IPPP3/443-432/11-4/KB

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 27 czerwca 2011 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP3/443-432/11-4/KB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2011 r. (data wpływu 18 marca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 maja 2011 r. (data wpływu 19 maja 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP3/443-432/11-2/KB z dnia 11 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie pełnego prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z zakupu w kraju, nabycia wewnątrzwspólnotowego lub importu motocykli wykorzystywanych w celach demonstracyjnych, pokazowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z zakupu w kraju, nabycia wewnątrzwspólnotowego lub importu motocykli wykorzystywanych w celach demonstracyjnych, pokazowych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 maja 2011 r. (data wpływu 19 maja 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP3/443-432/11-2/KB z dnia 11 maja 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest importerem i generalnym przedstawicielem na polskim rynku. Spółka zajmuje się handlem m.in. nowymi motocyklami (pojazdy dwukołowe, jednośladowe). Spółka nabywa wszystkie motocykle z zamiarem odsprzedaży. W celu promowania marki i zwiększania własnej sprzedaży Spółka prowadzi różnego rodzaju akcje marketingowe, działania promocyjne - polegające m.in. na eksponowaniu motocykli na targach, pokazach, w salonach sprzedaży. Ponadto Spółka musi dysponować pewną ilością motocykli używanych jako modele demonstracyjne, dla potrzeb jazd próbnych, itp. Bywają one również wykorzystywane przez pracowników do jazd służbowych (np. celem zaprezentowania ich atutów Policji, itp.). W związku z tym część nabytych do odsprzedaży motocykli jest przez pewien okres czasu wykorzystywana do celów demonstracyjnych, pokazowych, a że okres ten najczęściej przekracza 1 rok, to są one zaliczane do środków trwałych Spółki. Po okresie wykorzystywania tych motocykli w opisany sposób, motocykle te będą sprzedawane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w stanie prawnym obowiązującym począwszy od 1 stycznia 2011 r. w opisanym stanie faktycznym Spółce przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty VAT naliczonego, wynikającego z zakupu w kraju, nabycia wewnątrzwspólnotowego lub importu motocykli stanowiących środki trwałe, wykorzystywanych do celów demonstracyjnych, pokazowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółce przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty VAT naliczonego związanego z nabyciem motocykli dla celów demonstracyjnych, choćby zostały one zaliczone do środków trwałych Spółki.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom w zakresie w jakim nabywane towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT-em (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT). Nie ma żadnych wątpliwości, że motocykle, o których mowa w stanie faktycznym są wykorzystywane przez Spółkę dla potrzeb prowadzenia sprzedaży opodatkowanej VAT-em. Są to bowiem towary przeznaczone do prowadzenia akcji reklamowych, marketingowych oraz do demonstrowania oferowanych modeli potencjalnym klientom. Niewątpliwie tego rodzaju działania podejmowane przez Spółkę przyczyniają się do zwiększania sprzedaży nowych motocykli, są wręcz niezbędne do skutecznego prowadzenia sprzedaży i tym samym zwiększają obrót Spółki ze sprzedaży motocykli.

Ustawodawca przewidział jednak pewnego rodzaju ograniczenia w prawie do odliczenia VAT od zakupu niektórych towarów. Ograniczenia takie przewidziano m.in. w odniesieniu do zakupu niektórych środków transportu. W obecnym stanie prawnym ograniczenia te wynikają z art. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652) - zwanej dalej ustawą nowelizującą. Przepis ogranicza prawo do odliczenia VAT do wysokości 60% kwoty VAT naliczonego, nie więcej jednak niż 6.000 zł, w przypadku nabycia samochodów osobowych, oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. W przepisach ustawy o VAT brak jest definicji samochodu osobowego, ani innego pojazdu samochodowego, czy też motocykla.

Zgodnie z zasadami wykładni prawa należy zatem zbadać, czy inne akty prawne nie zawierają tych definicji. Właściwym jest tu sięgnięcie do definicji zawartych w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) zwane dalej PRD - zwłaszcza że zarówno ustawa o VAT, jak i ustawa nowelizująca wielokrotnie odsyła do tych regulacji w kwestii klasyfikacji różnych pojazdów. Zgodnie z PRD:

a.

pojazd samochodowy to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego (art. 2 pkt 32),

b.

samochód osobowy to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu (art. 2 pkt 40),

c.

motocykl to pojazd samochodowy jednośladowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy (art. 2 pkt 45).

