IPPP3/443-521/09-2/KT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2009 r. (data wpływu 23 czerwca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania najmu lokali o charakterze mieszkalnym na cele inne niż mieszkaniowe - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 czerwca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania najmu lokali o charakterze mieszkalnym na cele inne niż mieszkaniowe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowo-Akcyjna (dalej: "Spółka") prowadzi działalność gospodarczą polegającą na inwestowaniu w nieruchomości. W jej ramach nabywa, przede wszystkim na rynku pierwotnym (od deweloperów), nieruchomości mieszkalne (lokale), które następnie - po wykończeniu lub bez - zbywa lub oddaje w najem.

W przypadku nieruchomości nabywanych z przeznaczeniem na wynajem w grę wchodzą dwa scenariusze postępowania:

* oddanie w najem bezpośrednio osobom fizycznym/prawnym na ich cele mieszkaniowe (wynajem bezpośredni),

* oddanie w najem wyspecjalizowanym podmiotom gospodarczym (dalej: "Najemcy"), których działalność polega na profesjonalnym wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami, z prawem do ich dalszego podnajmu osobom fizycznym/prawnym (wynajem pośredni).

W drugim z wymienionych rozwiązań zawierane przez Spółkę umowy najmu mają z reguły charakter pakietowy i obejmują większość lub wszystkie lokale posiadane przez nią w danej lokalizacji. Umowy mają charakter długoterminowy. Mogą też nie określać wprost celu, na jaki lokale mają być podnajmowane przez Najemcę. Tym niemniej, ze względu na charakter lokali, co do zasady jest to cel mieszkaniowy. Ostatecznie jednak dopiero w momencie zawarcia przez Najemcę umowy podnajmu lokalu można stwierdzić, czy został on wynajęty na cele mieszkaniowe, czy też inne.

Należy ponadto zaznaczyć, iż istotą zawieranych przez Spółkę z Najemcami umów jest podnajem lokali przez tych ostatnich osobom trzecim na warunkach rynkowych, a więc co do zasady podmiotom z nimi niepowiązanym, np. stosunkiem pracy etc. Wynagrodzenie Najemców z tytułu pełnionej w ramach niniejszego modelu funkcji stanowi bowiem różnica między kwotą należną im z tytułu zawartych przez nich umów podnajmu lokali a kwotą czynszu należną Spółce z tytułu umowy najmu tychże lokali.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z przedstawionym stanem faktycznym Spółka zwraca się o potwierdzenie, iż w przypadku umów najmu zawieranych z Najemcami, zakładającymi a priori możliwości dalszego podnajmu lokali na rzecz osób trzecich w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej w tym zakresie, stanowi usługę w zakresie wynajmowania/dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele inne niż mieszkaniowe (PKWiU 70.20.11), która stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 1 oraz poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: "ustawa o VAT") podlega opodatkowaniu 22% stawką VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%. Powyższy przepis stanowi zasadę określając tzw. podstawową stawkę, według której opodatkowane są czynności podlegające VAT w myśl art. 5 ust. 1 tej ustawy, w tym przede wszystkim odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W ocenie Spółki nie ulega przy tym wątpliwości, iż do takich zaliczają się świadczone przez nią usługi w zakresie wynajmu lokali na rzecz Najemców.

Od wspomnianej zasady ustawa o VAT, jak również wydane na jej podstawie przepisy wykonawcze, przewidują szereg odstępstw. Zalicza się do nich art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwolnione od podatku są usługi wymienione w załączniku nr 4 do tej ustawy. W pozycji 4 tego załącznika wymienione zostały usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe (PKWiU ex 70.20.11). Oznacza to, że świadczenie takich usług, aczkolwiek podlega opodatkowaniu VAT, jest jednak z tego podatku zwolnione - nie generuje podatku należnego (do wpłaty) po stronie świadczącego.

W ocenie Spółki świadczone przez nią na rzecz Najemców usługi wynajmu lokali stanowią usługi w zakresie wynajmowania/dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek na cele inne niż mieszkaniowe. W konsekwencji podlegają opodatkowaniu podstawową 22% stawką VAT. W przedstawionym stanie faktycznym brak jest bowiem, zdaniem Spółki, podstaw do objęcia świadczonych na rzecz Najemców usług zwolnieniem od podatku przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy o VAT. Wynika to z ograniczonego zakresu zastosowania lego zwolnienia.

Zgodnie z wymienionym przepisem, jak była o tym wyżej mowa, zwolnione od podatku zostały co do zasady usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, a więc usługi klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (dalej: "PKWiU") w podkategorii 70.20.11. Jak jednak wynika z brzmienia in fine poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy o VAT, wyłączone ze zwolnienia zostały usługi wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe. W rezultacie zrekonstruowana na podstawie omawianych przepisów norma wskazuje, iż zwolnione od podatku są usługi w zakresie wynajmu lub dzierżawy nieruchomości, o ile łącznie spełnione zostaną przesłanki co do:

* charakteru nieruchomości stanowiącej przedmiot wynajmu/dzierżawy,

* osoby (podmiotu), na rachunek której usługa jest świadczona,

* celu wynajmu/dzierżawy.

W konsekwencji, wolne od podatku są jedynie usługi wynajmu dotyczące nieruchomości o charakterze mieszkalnym, świadczone przez ich posiadacza (właściciela) na własny rachunek, w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych usługobiorcy (najemcy). Brak którejkolwiek z wymienionych przestanek oznaczą, iż zastosowanie ma norma wynikająca z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, tj. powrót do zasady opodatkowania według 22% stawki VAT.

W rozpatrywanym stanie faktycznym nie ulega zdaniem Spółki wątpliwości spełnienie dwóch pierwszych z wyżej wymienionych przesłanek. Po pierwsze, nabywane przez Spółkę lokale stanowią części obiektów budownictwa mieszkaniowego - budynków mieszkalnych (wielomieszkaniowych), zaliczanych według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (dalej "PKOB") do klasy 1122. Stanowią przy tym samodzielne lokale mieszkalne w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). W rezultacie, jako że stanowią stosownie do art. 2 ust. 2 ww. ustawy odrębny od budynku, w którym się znajdują, przedmiot własności, spełniają przesłanki do uznania ich za nieruchomości o charakterze mieszkalnym. Jednocześnie stanowią też obiekty budownictwa mieszkaniowego w rozumieniu ustawy o VAT, przez które rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale II.

Po drugie, co wynika z treści stosunku prawnego łączącego Spółkę z Najemcami, tj. zawartych z nimi umów najmu, lokale są przez nią wynajmowane we własnym imieniu i na własny rachunek. Jednocześnie uprawnienie do zawierania takich umów wynika z przysługującego Spółce w odniesieniu do przedmiotowych lokali prawa własności.

W ocenie Spółki nie jest natomiast spełniona trzecia z wymienionych przestanek zwolnienia z VAT - lokale nie są bowiem przez nią wynajmowane na cele mieszkaniowe. Na skutek zawarcia umów najmu z Najemcami nie dochodzi do zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych. Biorąc przy tym pod uwagę, iż Najemcami są co do zasady osoby prawne (lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej), powstaje pytanie, czy w odniesieniu do takich podmiotów w ogóle możliwe jest mówienie o celu mieszkaniowym.

W związku z tym Spółka pragnie jedynie wskazać, iż praktyka wykładni omawianych przepisów dopuszcza istnienie celu mieszkaniowego także w przypadku wynajmu realizowanego na rzecz osób prawnych. Przykład takiej interpretacji zawiera postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków Prądnik z 2 października 2005 r. (znak PP 443/86/05/ZM), w którym organ podatkowy potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika uznając, iż usługi wynajmu lokali mieszkalnych na rzecz osoby prawnej (spółki prawa handlowego), w sytuacji, gdy przeznacza ona najmowane lokaje na cele związane z zakwaterowaniem swoich pracowników, są zwolnione od VAT. W postanowieniu tym czytamy m.in.: "W przedstawionym stanie faktycznym dochodzi do wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym no własny rachunek Spółki. Nie można też stwierdzić, że zachodzą okoliczności wyłączające stosowanie zwolnienia, to znaczy, że cel tego wynajmu jest inny niż mieszkaniowy. W przepisie nie określono, czy ten cel (mieszkaniowy) ma być realizowany bezpośrednio przez wynajmującego czy też przez osoby, którym udostępni on tę nieruchomość. Zaznaczyć należy, że wynajmująca osoba prawna nie może sama realizować celu mieszkaniowego a wyłącznie poprzez swoich pracowników. Reasumując zawarcie umowy wynajmu budynku mieszkalnego, gdy najemcą jest osoba prawna, która przeznacza go na cele zakwaterowania swoich pracowników, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 4 załącznika 4 do ustawy VAT. "

Podobnie stanowisko zostało zaprezentowane w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa Ursynów z 13 września 2004 r. (znak US38/443/163/2004/JWN), czy interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 września 2008 r. (znak IBPPI/443-1216/08/LSz).

