IPPP3/443-420/14-5/KT

Na podstawie art. 14b § i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.), uzupełnionym w dniu 3 lipca 2014 r. (data wpływu 7 lipca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia dostawy towarów dokonywanej w związku z zawartą umową komisu - jest prawidłowe.

W dniu 12 maja 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia dostawy towarów dokonywanej w związku z zawartą umową komisu. Wniosek uzupełniony został pismem złożonym w dniu 3 lipca 2014 r. (data wpływu 7 lipca 2014 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej - Wnioskodawca, Spółka lub Komitent) jest podmiotem nieposiadającym w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, lecz zarejestrowanym w Polsce na potrzeby podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca współpracuje na terytorium Polski z firmą V. Sp. z o.o. Sp. K. (dalej - Komisant) w zakresie dostawy towarów w ramach komisu. Na podstawie zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a Komisantem porozumień, Komisant sprzedaje na terytorium Polski produkty Spółki w zamian za prowizję netto określoną jako 64% kwoty należnej z tytułu sprzedaży towarów w ramach komisu, pomniejszonej o podatek VAT.

Z porozumień pomiędzy Wnioskodawcą a Komisantem wynika zatem, że efektywne wynagrodzenie netto (tzn. bez podatku VAT) Wnioskodawcy z tytułu wydania towarów Komisantowi wynosi 36% kwoty należnej z tytułu sprzedaży dokonanej przez Komisanta, pomniejszonej o podatek VAT (tekst jedn.: 36% kwoty sprzedaży netto). Zatem, kwotą efektywnego wynagrodzenia brutto, jaką ma otrzymać Wnioskodawca od Komisanta, jest 36% kwoty należnej z tytułu sprzedaży towarów w ramach komisu wraz z podatkiem VAT (kwota należna z tytułu sprzedaży brutto).

Jednocześnie, zgodnie z porozumieniami zawartymi między stronami transakcji komisowej (a także zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego), Komisant zobowiązany jest do wydania na rzecz Wnioskodawcy wszystkich kwot, które otrzymał z tytułu sprzedaży towarów w ramach komisu (tekst jedn.: kwoty brutto uzyskanej ze sprzedaży bez pomniejszania o prowizję), zaś Wnioskodawca zobowiązany jest do przekazania komisantowi należnej mu prowizji.

Technicznie rozliczenie między stronami porozumień komisowych następuje:

* częściowo poprzez potrącenie kwoty prowizji należnej Komisantowi z kwotami otrzymanymi przez Komisanta z tytułu dokonanej przez niego dostawy towarów w ramach umowy komisu,

* częściowo w formie zapłaty na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy, że podstawę opodatkowania VAT dostawy towarów dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz z Komisanta w związku z wykonaniem umowy komisu stanowi wyłącznie kwota efektywnego wynagrodzenia Wnioskodawcy netto rozumiana jako 36% kwoty należnej z tytułu sprzedaży dokonanej przez Komisanta, pomniejszonej o podatek VAT.

2. Czy prawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy, że obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Komisanta powstaje w momencie otrzymania zapłaty od Komisanta w odniesieniu do faktycznie otrzymanej kwoty efektywnego wynagrodzenia Komitenta netto, tj. pomniejszonej o VAT kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie przekazaną przez Komisanta na rzecz Wnioskodawcy (w drodze kompensaty lub przelewu bankowego) kwotą uzyskaną z tytułu dokonanej przez Komisanta dostawy towarów w ramach umowy komisu a zapłaconą przez Wnioskodawcę na rzecz Komisanta (w drodze kompensaty lub przelewu bankowego) prowizją.

3. Czy prawidłowym jest stanowisko Spółki, że kwoty przekazywane przez Komisanta na rzecz Komitenta (tekst jedn.: kwoty brutto uzyskane ze sprzedaży bez pomniejszania o prowizję), które ulegają potrąceniu z kwotą prowizji należnej Komisantowi, w części przekraczającej kwotę efektywnego wynagrodzenia Wnioskodawcy, tj. w części odpowiadającej wartości prowizji należnej Komisantowi, nie kreują obowiązku podatkowego w VAT dla Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Podstawę opodatkowania VAT dostawy towarów dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz Komisanta w związku z wykonaniem umowy komisu stanowi wyłącznie kwota efektywnego wynagrodzenia Wnioskodawcy netto rozumiana jako 36% kwoty należnej z tytułu sprzedaży dokonanej przez Komisanta, pomniejszonej o podatek VAT.

2. Obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Komisanta powstaje w momencie otrzymania zapłaty od Komisanta w odniesieniu do faktycznie otrzymanej kwoty efektywnego wynagrodzenia Komitenta netto, tj. pomniejszonej o VAT kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie przekazaną przez Komisanta na rzecz Wnioskodawcy (w drodze kompensaty lub przelewu bankowego) kwotą uzyskaną z tytułu dokonanej przez Komisanta dostawy towarów w ramach umowy komisu a zapłaconą przez Wnioskodawcę na rzecz Komisanta (w drodze kompensaty lub przelewu bankowego) prowizją.

3. Kwoty przekazywane przez Komisanta na rzecz Komitenta (tekst jedn.: kwoty brutto uzyskane ze sprzedaży bez pomniejszania o prowizję), które ulegają potrąceniu z kwotą prowizji należnej Komisantowi, w części przekraczającej kwotę efektywnego wynagrodzenia Wnioskodawcy, tj. w części opowiadającej wartości prowizji należnej Komisantowi, nie kreują obowiązku podatkowego w VAT dla Wnioskodawcy, gdyż nie stanowią one elementu podstawy opodatkowania.

Szczegółowe uzasadnienie powyższego stanowiska Spółka przedstawia poniżej.

I. Umowa komisu na gruncie prawa cywilnego oraz ustawy o VAT

1.

Umowa komisu jest umową nazwaną, uregulowaną w przepisach ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.; dalej - Kodeks cywilny). Stosownie do art. 765 Kodeksu cywilnego, przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna (w przypadku komisu kupna) lub sprzedaży (w przypadku komisu sprzedaży) rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym.

Zgodnie z art. 766 Kodeksu cywilnego, komisant powinien wydać komitentowi wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, w szczególności powinien przelać na niego wierzytelności, które nabył na jego rachunek. Powyższe uprawnienia komitenta są skuteczne także względem wierzycieli komisanta. Natomiast w myśl art. 772 ust. 1 Kodeksu cywilnego, z chwilą otrzymania ceny przez komitenta, komisant nabywa roszczenie o zapłatę prowizji.

Na gruncie prawa cywilnego umowa komisu jest umową o świadczenie usług w zakresie pośrednictwa handlowego. Na podstawie umowy komisu komisant dokonuje czynności prawnych (zawiera umowy sprzedaży) na rachunek komitenta, lecz we własnym imieniu. Działanie we własnym imieniu oznacza, że stroną tych umów oraz podmiotem praw i obowiązków z nich wynikających jest komisant. Natomiast jednoczesne występowanie na rachunek komitenta wyraża się w tym, że komisant ma obowiązek przenieść na komitenta wszelkie prawa, których podmiotem stał się na podstawie tych umów, zaś komitent ma obowiązek zwolnić go z zaciągniętych w ten sposób zobowiązań (A. Kędzierska-Cieślak, Komis (zagadnienia cywilnoprawne), Warszawa 1973, s. 30 i n.). W związku z tym pomiędzy komitentem a kontrahentem komisanta (w przypadku komisu sprzedaży - kupującym) nie powstaje bezpośrednio żaden stosunek prawny, choć w istocie skutek prawnorzeczowy w postaci przeniesienia własności rzeczy następuje pomiędzy tymi podmiotami. Odbywa się to jednakże za pośrednictwem komisanta, który kupuje bądź sprzedaje rzecz we własnym imieniu.

2.

Na gruncie ustawy o VAT, sprzedaż komisowa traktowana jest odmiennie niż na gruncie prawa cywilnego. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT "przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej".

Zatem, w świetle regulacji ustawy o VAT, w przypadku sprzedaży dokonywanej w ramach umowy komisu mamy do czynienia z dwiema następującymi po sobie dostawami towarów. Opodatkowaniu VAT podlega zarówno czynność dostawy towarów pomiędzy komitentem a komisantem, jak i dostawy towarów przez komisanta osobie trzeciej.

