IPPP3/443-437/12-2/JF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19.04.012 r. (data wpływu 19 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i stawki podatku dla sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego - jest prawidłowe.

W dniu 19 kwietnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i stawki podatku dla sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (albo "Sprzedający"), czynny podatnik VAT, zamierza zbyć 100% prawa wieczystego użytkowania gruntu. Grunt ten jest gruntem niezabudowanym. Wnioskodawca nabył przedmiotowe prawo użytkowania wieczystego gruntu w roku 2006 na podstawie umowy sprzedaży. Czynność ta w 2006 r. została opodatkowana podatkiem VAT przez ówczesnego zbywcę a Wnioskodawca dokonał odliczenia podatku VAT od tej transakcji. Wnioskodawca nabył przedmiotowe prawo nie jako lokatę kapitału, czyli inwestycję w nieruchomość gruntową, wykazywaną w księgach rachunkowych jako aktywa trwałe, ale jako aktywa na cele działalności gospodarczej związanej z wnoszeniem budynków.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy są m.in.:

* roboty budowlane i realizacja projektów budowlanych związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych,

* rozbiórka i przygotowanie terenu pod budowę, rozbiórka i burzenie obiektów budowlanych,

* przygotowanie terenu pod budowę,

* wykonywanie pozostałych robót budowlanych wykończeniowych,

* kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek,

* wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi,

* pośrednictwo w obrocie nieruchomościami,

* zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie,

* działalność w zakresie architektury i inżynierii oraz związane z nią doradztwo techniczne,

* wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń budowlanych.

W rejestrze gruntów prowadzonym przez Prezydenta miasta przedmiotowy grunt oznaczony został jako zurbanizowane tereny niezabudowane (symbol Bp), Dla obszaru, na którym położony jest grunt, nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawcy została wydana decyzja o warunkach zabudowy przedmiotowego gruntu, z której wynika, że grunt ten przeznaczony jest pod budowę zespołu budynków biurowych z funkcjami handlowo-usługowo-mieszkalnymi wraz z parkingami podziemnymi i infrastrukturą techniczną. Decyzja ta może być przeniesiona w całości na nabywcę gruntu. Sprzedający zamierza zawrzeć umowę warunkową sprzedaży prawa użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu. Zobowiązania funkcyjnie związane z niniejszym prawem wieczystego użytkowania gruntu nie będą przedmiotem tej transakcji.

Przedmiotowe prawo użytkowania gruntu stanowi obecnie podstawowy majątek Sprzedającego i nie jest wyodrębnione finansowo ani organizacyjnie w strukturach Sprzedającego. W aktywach Sprzedającego przedmiotowe prawo zostało ujęte w majątku obrotowym jako produkcja w toku w rozumieniu ustawy o rachunkowości. Sprzedający poniósł również wydatki związane z adaptacją i przygotowaniem terenu pod zabudowę oraz koszty architektów związane z koncepcją architektoniczną i uzyskaniem warunków zabudowy. Wszystkie te koszty zwiększyły wartość produkcji w toku a tym samym wartość zapasów i wartość majątku obrotowego Wnioskodawcy.

Sprzedający zamierza w dalszym ciągu prowadzić działalność gospodarczą zgodnie przedmiotem działalności określonym w umowie Spółki, także po dokonaniu tej transakcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, że w świetle przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług czynność sprzedaży 100% prawa użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego będzie podlegać opodatkowaniem podatkiem VAT wg stawki podstawowej 23%.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Sprzedaż prawa użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu podlega stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 7 w zw. z pkt 6 i art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej "ustawa o VAT") opodatkowaniu VAT jako odpłatna dostawa towarów według stawki podstawowej, tj. 23%.

Dostawa przedmiotowego gruntu nie skorzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, tj. zwolnienia dla dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, gdyż jest to grunt budowlany i jest przeznaczony pod zabudowę, której rodzaj określa uzyskana przez Wnioskodawcę decyzja o warunkach zabudowy oraz wypisz rejestru gruntów.

Zdaniem Wnioskodawcy zbywane prawo wieczystego użytkowania gruntów nie stanowi przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, których dostawa jest wyłączona z opodatkowania VAT na mocy art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy o VAT z opodatkowania podatkiem VAT wyłączone zostało zbycie przedsiębiorstwa oraz jego zorganizowanej części.

W odniesieniu do pojęcia "przedsiębiorstwa", który to termin nie został zdefiniowany w ustawie o VAT, stosując wykładnię systemową zewnętrzną, właściwe jest odwołanie się do definicji przedsiębiorstwa zawartej w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny.

