IPPP3/443-667/13-5/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2013 r. (data wpływu 22 lipca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 27 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 6 września 2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 września 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie rozpoznania obowiązku podatkowego w przypadku dostaw węgla kamiennego w okresie po 1 stycznia 2012 r. - jest prawidłowe.

W dniu 22 lipca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie rozpoznania obowiązku podatkowego w przypadku dostaw węgla kamiennego w okresie do 1 stycznia 2012 r. oraz w okresie po 1 stycznia 2012 r.

Wniosek uzupełniony został w dniu 27 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 6 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. (dalej "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest spółką prawa rumuńskiego i prowadzi w Rumunii działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży cukru, wytwarzanego z buraków cukrowych. Proces produkcji cukru polega m.in. na zmiękczaniu buraków parą wodną, pozyskiwaną za pomocą specjalistycznej aparatury produkującej energię elektryczną i ciepło w skojarzeniu. Do produkcji energii i ciepła w skojarzeniu Spółka zużywa wyroby węglowe. Spółka dokonuje zakupów wyrobów węglowych tj. węgla kamiennego o kodzie CN 2701. Między innymi, węgiel jest dostarczany do Spółki z terytorium Polski.

Węgiel z terytorium Polski był dostarczany do Spółki zarówno przed 1 stycznia 2012 r. jak i w 2012 r.

Dostawy węgla z Polski do siedziby Spółki w Rumunii były realizowane w następującym schemacie: na pierwszym etapie transakcji węgiel był sprzedawany przez podmiot polski zarejestrowany w 2012 r. jako pośredniczący podmiot węglowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 23a ustawy akcyzowej (dalej jako "PPW") do kontrahenta Spółki - podmiotu z siedzibą w Niemczech. Następnie, niemiecki kontrahent Spółki dokonywał sprzedaży węgla Spółce. Wyroby węglowe były transportowane bezpośrednio z Polski na terytorium Rumunii - do miejsca prowadzenia działalności Spółki. Organizatorem transportu węgla był polski sprzedawca - PPW. On także ponosił jego koszt zgodnie z regułą Incoterms DDP.

W odniesieniu do transakcji dokonywanych po 1 stycznia 2012 r., Spółka posiada w swojej dokumentacji dokumenty dostawy wystawiane przez polski podmiot PPW. Dokumenty były dołączane do transportowanych do Spółki wyrobów węglowych. Na dokumentach tych polski sprzedawca węgla (PPW) wskazywał, że wyroby węglowe są zwolnione z akcyzy na podstawie - art. 31a ust. 1 pkt 2 ustawy akcyzowej. Zgodnie z tym artykułem, zwalnia się z akcyzy dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych dokonywaną przez pośredniczący podmiot węglowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w odniesieniu do dostaw węgla kamiennego realizowanych na rzecz Spółki na zasadach wskazanych w stanie faktycznym w okresie po 1 stycznia 2012 r. na Spółce ciążą jakiekolwiek obowiązki w podatku akcyzowym na terytorium Polski, w szczególności czy podatek akcyzowy w odniesieniu do przedmiotowych dostaw stał się wymagalny.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, w odniesieniu do dostaw węgla kamiennego realizowanych na rzecz Spółki na zasadach wskazanych w stanie faktycznym zarówno w okresie do 1 stycznia 2012 r. jak i po tej dacie w 2012 r. na Spółce nie ciążą żadne obowiązki w podatku akcyzowym na terytorium Polski. W szczególności zwolnienie z podatku akcyzowego ma zastosowanie do przedmiotowych dostaw na podstawie polskich przepisów o podatku akcyzowym. W rezultacie podatek akcyzowy w odniesieniu do tych dostaw nie stał się wymagalny w Polsce, co oznacza również, że dostawy wyrobów węglowych świadczone przez Spółkę na zasadach opisanych w stanie faktycznym, nie oznaczają dopuszczenia tych wyrobów do konsumpcji w Polsce w rozumieniu przepisów Dyrektyw o podatku akcyzowym.

