IPPP3/443-438/10-2/SM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku (data wpływu 10 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 maja 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

D. ("D." lub "Spółka"), jest spółką prawa niemieckiego z siedzibą w Eppingen (Niemcy), zarejestrowaną dla celów podatku od wartości dodanej w Niemczech. Spółka nie jest zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług ("VAT") w Polsce. D. należy do grupy prowadzącej działalność na rynku międzynarodowym w zakresie rozwoju i produkcji systemów hydraulicznych i kompletnych systemów produkcyjnych m.in. dla sektora paneli drewnianych.

W ramach prowadzonej działalności Spółka jest m.in. podwykonawcą S. ("S."). Podstawą współpracy D. i S. jest umowa, z której wynika w szczególności, że ekonomiczny (finansowy) wynik kontraktów zawartych przez S., w przypadku których D. jest podwykonawcą, jest przypisany D. i to ona ponosi ostateczny ciężar (w sensie finansowego zysku lub straty) rozliczenia tych kontraktów. Niezależnie od tego S. pozostaje stroną wszelkich zawieranych przez siebie kontraktów i zachowuje prawo do otrzymywania i wystawiania wszelkich faktur związanych z ich wykonaniem. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy D. i S. oznacza to, że D. staje się podwykonawcą S., wykonując prace wynikające z zawartych przez S. kontraktów, przy pomocy własnych pracowników i własnego sprzętu.

W szczególności D. jest podwykonawcą S. w przypadku kontraktów zawartych przez S. z polskim podmiotem (osobą prawną), zarejestrowanym dla celów podatku VAT w Polsce ("Polski kontrahent" lub "Nabywca") na dostawę określonych modułów instalacji do produkcji ultracienkich płyt z włókien drzewnych.

Usługi wykonywane przez Spółkę będą bezpośrednio związane z instalacją do produkcji ultracienkich płyt z włókien drzewnych. Usługi nie będą dotyczyć nieruchomości należącej do Nabywcy (budynku) jako takiej, ale instalacji znajdującej się wewnątrz tej nieruchomości (budynku). Poszczególne moduły będą związane z gruntem jedynie za pomocą śrub i z technicznego punktu widzenia w każdym momencie będą mogły być przemieszczone w inne miejsce. Instalacja nie jest zintegrowana w sposób trwały z budynkiem, w którym się znajduje.

W celu realizacji zobowiązań wobec S. Spółka będzie dostarczać na miejsce instalacji własne maszyny oraz sprzęt niezbędne do wykonania prac. Ponadto do pracy w Polsce są oddelegowani pracownicy Spółki wykonujący prace w ramach poszczególnych etapów realizacji instalacji. Spółka pragnie jednocześnie podkreślić, iż uprawnienia tych pracowników będą ograniczone, gdyż wszelkie decyzje związane z realizacją prac na rzecz S. (np. zmiany zakresu prac, modyfikacja terminarza itp.), z wyłączeniem decyzji dotyczących bieżącego sposobu wykonania instalacji będą podejmowane w siedzibie S. w Niemczech.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W opinii Spółki, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tekst jedn. wynikającym wprost z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS). Ze względu na fakt, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, przyjęty został do polskiego systemu prawnego dorobek prawny Wspólnot Europejskich, Spółka stoi na stanowisku, że interpretując pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności należy odwołać się m.in. do orzecznictwa ETS.

Jak wynika z ugruntowanego stanowiska ETS (wyrok ETS z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84, wyrok ETS z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, wyrok ETS z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Niemczech, sygn. C-390/96; wyrok ETS z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernerningen Amsterdam, sygn. C-190/95, wyrok ETS z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, sygn. C-73/06), ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

* dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tekst jedn. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),

* działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot,

* w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju.

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z ww. kryteriów, nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności.

Obecność Spółki w Polsce nierozerwalnie związana będzie z realizacją prac jako podwykonawcy S. Z założenia budowa takiej instalacji ma charakter okresowy i przemijający. Specyfika kontraktów inżynieryjnych polega bowiem na ich okresowości, w związku z czym Spółka, której przedmiotem działalności jest głównie wykonywanie tego typu kontraktów, nie zakłada obecności w Polsce dłużej niż jest to niezbędne dla prawidłowej realizacji prac na rzecz S. Nie można zatem twierdzić, iż obecność Spółki w Polsce charakteryzuje się stałością i zamiarem prowadzenia działalności z tego miejsca, co jest wymogiem dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.