Stosownie do art. 55¹ Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

Zakres możliwych wyłączeń umownych jest zatem ograniczony, jeżeli nadal zamiarem stron jest podjęcie czynności prawnej mającej za przedmiot przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Przez pojęcie przedsiębiorstwa należy zatem rozumieć zasadniczo całość aktywów oraz pasywów należących do danego przedsiębiorcy, ewentualnie ich kluczową część, z wyłączeniem elementów nieistotnych dla funkcjonowania danego przedsiębiorstwa. Wnioskodawca dokona sprzedaży istotnego składnika swojego majątku i może dokona przeniesienia decyzji o warunkach zabudowy gruntu. Nabywca nie przejmie jednak żadnego innego składnika materialnego czy niematerialnego wchodzącego w skład przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, np. innych aktywów, należności, praw czy zobowiązań. Nabywca, w wyniku transakcji, nie przejmie ksiąg, ani innych dokumentów Wnioskodawcy związanych z prowadzoną przez niego działalnością. Przedmiotem sprzedaży nie będzie zatem zespół składników przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, które mogłyby stanowić przedsiębiorstwo Wnioskodawcy, a jedynie pojedynczy składnik zakwalifikowany przez Sprzedawcę do majątku obrotowego.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu, pomimo iż stanowi ono znaczną część majątku Wnioskodawcy, nie może być traktowana jako zbycie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Z kolei pojęcie zorganizowanej części przedsiębiorstwa zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. Przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi charakteryzować się odpowiednim stopniem wyodrębnienia finansowego i organizacyjnego. Według definicji słownikowej (Słownik języka polskiego, pod red. prof. M. Szymczaka, wyd. PWN, Warszawa 1996 r.) zwrot "wyodrębnienie" należy rozumieć jako "wydzielenie z pewnej całości". Przez wyodrębnienie organizacyjne należy rozumieć umieszczenie zorganizowanej części przedsiębiorstwa w strukturze organizacyjnej przedsiębiorcy przykładowo jako oddział, zakład lub dział spółki zajmujący się prowadzeniem określonego rodzaju działalności, ale także inną formę wyodrębnienia organizacyjnego, nie mającą tak sformalizowanego charakteru. Natomiast wyodrębnienie finansowe wymaga wyodrębnienia danej części przedsiębiorstwa dla celów np. rachunkowości zarządczej, polegające w szczególności na odrębnym ewidencjonowaniu przychodów i kosztów związanych z prowadzeniem danej części przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze treść definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa należy stwierdzić, że wyodrębnienie organizacyjne oraz finansowe zespołu składników majątkowych umożliwia wykonywanie samodzielnie zadań gospodarczych w ramach większej całości, tj. np. samodzielne ustalanie celów gospodarczych, planowanie ich wykonania, wykonanie i ocenę wykonania zamierzonych zadań, jak i samodzielne zdolności finansowania, planowanie wpływów oraz wydatków, zarządzanie płynnością finansową, ocenianie warunków finansowych w trakcie, jak też na zakończenie wykonywania zaplanowanych zadań, sprawowanie nadzoru nad stanem wierzytelności oraz regulowanie zobowiązań z kontrahentami zewnętrznymi czy w ramach wewnętrznych stosunków.

W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy składnik podlegający zbyciu nie był i nie jest wydzielony organizacyjnie, funkcjonalnie czy pod względem finansowym. Składnik ten nie tworzył i nie tworzy w strukturze organizacyjnej Wnioskodawcy działu, oddziału, wydziału ani innej jednostki, odrębnej od pozostałych składników jego majątku. Nie prowadzono i nie prowadzi się odrębnej ewidencji księgowej dla tego prawa, nie tworzono i nie tworzy się również odrębnych sprawozdań dla tego składnika. Nie można również uznać by samo prawo użytkowania wieczystego gruntu budowlanego niezabudowanego wraz z decyzją o jego zabudowie mogłoby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące jakieś określone zadania gospodarcze.

Niespełnienie wymogów definicji z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT wyklucza zatem możliwość uznania transakcji za zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Artykuł 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ww. ustawy przewiduje, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste i zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntów.

Sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego gruntów spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów. Czynność ta w świetle powyższych przepisów podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Dostawa przedmiotowego gruntu nie skorzysta ze zwolnienie przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9, tj. zwolnienia dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, gdyż grunt ten jest gruntem budowlanym niezabudowanym i jest przeznaczony pod określoną w stosownej decyzji zabudowę. Stawką właściwą dla tej czynności będzie stawka podstawowa tj. 23%.

Na koniec uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy należy również wskazać na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygnaturze I FSK 527/10, wydany w dniu 23 marca 2011 r. w przedmiocie uznania bądź nie zbywanych składników majątku podatnika za przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa tego podatnika i opodatkowania bądź braku opodatkowania czynności zbycia tego majątku na mocy art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, w którym to wyroku NSA stwierdza, iż "Cytowany przepis (tj. art. 6 pkt 1 ustawy o VAT) ze względu na zasadę powszechności opodatkowania powinien być ściśle stosowany. Odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania mogą mieć charakter jedynie wyjątkowy i muszą być w tym zakresie zgodne z przepisami dyrektyw, tj. w tym wypadku z art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 (Dz. Urz. UE L 347). A zatem jeżeli istnieją poważne wątpliwości co do opodatkowania określonych czynności w imię zasady powszechności opodatkowania powinno się przyjmować, że czynność taka podlega opodatkowaniu."

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości wskazanego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) - zwana dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...)

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...)