Z przytoczonych definicji jednoznacznie wynika, że motocykl wprawdzie jest pojazdem samochodowym, ale z całą pewnością nie może być uznany za samochód osobowy. Motocykl jest jednośladem, ewentualnie wielośladem, jeśli posiada boczny wózek. Tymczasem samochód osobowy zawsze jest wielośladem. Ten wniosek potwierdza również systematyka PRD. W ustawie tej stworzono szeroką kategorię pojazdów samochodowych i wydzielono rodzaje takich pojazdów, m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy, motocykl, itp. Bezcelowym byłoby przecież dokonanie podziału, którego poszczególne elementy zachodzą wzajemnie na siebie. Potwierdza to również systematyka PRD, gdyż w tej ustawie konsekwentnie, odrębnie wymienia się samochody osobowe, ciężarowe, motocykle, itp. np. w następujących sytuacjach:

a.

definiując dozwoloną prędkość (art. 20 PRD),

b.

określając maksymalną liczebność kolumny pojazdów (art. 32 PRD),

c.

definiując obowiązek dokonywania badań okresowych (art. 81 PRD).

Gdyby motocykl był samochodem osobowym, to niecelowe byłoby wymienianie go w powyższych przepisach. Również w ustawie o transporcie drogowym odrębnie wymienia się samochody osobowe motocykle.

Dodatkowy i przesądzający jednoznacznie argument przynosi sięgnięcie do załącznika nr 4 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 137, poz. 968 z późn. zm.). W kolumnie nr 3 wspomnianego załącznika wymieniono poszczególne rodzaje pojazdów. Pozycje 2-4 zajmują różne podrodzaje motocykli, zaś pozycje 5-12 różne rodzaje samochodów osobowych.

Jest zatem bezsprzeczne, że motocykl nie jest samochodem osobowym. Nie jest również innym pojazdem samochodowym, co jednoznacznie wynika z systematyki PRD. Inny pojazd samochodowy to pojazd samochodowy inny niż samochód osobowy, samochód ciężarowy, autobus, czy motocykl. Inny pojazd samochodowy to zatem pojazd samochodowy niezdefiniowanego wyraźnie w ustawie rodzaju. Motocykl jest natomiast pojazdem zdefiniowanym wyraźnie w ustawie (podobnie jak samochód osobowy, czy autobus, itp.). Kwalifikację tą potwierdza również wspomniany załącznik nr 4 do rozporządzenia Ml z 27 września 2003 r. W pozycjach 67-69 wymieniono bowiem odrębnie od motocykli "inne pojazdy samochodowe". Zatem przepisy rozporządzenia wyraźnie potwierdzają że motocykle są klasyfikowane całkowicie odrębnie od innych pojazdów samochodowych, a zatem nie mogą być uznane za inne pojazdy samochodowe.

Prawidłowość powyższych wniosków potwierdzają też przepisy dotyczące homologacji - które generalnie są całkowicie odrębne dla motocykli, niż dla pozostałych pojazdów samochodowych.

Również odniesienie do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług prowadzi do takich samych wniosków. Zgodnie z klasyfikacją PKWiU (2008) "samochody" zaliczane są do innego zupełnie innego działu niż "motocykle". Samochody zaliczane są do działu 29.1 "Pojazdy samochodowe (z wyłączeniem motocykli)", zaś motocykle do działu 30.9 "Sprzęt transportowy, gdzie indziej niesklasyfikowany". Wskazuje to na oczywistą odrębność motocykli od samochodów.

Należy także przywołać wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Oasis East (C-395/09)w którym stwierdzono, że prawo do odliczenia ustanowione w art. 17 ust. 2 Szóstej Dyrektywy, będące integralną częścią mechanizmu podatku VAT, stanowi podstawową zasadę, na której opiera się wspólny system podatku i co do zasady nie może być ograniczone. Pogląd ten podzielają w pełni polskie sądy administracyjne, wskazując m.in. "Prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawową cechą podatku od wartości dodanej, zapewniającą neutralność tego podatku dla podatników VAT. Podatek ten powinien bowiem w efekcie obciążać konsumpcję. Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest rodzajem ulgi lub zwolnienia. Wobec tego to nie prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towarów i usług służących działalności opodatkowanej, ale wszelkie ograniczenia tego prawa należy interpretować ściśle" (wyrok NSA z 29 października 2010 r. - I FSK 1875/09, analogicznie NSA w wyroku z 13 marca 2009 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 35/08). Zatem niewątpliwie analizowane ograniczenie prawa do odliczenia VAT należy interpretować w sposób ścisły - tak jak zaprezentowano to powyżej.

