IPPP3/443-436/10-2/SM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku (data wpływu 10 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności - jest prawidłowe.

W dniu 10 maja 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

D. ("D. lub "Spółka"), jest spółką prawa niemieckiego z siedzibą w E (Niemcy), zarejestrowaną dla celów podatku od wartości dodanej w Niemczech. Spółka jest również zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług ("VAT") w Polsce. D. należy do grupy prowadzącej działalność na rynku międzynarodowym w zakresie rozwoju produkcji systemów hydraulicznych i kompletnych systemów produkcyjnych m.in. dla sektora paneli drewnianych.

W ramach działalności prowadzonej w Polsce Spółka zawarła kontrakty z polskim podmiotem (osobą prawną), zarejestrowanym dla celów podatku VAT w Polsce (polski kontrahent lub Nabywca) na dostawę określonych modułów instalacji do produkcji ultracienkich płyt z włókien drzewnych. Na podstawie kontraktów Spółka jest odpowiedzialna wobec Nabywcy za opracowanie, dostawę, instalację oraz uruchomienie maszyn i wyposażenia dla określonych modułów instalacji znajdującej się na terytorium Polski. Zadaniem Spółki jest dostarczenie tych modułów w stanie kompletnym i gotowych do wykorzystania przez Nabywcę w procesie produkcji. Do obowiązków Spółki należy również przeprowadzenie szkolenia dla pracowników polskiego kontrahenta z zasad obsługi dostarczonych przez Spółkę modułów instalacji. Dostawy określonych modułów instalacji w sensie ekonomicznym stanowią zatem tzw. inwestycję "pod klucz".

Moduły dostarczane przez D. instalowane są w budynku należącym do polskiego kontrahenta. Moduły są związane z gruntem jedynie za pomocą śrub i z technicznego punktu widzenia w każdym momencie mogą być przemieszczone w inne miejsce. Instalacja, której moduły dostarcza D. nie jest zintegrowana w sposób trwały z budynkiem, w którym się znajduje.

W miejscu instalacji przemysłowej przez cały okres wykonywania prac Nabywca udostępni Spółce pomieszczenie dla celów administracyjnych i socjalnych. Dodatkowo Polski kontrahent zapewni Spółce dostęp do telefonu, faksu oraz mediów w tym pomieszczeniu.

Spółka nie posiada żadnych zasobów ludzkich i technicznych, które umożliwiłyby jej realizację powyższych kontraktów na rzecz polskiego kontrahenta. W tym celu D. korzysta zatem z usług podwykonawców, którzy dostarczają niezbędny sprzęt oraz pracowników. Jednym z podwykonawców Spółki, z którego usług Spółka będzie również korzystać w przypadku realizacji kontraktów z polskim kontrahentem jest A.

Podstawą współpracy D. i A. jest umowa ("Umowa"), z której wynika w szczególności, że D. pozostaje stroną wszelkich zawieranych przez siebie kontraktów i zachowuje prawo do otrzymywania i wystawiania wszelkich faktur związanych z ich wykonaniem. Niemniej jednak, ekonomiczny (finansowy) wynik kontraktów jest przypisany A. i to ona ponosi ostateczny ciężar (w sensie finansowego zysku lub straty) rozliczenia tych kontraktów. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy D. i A, oznacza to, że A. staje się podwykonawcą D., wykonując prace wynikające z zawartych przez D. kontraktów, przy pomocy własnych pracowników i własnego sprzętu.

Niezależnie od powyższego, w niektórych przypadkach, również w przypadku kontraktów z polskim kontrahentem, Spółka może korzystać z podwykonawców wyłącznie w zakresie wykonania usług instalacji (montażu) poszczególnych modułów bądź w zakresie nadzoru takiej instalacji (montażu). Usługi nabywane przez Spółkę są bezpośrednio związane z instalacją do produkcji ultracienkich płyt z włókien drzewnych. Usługi nie dotyczą nieruchomości (budynku) jako takiej, ale instalacji znajdującej się wewnątrz tej nieruchomości (budynku).

W przeszłości D. realizowała podobne projekty na terytorium Polski. Istnieje również możliwość, że w przyszłości Spółka podejmie realizację podobnych kontraktów na rzecz polskich odbiorców. Kontrakty te będą wówczas wykonane na analogicznych zasadach do opisanych powyżej, w szczególności dla potrzeb ich wykonania Spółka będzie korzystać z podwykonawców.

Dodatkowo Spółka informuje, iż ze względu na prowadzoną w Polsce działalność jej wspólnicy dokonują rozliczeń z tytułu podatku dochodowego w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W opinii Spółki, D. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei, art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, przez dokonującego ich dostawy, miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym są one instalowane lub montowane.