Ponadto stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy przez dostawę towarów rozumie się również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie praw użytkowania wieczystego gruntów.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia "przedsiębiorstwo". Z tej przyczyny, w celu określenia zakresu pojęcia przedsiębiorstwa wykorzystuje się regulacje zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), który to przepis stanowi, że. przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle powyższej definicji, w skład przedsiębiorstwa wchodzą takie składniki materialne i niematerialne, które w sposób zorganizowany służą prowadzonej w ramach tego przedsiębiorstwa działalności gospodarczej. Oznacza to, że aby mówić o transferze przedsiębiorstwa, przenoszone składniki majątkowe muszą umożliwiać prowadzenie samodzielnej działalności wyłącznie w oparciu o te składniki.

Z wniosku Podatnika wynika, iż przedmiotem działalności Wnioskodawcy są m.in.: roboty budowlane i realizacja projektów budowlanych związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, rozbiórka i przygotowanie terenu pod budowę, wykonywanie robót budowlanych wykończeniowych, kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, pośrednictwo w obrocie nieruchomościami, zarządzanie nieruchomościami na zlecenie, doradztwo techniczne, działalność związana z architekturą i inżynierią, wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń budowlanych. Wnioskodawca zamierza zbyć prawo użytkowania wieczystego gruntu, które stanowi podstawowy majątek Sprzedającego. Przedmiot dostawy nie jest wyodrębniony finansowo ani organizacyjnie w strukturze przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Dla przedmiotowego gruntu została wydana decyzja o warunkach zabudowy przedmiotowego gruntu. Decyzja ta może zostać przeniesiona na rzecz nabywcy gruntu wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu. Z wniosku wynika, że Sprzedający zamierza w dalszym ciągu prowadzić działalność gospodarczą zgodnie ze swoim przedmiotem działalności.

Wnioskodawca dokonuje sprzedaży istotnego składnika swojego majątku, jednakże Nabywca nie przejmuje żadnego innego składnika materialnego czy niematerialnego wchodzącego w skład przedsiębiorstwa Sprzedającego, np. innych aktywów czy zobowiązań, poza decyzją o warunkach zabudowy gruntu oraz prawami i obowiązkami wynikającymi z porozumienia zawartego ze Spółką. Nabywca, w wyniku transakcji, nie przejmie ksiąg, ani innych dokumentów Wnioskodawcy związanych z prowadzoną przez Niego działalnością. Należy zatem zgodzić się ze Spółką, że przedmiotem sprzedaży nie jest zespół składników przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, które mogłyby stanowić przedsiębiorstwo Sprzedającego.

Dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntu, nie można również uznać za transakcje zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Z art. 2 pkt 27e wynika bowiem, iż dla celów stosowania ustawy przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki, czyli kadra pracownicza. Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość - obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona - obiektywnie oceniając - posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Podsumowując, zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest nie tylko wyodrębniona organizacyjnie, ale również posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Podkreślenia wymaga przy tym, iż definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa występuje wyłącznie na gruncie prawa podatkowego i nie jest znana prawu cywilnemu. Wyraża ona zatem ekonomiczne rozumienie przedsiębiorstwa (jego zorganizowanej części) jako całości gospodarczej, pojmowanej jako aktywa i obciążające je pasywa, w oderwaniu od prawnoformalnych aspektów dokonywania transakcji (tj. odmiennych zasad przenoszenia pasywów). Taka definicja uwzględnia uwarunkowania gospodarcze transakcji polegającej na zbyciu przedsiębiorstwa (jego zorganizowanej części), na której wartość zawsze wpływają zobowiązania związane z przedsiębiorstwem (jego zorganizowaną częścią).

Z wniosku wynika, że zbywany przez Wnioskodawcę składnik jego przedsiębiorstwa nie był wydzielony organizacyjnie, funkcjinalnie ani finansowo. Składnik ten nie tworzył w strukturze organizacyjnej Sprzedającego działu, oddziału, wydziału ani innej jednostki, odrębnej od pozostałych składników jego majątku. Nie prowadzono odrębnej ewidencji księgowej dla zbywanego prawa, nie tworzono również odrębnych sprawozdań dla tego składnika.

Należy zatem zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu, w zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku, nie może być uznane za transakcję zbycia przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego istotna jest decyzja o warunkach zabudowy. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją.

Z wniosku wynika, że w rejestrze gruntów prowadzonym przez Prezydenta m. st. Warszawy przedmiotowy grunt oznaczony jest jako zurbanizowane tereny niezabudowane (symbol Bp). W odniesieniu do obszaru, na którym położony jest grunt, nie istnieje żaden obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawcy została wydana decyzja o warunkach zabudowy przedmiotowego gruntu. Wobec tego na podstawie art. 4 ust. 1 i ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przedmiotowy grunt, dla którego został wydana decyzja o warunkach zabudowy jest terenem przeznaczonym pod zabudowę. Zatem nie znajdzie zastosowania przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i dostawa przedmiotowego prawa wieczystego użytkowania gruntu winna być opodatkowana stawką podstawową w wysokości 23%.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Spółki przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.