Wnioskodawca stwierdził, że powyższe wnioski potwierdzają również liczne pisma organów podatkowych. Przykładowo w piśmie z dnia 4 stycznia 2011 r. (IPPP1-443-1070/10-2/EK) Dyrektor IS w Warszawie wskazał, że "Występują zatem różne definicje samochodu osobowego, innego samochodu (np. samochodu ciężarowego) i motocykla, które pozwalają stwierdzić, że motocykl nie jest samochodem osobowym, ani też innym samochodem". Bez wątpienia organ utożsamia pojęcie "inny samochód" z pojęciem "inny pojazd samochodowy" - co oczywiście jest słusznym podejściem. Takie samo stanowisko odnajdujemy w piśmie Dyrektora IS w Warszawie z 25 stycznia 2011 r. (IPPP1-443-1116/10-5/BS), z 27 października 2010 r. (IPPP3/443-752/10-2/JK), oraz w wielu innych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w rezultacie należy dojść do wniosku, że ograniczenie prawa do odliczenia VAT z tytułu zakupu samochód osobowych i innych pojazdów samochodowych nie dotyczy zakupu motocykli. Tym samym Spółka będzie uprawniona do odliczenia pełnej kwoty VAT naliczonego związanej z zakupem tych motocykli.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., kwotę podatku naliczonego stanowi:

1.

suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

a.

z tytułu nabycia towarów i usług,

b.

potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,

c.

od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

d.

z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;

* w przypadku importu towarów - suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5;

* zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;

* kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;

* kwota podatku należnego z tytułu importu towarów - w przypadkach, o których mowa w art. 33a.

Do dnia 31 grudnia 2010 r., zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy.

Na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwanej dalej: "ustawą nowelizującą", z dniem 1 stycznia 2011 r., ww. przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług zostały uchylone. Natomiast dodano m.in. przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów oraz innych pojazdów samochodowych regulują przepisy art. 3 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1.

pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;

2.

pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;

3.

pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;

4.

pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;

5.

pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;

6.

pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

7.

przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

a.

odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub

b.

oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Ustawa zmieniająca nie definiuje pojęcia pojazdu samochodowego. Jednakże w art. 3 ust. 2 ustawy zmieniającej ustawodawca określając pojazdy specjalne odsyła do przepisów prawa o ruchu drogowym. Oznacza to, iż dla potrzeb prawa podatkowego nie mogą być formułowane odrębne definicje, jeśli uprzednio zostały zdefiniowane w innych ustawach właściwych dla tego rodzaju zagadnień.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), pojazd samochodowy to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, natomiast w art. 2 pkt 45 powołanego przepisu określono, że motocykl jest pojazdem samochodowym jednośladowym lub z bocznym wózkiem - wielośladowym.

W świetle powyższego uznać należy, iż obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. ograniczenia wynikające z art. 3 ustawy zmieniającej mają również zastosowanie do motocykli z uwagi na fakt, iż motocykle uznane są za pojazdy samochodowe.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest importerem i generalnym przedstawicielem na polskim rynku. Spółka zajmuje się handlem m.in. nowymi motocyklami (pojazdy dwukołowe, jednośladowe). Spółka nabywa wszystkie motocykle z zamiarem odsprzedaży. W celu promowania marki i zwiększania własnej sprzedaży Spółka prowadzi różnego rodzaju akcje marketingowe, działania promocyjne - polegające m.in. na eksponowaniu motocykli marki na targach, pokazach, w salonach sprzedaży. Ponadto Spółka musi dysponować pewną ilością motocykli używanych jako modele demonstracyjne, dla potrzeb jazd próbnych, itp. Bywają one również wykorzystywane przez pracowników do jazd służbowych (np. celem zaprezentowania ich atutów Policji, itp.). W związku z tym część nabytych do odsprzedaży motocykli jest przez pewien okres czasu wykorzystywana do celów demonstracyjnych, pokazowych, a że okres ten najczęściej przekracza 1 rok, to są one zaliczane do środków trwałych Spółki. Po okresie wykorzystywania tych motocykli w opisany sposób, motocykle te będą sprzedawane.

