IPPP3/443-670/11-2/SM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2011 r. (data wpływu 11 maja 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności - jest prawidłowe.

W dniu 11 maja 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka E. S.p.A. (zwana dalej "Spółką") jest spółką prawa włoskiego, z siedzibą we Włoszech, zarejestrowaną na potrzeby VAT w Polsce. Spółka nie posiada na terytorium Polski siedziby ani oddziału. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje dostawy towarów z terytorium Polski na rzecz odbiorców z Polski, krajów Unii Europejskiej oraz krajów trzecich. W celu wykonywania działalności w powyższym zakresie Spółka zawarła umowę zintegrowanych usług logistycznych z polską spółką powiązaną (dalej firma zewnętrzna). W ramach wskazanej umowy spółka powiązana świadczy obsługę składowania, magazynowania i przechowywania oraz przemieszczania towarów należących do Spółki.

W ramach zawartej umowy spółka powiązana powinna wykonywać wskazaną powyżej obsługę składowania, magazynowania i przechowywania oraz przemieszczania towarów należących do Spółki wyłącznie za pośrednictwem własnego personelu i urządzeń, jak też personelu i urządzeń wynajmowanych, wedle jego uznania, jak też i na jego wyłączny koszt.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym wprost z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS). Ze względu na fakt, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, przyjęty został do polskiego systemu prawnego dorobek prawny Wspólnot Europejskich, Spółka stoi na stanowisku, że interpretując pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności należy odwołać się m.in. do orzecznictwa ETS.

Jak wynika z ugruntowanego stanowiska ETS, m.in. z wyroku ETS z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84, stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób, jak i zaplecza technicznego, koniecznych dla wykonania danej działalności. Także w wyroku z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Kolejna interpretacja stałego miejsca prowadzenia działalności pojawiła się w orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia). Jak potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości, nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług. Podobne stanowiska zostały wyrażone w orzeczeniach ETS z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Niemczech, sygn. C-390/96 oraz wyroku z dnia z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, sygn. C-73/06.

Ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy zatem do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

* dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),

* działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot,

* w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju.

W przypadku gdy nie jest spełnione chociażby jedno z ww. kryteriów nie można uznać że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności. Należy zatem stwierdzić, czy przesłanki te są spełnione w przypadku działalności wykonywanej przez Spółkę w Polsce.

Obecność Spółki w Polsce ogranicza się wyłącznie do przekazywania poleceń nadania towaru w ramach zawartej umowy o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych z miejsca znajdującego się w Polsce i przesłanie go do klientów znajdujących się w Polsce, Unii Europejskiej lub krajów trzecich. Należy zaznaczyć, iż samo miejsce przechowywania towarów nie należy do Spółki, która to jedynie korzysta z niego w ramach zawartej umowy o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych. Nietrwały charakter umowy o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych pozwala stwierdzić, iż w każdym momencie Spółka może przenieść swoje towary w inne miejsce.

W opinii Spółki nie można uznać, iż realizowana przez nią działalność w Polsce będzie miała charakter niezależny. Spółka pragnie podkreślić, iż w Polsce będzie związana jedynie wskazaną powyższą umową o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych, natomiast na miejscu, w którym wskazana umowa o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych będzie realizowana, nie będzie osób bądź organów, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących zarówno działalności Spółki, jak i realizacji zamówień. W tym miejscu obecni będę jedynie pracownicy podmiotu, który świadczy na rzecz Spółki wskazaną umowę. Natomiast wszelkie decyzje dotyczące realizacji zleceń, wysyłki towarów podejmowane są przez Spółkę, która przesyła odpowiednią dyspozycję pracownikom podmiotu, od którego Spółka nabywa usługę zintegrowanych usług logistycznych. W konsekwencji nie można uznać, iż działalność Spółki na terytorium Polski będzie miała charakter niezależny co, jak sformułowano w orzecznictwie ETS - jest przesłanką powstania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.

W opinii Spółki nie można również stwierdzić, iż Spółka będzie posiadała na terytorium Polski zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. Spółka nie posiada w Polsce własnej infrastruktury, tj. magazynów, środków transportu. Zasoby te są udostępniane Spółce przez podmiot zewnętrzny w ramach zawartej umowy o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych.

Dodatkowo Spółka pragnie podkreślić, iż nie posiada na terenie Polski własnych pracowników. W zakresie działalności realizowanej przez Spółkę wykorzystywani są pracownicy podmiotu zewnętrznego świadczącego usługę zintegrowanych usług logistycznych. W konsekwencji nie można stwierdzić, iż Spółka dysponuje w Polsce zapleczem technicznym oraz ludzkim, które pozwalają na stałe i niezależne prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce.

Jak wynika z powyższej analizy zakres wykonywanych przez Spółkę w Polsce czynności nie spełnia przesłanek powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w przywołanych orzeczeniach ETS oraz interpretacjach prawa podatkowego wydanych przez polskie organy podatkowe.

Potwierdza to m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 maja 2010 r., sygn. ITPP2/443-177/10/AK oraz interpretacja indywidualna Dyrektora lzby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. IPPP2-443-1220/09-4/IZ, w której stwierdzono, iż "w świetle wyroków Europejskiego Trybunatu Sprawiedliwości należy przyjąć, że jeżeli podatnik nie posiada w państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania nie można przyjąć, iż posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej".

Odnośnie definicji pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności wypowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w orzeczeniu z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09. W orzeczeniu tym sąd uznał, iż "zgodzić się należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach których dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowania podatkiem od towarów i usług."

Spółka pragnie również podkreślić, iż w szczególności fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsce prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju (podobnie decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 11 maja 2006 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. 1401/HTI/4407/14-113/05/EN).

Dodatkowo należy zaznaczyć, iż w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności wypowiedział się również Komitet VAT (organ mający kompetencje doradcze i będący wspólnotowym forum dyskusyjnym. Składa się z reprezentantów 27 państw członkowskich a przewodniczy mu przedstawiciel Komisji Europejskiej). Jak wynika z opinii Komitetu VAT stałe miejsce prowadzenia działalności i rejestracja na potrzeby VAT nie są tożsame. Można bowiem być zarejestrowanym na VAT w danym kraju, a mimo to nie posiadać tam stałego miejsca prowadzenia działalności.

Wobec braku łącznego spełnienia wskazanych przesłanek nie można uznać, że w opisanym stanie faktycznym Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy zauważyć, że od dnia 1 lipca 2011 r. kwestia stałego miejsca prowadzenia działalności została uregulowana w obowiązującym od tej daty Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.