W stanie faktycznym, którego dotyczy niniejszy wniosek, towary instalowane są na terytorium Polski. W konsekwencji, miejscem dostawy towarów w przedmiotowym stanie faktycznym jest terytorium Polski, a dostawa i instalacja poszczególnych modułów podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Skoro zatem powyższa dostawa stanowi czynność opodatkowaną, należy ustalić w oparciu o obowiązujące przepisy ustawy o VAT, która strona transakcji, tj. Spółka czy nabywca systemu, będzie występowała w charakterze podatnika w odniesieniu do zaprezentowanej transakcji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Co do zasady, podatnikami VAT z tytułu wykonywania czynności opodatkowanych są zatem podmioty realizujące te czynności w ramach swojej działalności. Od powyższej ogólnej reguły przepisy ustawy o VAT przewidują jednak pewne wyjątki. W szczególności, art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT stanowi, że podatnikami VAT są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju. Zgodnie z art. 17 ust. 5 ustawy o VAT, powołany przepis stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik VAT, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, posiadająca siedzibę na terytorium kraju. Ponadto, stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, powyższy przepis nie znajduje zastosowania w przypadku dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tekst jedn. wynikającym wprost z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS). Ze względu na fakt, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, przyjęty został do polskiego systemu prawnego dorobek prawny Wspólnot Europejskich, Spółka stoi na stanowisku, że interpretując pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności należy odwołać się m.in. do orzecznictwa ETS.

Jak wynika z ugruntowanego stanowiska ETS (wyrok ETS z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84, wyrok ETS z dnia 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, wyrok ETS z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Niemcom, sygn. C-390/96, wyrok ETS z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam, sygn. C-190/95, wyrok ETS z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt for Steuern, sygn. C-73/06), ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

* dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tekst jedn. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),

* działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot,

* w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju.

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z ww. kryteriów, nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności.

Obecność Spółki w Polsce nierozerwalnie związana będzie z realizacją kontraktów na rzecz Nabywcy. Z założenia budowa takiej instalacji ma charakter okresowy i przemijający. Specyfika kontraktów inżynieryjnych polega bowiem na ich okresowości, w związku z czym Spółka, której przedmiotem działalności jest głównie wykonywanie tego typu kontraktów, nie zakłada obecności w Polsce dłużej niż jest to niezbędne dla prawidłowej realizacji kontraktów. Nie można zatem twierdzić, iż obecność Spółki w Polsce charakteryzuje się stałością i zamiarem prowadzenia działalności z tego miejsca, co jest wymogiem dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.

W opinii Spółki nie można również uznać, iż planowana przez nią działalność w miejscu montażu instalacji będzie miała charakter niezależny. Spółka pragnie podkreślić, iż na miejscu instalacji nie będzie osób bądź organów, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących zarówno działalności Spółki, jak i realizacji głównych założeń kontraktów. W tym miejscu obecni będą jedynie pracownicy (inżynierowie) podwykonawcy (podwykonawców), których zadaniem jest wykonanie i nadzór nad budową instalacji. Jedyne decyzje, które mogą zostać przez nich podjęte dotyczą bieżącego sposobu wykonania prac montażowych (np. decyzje dotyczące technicznych aspektów budowy instalacji). Natomiast wszelkie decyzje mające wpływ na ważność bądź treść kontraktów będą podejmowane w miejscu siedziby Spółki (tekst jedn. w Niemczech). Poza tym należy podkreślić, iż wszelkie działania i decyzje związane z negocjacją kontraktów, negocjacjami z podwykonawcami oraz wszelkie zamówienia istotnych elementów instalacji przemysłowej będą podejmowane w siedzibie Spółki w Niemczech. W konsekwencji, nie można uznać, iż działalność Spółki na terytorium Polski będzie miała charakter niezależny, co - jak sformułowano w orzecznictwie ETS - jest przesłanką powstania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.

W opinii Spółki nie można również stwierdzić, iż Spółka będzie posiadała na terytorium Polski zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności w Polsce. Spółka nie będzie posiadała w Polsce własnej infrastruktury, która umożliwiłaby jej niezależne prowadzenie działalności, gdyż zarówno pracownicy jak i sprzęt niezbędny do wykonania prac będą udostępniane przez podwykonawcę (podwykonawców). Niemniej jednak gdyby nawet przyjąć, że dzięki zasobom udostępnionym przez podwykonawcę (podwykonawców) Spółka ma możliwość realizacji kontraktów zawartych z polskim kontrahentem, a zatem zasoby te są do niej niejako przypisane, ich udostępnienie ma charakter jedynie tymczasowy. Po pierwsze wynika to z faktu, iż D. korzysta z tych zasobów jedynie w trakcie trwania i w celu realizacji kontraktów zawartych z Nabywcą. Po drugie w każdym przypadku podwykonawca (podwykonawcy) może wycofać część lub całość zasobów udostępnionych Spółce dla potrzeb wykonania kontraktów.

