguny" z wyłączeniem praw wynikających z umowy najmu.

Rolnicy zgłaszają zapotrzebowanie na "B. L." bezpośrednio do siedziby Spółki na terytorium Niemiec. W momencie otrzymania zamówienia, Spółka zleca przedsiębiorstwu transportowemu transport "B. L." z laguny bezpośrednio do miejsca wskazanego przez danego nabywcę (na terytorium Polski).

Dla celów podatku VAT, Spółka klasyfikuje przywóz "B. L." z terytorium Niemiec do położonej na terytorium Polski laguny jako przemieszczenie towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa, które - zgodnie z art. 11 ustawy o VAT - stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast sprzedaż "B. L." na rzecz rolników jest klasyfikowana jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju podlegająca opodatkowaniu VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

Odnosząc się do powyższej sytuacji należy zauważyć, że definicja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" wynika z ugruntowanego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) i w/cyt. rozporządzenia.

Ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

* dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tekst jedn.: podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),

* działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot,

* w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju.

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z ww. kryteriów, nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności.

W opisu wynika, że Spółka nie prowadzi na terytorium Polski żadnej innej działalności: nie zatrudnia w Polsce jakiegokolwiek personelu oraz nie posiada w Polsce jakiejkolwiek placówki (w szczególności budynków zlokalizowanych w Polsce ani urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej).

Ponadto, Spółce nie przysługuje żaden tytuł prawny w stosunku do:

Co więcej, wszelkie decyzje biznesowe związane z prowadzoną przez Spółkę na terytorium Polski działalnością (w tym w szczególności odbiór zleceń na zakup "B. L.") są podejmowane w siedzibie Spółki na terytorium Niemiec.

Mając na uwadze powyżej cytowane przepisy należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w opisanej sytuacji nie posiada w Polsce "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" w rozumieniu w/cyt. rozporządzenia.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy co do pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy - podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z treści pkt 2, 3, 4 i 11 art. 111 ust. 3a ustawy wynika, iż podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznego zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy; udostępniać kasy rejestrujące do kontroli stanu ich nienaruszalności i prawidłowości pracy na każde żądanie właściwych organów; zgłaszać kasy rejestrujące do obowiązkowego przeglądu technicznego właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących, poddać obowiązkowemu przeglądowi technicznemu kasy rejestrujące, które zostały przez podatnika utracone, a następnie odzyskane, przed ich ponownym zastosowaniem do prowadzenia ewidencji.

Ponadto dodatkowe wymogi zostały przewidziane w § 14 ust. 1 w związku z § 31 oraz § 33 Rozporządzenia Ministra Finansów z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363, zwanego dalej rozporządzeniem, zgodnie z którymi podatnicy prowadzący ewidencję za pomocą kas rejestrujących są zobowiązani:

Udzielając odpowiedzi na pytanie nr 1 zawarte we wniosku, uznano że w opisanej sytuacji Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Opisane powyżej czynności, dotyczące użytkowników kas rejestrujących, mogą być dokonywane wyłącznie w sytuacji, gdy kasa fiskalna znajduje się na terytorium kraju. Wobec powyższego, mimo istnienia obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu za pomocą kas rejestrujących, w sytuacji gdy sprzedaż dokonywana jest na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych, Wnioskodawca nie posiadając żadnego fizycznego miejsca sprzedaży oraz siedziby bądź stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski nie ma możliwości jej zainstalowania a także co za tym idzie wypełnienia wszelkich obowiązków wynikających z przepisów dotyczących kas rejestrujących zawartych w ww. przepisach.

Powyższe powoduje, że Wnioskodawca nie ma w tym przypadku obowiązku prowadzenia ewidencji swojej sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Sprzedaż towarów dokonywana będzie z zagranicy. Nie jest więc możliwe prowadzenie przez Spółkę ewidencji za pomocą kasy rejestrującej zlokalizowanej w Polsce.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy co do pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.