IPPP3/443-426/14-2/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Spółki za podmiot, któremu należało przypisać organizację transportu Produktów, w rozumieniu art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT, zarówno w brzmieniu obowiązującym przed 1 kwietnia 2013 r. jak również w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - jest prawidłowe.

W dniu 12 maja 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Spółki za podmiot, któremu należało przypisać organizację transportu Produktów, w rozumieniu art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT, zarówno w brzmieniu obowiązującym przed 1 kwietnia 2013 r. jak również w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

NV (dalej: "Spółka", "Wnioskodawca") jest podmiotem prowadzącym działalność polegającą na nabywaniu oraz odsprzedaży substancji pochodzenia organicznego, w tym substancji bitumicznych (dalej: "Produkty"). Spółka posiada siedzibę w Belgii i jest zarejestrowana dla celów podatku VAT w Belgii oraz w Niemczech.

Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, nie jest także zarejestrowana dla celów VAT w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności, Spółka nabywała Produkty od spółki N Sp. z o.o. (dalej: "N PL"). N PL posiada siedzibę na terytorium Polski i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce (w tym posiada rejestrację wymaganą dla potrzeb dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych - VAT-UE). Następnie, Spółka dokonywała odsprzedaży Produktów podmiotowi mającemu siedzibę na terytorium Niemiec, tj. spółce B (dalej: "B DE"), która z kolei mogła dokonywać dalszej odsprzedaży Produktów ostatecznemu nabywcy, również mającemu siedzibę na terytorium Niemiec.

Co istotne, w ramach powyższych transakcji Spółka informowała N PL o tym, że Produkty zostaną przetransportowane poza terytorium Polski. Jednocześnie Spółka przy nabywaniu Produktów od N PL podawała spółce N PL numer VAT-UE przyznany jej w Niemczech.

Przebieg transakcji wyglądał więc w następujący sposób:

N PL (polski numer VAT-UE) - Spółka (niemiecki numer VAT UE) - B DE (niemiecki numer VAT-UE) - (potencjalnie) ostateczny nabywca Produktów w Niemczech.

Produkty będące przedmiotem sprzedaży były transportowane z magazynów N PL bezpośrednio do spółki B DE lub do ostatecznego nabywcy Produktów. W każdym przypadku transport odbywał się z terytorium Polski na terytorium Niemiec. Tym samym, pomimo, iż w transakcjach sprzedaży występowały trzy lub cztery podmioty (tekst jedn.: kolejno: N PL, Spółka, B DE oraz ewentualnie ostateczny nabywca produktów) Produkty transportowane były bezpośrednio od N PL bądź do B DE, bądź do ostatecznego nabywcy Produktów w Niemczech.

2. Zasady organizacji transportu

Jak wskazano powyżej, Produkty będące przedmiotem sprzedaży były transportowane z magazynów N PL bezpośrednio do spółki B DE lub do ostatecznego nabywcy Produktów w Niemczech. W tym zakresie Produkty odbierane były przez przedsiębiorstwa transportowe, które za świadczone usługi transportowe obciążało spółkę B DE (tym samym, z punktu widzenia podatku VAT, przedsiębiorstwo transportowe świadczyło usługi spółce B DE). Niemniej jednak, podmiotem, który w opisywanej strukturze był odpowiedzialnym za wykonywanie szeregu kluczowych funkcji związanych z organizacją wysyłki oraz transportu Produktów od N PL do B DE lub do ostatecznego nabywcy - bez których prawidłowa i sprawna realizacja transportu nie byłaby możliwa - była Spółka.

