IPPP3/443-637/13-2/IG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2013 r. (data wpływu 11 lipca 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania opłat za media ze stawką wykazaną przez dostawców usługi oraz zastosowania stawki podstawowej dla wywozu odpadów komunalnych zarówno dla lokali użytkowych i lokali mieszkalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania faktury za media ze stawką wykazaną przez dostawców usługi oraz zastosowania stawki podstawowej dla wywozu odpadów komunalnych zarówno dla lokali użytkowych i lokali mieszkalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółdzielnia wydawnicza wynajmuje pomieszczenia na cele użytkowe oraz na cele mieszkalne. W umowach najmu zarówno dla lokali użytkowych jak i lokali mieszkalnych strony ustaliły odrębne rozliczenie czynszu z tytułu korzystania z lokali i opłat z tytułu mediów.

W związku z powyższym najemcy są obciążani za korzystanie z lokali według stawki 23% dla lokali użytkowych oraz zwolnione z VAT dla lokali mieszkalnych. Natomiast za media użytkownicy lokali są obciążeni stawką obowiązującą u dostawców Spółdzielni Wydawniczej (8% lub 23%). Wnioskodawca podkreślił, że faktury dostawców są "refakturowane" (rozliczane) na najemców lokali i na część przypadającą na koszty Wnioskodawcy według stawki z tych faktur, bez dodawania marży.

Od 1 lipca 2013 najemcy lokali użytkowych i mieszkalnych są obciążani opłatą za wywóz odpadów komunalnych w wysokości należnej gminie, powiększoną o stawkę VAT 23%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowo są "refakturowane" (rozliczane) faktury za media ze stawką wykazaną przez dostawców usługi np. 8%.

2. Czy powinna być stosowana stawka 23% dla wywozu odpadów komunalnych zarówno dla lokali użytkowych i lokali mieszkalnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o art. 8 ust. 2a refakturowanie mediów jest prawidłowe.

Odnośnie fakturowania wywozu odpadów komunalnych są wątpliwości.

Ponieważ rozliczanie Spółdzielni Wydawniczej z gminą jest na podstawie deklaracji, jednak nie jest to podatek (tak jak np. podatek od nieruchomości). Obciążenie lokali mieszkalnych stawką 23% jest sprzeczne z usługą główną czyli najem na cele mieszkalne, które jest zwolnione z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

Artykuł 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, iż generalnie - poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei na podstawie art. 15 ust. 2 powołanej ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W tym miejscu należy wskazać na treść art. 30 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Zgodnie z wolą ustawodawcy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 ww. Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w spawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Przepis art. 73 ww. Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 cyt. Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności z wyłączeniem podatku VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca lub usługodawca obciąża nabywcę lub usługobiorcę. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Natomiast z ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 391 z późn. zm.) w rozdziale 3a - "Gospodarowanie odpadami komunalnymi przez gminę" wskazano, że gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (art. 6c pkt 1 i 2).

W myśl art. 6h tej ustawy właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

W myśl natomiast art. 2 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy ilekroć jest mowa o właścicielach nieruchomości rozumie się przez to także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością.

Wobec powyższego obowiązek deklarowania i wnoszenia opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi ciąży na ww. podmiotach.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca wynajmuje pomieszczenia na cele użytkowe oraz na cele mieszkalne. W umowach najmu zarówno dla lokali użytkowych jak i lokali mieszkalnych strony ustaliły odrębne rozliczenie czynszu z tytułu korzystania z lokali i opłat z tytułu mediów.

W związku z powyższym najemcy są obciążani za korzystanie z lokali według stawki 23% dla lokali użytkowych oraz zwolnione z VAT dla lokali mieszkalnych. Natomiast za media użytkownicy lokali są obciążeni stawką obowiązującą u dostawców Spółdzielni Wydawniczej (8% lub 23%). Wnioskodawca podkreślił, że faktury dostawców są "refakturowane" (rozliczane) na najemców lokali i na część przypadającą na koszty Wnioskodawcy według stawki z tych faktur, bez dodawania marży.

Od 1 lipca 2013 najemcy lokali użytkowych i mieszkalnych są obciążani opłatą za wywóz odpadów komunalnych w wysokości należnej gminie, powiększoną o stawkę VAT 23%.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy prawidłowo są "refakturowane" (rozliczane) faktury za media ze stawką wykazaną przez dostawców usługi np. 8% oraz czy powinna być stosowana stawka 23% dla wywozu odpadów komunalnych zarówno dla lokali użytkowych i lokali mieszkalnych.

Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, że strony w umowach cywilnoprawnych określają, co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku, gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. "media"), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (np. woda, odprowadzenie ścieków, wywóz nieczystości czy odpadów komunalnych).

W przypadku najmu ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu "czynszu", a obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej umowy.