Zdaniem Spółki należy jednak wyraźnie odróżnić sytuacje, na tle których wydane zostały wskazane interpretacje, od stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego zapytania. Najemcy nie nabywają bowiem od Spółki usług najmu lokali w celu zaspokojenia niejako swoich (tj. ich pracowników, członków zarządu etc.) potrzeb mieszkaniowych, lecz w celu wykonywania przy wykorzystaniu tych lokali swojej statutowej działalności gospodarczej. Nie można zatem twierdzić, iż tak jak w przytoczonych wyżej interpretacjach, w wyniku wynajmu dochodzi pośrednio - poprzez pracowników, członków zarządu etc. Najemcy, do zaspokojenia jego potrzeb mieszkaniowych; w konsekwencji, że wynajem lokali przez Spółkę odbywa się na cele mieszkaniowe.

O wynajmie na takie cele można ewentualnie mówić w przypadku dalszych umów zawieranych przez Najemców. Przy tym, jak była o tym mowa, lokale mogą, ale nie muszą w każdym wypadku być przez nich wynajmowane osobom fizycznym na takie cele. W odniesieniu do niektórych lokali cel mieszkaniowy jego udostępnienia może zatem nie zostać nigdy zrealizowany.

W tym miejscu Spółka pragnie jeszcze raz zwrócić uwagę, iż zwolnienie z VAT przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy o VAT dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 22% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z 12 czerwca 1992 r. sygn. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinny one być zaś interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia, zgodnie z paremią exceptiones non sunt extendendae.

W rezultacie, w ocenie Spółki, konieczność ścisłego określenia zakresu przedmiotowego zwolnienia wyklucza możliwości rozszerzenia wykładni pojęcia "cel mieszkaniowy" zawartego w poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy o VAT na usługi wynajmu pośredniego. Cel mieszkaniowy, o którym mowa w wymienionym przepisie, powinien zatem być odnoszony bezpośrednio do umowy najmu, której dotyczy. Występowanie innej relacji niż bezpośrednia - jak w rozpatrywanym stanie faktycznym: wielostopniowej i potencjalnej - powinno skutkować uznaniem o braku spełnienia wszystkich warunków uprawniających do zwolnienia na podstawie ww. przepisów ustawy o VAT. Bezpośrednim celem, na który Spółka dokonuję wynajmu lokali na podstawie zawieranych z Najemcami umów, jest natomiast cel gospodarczy, wynikający z prowadzonej przez nich działalności gospodarczej w tym zakresie, polegającej na krótko-lub średnioterminowym wynajmie (podnajmie) lokali mieszkalnych na rzecz osób trzecich.

Natomiast stwierdzenie o celu mieszkaniowym można (i to ewentualnie) odnosić bezpośrednio do wynajmu realizowanego przez Najemców, w sytuacji, gdy faktycznie, zgodnie z zawartą przez siebie umową, dokonają oni dalszego wynajmu (podnajmu) lokali na takie cele. Zdefiniowanie mieszkaniowego celu wynajmu lokalu następuje zatem pod warunkiem i w momencie zawarcia przez Najemcę umowy najmu z podnajemcą (osobą trzecią). Nie zaś w momencie zawarcia przez Spółkę umowy najmu z Najemcą. Z chwilą zawarcia tej umowy cel wynajmu realizowanego przez Spółkę zostaje zdefiniowany w sposób ostateczny i definitywny. Celem tym jest, jak już wskazano, cel gospodarczy, związany z prowadzoną przez Najemcę działalnością i nie podlega on zmianie, bez względu na dalsze działania Najemcy podejmowane w odniesieniu do lokalu. Tym bardziej, iż może się tak zdarzyć, że w okresie trwania umowy ze Spółką Najemcy w ogóle nie uda się wynająć (podnająć) danego lokalu.

Podsumowując: w rozważanym stanie faktycznym, gdy na podstawie zawieranych ze Spółką umów najmu Najemcy udostępniają dalej lokale osobom trzecim, które nie są ich pracownikami, członkami zarządu etc., potrzeby mieszkaniowe Najemców nie są realizowane ani bezpośrednio, ani też pośrednio w rozumieniu, o którym mowa we wskazanych wyżej interpretacjach. Jakkolwiek bowiem za dopuszczalne na ich podstawie uznać należy, iż cel mieszkaniowy nie musi być realizowany przez Najemcę wprost, to jednako Najemca powinien być w kontekście tego celu bezpośrednim beneficjentem korzyści wynikających z umowy najmu. W praktyce, w przypadku osób prawnych korzyści tego rodzaju mogą być osiągane wyłącznie poprzez udostępnienie najmowanych lokali na potrzeby związane z zakwaterowaniem własnego personelu. Z taką sytuacją w rozpatrywanym stanie faktycznym co do zasady nie mamy jednak do czynienia.