W tym zakresie Spółka:

* Po uzgodnieniu dostępności Produktów z N PL kontaktowała się z przedsiębiorstwem transportowym w celu potwierdzania dostępności i gotowości Produktów do odbioru;

* Uzgadniała z przedsiębiorstwem transportowym termin odbioru Produktów i ich dostawy;

* Wprowadzała, za pośrednictwem systemu informatycznego bezpośrednio powiązanego z systemem księgowym N PL, zamówienie zawierające wszystkie istotne dane związane z transakcją, które automatycznie generowało tzw. numer zamówienia. Bez zamówienia tego wydanie Produktów przez N PL przedsiębiorstwu transportowemu było - zgodnie ze stosowanymi procedurami wydawania Produktów - niemożliwe;

* Następnie, po wygenerowaniu numeru zamówienia przez system informatyczny, Spółka przekazywała przedsiębiorstwu transportowemu numer zamówienia (bez którego, jak wskazano powyżej, wydanie Produktów przez N PL nie byłoby możliwe) oraz dane niezbędne do prawidłowej realizacji przewozu, w tym:

* wagę towaru;

* tzw. klasę ADR, jeśli transportowany Produkt jest produktem niebezpiecznym;

* dokładne miejsce odbioru towaru i datę załadunku.

Jednocześnie, Spółka oraz przedsiębiorstwo transportowe zawarły porozumienie (dalej: "Porozumienie") dotyczące sprawnej oraz bezpiecznej organizacji transportu Produktów. Należy wskazać, że transport Produktów, które mają formę ciekłą, mógł wymagać spełnienia szczególnych wymagań i stosowania specjalnych procedur w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego oraz środowiska naturalnego. Dotyczyło to zarówno czynności załadunku Produktów (przelania ich do zbiorników służących do ich przewozu), jak również transportu Produktów oraz ich późniejszego rozładunku. Stąd, w interesie Wnioskodawcy było zapewnienie, aby transport przebiegał zgodnie z jego wytycznymi i z wszelkimi wymogami bezpieczeństwa (przykładowo, wyciek Produktów podczas transportu mógłby spowodować istotny uszczerbek dla wizerunku firmy Spółki).

Ww. Porozumienie przewiduje w szczególności, że:

* Przedsiębiorstwo transportowe zobowiązuje się: do ścisłego przestrzegania instrukcji dotyczących bezpieczeństwa transportu oraz procedury załadunku Produktów; do stosownego przekazywania tych instrukcji swoim pracownikom; jak również do przeszkolenia kierowców dokonujących transportu;

* Przedsiębiorstwo transportowe zobowiązuje się, że w momencie napełniania zbiorników przystosowanych do przewozu Produktów zostaną podjęte wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że zbiorniki oraz przewody nie zawierają wody lub resztek emulsji bitumicznych. Przedsiębiorstwo transportowe zobowiązuje się również do podjęcia wszelkich niezbędnych środków, aby utrzymywać odpowiednią temperaturę zbiorników, zaś naruszenie powyższych zasad uczyni przedsiębiorstwo transportowe odpowiedzialnym za jakiekolwiek szkody poniesione przez Spółkę lub przez osobę trzecią;

* Przedsiębiorstwo zobowiązuje się, że załadunek, transport oraz dostawa Produktów będą dokonywane zgodnie z odpowiednimi przepisami krajowymi oraz międzynarodowymi, uwzględniając tzw. wytyczne ADR;

* Przedsiębiorstwo transportowe będzie stosowało systemy bezpieczeństwa odpowiadające odpowiednim normom SQAS oraz ISO;

* Przedsiębiorstwo transportowe umożliwi Spółce lub jej kontrolerom i innym, odpowiednio upoważnionym doradcom, dostęp do personelu oraz odpowiednich rejestrów (dostępu do których można rozsądnie oczekiwać) w celu podjęcia weryfikacji, że transport Produktów został przeprowadzony zgodnie z Porozumieniem;

* W przypadku jakiegokolwiek wypadku, który mógłby mieć wpływ na wizerunek Spółki lub Produktów, przedsiębiorstwo transportowe poinformuje o tym fakcie Spółkę bez zbędnej zwłoki oraz będzie stosowało się do instrukcji przekazanych przez Spółkę;

* Przedsiębiorstwo transportowe będzie używało środków transportu oraz urządzeń do załadunku oraz rozładunku Produktów, które są odpowiednie do transportu Produktów, zgodnie z międzynarodowymi standardami ADR. Podczas współpracy, przedsiębiorstwo transportowe będzie utrzymywało zbiorniki i ich wyposażenie w dobrym stanie technicznym i zapewni, że będą one zawsze zgodne z wszelkimi odpowiednimi regulacjami;

* W przypadku w którym przedsiębiorstwo transportowe nie będzie przestrzegało regulacji prawnych lub zaleceń Spółki dotyczących bezpieczeństwa oraz ochrony środowiska, Spółce będzie przysługiwało prawo do zaprzestania współpracy z przedsiębiorstwem transportowym.