Jak wynika z powołanych uregulowań zasadą jest, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, np. motocykli o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczajacej 3,5 tony wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ograniczonej wysokości. Natomiast to ograniczone prawo nie ma zastosowania w przypadkach, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej, tj. w przypadkach gdy nabywane ww. samochody i pojazdy są odsprzedawane jako przedmiot działalności podatnika. Użyte w zacytowanym przepisie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej, sformułowanie "przedmiotem działalności podatnika" w zestawieniu z dalszą częścią zdania w brzmieniu "jest odsprzedaż tych samochodów (pojazdów)" nie oznacza przedmiotu działalności w sensie generalnym, lecz w kontekście zadysponowania konkretnym pojazdem w ściśle określony sposób. Mówiąc o przedmiocie działalności podatnika, przepis ten wiąże go jednocześnie z odsprzedażą konkretnych pojazdów poprzez użycie wyrazu "tych", przy czym ich odsprzedaż jest jedyną okolicznością wymienioną w tym przepisie, która uzasadnia jego zastosowanie. Zatem sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu motocyklami, nie jest wystarczającą przesłanką, pozwalającą na odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia niniejszych motocykli. Do nabycia takiego uprawnienia konieczne jest równoczesne przeznaczenie danego, konkretnego pojazdu do odsprzedaży. Ustawodawca wiąże konkretne motocykle - w przypadku, których przysługuje odliczenie podatku naliczonego - z ich odsprzedażą przez podmiot. W konsekwencji nie ma znaczenia, że podatnik prowadzi działalność w przedmiocie handlu motocyklami. Istotne jest to, iż przepis stanowi o nabywanym przez podatnika pojeździe, ustawodawca koncentruje się na przedmiocie, a nie podmiocie. Przepis art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej, nie może mieć więc zastosowania do sytuacji, gdy nabywane motocykle są wykorzystywane przede wszystkim do celów innych niż odsprzedaż. Jeżeli konkretne pojazdy zostały nabyte do wykorzystania ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej np. w charakterze motocykli pokazowych, demonstracyjnych, to z tytułu ich nabycia podatnikowi nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku. Odsprzedaż tych motocykli nie jest bowiem ich podstawowym przeznaczeniem. Podstawowym przeznaczeniem tych pojazdów jest używanie ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast ich ewentualna późniejsza sprzedaż jest kwestią wtórną i nie ma wpływu na zmianę wysokości odliczenia podatku przy ich nabyciu, niezależnie od tego czy będą one sprzedawane przed upływem roku, czy po upływie roku. Motocykl - choćby zakupiony z zamiarem dalszej odsprzedaży - w momencie przeznaczenia go do użytkowania przez podatnika (w charakterze motocykla demonstracyjnego, motocykla na potrzeby jazd próbnych), przestaje być traktowany jako towar handlowy, a staje się składnikiem majątku podatnika.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan prawny oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji Spółce w odniesieniu do motocykli wykorzystywanych do celów demonstracyjnych, pokazowych bądź jazd próbnych nie przysługuje prawo do odliczenia całości podatku naliczonego zapłaconego przy zakupie przedmiotowych motocykli. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia 60% kwoty podatku należnego, nie więcej niż 6.000 zł - wynikającej z faktury zakupu tych pojazdów.

Odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę wyroków - w celu uzasadnienia swego stanowiska przedstawionego w złożonym wniosku - należy zauważyć, iż orzecznictwo Sądów nie jest jednolite w przedmiotowej kwestii i o ile Strona powołała tylko korzystne dla siebie wyroki tak Organ pragnie wskazać, iż istnieją orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, które potwierdzają stanowisko Organu przedstawione w niniejszej interpretacji, np. wyroki WSA z dnia 27 marca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3354/08; z dnia 16 września 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 432/08.

Ponadto należy, stwierdzić iż wyrok NSA z 13 marca 2009 r. sygn. akt I FSK 35/08 oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiego C-395/09 rozstrzygają w odmiennych stanach faktycznych od przedstawionego we wniosku. W wyroku NSA sygn. akt I FSK 35/08 istotą sporu jest kwestia przysługiwania prawa do pełnego 100% odliczenia podatku naliczonego w przypadku, gdy podmiot będący leasingobiorcą (użytkującym samochód na podstawie umowy leasingu operacyjnego) jest jednocześnie oddającym przedmiot leasingu w najem. Natomiast orzeczenie C-395/09 dotyczy kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z importem usług z "raju podatkowego".

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl