IPPP3/443-527/13-2/LK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 10 czerwca 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku ze stwierdzeniem niedoboru - jest prawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku ze stwierdzeniem niedoboru.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Działalność gospodarcza prowadzona przez podatnika polega na sprzedaży detalicznej obuwia i akcesoriów w wyspecjalizowanych sklepach na terenie całego kraju. Aktualna sieć handlowa liczy ponad 30 sklepów.

Dla każdego sklepu podatnik prowadzi w systemie informatycznym ewidencję ilości ilościowo-wartościową towarów. Towar jest dostarczany przez zewnętrzną firmę logistyczną w oryginalnych opakowaniach zbiorczych producenta. Kartony są oznakowane etykietami zawierającymi dane o zawartości i zaklejone taśmą producenta, Obowiązkiem przyjmującego dostawę jest kontrola ilości dostarczonych kartonów, kontrola zabezpieczeń opakowań zbiorczych, kontrola zgodności zawartości opakowania zbiorczego z etykietą oraz kontrola, jakości towarów. Sprzedaż prowadzona jest w lokalach handlowych znajdujących się w galeriach handlowych. Jest to teren chroniony i monitorowany. Na sali sprzedaży obowiązuje samoobsługa. Sprzedawcy odpowiadają materialnie za powierzone mienie. Sprzedawany asortyment jest ilościowo znaczny, a jednostkowe ceny towarów są niskie. Wszystkie towary są zabezpieczone z wykorzystaniem specjalistycznego systemu, na który składają się bramki sygnalizacyjne, antykradzieżowe oraz system kamer w kluczowych miejscach sklepu z możliwością rejestracji i podglądu, w tym zdalnego. Zdecydowana większość towarów jest zabezpieczona przez producenta aktywnymi etykietami, metkami bądź klipsami antykradzieżowymi, a dezaktywacja zabezpieczeń odbywa się na stanowisku kasowym po opłaceniu rachunku przez Klienta. Sklep dodatkowo wyposażony jest w pewną ilość klipsów oraz samoprzylepnych etykiet zabezpieczających w celu zdublowania zabezpieczeń na towary szczególnie wrażliwe.

Inwentaryzacja towarów w drodze ich spisu z natury została przeprowadzona na początku 2013 r. przez wyspecjalizowaną zewnętrzną firmę. Stwierdzone w wyniku spisu z natury ilości towarów znajdujących się na stanie danego sklepu zostały wprowadzone do systemu informatycznego, co spowodowało ustalenie różnic pomiędzy stanem ewidencyjnym a faktycznym. Stwierdzone różnice inwentaryzacyjne zostały szczegółowo przeanalizowane przez pracownika Spółki, a wszystkie uzasadnione kompensaty zostały dokonane. Ostatecznie, w wyniku analizy i rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych stwierdzono wystąpienie niedoborów oraz nadwyżek inwentaryzacyjnych, przy czym wartość niedoborów nieznacznie przekracza wartość nadwyżek i stanowi ułamek procenta od obrotu rocznego realizowanego przez sklepy. W ocenie Zarządu Spółki główną domniemaną przyczyną powyższych różnic inwentaryzacyjnych są pomyłki producenta lub pomyłki sprzedawców, a główną przyczyną stwierdzonych niedoborów są kradzieże. Przy podsumowaniu wyników przeprowadzonej inwentaryzacji Zarząd uznał, że niedobory są losowe, niezawinione ani przez osoby odpowiedzialne za prawidłowe funkcjonowanie sklepu ani też żadne inne osoby.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wystąpienie niedoborów inwentaryzacyjnych stwierdzonych w wyniku przeprowadzenia inwentaryzacji towarów handlowych oraz uznanych w wyniku jej rozliczenia za niedobory losowe i niezawinione powoduje obowiązek korekty podatku naliczonego, odliczonego przy zakupie powyższych towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług "w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (...) przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...)". Stosowanie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są m.in. osoby prawne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a oraz pkt 2 powołanej ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, a w przypadku importu towarów - suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej.