3. Pozostałe kwestie związane z transakcjami

Jak wskazano powyżej, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, nie jest także zarejestrowana dla celów VAT w Polsce.

B DE jest spółką z siedzibą w Niemczech, zarejestrowaną dla potrzeb VAT (w tym na potrzeby dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych) w Niemczech. B DE nie jest zarejestrowana dla potrzeb VAT w Polsce.

Na podstawie umowy zawartej przez Spółkę ze spółką B DE, prawo własności towarów pomiędzy tymi podmiotami przechodziło w momencie w którym dokonywana była zapłata za Produkty przez B DE (tzw. zastrzeżenie prawa własności do momentu otrzymania płatności). W praktyce, zapłata ta dokonywana była natomiast już po przewiezieniu Produktów na terytorium Niemiec, co oznacza, że prawo własności Produktów pomiędzy Spółką oraz B DE przechodziło w momencie, gdy Produkty były na terytorium Niemiec.

Jak wskazano powyżej, Spółka informowała N PL, że Produkty zostaną przetransportowane z Polski na terytorium Niemiec, w związku z czym Spółka dla potrzeb transakcji podawała spółce N PL numer VAT-UE pod którym jest ona zidentyfikowana dla potrzeb podatku VAT w Niemczech. W ramach dokonywanych transakcji Spółka nie podejmowała inicjatywy dowodowej w celu wykazania, że transport towarów należy przypisywać dostawom realizowanym przez Spółkę do B DE. Intencją zarówno N PL, jak również Spółki było przypisywanie transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do dostawy realizowanej pomiędzy N PL oraz Spółką.

Reguły Incoterms, które zostały podane na fakturach wystawianych przez N PL do Spółki to EX Works lub FCA (N PL wydawała Produkty z własnego magazynu po wygenerowaniu przez Spółkę numeru zamówienia);

N PL posiada dokumenty (takie np. jak listy przewozowe CMR) wskazujące, że w ramach opisanych transakcji Produkty zostały wywiezione z terytorium Polski i przewiezione na terytorium Niemiec, do końcowego nabywcy Produktów (tekst jedn.: do B DE lub nabywcy towarów od tej spółki). W momencie transakcji N PL była zarejestrowana dla potrzeb VAT-UE.

N PL traktowała ww. transakcje jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, do których stosowała stawkę 0%. Natomiast Spółka rozpoznawała wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Niemiec, a następnie opodatkowywała dostawy dokonywane do spółki B DE z zastosowaniem niemieckiej stawki VAT właściwej dla dostaw krajowych.

Ponieważ formalnie przedsiębiorstwo transportowe obciążało za swoje usługi spółkę B DE, na wystawianych (zgodnie z niemieckim prawem) fakturach Spółka wskazała warunki Incoterms EX Works lub FCA. Nie zmienia to jednak opisanych powyżej okoliczności związanych z podejmowaniem przez Spółkę działań związanych z techniczną organizacją transportu, jak również tego, że intencją N PL oraz Spółki było przypisywanie transakcji wewnątrzwspólnotowej do dostaw realizowanych przez N PL do Spółki.

Niemniej jednak, Spółka pragnie potwierdzić, że opisane powyżej zasady rozliczenia transakcji były prawidłowe, a więc że transakcje wewnątrzwspólnotowe były w sposób prawidłowy przypisywane dostawom realizowanym przez N PL do Spółki, a w konsekwencji, że Spółka nie miała obowiązku zarejestrowania się w Polsce dla potrzeb podatku VAT i wykazywania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów z terytorium Polski do spółki B DE.

Spółka pragnie zaznaczyć, że z analogicznym wnioskiem o interpretację indywidualną wystąpi także spółka N PL (do właściwego dla jej siedziby Dyrektora Izby Skarbowej).