W konsekwencji nie można stwierdzić, iż Spółka dysponuje w Polsce zapleczem technicznym oraz ludzkim, które pozwalają na stałe i niezależne prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce. Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w przywołanych orzeczeniach ETS oraz interpretacjach prawa podatkowego wydanych przez polskie organy podatkowe Przykładowo w postanowieniu Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 28 listopada 2005 r. (sygn. 1473/WV/443/315/218/2005/EŻ) stwierdzono, że "stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób (personelu firmy), jak i zaplecza technicznego, aby można było prowadzić działalność na niezależnych zasadach".

W konsekwencji, wobec braku łącznego spełnienia wskazanych przesłanek nie można uznać, iż miejsce wykonania instalacji w Polsce będzie stanowiło stałe miejsce prowadzenia działalności przez Spółkę w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, poprzez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Prawidłowe ustalenie miejsca świadczenia wskazuje, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, czy też w innym kraju.

Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług określona została w art. 28b ust. 1 ustawy, który stanowi, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, 28i, 28j i 28n.

Natomiast w myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia "stałe miejsce prowadzenia działalności". Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 z późn. zm.). Dlatego też w kwestii określenia, co należy uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości.

I tak w orzeczeniu w sprawie C-168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy), Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób, jak i zaplecza technicznego, koniecznych dla wykonania danej działalności. Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że samo zamontowanie urządzeń do prowadzenia działalności gospodarczej może być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności jedynie wówczas, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe również personel obsługujący te urządzenia.

W podobnej sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Kolejna interpretacja stałego miejsca prowadzenia działalności pojawiła się w orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia). Jak potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości, nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług (podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim).

W oparciu o powyższe orzeczenia można zatem wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Spółka w ramach działalności prowadzonej w Polsce zawarła kontrakty z polskim podmiotem (osobą prawną), zarejestrowanym dla celów podatku VAT w Polsce (polski kontrahent lub Nabywca) na dostawę określonych modułów instalacji do produkcji ultracienkich płyt z włókien drzewnych. Na podstawie kontraktów Spółka jest odpowiedzialna wobec Nabywcy za opracowanie, dostawę, instalację oraz uruchomienie maszyn i wyposażenia dla określonych modułów instalacji znajdującej się na terytorium Polski. Zadaniem Spółki jest dostarczenie tych modułów w stanie kompletnym i gotowych do wykorzystania przez Nabywcę w procesie produkcji. Do obowiązków Spółki należy również przeprowadzenie szkolenia dla pracowników polskiego kontrahenta z zasad obsługi dostarczonych przez Spółkę modułów instalacji. Dostawy określonych modułów instalacji w sensie ekonomicznym stanowią zatem tzw. inwestycję "pod klucz".

W miejscu instalacji przemysłowej przez cały okres wykonywania prac Nabywca udostępni Spółce pomieszczenie dla celów administracyjnych i socjalnych. Dodatkowo Polski kontrahent zapewni Spółce dostęp do telefonu, faksu oraz mediów w tym pomieszczeniu.

Spółka nie posiada żadnych zasobów ludzkich i technicznych, które umożliwiłyby jej realizację powyższych kontraktów na rzecz polskiego kontrahenta. W tym celu D. korzysta zatem z usług podwykonawców, którzy dostarczają niezbędny sprzęt oraz pracowników. Jednym z podwykonawców Spółki, z którego usług Spółka będzie również korzystać w przypadku realizacji kontraktów z polskim kontrahentem jest A.

Podstawą współpracy D. i A. jest umowa ("Umowa"), z której wynika w szczególności, że D. pozostaje stroną wszelkich zawieranych przez siebie kontraktów i zachowuje prawo do otrzymywania i wystawiania wszelkich faktur związanych z ich wykonaniem. Niemniej jednak, ekonomiczny (finansowy) wynik kontraktów jest przypisany A. i to ona ponosi ostateczny ciężar (w sensie finansowego zysku lub straty) rozliczenia tych kontraktów. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy D. i A, oznacza to, że A. staje się podwykonawcą D., wykonując prace wynikające z zawartych przez D. kontraktów, przy pomocy własnych pracowników i własnego sprzętu.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż zdaniem tutejszego Organu nie zostało spełnione kryterium stałości i niezależności prowadzonej działalności poprzez brak odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych. A zatem Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności z tytułu dostawy określonych modułów instalacji do produkcji ultracienkich płyt z włókien drzewnych.

W zakresie klasyfikacji świadczonych na rzecz Spółki usług jako związanych z nieruchomościami będzie wydana odrębna interpretacja.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.