W opinii Spółki nie można również uznać, iż planowana przez nią działalność w miejscu montażu instalacji będzie miała charakter niezależny. Spółka pragnie podkreślić, iż na miejscu instalacji nie będzie osób bądź organów, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących zarówno działalności Spółki, jak i realizacji głównych założeń kontraktów. W tym miejscu obecni będą jedynie pracownicy (inżynierowie) podwykonawcy (podwykonawców), których zadaniem jest wykonanie i nadzór nad budową instalacji. Jedyne decyzje, które mogą zostać przez nich podjęte, dotyczą bieżącego sposobu wykonania prac montażowych (np. decyzje dotyczące technicznych aspektów budowy instalacji). Natomiast wszelkie decyzje mające wpływ na ważność, bądź treść ustaleń z S. będą podejmowane w miejscu siedziby S. tj. w Niemczech. Poza tym należy podkreślić, iż wszelkie działania i decyzje dotyczące ustaleń z S., a także związane z negocjacjami z podwykonawcami będą podejmowane w siedzibie S. w Niemczech. W konsekwencji nie można uznać, iż działalność Spółki na terytorium Polski będzie miała charakter niezależny co - jak sformułowano w orzecznictwie ETS - jest przesłanką powstania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.

W opinii Spółki nie można również stwierdzić, iż Spółka będzie posiadała na terytorium Polski zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności w Polsce. Spółka będzie wprawdzie posiadała w Polsce własną infrastrukturę tj. sprzęt i maszyny, która umożliwi jej wykonanie prac na rzecz S. Zasoby te nie będą jednak przebywać w Polsce na stale, lecz wyłącznie na czas trwania prac będących przedmiotem ustaleń z S. Dodatkowo Spółka pragnie podkreślić, iż jej pracownicy przebywają na terytorium Polski jedynie w celu realizacji poszczególnych etapów prac na rzecz S. Ich głównym miejscem pracy są Niemcy (tam też są zatrudnieni), zaś obecność w Polsce wynika wyłącznie z obowiązku wykonania poszczególnych etapów montażu instalacji przemysłowej (po ich zakończeniu pracownicy powracają do Niemiec).

W konsekwencji nie można stwierdzić, iż Spółka dysponuje w Polsce zapleczem technicznym oraz ludzkim, które pozwalają na stałe i niezależne prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce. Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w przywołanych orzeczeniach ETS oraz interpretacjach prawa podatkowego wydanych przez polskie organy podatkowe.

Przykładowo w postanowieniu Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 28 listopada 2005 r. (sygn. 1473/WV/443/315/218/2005/EŻ) stwierdzono, że stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób (personelu firmy) jak i zaplecza technicznego, aby można było prowadzić działalność na niezależnych zasadach.

Wobec braku łącznego spełnienia wskazanych przesłanek nie można uznać, iż miejsce wykonania instalacji w Polsce będzie stanowiło stałe miejsce prowadzenia działalności przez Spółkę w rozumieniu przepisów o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Prawidłowe ustalenie miejsca świadczenia wskazuje, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, czy też w innym kraju.

Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług określona została w art. 28b ust. 1 ustawy, który stanowi, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, 28i, 28j i 28n.

Natomiast w myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca - D. ("D." lub "Spółka"), jest spółką prawa niemieckiego z siedzibą w E (Niemcy), zarejestrowaną dla celów podatku od wartości dodanej w Niemczech. Spółka nie jest zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług ("VAT") w Polsce.

D. należy do grupy prowadzącej działalność na rynku międzynarodowym w zakresie rozwoju i produkcji systemów hydraulicznych i kompletnych systemów produkcyjnych m.in. dla sektora paneli drewnianych.

W ramach prowadzonej działalności Spółka jest m.in. podwykonawcą S. ("S."). Podstawą współpracy D. i S. jest umowa, z której wynika w szczególności, że ekonomiczny (finansowy) wynik kontraktów zawartych przez S., w przypadku których D. jest podwykonawcą, jest przypisany D. i to ona ponosi ostateczny ciężar (w sensie finansowego zysku lub straty) rozliczenia tych kontraktów. Niezależnie od tego S. pozostaje stroną wszelkich zawieranych przez siebie kontraktów i zachowuje prawo do otrzymywania i wystawiania wszelkich faktur związanych z ich wykonaniem. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy D. i S. oznacza to, że D. staje się podwykonawcą S., wykonując prace wynikające z zawartych przez S. kontraktów, przy pomocy własnych pracowników i własnego sprzętu.

W szczególności D. jest podwykonawcą S. w przypadku kontraktów zawartych przez S. z polskim podmiotem (osobą prawną), zarejestrowanym dla celów podatku VAT w Polsce ("Polski kontrahent" lub "Nabywca") na dostawę określonych modułów instalacji do produkcji ultracienkich płyt z włókien drzewnych.

W celu realizacji zobowiązań wobec S. Spółka będzie dostarczać na miejsce instalacji własne maszyny oraz sprzęt niezbędne do wykonania prac. Ponadto do pracy w Polsce są oddelegowani pracownicy Spółki wykonujący prace w ramach poszczególnych etapów realizacji instalacji. Uprawnienia tych pracowników będą ograniczone, gdyż wszelkie decyzje związane z realizacją prac na rzecz S. (np. zmiany zakresu prac, modyfikacja terminarza itp.), z wyłączeniem decyzji dotyczących bieżącego sposobu wykonania instalacji będą podejmowane w siedzibie S. w Niemczech.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tekst jedn. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS). Jak słusznie zauważa Spółka, ze względu na fakt, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, przyjęty został do polskiego systemu prawnego dorobek prawny Wspólnot Europejskich, interpretując pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności należy odwołać się m.in. do orzecznictwa ETS.

Analiza ta prowadzi jednak do odmiennej oceny zaistniałego stanu faktycznego przez tutejszy Organ, od oceny dokonanej przez Spółkę.

Odwołując się do cytowanych wyroków Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości zauważyć należy, w orzeczeniu w sprawie C-168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy), ETS stwierdził, że "Artykuł 9 (1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)." Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu stanu faktycznego, Spółka będzie dostarczać na miejsce instalacji własne maszyny oraz sprzęt niezbędne do wykonania prac. Ponadto do pracy w Polsce są oddelegowani pracownicy Spółki wykonujący prace w ramach poszczególnych etapów realizacji instalacji. Zatem przesłanki wynikające z tego orzeczenia są w tym przypadku spełnione.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że z faktu, iż budowa instalacji przez Spółkę ma charakter okresowy i przemijający, nie można wnioskować, iż Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności. Jak słusznie zauważa Spółka, wynika to z charakteru (specyfiki) kontraktów inżynieryjnych. Brak jest jednak jakichkolwiek ram czasowych (np. kilka czy kilkanaście miesięcy, a może kilka lat), które pozwoliłyby jednoznacznie stwierdzić, że dany podmiot wystarczająco długo używa tychże zasobów w sposób stały, powtarzalny, nieprzemijający, w związku z czym posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, czy też na tyle krótko, żeby uznać, że tego stałego miejsca nie ma. Ponadto w stanie faktycznym Spółka stwierdza, że nie zakłada obecności w Polsce dłużej niż jest to niezbędne dla prawidłowej realizacji prac na rzecz S. oraz że zasoby te nie będą przebywać w Polsce na stale, lecz wyłącznie na czas trwania prac będących przedmiotem ustaleń z S. Brak jednak kategorycznego stwierdzenia, że kontrahent, na rzecz którego Spółka będzie świadczyć usługi (S.), z którego obecnością jest ściśle związana jej obecność, po zrealizowaniu przedmiotowego kontraktu nie przewiduje podpisywania dalszych, tj. kontynuowania działalności na terytorium RP w przyszłości.

Podobnie w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Kolejna interpretacja stałego miejsca prowadzenia działalności pojawiła się w orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia). Jak potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości, nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W tym miejscu należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z tym orzeczeniem:

Należy brać pod uwagę, że warunek dotyczący posiadania własnego personelu w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania, wynikający z tego orzeczenia, należy odnosić do charakteru świadczonych usług, na co zwrócił uwagę ETS w przedmiotowym orzeczeniu (pkt 18).

Biorąc pod uwagę przedmiotowe orzeczenie, nie można wnioskować, jak chce tego Spółka, że z uwagi na fakt, iż na miejscu instalacji nie będzie osób bądź organów, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących zarówno działalności Spółki, jak i realizacji głównych założeń kontraktów, nie posiada ona stałego miejsce prowadzenia działalności. Odnosząc powyższe do zaistniałej sytuacji należy mieć na uwadze charakter świadczonych przez Spółkę usług, które dotyczyć będą instalacji modułów do produkcji ultracienkich płyt z włókiem drzewnych. W miejscu świadczenia tych usług obecni będą pracownicy (inżynierowie) podwykonawcy (podwykonawców), których zadaniem jest wykonanie i nadzór nad budową instalacji. Jak sama stwierdza Spółka, będą oni w stanie podejmować decyzje dotyczące bieżącego sposobu wykonania prac montażowych (np. decyzje dotyczące technicznych aspektów budowy instalacji).

Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Natomiast odnośnie wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, sygn. C-73/06, zauważyć należy, że podstawowym zagadnieniem w przedmiotowym rozstrzygnięciu było określenie pojęcie siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty.

Odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

W oparciu o powyższe orzeczenia można zatem wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy uznać, że w związku ze świadczeniem opisanych we wniosku usług Spółka będzie posiadać na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności.

W zakresie klasyfikacji świadczonych na rzecz Spółki usług jako związanych z nieruchomościami będzie wydana odrębna interpretacja.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.