Na zakończenie Spółka pragnie wskazać, że w przypadku ewentualnego uznania przez tut. organ podatkowy, że opisane w stanie faktycznym transakcje powinny były zostać zakwalifikowane jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów realizowane z terytorium Polski przez Spółkę, Spółka dokona rejestracji w Polsce dla celów VAT (w tym zarejestruje się jako podatnik VAT-UE) oraz wystawi faktury VAT zgodne z polskimi przepisami spółce B DE. Jednocześnie, w takim przypadku Spółce zostanie przekazana przez N PL dokumentacja transportowa (np. listy przewozowe), która aktualnie jest w posiadaniu N PL, potwierdzająca wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium Niemiec. Zostanie także opracowany system jednoznacznego powiązania przekazanych dokumentów transportowych z wystawionymi przez Spółkę fakturami VAT, w sposób niebudzący wątpliwości, że wykazane na fakturach Produkty zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium Niemiec.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie: (we wniosku oznaczone nr 1)

Czy, uwzględniając opisane w stanie faktycznym wniosku okoliczności organizacji dostawy Produktów, prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym podmiotem, który "wysyłał lub transportował towar" (tekst jedn.: któremu należało przypisać organizację transportu Produktów) w rozumieniu art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT (zarówno w brzmieniu obowiązującym przed 1 kwietnia 2013 r. jak również w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.) była Spółka.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opinii Spółki, uwzględniając opisane w stanie faktycznym wniosku okoliczności organizacji dostawy Produktów, podmiotem, który "wysyłał lub transportował towar" (tekst jedn.: któremu należało przypisać organizację transportu Produktów) w rozumieniu art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT (zarówno w brzmieniu obowiązującym przed 1 kwietnia 2013 r. jak również w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.) była Spółka.

Przepisy prawa

Zgodnie z art. 7 ust. 8 Ustawy o VAT:

"W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach."

Zgodnie z art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 1 kwietnia 2013 r.):

"W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie."

Zgodnie z art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.):

"W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie."

Zgodnie z art. 22 ust. 3 (zarówno w brzmieniu obowiązującym przed 1 kwietnia 2013 r., jak również po tej dacie):

"W przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

UZASADNIENIE stanowiska Spółki

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, w sytuacji w której dostawa tych samych towarów dokonywana jest pomiędzy trzema, lub większą ilością podmiotów, przy czym towary transportowane są bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu uczestniczącego w transakcji (tzw. dostawa łańcuchowa), to chociaż z punktu widzenia Ustawy o VAT każdy z podmiotów uczestniczących w transakcji dokonuje oddzielnej dostawy (kwestia ta wynika z art. 7 ust. 8 Ustawy o VAT), to transport towarów, na potrzeby ustalania tzw. miejsca opodatkowania, może być przyporządkowany wyłącznie jednej dostawie.

W konsekwencji, w sytuacji, w której transport towarów wiąże się z przemieszczeniem towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, tylko jedna z dostaw dokonywana w ramach łańcucha transakcji może być zakwalifikowana jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Wszystkie dostawy, które poprzedzają dostawę, której przypisywana jest wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów traktowane są jako tzw. dostawy krajowe, dla których miejsce opodatkowania znajduje się w państwie rozpoczęcia wysyłki. Natomiast miejscem opodatkowania dostaw, które odbywają się po dostawie wewnątrzwspólnotowej, jest państwo, w którym zakończyła się wysyłka lub transport.

W zakresie powyższych regulacji polskie przepisy pozostają w zgodności z przepisami prawa wspólnotowego, interpretowanymi zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"). Jak wskazał TSUE w wyroku z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG C-245/04:

"Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która - jako jedyna - zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywy Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r.

Wykładnia ta ma zastosowanie niezależnie od tego, któremu z podatników - pierwszemu sprzedawcy, pośredniemu nabywcy, czy też drugiemu nabywcy - przysługuje prawo do dysponowania towarami w trakcie ich wysyłki lub transportu.