Ponieważ na gruncie VAT czynności wykonywane przez komisanta nie są traktowane jako usługa świadczona na rzecz komitenta, wynagrodzenie komisanta (prowizja) nie podlega odrębnemu opodatkowaniu VAT. Prowizja ta jest jednak efektywnie opodatkowana jako różnica pomiędzy kwotą wynikającą z faktur wystawionych przez komisanta na rzecz osób trzecich z tytułu sprzedaży na ich rzecz towarów należących do komitenta a kwotą podatku naliczonego VAT wynikającą z faktur wystawionych przez komitenta na rzecz komisanta dokumentujących dostawę towarów przez komitenta w ramach komisu.

II. Podstawa opodatkowania

* Podstawa opodatkowania VAT wydania towarów przez komitenta na rzecz komisanta

1.

Do końca 2013 r., na mocy art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania u komitenta była kwota należna pomniejszona o kwotę prowizji komisanta, pomniejszona o kwotę podatku - w przypadkach dostawy towarów dla komisanta.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. powyższy przepis został uchylony. Ustawodawca zrezygnował ze szczególnych uregulowań w zakresie ustalania podstawy opodatkowania przez komitenta. W tym przypadku należy zatem stosować zasady ogólne.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT "podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika".

Również w obecnym stanie prawnym podstawa opodatkowania nie obejmuje podatku VAT, co wynika z art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym "podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku".

2.

Jak wynika z powyższego, podstawą opodatkowania VAT - co do zasady - jest zapłata (wszystko co stanowi zapłatę). Zatem dla ustalenia, co w rozumieniu przepisów obowiązujących od początku 2014 r. stanowi zapłatę, konieczne jest ustalenie znaczenia pojęcia "zapłata". Przepisy ustawy o VAT nie definiują jednak tego pojęcia. Z uwagi na powyższe, w celu ustalenia jego znaczenia należy odwołać się do reguł wykładni językowej. W myśl Słownika języka polskiego, "zapłata" to "uiszczenie należności za coś", "należność za coś", "odpłacenie komuś za coś".

Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie zapłaty użyte w art. 29a ustawy o VAT powinno być rozumiane jako należność za daną czynność opodatkowaną, jako kwota bądź wartość, na którą strony się umówiły, czyli kwota, którą podatnik efektywnie ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług. Powyższe wynika z faktu, że komentowany przepis wyraźnie wskazuje, że podstawą opodatkowania jest zapłata otrzymana bądź ta, która ma zostać otrzymana. Podobne stanowisko zajął Adam Bartosiewicz w Komentarzu do ustawy o podatku od towarów i usług, w którym stwierdził, że "zapłata jest kwotą bądź wartością, na którą strony się umówiły, czyli kwotą, którą podatnik ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług".

3.

Jak wynika z powyższego, nie każda otrzymana kwota jest zapłatą stanowiącą podstawę opodatkowania VAT, lecz wyłącznie ta kwota, która jest kwotą należną z tytułu sprzedaży w rozumieniu VAT. Przy czym kwota należna powinna być rozumiana jako wynagrodzenie definitywne i definitywnie należne sprzedawcy. Jeżeli z istoty danego stosunku prawnego wynika, iż określone świadczenie od początku nie stanowi elementu definitywnego wynagrodzenia z tytułu sprzedaży, nie jest kwotą należną, a więc i zapłatą w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, podstawę opodatkowania w VAT stanowić może wyłącznie wynagrodzenie rzeczywiście należne, a wysokość wynagrodzenia może być oceniana tylko z punktu widzenia jego odbiorcy (kwota należna odbiorcy za dany towar lub usługę). Niedopuszczalna jest więc sytuacja, gdy podstawa opodatkowania byłaby wyższa od kwoty, którą podatnik ostatecznie otrzymuje. Podstawa opodatkowania powinna być proporcjonalna do ceny oraz nie może przekroczyć ceny rzeczywiście zapłaconej przez ostatecznego konsumenta.