W celu ustalenia istnienia obowiązków Spółki w podatku akcyzowym z tytułu dostaw węgla kamiennego na rzecz Spółki na zasadach wskazanych w stanie faktycznym, należy w pierwszej kolejności przeanalizować opisaną transakcję pod kątem jej skutków na gruncie polskiej ustawy akcyzowej. Ze względu na istotne zmiany legislacyjne w zakresie polskiego podatku akcyzowego od wyrobów węglowych, które weszły w życie z dniem 2 stycznia 2012 r. należy wziąć pod uwagę stan prawny obowiązujący do dnia 1 stycznia 2012 r. oraz reguły obowiązujące po 1 stycznia 2012 r.

Stan prawny obowiązujący w 2012 r. (od dnia 2 stycznia 2012 r.)

Począwszy od dnia 2 stycznia 2012 r. wygasło bezwarunkowe zwolnienie przewidziane w art. 163 ust. 1 ustawy akcyzowej, co oznacza że co do zasady węgiel przeznaczony na cele opałowe stał się przedmiotem efektywnego opodatkowania podatkiem akcyzowym. Od tej daty zaczęły również obowiązywać specyficzne reguły opodatkowania akcyzą wyrobów węglowych, wprowadzone ustawą z dnia 16 września 2011 r. o redukcji niektórych obowiązków obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. 2011.232.1378). Przepisy te wprowadziły szeroki katalog zwolnień z akcyzy wyrobów węglowych, jednakże zastosowanie zwolnienia zostało uzależnione od spełnienia dodatkowych warunków.

Między innymi, zgodnie z obowiązującym od 2 stycznia 2012 r. artykułem 31 a ust. 1 pkt 2 ustawy akcyzowej zwalnia się od akcyzy dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy.

Zdaniem Spółki, dostawę wyrobów węglowych do Spółki należy traktować jako dostawę wewnątrzwspólnotową. Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy akcyzowej, przez dostawę wewnątrzwspólnotową należy rozumieć przemieszczenie wyrobów akcyzowych z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego. Ze względu na fakt, że w stanie faktycznym Spółki, w wyniku dostawy węgla do Spółki, węgiel był transportowany (przemieszczany) przez polskiego sprzedawcę - PPW z Polski do miejsca prowadzenia działalności Spółki w Rumunii, przemieszczenie to stanowiło dostawę wewnątrzwspólnotową.

Artykuł 31a ust. 3 ustawy akcyzowej, wprowadza dodatkowe warunki do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w 31a ust. 1 pkt 2. Warunki określone w pkt 1 i 2 art. 31a ust. 3 ustawy akcyzowej sprowadzają się do obowiązku rejestracji podmiotu dostarczającego węgiel (dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy węgla) jako pośredniczącego podmiotu węglowego (PPW). Warunek określony w pkt 3 art. 31a ust. 3 ustawy akcyzowej, polega z kolei na dołączeniu do przemieszczanych wyrobów dokumentu dostawy.

Zdaniem Spółki, w odniesieniu do dostaw wyrobów węglowych realizowanych na rzecz Spółki w 2012 r. (od 2 stycznia 2012 r.) ww. warunki do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1 pkt 2 były spełniane. Polski sprzedawca dostarczający węgiel do Spółki był zarejestrowany jako PPW. Dodatkowo, do przemieszczanych z Polski do miejsca prowadzenia działalności Spółki w Rumunii wyrobów węglowych dołączany był dokument dostawy. Spółka posiada jeden egzemplarz dokumentu dostawy w swojej dokumentacji. Na dokumencie dostawy wskazana jest podstawa do zastosowania zwolnienia z akcyzy dostaw węgla do Spółki i jest to właśnie art. 31a ust. 1 pkt 2 ustawy akcyzowej (dostawa wewnątrzwspólnotowa realizowana przez PPW).

Mając na uwadze powyższe, skoro dostawy wyrobów węglowych na rzecz Spółki z terytorium Polski na terytorium Rumunii w 2012 r. okresie po 1 stycznia 2012 r. korzystały ze zwolnienia z akcyzy, zdaniem Spółki, podobnie jak w okresie do 1 stycznia 2012 r., w związku z tymi dostawami po jej stronie nie powstały żadne obowiązki w polskim podatku akcyzowym. W szczególności, po stronie Spółki nie powstał obowiązek zapłaty podatku w odniesieniu do tych dostaw.

W opinii Spółki brak powstania po stronie Spółki na terytorium Polski obowiązków akcyzowych z tytułu dostaw realizowanych na rzecz Spółki zarówno do 1 stycznia 2012 r. jak i po 1 stycznia 2012 r. znajduje uzasadnienie w przepisach prawa unijnego tj. w przepisach Dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca dyrektywę 92/12/EWG (Dz. U.UE.L2009.9.12 z późn. zm. dalej: "Nowa Dyrektywa Horyzontalna") oraz Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U.UE.L2003.283.51 z późn. zm. dalej: "Dyrektywa Energetyczna").

Przepisy powyższych dyrektyw wiążą wymagalność podatku (powstanie zobowiązania podatkowego) z dopuszczeniem wyrobu akcyzowego do konsumpcji. Stosownie do treści art. 7 Nowej Dyrektywy Horyzontalnej podatek akcyzowy staje się wymagalny w momencie dopuszczenia do konsumpcji w państwie członkowskim dopuszczenia do konsumpcji.

Zgodnie z ust. 2. art. 7 na użytek niniejszej dyrektywy "dopuszczenie do konsumpcji" oznacza:

* opuszczenie procedury zawieszenia poboru akcyzy w odniesieniu do wyrobów akcyzowych, w tym opuszczenie niezgodne z przepisami;

* przechowywanie poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy wyrobów akcyzowych, na które nie nałożono akcyzy zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami prawa wspólnotowego i ustawodawstwa krajowego;

* produkcję wyrobów akcyzowych poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, w tym produkcję niezgodną z przepisami;

* import wyrobów akcyzowych, w tym import niezgodny z przepisami, chyba że natychmiast po dokonaniu importu wyroby te zostaną objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy.

Powyższe regulacje podlegają modyfikacji w odniesieniu do wyrobów węglowych. Na podstawie art. 21 ust. 5 Dyrektywy Energetycznej dla celów stosowania art. 5 i 6 dyrektywy 92/12/EWG (obecnie art. 7 i art. 8 Nowej Dyrektywy Horyzontalnej), węgiel, koks i węgiel brunatny podlegają podatkom, które stają się wymagalne w momencie dostawy przez spółki, które muszą być w tym celu zarejestrowane przez odpowiednie władze. Władze te mogą zezwolić producentowi, podmiotowi gospodarczemu, importerowi lub przedstawicielowi fiskalnemu na przejęcie zobowiązań podatkowych nałożonych na zarejestrowaną spółkę. Podatek jest nakładany i pobierany zgodnie z procedurami ustanowionymi w każdym Państwie Członkowskim.

Z powyższego wynika, iż w odniesieniu do wyrobów węglowych podatek akcyzowy staje się wymagalny w momencie ich dostawy przez podmioty, które są zarejestrowane dla celów podatku akcyzowego przez odpowiednie władze. Literalna wykładnia powyższych przepisów mogłaby prowadzić do wniosku, że akcyza staje się wymagalna na każdym etapie obrotu - z tytułu każdej realizowanej dostawy. Podejście takie jest jednak sprzeczne z fundamentalnymi zasadami podatku akcyzowego. W szczególności, sytuacja w której zobowiązanie podatkowe (wymagalność) powstawałoby każdorazowo w momencie dostawy przez zarejestrowany podmiot (czyli na każdym etapie obrotu), spowodowałaby rażące naruszenie zasady jednokrotności poboru podatku akcyzowego. Co więcej, tego typu model oznaczałby, że podatek akcyzowy od wyrobów węglowych wykazuje cechy charakterystyczne dla podatku od towarów i usług - wielofazowość i w konsekwencji potrącalność. Tymczasem z brzmienia przepisu art. 7 Nowej Dyrektywy Horyzontalnej wyraźnie wynika, iż ustanawia się jeden moment poboru podatku - będący momentem dopuszczenia do konsumpcji.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Spółki należy uznać, że w przypadku transakcji zwolnionych z akcyzy dopuszczenie do konsumpcji (stanowiące jednocześnie moment wymagalności podatku) w ogóle nie ma miejsca. Ze względu na fakt, iż w przypadku transakcji zwolnionej z podatku nie można uznać, iż podatek ten staje się wymagalny, należy również stwierdzić, że nie dochodzi do dopuszczenia do konsumpcji w rozumieniu przepisów Dyrektywy Energetycznej oraz Nowej Dyrektywy Horyzontalnej.

Pojęcie wymagalności podatku należy w opinii Wnioskodawcy rozumieć, jako prawo organu skarbowego do domagania się zapłaty podatku w związku z zaistnieniem zobowiązania podatkowego. Powyższe znajduje oparcie przykładowo w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: "ETS") z dnia 12 lutego 2009 r. o sygn. C-475/07. W opinii poprzedzającej wniesienie skargi do Trybunału, Komisja stwierdziła, że wymagając zapłaty podatku od energii elektrycznej w momencie jej wydania przez producenta, a nie w momencie jej dostarczenia przez dystrybutora lub redystrybutora, państwo (Polska) uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 21 ust. 5 Dyrektywy Energetycznej. ETS natomiast orzekł w sentencji, iż poprzez zaniechanie dostosowania do 1 stycznia 2006 r. systemu opodatkowania energii elektrycznej do wymogów wynikających z treści art. 21 ust. 5 akapit pierwszy Dyrektywy Energetycznej w zakresie określenia momentu, w którym podatek od energii elektrycznej staje się wymagalny, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej z mocy tej dyrektywy. Z wyroku tego wynika więc, że skoro nastąpiło uchybienie co do ustalenia momentu wymagalności polskiego podatku akcyzowego (zgodnie z prawem polskim akcyza stawała się wymagalna w momencie wydania energii przez producenta co było niezgodne z uregulowaniami dyrektyw), Polska nie ma prawa do domagania się zapłaty podatku akcyzowego od podmiotu, z którym niesłusznie została powiązana wymagalność podatku (a więc od producentów energii).

Dodatkowo, zdaniem Spółki moment dopuszczenia wyrobów węglowych do konsumpcji (z którym jest związana wymagalność akcyzy) należy rozumieć jako moment dopuszczenia tych wyrobów do faktycznej konsumpcji. Sposób rozumowania Spółki potwierdza m.in. ETS w orzeczeniu z dnia 2 kwietnia 1995 r. w sprawie C-296/95 pomiędzy The Queen v Commissioners of Customs and Excise, ex parte EMU Tabac SARL, The Man in Black Ltd, John Cunningham. Trybunał wskazał, że państwem członkowskim, w którym powinna zostać uiszczona akcyza w przypadku wyrobów akcyzowych nabywanych w jednym państwie członkowskim przez osoby fizyczne z innych państw członkowskich, w sytuacji, gdy przemieszczenie wyrobów następuje przez osobę trzecią (działającą jako podmiot organizujący transport) na zlecenie sprzedawcy, jest państwo, w którym wyroby te są faktycznie konsumowane.

Skoro w stanie faktycznym Spółki wyroby węglowe zostały przez polskiego dostawcę wywiezione z Polski w celu ich dostawy do Rumunii, to nie można uznać, że wyroby te zostały dopuszczone do konsumpcji w Polsce. W konsekwencji, nie można stwierdzić, że podatek akcyzowy z tytułu tej dostawy staje się wymagalny w Polsce. Faktyczna konsumpcja dostarczanych wyrobów węglowych dokonywana jest bowiem w kraju dostawy - Rumunii. W kraju tym dostarczany węgiel był zużywany (konsumowany) przez Spółkę do produkcji energii i ciepła w skojarzeniu. Skutki faktycznej konsumpcji wyrobów węglowych w Rumunii powinny być więc oceniane przez pryzmat rumuńskich przepisów akcyzowych. W Polsce natomiast dostawa węgla na rzecz Spółki nie rodziła dla Spółki żadnych konsekwencji w akcyzie, gdyż jak Spółka wskazała powyżej, dostawa ta nie była związana z faktycznym dopuszczeniem węgla do konsumpcji w Polsce.

Podsumowując powyższe, Spółka pragnie wskazać, iż zarówno na gruncie polskich przepisów akcyzowych jak i przepisów obowiązujących Dyrektyw, w odniesieniu do transakcji dostaw węgla na rzecz Spółki, na Spółce nie ciążą żadne obowiązki akcyzowe na terytorium Polski. Dotyczy to zarówno dostaw realizowanych do 1 stycznia 2012 r. jak i w 2012 r. (w okresie od 2 stycznia 2012 r.). Na gruncie polskich przepisów, w okresie tym dostawa wyrobów węglowych do Spółki korzystała ze zwolnienia z akcyzy w Polsce, w konsekwencji, w oparciu o te przepisy po stronie Spółki nie powstał obowiązek zapłaty akcyzy w Polsce w odniesieniu do tych dostaw. Również w świetle unijnych przepisów na Spółce nie ciążą żadne obowiązki akcyzowe na terytorium Polski w związku z dostawami węgla na jej rzecz. Wynika to m.in. z tego, że w związku z dostawami wyrobów węglowych do Spółki na zasadach opisanych w stanie faktycznym nie dochodzi do dopuszczenia tych wyrobów do konsumpcji w Polsce, w konsekwencji podatek akcyzowy w odniesieniu do tych dostaw nie staje się wymagalny na terenie Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej "akcyzą", wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

Natomiast stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r., wyroby akcyzowe oznaczają wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe, oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy jednoczenie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r., wyroby akcyzowe oznaczają wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy

Przy tym w myśl art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy, dodanym do ustawy z dniem 28 października 2011 r. przez art. 21 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 16 września 2011 r. o redukcji niektórych obowiązków obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. 2011.232.1378), wyroby węglowe to wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy.

W poz. 19 załącznika nr 1 do ustawy, zawierającego wykaz wyrobów akcyzowych wymieniono pod symbolem CN ex 2701 węgiel, brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgła - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych.

Z kolei w myśl art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy eksport to wywóz wyrobów akcyzowych lub samochodów osobowych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej potwierdzony przez urząd celny, który nadzoruje faktyczne wyprowadzenie tych wyrobów lub samochodów poza terytorium Unii Europejskiej.

Natomiast zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy dostawa wewnątrzwspólnotowa to przemieszczanie wyrobów akcyzowych lub samochodów osobowych z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego.

Zaś w myśl art. 2 ust. 1 pkt 2, 3 i 5 ustawy przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa, do którego zgodnie z art. 52 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 349 i 355 (...) natomiast przez terytorium państwa trzeciego terytorium inne niż terytorium Unii Europejskiej.

Ponadto stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 23a ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 20 września 2013 r., pośredniczący podmiot węglowy to podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju, dokonujący sprzedaży, dostawy wewnątrzwspólnotowej, nabycia wewnątrzwspólnotowego, importu lub eksportu wyrobów węglowych, podlegających zwolnieniu od akcyzy.

Zasadą jest, iż obrót wyrobami węglowymi objęty jest opodatkowaniem akcyzą.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 3 i 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 20 września 2013 r., w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest dostawa wewnątrzwspólnotowa wyrobów węglowych oraz eksport wyrobów węglowych.