Na gruncie polskich przepisów kluczowe dla ustalenia, której dostawie należy przypisać transport (a w konsekwencji, która dostawa może spełniać warunki do uznania jej za dostawę wewnątrzwspólnotową) jest wskazanie, który z podmiotów uczestniczących w łańcuchu dostaw jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport towarów.

I tak:

* w przypadku, gdy za wysyłkę lub transport odpowiedzialny jest pierwszy dostawca w łańcuchu dostaw, transport (a tym samym transakcję wewnątrzwspólnotową) przypisuje się pierwszej dostawie, natomiast wszystkie następujące dostawy traktuje się jak dostawy, dla których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju.

* w przypadku, gdy za wysyłkę lub transport odpowiedzialny jest ostatni w kolejności nabywca w łańcuchu dostaw, transport (a tym samym transakcję wewnątrzwspólnotową) przypisuje się ostatniej w kolejności dostawie, natomiast wszystkie poprzedzające dostawy traktowane są jak dostawy, dla których miejscem opodatkowania jest państwo wysyłki towarów;

* w przypadku, gdy za wysyłkę lub transport odpowiedzialny jest nabywca, który dokonuje dalszej odsprzedaży towarów, wówczas:

* w stanie prawnym obowiązującym do 1 kwietnia 2013 r. istniało domniemanie prawne, zgodnie z którym wysyłka lub transport jest automatycznie przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie (domniemanie to mogło więc być obalone jedynie przez nabywcę dokonującego wysyłki towarów),

* w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Zaprezentowana powyżej interpretacja przepisów dotycząca zasad przypisywania transportu została podzielona przez Ministra Finansów w wydanej broszurze:"Transakcje Łańcuchowe oraz Transakcje Trójstronne" (http://www.finanse.mf.gov.pl/documents/766655/1402295/Broszura+-+transakcje+%C5%82a%C5%84cuchowe+oraz+transakcje+tr%C3%%B3jstronne).

Należy wskazać, że polskie przepisy nie zawierają regulacji sugerującej które kryteria powinny zostać wzięte pod uwagę przy ustalaniu, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport towarów w rozumieniu art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT.

W opinii Spółki (podzielanej w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, które zostaną zacytowane poniżej) dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport kluczową okolicznością nie jest to, kto formalnie płaci za transport i na rzecz którego podmiotu wystawiana jest faktura VAT dokumentująca transport, lecz to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów.

W tym zakresie istotnym jest, który z podmiotów;

* kontaktuje się z przedsiębiorstwem transportowym w celu potwierdzenia dostępności towaru do odbioru;

* uzgadnia z przedsiębiorstwem transportowym termin odbioru, rozmiary oraz wagę towarów,

* uzgadnia sposób załadunku towarów i wymogi (np. w przypadku przewozu towarów płynnych), jakie muszą spełniać środki transportu;

* generuje numer zamówienia oraz przesyła przedsiębiorstwu transportowemu numer zamówienia upoważniający do odbioru towaru w wyznaczonym miejscu i o wyznaczonym terminie,

* kontaktuje się z pierwszym w łańcuchu dostaw sprzedawcą w celu potwierdzenia daty oraz innych szczegółów wysyłki;

* w przypadku towarów płynnych i/lub niebezpiecznych - udziela przedsiębiorcy transportowemu wskazówek dotyczących bezpiecznego załadunku, transportu oraz rozładunku towarów.

Natomiast przyjęcie odmiennego stanowiska, zgodnie z którym należy utożsamiać podmiot "organizujący transport lub wysyłkę" z podatnikiem, który dokonuje zapłaty za transport (i otrzymuje fakturę za ten transport) prowadziłoby do wniosku, że podatnicy w bardzo prosty sposób mogliby swobodnie decydować, która transakcja powinna być uznana za transakcję wewnątrzwspólnotową, poprzez odpowiednie refakturowanie pomiędzy sobą usługi transportowej. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT, każdy podmiot, który nabywa usługę w celu jej dalszej odsprzedaży traktowany jest tak, jakby sam wyświadczył usługę (innymi słowy, podmiot nabywający usługę transportową i refakturujący tą usługę na inny podmiot jest traktowany tak, jakby sam wyświadczył usługę transportową). Oznacza to, że z punktu widzeniu podatku VAT - podatnicy mogliby w nieskomplikowany sposób uzgadniać, na kogo ostatecznie zostanie wystawiona faktura za transport a tym samym, ustalać (czy wręcz "manewrować") która dostawa traktowana jest jako wewnątrzwspólnotowa.