Podobne wnioski wynikają z orzecznictwa ETS. Jak wskazano m.in. w wyroku ETS 230/87 Naturally Yours Cosmetics Ltd przeciwko Commissioners of Customs and Excise, wynagrodzenie musi dać wyrazić się w formie pieniężnej oraz jest wartością subiektywną, ponieważ podstawę opodatkowania stanowi wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane (należne), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów. Oznacza to, że wysokość wynagrodzenia może być oceniana tylko z punktu widzenia jego odbiorcy (kwota należna odbiorcy za dany towar lub usługę). Zdaniem Trybunału, podstawą opodatkowania powinna być kwota faktycznie należna - ostateczna cena. Konsekwentnie kwota opodatkowana służąca jako podstawa do wymiaru VAT, pobieranego przez władze podatkowe, nie może przekroczyć ceny rzeczywiście zapłaconej przez ostatecznego konsumenta, która jest podstawą do wyliczenia podatku VAT ostatecznie przez niego poniesionego. Również w ocenie ETS wyrażonej w orzeczeniu C-427/98 (Komisja Europejska v. Republika Federalna Niemiec), "niezgodna z Dyrektywą byłaby sytuacja, w której podstawa opodatkowania, stanowiąca podstawę wyliczenia podatku VAT nakładanego na producenta jako podatnika, jest wyższa od kwoty, jaką podatnik ten ostatecznie otrzymuje. W takim przypadku nie jest spełniona zasada neutralności podatku VAT w stosunku do podatników, w tym producenta".

* Podstawa opodatkowania VAT wydania towarów przez Spółkę na rzecz Komisanta

1.

Jak wynika ze stanu faktycznego, na podstawie zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a Komisantem porozumień Komisant sprzedaje na terytorium Polski produkty Spółki w zamian za prowizję netto określoną jako 64% kwoty należnej z tytułu sprzedaży towarów w ramach komisu, pomniejszonej o podatek VAT.

Natomiast wynagrodzeniem Wnioskodawcy, kwotą zapłaty netto, którą Wnioskodawca ma otrzymać z tytułu wydania towarów na rzecz Komisanta, jest 36% kwoty należnej z tytułu sprzedaży dokonanej przez Komisanta, pomniejszonej o podatek VAT (tekst jedn.: 36% kwoty sprzedaży netto). Zatem, kwotą efektywnego wynagrodzenia brutto, jaką ma otrzymać Wnioskodawca od Komisanta jest 36% kwoty należnej z tytułu sprzedaży towarów w ramach komisu, wraz z podatkiem VAT (kwota należna z tytułu sprzedaży brutto).

W świetle powyższego, 36% kwoty należnej z tytułu dostawy towarów dokonanej przez Komisanta pomniejszonej o podatek VAT stanowi zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, będącą podstawą opodatkowania dostawy towarów dokonanej przez Spółkę na rzecz Komisanta.

2.

W szczególności - zdaniem Spółki - nieprawidłowym byłoby twierdzenie, iż za podstawę opodatkowania VAT należy uznać całą kwotę uzyskaną z tytułu sprzedaży produktów Spółki dokonanej w ramach komisu, przekazaną przez Komisanta na rzecz Wnioskodawcy drogą kompensaty lub przelewu bankowego, tj. kwotę obejmującą prowizję Komisanta. Jak już wspomniano Wnioskodawca, zgodnie z regulacjami Kodeksu cywilnego oraz łączącą go z Komisantem umową, zobowiązany jest do wypłaty na rzecz Komisanta umówionej prowizji. Prowizja ta obniża zatem efektywne wynagrodzenie Wnioskodawcy.

Z istoty stosunku prawnego łączącego Spółkę z Komisantem wynika zatem, że kwoty uzyskane z tytułu sprzedaży produktów Spółki, przekazywane przez Komisanta na rzecz Wnioskodawcy (zgodnie z regulacjami zawartymi w Kodeksie cywilnym) nie stanowią bowiem w całości elementu definitywnego wynagrodzenia Spółki w rozumieniu VAT, tj. kwoty należnej z tytułu dostawy towarów na rzecz Komisanta. Faktyczną kwotą zapłaty, jaką otrzymuje Spółka, a więc ostatecznym przysporzeniem Spółki z tytułu dostawy towarów na rzecz Komisanta, jest zatem różnica pomiędzy faktycznie przekazaną przez Komisanta na rzecz Wnioskodawcy (w drodze kompensaty lub przelewu bankowego) kwotą uzyskaną z tytułu dokonanej przez Komisanta dostawy towarów w ramach umowy komisu a przekazaną przez Wnioskodawcę na rzecz Komisanta (w drodze kompensaty lub przelewu bankowego) prowizją.