Tym niemniej stosownie do art. 31a ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 20 września 2013 r., zwalnia się od akcyzy dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy oraz eksport wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy.

Przy czym stosownie do art. 31a ust. 3 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 20 września 2013 r., warunkiem zwolnienia, o którym mowa w ust. 1, jest:

W przedmiotowym przypadku Spółka jest spółką prawa rumuńskiego i prowadzi w Rumunii działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży cukru, wytwarzanego z buraków cukrowych. Spółka dokonuje zakupów wyrobów węglowych tj. węgla kamiennego o kodzie CN 2701. Między innymi, węgiel jest dostarczany do Spółki z terytorium Polski. Węgiel z terytorium Polski był dostarczany do Spółki zarówno przed 1 stycznia 2012 r. jak i w 2012 r. Dostawy węgla z Polski do siedziby Spółki w Rumunii były realizowane w następującym schemacie: na pierwszym etapie transakcji węgiel był sprzedawany przez podmiot polski zarejestrowany w 2012 r. jako pośredniczący podmiot węglowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 23a ustawy akcyzowej do kontrahenta Spółki - podmiotu z siedzibą w Niemczech. Następnie, niemiecki kontrahent Spółki dokonywał sprzedaży węgla Spółce. Wyroby węglowe były transportowane bezpośrednio z Polski na terytorium Rumunii - do miejsca prowadzenia działalności Spółki. Organizatorem transportu węgla był polski sprzedawca - PPW. On także ponosił jego koszt zgodnie z regułą Incoterms DDP. W odniesieniu do transakcji dokonywanych po 1 stycznia 2012 r., Spółka posiada w swojej dokumentacji dokumenty dostawy wystawiane przez polski podmiot PPW. Dokumenty były dołączane do transportowanych do Spółki wyrobów węglowych. Na dokumentach tych polski sprzedawca węgla (PPW) wskazywał, że wyroby węglowe są zwolnione z akcyzy na podstawie - art. 31a ust. 1 pkt 2 ustawy akcyzowej. Zgodnie z tym artykułem, zwalnia się z akcyzy dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych dokonywaną przez pośredniczący podmiot węglowy.

Wątpliwości Spółki sprowadzają się do kwestii czy w odniesieniu do dostaw węgla kamiennego realizowanych na jej rzecz po 1 stycznia 2012 r. ciążyły na niej jakiekolwiek obowiązki w podatku akcyzowym na terytorium Polski, w szczególności czy podatek akcyzowy w odniesieniu do przedmiotowych dostaw stał się wymagalny.

Zgodnie z powyższymi przepisami regulującymi opodatkowanie obrotu wyrobami węglowymi na terytorium Polski w okresie do 2 stycznia 2012 r. do 20 września 2013 r., dostawa wewnątrzwspólnotowa jak i eksport wyrobów węglowych podlegały opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. Przy czym zarówno względem dostawy wewnątrzwspólnotowej jak i względem eksportu wyrobów węglowych, przy spełnieniu określonych warunków, przepisy przewidywały zwolnienie z akcyzy. W analizowanej sytuacji Spółka nie była jednak podmiotem, który na terytorium Polski dokonywał dostawy wewnątrzwspólnotowej czy też eksportu wyrobów węglowych. Zatem, w odniesieniu do przedmiotowych dostaw węgla kamiennego opisanych w stanie faktycznym realizowanych na rzecz Spółki w 2012 r. na Spółce nie ciążyły żadne obowiązki w podatku akcyzowym na terytorium Polski.

Ponadto tut. Organ nadmienia, iż z dniem 20 września 2013 r. do ustawy zostały wprowadzone zmiany określone w ustawie z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 939).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, iż niniejsza interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie rozpoznania obowiązku podatkowego w przypadku dostaw węgla kamiennego w okresie po 1 stycznia 2012 r. natomiast w zakresie rozpoznania obowiązku podatkowego w przypadku dostaw węgla kamiennego w okresie do 1 stycznia 2012 r. zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.