Spółka pragnie wskazać, że jej stanowisko w ww, zakresie tj. w zakresie interpretacji pojęcia podmiotu organizującego transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT jest powszechnie podzielane w licznych indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego.

W tym zakresie, dla przykładu można wskazać następujące interpretacje przepisów prawa podatkowego:

1. W interpretacji indywidualnej z dnia 8 sierpnia 2013 r" wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o sygn. IBPP4/443-209/13/LG za prawidłowe uznano stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym:

"istota organizacji transportu zasadza się na bezpośrednim kontakcie z przewoźnikiem, w ramach którego następuje ustalanie szczegółów transportu towarów, a więc m.in. umówienie terminu, miejsca oraz warunków technicznych odbioru towarów, przy czym bez znaczenia pozostaje kwestia, kto ostatecznie obciążany jest kosztami transportu."

Warto wskazać, że w powyższej sprawie podmiot, który został wskazany przez Wnioskodawcę, jako odpowiedzialny za transport, zajmował się m.in.: nawiązaniem bezpośredniego kontaktu z przewoźnikiem, przekazaniem przewoźnikowi informacji o ilości, wymiarach i masie ładunków, przekazaniem przewoźnikowi informacji o sposobie opakowania towarów, w tym o ich zmagazynowaniu na paletach, przekazanie przewoźnikowi wszelkich innych informacji niezbędnych dla zapewnienia prawidłowej realizacji transportu; udzielenie wszelkich informacji kontrahentowi unijnemu, lub wskazanym przez niego podmiotom, związanych z wysyłką towarów, w szczególności podanie numerów identyfikacyjnych przesyłki, wskazanie planowanego terminu realizacji transportu.

2. W interpretacji indywidualnej z dnia 22 lipca 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o sygn. IBPP4/443-326/13/PK wskazano:

"Jak wskazano we wniosku pierwszy w kolejności dostawca (podmiot włoski) decyduje o takich kwestiach jak: - termin odbioru towaru,- sposób zapakowania towaru i rodzaj opakowania,- ilość paczek, - waga poszczególnych paczek, - rozmiar, itp.

Nawet jeśli firma spedycyjna jest wskazana/wynajęta przez podmiot drugi (Wnioskodawcę) lub ostatecznego nabywcę, to i tak wszystkie ww. szczegóły ustalane są z pierwszym podmiotem, który podejmuje w tej kwestii ostateczną decyzję.

(...) nawet w sytuacji zlecenia transportu towaru przez inny niż pierwszy w kolejności podmiot, czynności związanych z transportem organizuje podmiot włoski".

3. W interpretacji indywidualnej z dnia 26 maja 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, o sygn. ILPP2/443-352/10-7/ISN za prawidłowe uznano stanowisko podatnika, zgodnie z którym:

"nie jest istotne, który z podmiotów ostatecznie ponosi koszty transportu, jej zdaniem, bez znaczenia pozostaje również fakt, w jaki sposób podmiot niemiecki obciążany jest kosztami transportu. Strony mogą bowiem ustalić, że przewoźnik będzie wpierw obciążał Spółkę kosztami transportu a następnie ona koszty te będzie refakturowała na podmiot niemiecki, lub też w celu uniknięcia obciążeń administracyjnych, związanych z refakturowaniem kosztów transportu (refakturowanie oznacza bowiem, że nie obciąża ona podmiotu niemieckiego dodatkowymi kosztami, gdyż w strukturze transakcji to ona jest odpowiedzialna za organizację/zlecenie transportu, jednak nie ponosi jego kosztów), przewoźnik kosztami transportu obciąża bezpośrednio podmiot niemiecki."

4. W interpretacji indywidualnej z dnia 20 września 2012 r. o sygn. ILPP4/443-297/12-2/EWW wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu za prawidłowe uznano stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym:

"Kryterium przy ocenie tego, do której dostawy powinien zostać przyporządkowany transport jest więc to, kto organizuje / zleca przedmiotowy transport nie zaś kto ostatecznie i w jaki sposób (bezpośrednio lub pośrednio będzie obciążany jego kosztami".

5. W interpretacji indywidualnej z dnia 15 marca 2011 r. o sygn. ILPP4/443-15/12-2/ISN wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu za prawidłowe uznano stanowisko podatnika, zgodnie z którym:

"Zdaniem Wnioskodawcy, rozstrzygającym kryterium przy ocenie tego, do której dostawy powinien zostać przyporządkowany transport jest to, kto organizuje / zleca przedmiotowy transport.

Wobec tego, że Spółka organizuje i zleca transport (informuje przewoźnika o zapotrzebowaniu na usługę transportową), niezależnie od sposobu rozliczania kosztów transportu, dostawa towarów dokonywana przez nią na rzecz niemieckiego nabywcy, w wyniku której dochodzi do wywozu towarów bezpośrednio na terytorium innego państwa członkowskiego, stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z Polski."

6. W interpretacji indywidualnej z dnia 12 grudnia 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy o sygn. ITPP2/443-871/08/RS wskazano że:

"z sytuacji opisanej przez Wnioskodawcę wynika, że dokonuje on dostawy odzieży na rzecz podmiotu norweskiego, będącego jednocześnie nabywcą tych towarów i zarazem ich dostawcą na rzecz kontrahentów z innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Transportu odzieży z Polski do innych krajów Wspólnoty dokonywać będzie Spółka, która jest jego organizatorem (...). Należy zauważyć, że w oparciu o art. 22 ust. 2 zdanie pierwsze cytowanej ustawy, transport przyporządkowany będzie dostawie dokonywanej przez Spółkę na rzecz kontrahenta z Norwegi. Zatem, zgodnie z zapisem ust. 3 pkt 1 powyższego artykułu miejscem dostawy tych towarów i opodatkowania będzie terytorium kraju - Polska".

Jak wynika z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego, w strukturze transakcji istotne funkcje związane z realizacją transportu - bez których transport ten nie byłby możliwy - wykonywała Spółka. Przede wszystkim (co istotne z punktu widzenia opisanych powyżej interpretacji indywidualnych), Spółka, po uzgodnieniu dostępności Produktów z N PL, kontaktowała się z przedsiębiorstwem transportowym w celu potwierdzania dostępności i gotowości Produktów do odbioru. Jednocześnie Spółka uzgadniała z przedsiębiorstwem transportowym termin odbioru Produktów i ich dostawy, a także takie elementy dostawy jak wagę Produktów, tzw. klasę ADR (jeśli transportowany Produkt jest produktem niebezpiecznym); dokładne miejsce odbioru towaru i datę załadunku, miejsce oraz datę dostawy. Spółka generowała także za pośrednictwem systemu informatycznego powiązanego z systemem księgowym N PL numer zamówienia, który przesyłany był do przedsiębiorstwa transportowego.

Co więcej, jak zostało opisane w stanie faktycznym, pomiędzy Spółką oraz przedsiębiorstwem transportowym zostało zawarte porozumienie regulujące wiele istotnych kwestii związanych z zasadami przewozu Produktów, w tym zasadami bezpieczeństwa oraz dbałości o środowisko naturalne.

Wszystkie ww. argumenty skłaniają ku twierdzeniu, że w opisanych przez Spółkę transakcjach podmiotem, który organizował transport lub wysyłkę towarów w rozumieniu art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT była Spółka - pomimo że za transport obciążana była spółka B DE (i na spółkę tą wystawiana była przez przedsiębiorstwo transportowe faktura);

Powyższe ma istotne znaczenie dla kwestii przypisania transportu (transakcji wewnątrzwspólnotowej) do dostaw zrealizowanych przez N PL do Spółki. Do kwestii tej Spółka odnosi się w dalszych pytaniach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2-7 wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.