Tym samym - zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT - podstawą opodatkowania wydania Komisantowi towarów przez Spółkę jest wyłącznie 36% kwoty należnej z tytułu sprzedaży towarów w ramach komisu, pomniejszonej o podatek VAT.

III. Obowiązek podatkowy

* Obowiązek podatkowy z tytułu wydania towarów przez komitenta komisantowi

Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o VAT "obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu wydania towarów przez komitenta komisantowi na podstawie umowy komisu".

Natomiast w myśl ust. 6 ww. przepisu "w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty".

Zatem, obowiązek podatkowy nie powstaje w momencie wydania towarów przez komitenta komisantowi, lecz dopiero w momencie otrzymania przez komitenta zapłaty za wydane towary w odniesieniu do otrzymanej części zapłaty. Jeżeli zatem komitent nie otrzyma zapłaty od komisanta lub otrzyma jedynie część zapłaty, wówczas obowiązek podatkowy nie powstanie lub powstanie wyłącznie w stosunku do otrzymanej części zapłaty.

Jednocześnie z powyższych przepisów wynika, że obowiązek podatkowy odnosi się wyłącznie do kwoty zapłaty, tj. do kwoty stanowiącej podstawę opodatkowania. Innymi słowy ewentualne kwoty przekazane przez komisanta przekraczające wysokość podstawy opodatkowania nie kreują obowiązku podatkowego dla komitenta.

* Obowiązek podatkowy z tytułu wydania towarów przez Spółkę na rzecz Komisanta

1.

Jak wynika ze stanu faktycznego, otrzymanie przez Spółkę zapłaty za towary wydane Komisantowi następuje w drodze rozliczenia dokonanego częściowo poprzez potrącenie kwoty prowizji należnej Komisantowi z kwotami otrzymanymi przez Komisanta z tytułu dokonanej przez niego dostawy towarów w ramach umowy komisu, a częściowo w formie zapłaty na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Moment dokonania ww. rozliczenia stanowi zatem moment otrzymania przez Spółkę całości lub części zapłaty za wydany towar wyznaczający moment powstania obowiązku podatkowego w VAT.

2.

Jak wskazano wyżej, podstawę opodatkowania czynności wydania towarów przez Spółkę na rzecz Komisanta stanowi 36% kwoty należnej z tytułu sprzedaży, pomniejszonej o podatek VAT. Ta kwota stanowi bowiem faktyczną zapłatę netto, jaka przysługuje Wnioskodawcy z tytułu dostaw realizowanych na rzecz Komisanta.

Jednakże z uwagi na to, że obowiązek podatkowy dla komitenta powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty wyłącznie w stosunku do otrzymanej kwoty, obowiązek podatkowy od całości podstawy opodatkowania (36% kwoty należnej z tytułu sprzedaży, pomniejszonej o podatek VAT) powstanie w momencie, gdy w wyniku rozliczenia dokonanego między stronami porozumień komisowych, Spółka definitywnie/ostatecznie otrzyma zapłatę całej powyższej kwoty wraz z podatkiem VAT.

Jeżeli natomiast kwota otrzymanej przez Wnioskodawcę definitywnie zapłaty będzie niższa niż 36% kwoty należnej z tytułu sprzedaży powiększonej o VAT, wówczas obowiązek podatkowy powstanie wyłącznie w stosunku do kwoty faktycznie otrzymanej (tekst jedn.: kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie przekazaną przez Komisanta na rzecz Wnioskodawcy kwotą uzyskaną z tytułu dokonanej przez Komisanta dostawy towarów w ramach umowy komisu a przekazaną przez Wnioskodawcę na rzecz Komisanta prowizją), pomniejszonej o VAT.

3.

Z uwagi na to, że - jak wskazano wyżej - obowiązek podatkowy odnosi się wyłącznie do kwoty zapłaty, tj. do kwoty stanowiącej podstawę opodatkowania - kwoty przekazywane przez Komisanta na rzecz Komitenta, które ulegają potrąceniu z kwotą prowizji należnej Komisantowi, w części odpowiadającej wartości prowizji należnej Komisantowi, nie kreują obowiązku podatkowego u Komitenta. Powyższe wynika z faktu, że ww. kwoty nie stanowią elementu podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów realizowanej przez Komitenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.