Tym samym podatnik nabył prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w momencie zakupu towarów handlowych w związku z ich przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży w sieci sprzedaży detalicznej jako czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zagadnienia dotyczące korekty podatku naliczonego uregulowane zostały w art. 91 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 91 ust. 7 powyższej ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od nabytego towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi. W myśl art. 91 ust. 7d ustawy o VAT, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których nastąpiła ta zmiana. Dodatkowo należy przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził, że w sytuacji, kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia zostaje zachowane.

Tym samym, art. 91 ustawy o VAT stanowiący o obowiązku korekty podatku naliczonego nie znajduje zastosowania w opisanym stanie faktycznym, ponieważ w wyniku przeprowadzenia i rozliczenia inwentaryzacji nie nastąpiła zmiana przeznaczenia towarów handlowych, jako służących działalności opodatkowanej.

Zdaniem podatnika, wystąpienie niedoborów inwentaryzacyjnych stwierdzonych w wyniku przeprowadzenia inwentaryzacji towarów handlowych oraz uznanych w wyniku jej rozliczenia za niedobory losowe niezawinione nie powoduje obowiązku korekty podatku naliczonego, obliczonego przy zakupie powyższych towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarcza, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w myśl art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W oparciu o art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Mając na uwadze powyższe, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Biorąc pod uwagę fakt, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (zadeklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług.

Zatem najistotniejszym warunkiem umożliwiającym podatnikowi podatku od towarów i usług skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zasady dotyczące obowiązku dokonywania korekt podatku naliczonego zostały określone w art. 91 ustawy.

Stosownie do treści art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Artykuł 91 ust. 2 ustawy stanowi, iż w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy, o czym stanowi art. 91 ust. 3 ustawy.

Ponadto, w świetle art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Artykuł 91 ust. 6 ustawy stanowi, że w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

Zgodnie z brzmieniem art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Na podstawie art. 91 ust. 7a ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

W oparciu o art. 91 ust. 7b ustawy, w przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

Jak stanowi ust. 7c powołanego artykułu, jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje - korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

Ponadto, w myśl art. 91 ust. 7d ustawy, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Z treści wniosku wynika, iż Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Działalność gospodarcza prowadzona przez podatnika polega na sprzedaży detalicznej obuwia i akcesoriów w wyspecjalizowanych sklepach na terenie całego kraju. Aktualna sieć handlowa liczy ponad 30 sklepów.Dla każdego sklepu podatnik prowadzi w systemie informatycznym ewidencję ilości ilościowo-wartościową towarów. Obowiązkiem przyjmującego dostawę jest kontrola ilości dostarczonych kartonów, kontrola zabezpieczeń opakowań zbiorczych, kontrola zgodności zawartości opakowania zbiorczego z etykietą oraz kontrola, jakości towarów. Sprzedaż prowadzona jest w lokalach handlowych znajdujących się w galeriach handlowych. Jest to teren chroniony i monitorowany. Na sali sprzedaży obowiązuje samoobsługa. Sprzedawcy odpowiadają materialnie za powierzone mienie. Wszystkie towary są zabezpieczone z wykorzystaniem specjalistycznego systemu, na który składają się bramki sygnalizacyjne, antykradzieżowe oraz system kamer w kluczowych miejscach sklepu z możliwością rejestracji i podglądu, w tym zdalnego. Zdecydowana większość towarów jest zabezpieczona przez producenta aktywnymi etykietami, metkami bądź klipsami antykradzieżowymi, a dezaktywacja zabezpieczeń odbywa się na stanowisku kasowym po opłaceniu rachunku przez Klienta. Sklep dodatkowo wyposażony jest w pewną ilość klipsów oraz samoprzylepnych etykiet zabezpieczających w celu zdublowania zabezpieczeń na towary szczególnie wrażliwe. Stwierdzone różnice inwentaryzacyjne zostały szczegółowo przeanalizowane przez pracownika Spółki, a wszystkie uzasadnione kompensaty zostały dokonane. Ostatecznie, w wyniku analizy i rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych stwierdzono wystąpienie niedoborów oraz nadwyżek inwentaryzacyjnych, przy czym wartość niedoborów nieznacznie przekracza wartość nadwyżek i stanowi ułamek procenta od obrotu rocznego realizowanego przez sklepy. W ocenie Zarządu Spółki główną domniemaną przyczyną powyższych różnic inwentaryzacyjnych są pomyłki producenta lub pomyłki sprzedawców, a główną przyczyną stwierdzonych niedoborów są kradzieże. Przy podsumowaniu wyników przeprowadzonej inwentaryzacji Zarząd uznał, że niedobory są losowe, niezawinione ani przez osoby odpowiedzialne za prawidłowe funkcjonowanie sklepu ani też żadne inne osoby.

Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, iż niedobory mogą być zawinione, jak i niezawinione. Niedobory zawinione, są to niedobory, które powstały na skutek niedopełnienia obowiązków przez osobę materialnie odpowiedzialną za powierzone jej mienie. Natomiast niedobory niezawinione to te, które powstały z przyczyn niezależnych od osób materialnie odpowiedzialnych. Niedobory te mogą powstać na skutek zdarzeń losowych np.: pożaru, kradzieży, powodzi, zalania, jak również wskutek transportu, braku prądu itp. Są to przyczyny, na które osoba materialnie odpowiedzialna nie miała żadnego wpływu.

W przypadku powstania niedoborów (czy to zawinionych czy niezawinionych) dochodzi do sytuacji, w której nabyte towary nie zostaną wykorzystane do działalności opodatkowanej, co jest niezbędnym warunkiem dokonania odliczenia.

W przedmiotowej sprawie należy odwołać się do orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (obecnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej) z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził (odwołując się do zasady neutralności podatku VAT), że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia zostaje zachowane.

W świetle powołanego wyroku, należy stwierdzić, że w przypadku, gdy zakup danego towaru przez podatnika jest dokonany z zamiarem wykorzystania tego towaru do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to pomimo utraty danego towaru z przyczyn od niego niezależnych, tj. w sposób niezawiniony, czy - jak to ujął Trybunał - "z powodów pozostających poza kontrolą podatnika", przysługuje prawo do odliczenia podatku w związku z ww. nabyciem.

Odnosząc przedstawiony wyżej stan faktyczny do powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z niedoborami, których główną przyczyną są kradzieże, zatem należy je uznać za braki niezawinione przez Spółkę.

Wnioskodawca wyraźnie wskazał, we wniosku, że w przedmiotowej sprawie niedobory powstały pomimo dochowania należytej staranności, która przejawia się stosowaniem odpowiednich zabezpieczeń, z wykorzystaniem specjalistycznego systemu, na który składają się bramki sygnalizacyjne, antykradzieżowe oraz system kamer w kluczowych miejscach sklepu z możliwością rejestracji i podglądu, w tym zdalnego. Ponadto Sprzedawcy odpowiadają materialnie za powierzone mienie. Główną przyczyną stwierdzonych niedoborów są kradzieże. Przy podsumowaniu wyników przeprowadzonej inwentaryzacji Zarząd uznał, że niedobory są losowe, niezawinione ani przez osoby odpowiedzialne za prawidłowe funkcjonowanie sklepu ani też żadne inne osoby, w związku z czym utrata danego towaru nastąpiła z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy, pozostających poza jego kontrolą (niezależnie od jego woli). Ponadto Wnioskodawca podkreślił, iż wartość niedoborów stanowi ułamek procenta od obrotu rocznego realizowanego przez sklepy, co świadczy o należytej dbałości o poziom bezpieczeństwa.

Wobec powyższego, w przypadku utraty towaru z przyczyn od Wnioskodawcy niezależnych, prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ww. nabyciem zostaje zachowane, a co za tym idzie, nie ma również podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.