IPPP3/443-624/09-2/KG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2009 r. (data wpływu 24 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego od paliwa do samochodów ciężarowych - jest prawidłowe.

W dniu 24 lipca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego od paliwa do samochodów ciężarowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawione następujący stan faktyczny.

Spółka dokonuje czynności zarówno opodatkowanych jak i zwolnionych z podatku VAT. W działalności gospodarczej wykorzystuje między innymi pojazdy samochodowe. W okresie przed 30 kwietnia 2004 r. a następnie w okresie od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. Spółka dokonała zakupu samochodów ciężarowych o ładowności większej niż 500 kg oraz homologacją samochodów ciężarowych. Przy nabyciu tych samochodów Spółce przysługiwało prawo do pełnego (z uwzględnieniem zapisów art. 90 i 91 ustawy VAT) odliczenia podatku naliczonego (w okresie do 30 kwietnia 2004 r. zgodnie z przepisami "starej" ustawy VAT, a w okresie od 1 maja 2004 r. do 22 sierpnia 2005 r. zgodnie z przepisami ustawy VAT z 11 marca 2004 r.).

Dlatego też Spółka odliczała VAT naliczony z paliw, służących do napędu tych pojazdów następująco:

Obecnie, po analizie ww. przepisów, biorąc pod uwagę przepisy prawa wspólnotowego, uznać należy, że zaprzestanie odliczania podatku naliczonego z faktur zakupu paliw do napędu ww. samochodów było bezzasadne. Wszystkie samochody, o których mowa powyżej spełniają wymogi określone w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do 30 kwietnia 2004 r. (tzn. ładowność większa niż 500 kg oraz posiadają świadectwa homologacji samochodów ciężarowych).

Ponadto część samochodów była i jest wykorzystywana przez Spółkę wyłącznie w działalności opodatkowanej, pozostała część służyła i służy działalności zarówno opodatkowanej jak i zwolnionej z podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów prawa wspólnotowego (w szczególności art. 2 I Dyrektywy, art. 17 ust. 2 i art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy oraz art. 1 ust. 2, art. 168 i art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE oraz art. 2 Traktatu Akcesyjnego), w przedstawionym stanie faktycznym Spółce przysługuje w okresie po 1 maja 2004 r. prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliw służących do napędu ww. samochodów.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż ma prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu ww. samochodów ciężarowych (w stosunku do których przepisy ustawy VAT obowiązujące do 30 kwietnia 2004 r. umożliwiały odliczanie VAT) po dniu 1 maja 2004 r., nawet w przypadku, gdy przepisy ustawy VAT po tym dniu obowiązujące nie dawały takiego prawa. Stanowisko takie jest zgodne z treścią pisma Ministerstwa Finansów z 13 lutego 2009 r. nr PT3/812/4/15/CZE/09/185.

Odliczenie przysługuje Spółce w drodze korekty deklaracji. W związku z faktem, że podatek naliczony, będący przedmiotem korekty deklaracji częściowo podlegał odliczeniu przy uwzględnieniu zasad określonych w art. 90 i 91 ustawy VAT zmianie ulegnie wyliczenie korekty rocznej z tego tytułu w VAT-7.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r., wprowadzony został przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5.

Stosownie natomiast do art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

* kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Od nowelizacji dokonanej z dniem 22 sierpnia 2005 r., w myśl art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 cyt. ustawy, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1 - 4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Natomiast z brzmienia art. 86 ust. 3 cyt. ustawy, obowiązującego od dnia 22 sierpnia 2005 r., wynika, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze nie więcej jednak niż 6.000 zł, z wyłączeniem pewnych kategorii pojazdów określonych przez ust. 4 tego artykułu.

Z kolei na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), przepis art. 25 ust. 1 pkt 3a ograniczający prawo do odliczenia w związku z nabywaniem paliwa do samochodów osobowych brzmiał następująco:

"Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg".

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz.UE.L2006.347.1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG, Dz. Urz.UE.L 1977 Nr 145 poz. 1 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z późn. zm.) z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Z opisanej we wniosku sytuacji wynika, że Wnioskodawca dokonuje zarówno czynności opodatkowanych jak i zwolnionych z podatku VAT. W prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje między innymi pojazdy samochodowe. W okresie przed 30 kwietnia 2004 r. a następnie w okresie od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. Spółka dokonała zakupu samochodów ciężarowych o ładowności większej niż 500 kg oraz posiadających homologację samochodów ciężarowych. Przy nabyciu tych samochodów Spółce przysługiwało prawo do pełnego (z uwzględnieniem zapisów art. 90 i 91 ustawy VAT) odliczenia podatku naliczonego. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do pełnego odliczenia podatku VAT po 1 maja 2004 r., wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliw służących do napędu ww. samochodów.

Biorąc pod uwagę treść przywołanych przepisów wspólnotowych i krajowych oraz przedstawiony stan faktyczny uznać należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa do samochodów będących przedmiotem niniejszego wniosku.

Ponadto podkreślenia wymaga fakt, iż prawo do odliczenia podatku związanego z nabyciem paliwa do napędu samochodów o których mowa we wniosku przysługuje Zainteresowanemu przy uwzględnieniu zasad określonych w art. 90 i 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do kwestii możliwości dokonania korekty podatku VAT za lata ubiegłe, w których wskutek ograniczeń po dniu 1 maja 2004 r. Wnioskujący pozbawiony był prawa do odliczenia podatku naliczonego, stwierdza się, że przysługuje Mu prawo do tego odliczenia przez dokonanie korekty rozliczenia bez uwzględniania powyższych ograniczeń. Ewentualnej korekty rozliczenia podatnik dokonuje poprzez złożenie korekty deklaracji.

Korekta rozliczenia uwzględniająca odliczenie podatku z tytułu nabytego paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów, o których mowa powyżej, uwarunkowana jest istnieniem dokumentów, z których wynika iż używane w prowadzonej działalności gospodarczej pojazdy, w okresie za który dokonywana jest korekta, nie były samochodami osobowymi i dopuszczalna ładowność tych pojazdów wynosi powyżej 500 kg. Jednocześnie należy podkreślić, że podatnika obowiązują pozostałe wymogi w zakresie dokonywania odliczenia podatku, w tym posiadanie oryginałów faktur potwierdzających nabycie paliwa do napędu ww. samochodu.

Z przepisów art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Ponadto art. 86 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym przysługuje prawo do dokonania korekty deklaracji podatkowych w zakresie podatku należnego za okresy, w których wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do odliczenia podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.