W myśl ogólnych zasad ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku świadczenia konkretnej usługi, nie powinno się wyodrębniać poszczególnych jej elementów, które na tę usługę się składają i opodatkowywać ich osobno. Usługodawca bowiem sprzedaje określoną usługę, a nie elementy (koszty), które się na nią składają. Znajduje to potwierdzenie w brzmieniu przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, którego treść wskazuje, że podstawą opodatkowania jest cała kwota należna z tytułu wykonania usługi. A zatem przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest wynagrodzenie związane z najmem (dzierżawą) danego lokalu, tj. wynagrodzenie za usługę, a nie poszczególne elementy, z uwzględnieniem których opłata ta została skalkulowana.

Taka wykładnia art. 29 ust. 1 cyt. ustawy, z uwzględnieniem treści unormowań Dyrektywy, jest w pełni uzasadniona i zapewnia prawidłową interpretację tego przepisu. Zatem, jeżeli z zawartej umowy najmu wynika, że oprócz czynszu najmu, najemca ponosi również dodatkowe opłaty za media i odpady komunalne, związane z konkretnym lokalem, oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także koszty dodatkowe, bezpośrednio związane z zasadniczą usługą najmu, którymi Spółka obciąża najemcę w związku ze świadczeniem tej usługi.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują w sposób szczegółowy jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, posłużenie się jednak sformułowaniem "całość świadczenia należnego od nabywcy" oznacza, że w podstawie opodatkowania należy uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty bezpośrednio związane z dostawą towarów lub ze świadczeniem usługi zasadniczej, którymi w efekcie obciążany jest nabywca świadczenia. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. W przypadku nawet, gdyby te elementy wykazane zostały na fakturze odrębnie, nie zmieni to faktu, że dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług powiększą one podstawę opodatkowania dostarczanego towaru lub świadczonej usługi.

W przedmiotowej sprawie bez znaczenia jest fakt, że strony ustaliły odrębne rozliczenie czynszu z tytułu korzystania z lokali i opłat z tytułu mediów czy wywozu odpadów komunalnych. Opłaty te jednoznacznie wynikają z zawartej umowy najmu i są jednym z jej elementów.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) wielokrotnie stwierdzał, że świadczenie omawianych usług dla przeciętnego najemcy lokali nie może być bowiem uznane za cel sam w sobie, lecz stanowi środek służący skorzystaniu w jak najlepszych warunkach, ze świadczenia głównego, czyli najmu lokali. Najważniejszy jest powód zawarcia umowy i jej cel gospodarczy. W świetle orzeczeń TSUE dodatkowe usługi (takie jak "media"), jakie są świadczone wraz z umową najmu, nie powinny być traktowane jako odrębne świadczenie (opodatkowane według stawek właściwych dla tych czynności) i to bez względu na fakt, czy umowa najmu przewiduje odrębne rozliczenie z tytułu czynszu i opłat dodatkowych, czy też nie przewiduje.

W opisanej sytuacji nie może znaleźć zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy dopuszczający tzw. refakturowanie, ponieważ w opisanej sytuacji mamy do czynienia z odrębnymi, odmiennymi świadczeniami innych podmiotów (dostawców) na rzecz innych podmiotów (odbiorców). Dostawcy Wnioskodawcy świadczą na rzecz Wnioskodawcy usługę dostawy mediów i wywozu odpadów komunalnych, natomiast Wnioskodawca świadczy na rzecz najemców usługę najmu lokali użytkowych lub mieszkalnych. Obydwa świadczenia są zupełnie odmienne i inny jest ich cel ekonomiczny i gospodarczy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że świadczenie dodatkowe w postaci opłaty za media i wywóz odpadów komunalnych, stanowią obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i w związku z tym podlegają opodatkowaniu stawką właściwą dla świadczonych usług najmu.

Strony stosunku cywilnoprawnego mogą, w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu opłat. Niezależnie jednak od tego czy zwracana wynajmującemu przez najemcę kwota ww. opłaty została wyłączona z czynszu, czy też stanowi jego element kalkulacyjny, zawsze jest ona należnością obciążającą wynajmującego. Natomiast obowiązek najemcy w stosunku do wynajmującego stanowi zobowiązanie cywilnoprawne uregulowane w zawartej umowie, a więc należy je traktować jako należność otrzymaną z tytułu odpłatnego świadczenia usługi najmu nieruchomości.

Zatem, przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa najmu lokali użytkowych i mieszkalnych, a koszty dodatkowe (w tym za media i wywóz odpadów komunalnych) są elementem tej usługi. W efekcie, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opłaty te stanowią wraz z czynszem obrót z tytułu świadczenia usług najmu. Tym samym, opłaty te którymi Spółka obciąża najemców podlegają opodatkowaniu stawką właściwą dla świadczonych usług najmu.

Podstawowa stawka podatku, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W oparciu o art. 41 ust. 2 cyt. ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Jak wynika z art. 41 ust. 13 ww. ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, a także możliwość zastosowania zwolnienia podatkowego.

W związku z powyższym, w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 36 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Uwzględniając powyższe, jak również opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku należy stwierdzić, że opłaty za media i wywóz odpadów komunalnych pobierane przez Spółkę od najemców lokali mieszkalnych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednakże korzystać będzie ze zwolnienia przedmiotowego na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast w przypadku lokali użytkowych zastosowanie znajdzie podstawowa, 23% stawka podatku.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.