Spółka pragnie również zwrócić uwagę, iż określenie końcowego przeznaczenia (celu mieszkaniowego/niemieszkaniowego) wynajmowanych przez nią lokali następuje dopiero wraz z zawarciem przez Najemcę umowy podnajmu przedmiotowych lokali. Tym samym, w momencie zawarcia przez nią umowy najmu nie posiada ona pewnej wiedzy na temat sposobu wykorzystywania lokali przez Najemcę. Powyższe dodatkowo stawia pod znakiem zapytania związek między wynajmem lokali przez Spółkę na rzecz Najemców a realizacją - w oparciu o zawierane przez nich z osobami trzecimi umowy - celu mieszkaniowego. Nawet jednak w przypadku, gdy wynajmowane przez Najemcę lokale są wykorzystywane na cele mieszkaniowe podnajemców, Najemca nie jest bezpośrednim beneficjantem tego celu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwana ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 (ust. 3 powołanego artykułu, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r.).

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej na wybrane grupy towarów i usług ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, obniżone, tj. 7%, 3% i 0% oraz zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku tym, pod pozycją 4 zostały wymienione usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe objęte symbolem PKWiU ex 70.20.11.

Wskazać należy, że użycie przez ustawodawcę"ex" przy grupowaniu PKWiU, korzystającym ze zwolnienia od podatku od towarów i usług oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym sklasyfikowana pod symbolem PKWiU 70.20.11 i, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

* świadczenie usługi na własny rachunek,

* charakter mieszkalny nieruchomości,

* klasyfikacja pod symbolem PKWiU 70.20.11,

* mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 22%. Przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

O ile identyfikacja istnienia pozostałych elementów nie stanowi problemu, o tyle zwrócić uwagę należy na cel świadczonej usługi. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie lokalu przez ostatecznego konsumenta. Tym samym bez znaczenia dla kwestii opodatkowania czy zwolnienia z podatku świadczonej usługi pozostają cele realizowane przez osoby uczestniczące pośrednio w świadczeniu usługi, bowiem dla tych osób cel zawsze będzie finansowy (gospodarczy). I tak, w przypadku, kiedy właściciel wynajmuje lokale mieszkalne podmiotowi, który najmuje je swoim pracownikom jako np. mieszkanie służbowe, należy uznać realizację celu mieszkaniowego. Zatem uznać należy, że podmiot świadczący na własny rachunek usługę wynajmu lub dzierżawy nieruchomości mieszkalnych na cele mieszkaniowe na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy korzysta ze zwolnienia wymienionego w poz. 4 załącznika nr 4. Tym samym brak któregokolwiek z powyższych przesłanek nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i skutkuje opodatkowaniem usługi zgodnie ze stawką 22%.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym na rzecz Najemców. Usługi sklasyfikowane zostały pod symbolem PKWiU 70.20.11 "Usługi wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowiących majątek własny". Z chwilą zawarcia umowy cel wynajmu realizowanego przez Wnioskodawcę zostaje zdefiniowany w sposób ostateczny i definitywny. Celem tym jest cel gospodarczy, związany z prowadzoną przez Najemcę działalnością i nie podlega on zmianie, bez względu na dalsze działania podejmowane przez Najemcę. Tym bardziej, iż może się tak zdarzyć, że w okresie trwania umowy ze Spółką Najemcy w ogóle nie uda się wynająć (podnająć) danego lokalu. Zdefiniowanie mieszkaniowego celu wynajmu lokalu następuje w momencie zawarcia przez Najemcę umowy najmu z podnajemcą (osobą trzecią), nie zaś w momencie zawarcia przez Spółkę umowy najmu z Najemcą. Tym samym, w momencie zawarcia umowy najmu Wnioskodawca nie posiada pewnej wiedzy na temat sposobu wykorzystywania lokali przez Najemcę i nie może stwierdzić, iż nieruchomości charakterze mieszkalnym będą wykorzystywane na cele mieszkaniowe.

Mając na uwadze przedmiotowy stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 70.20.11 jako usługi wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowiące majątek własny, na cele gospodarcze nie określone jako mieszkaniowe i rzeczywiście wykorzystywane na cele inne niż mieszkaniowe, nie korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy i należy je opodatkować według stawki 22%.

Zauważa się, że w ocenie prawnej stanu faktycznego Wnioskodawca trafnie wskazał, iż świadczone przez Niego usługi sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 70.20.11 jako usługi wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowiące majątek własny, na cele inne niż mieszkaniowe, nie korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy i należy je opodatkować według stawki 22%. Jednak ze względu na pogląd Wnioskodawcy dotyczący ustalenia, iż w przypadku zastosowania opodatkowania usługi najmu nie ma znaczenia cel ostateczny świadczonej usługi, organ podatkowy nie mógł uznać stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.