IPPP3/443-419/14-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2014 r. (data wpływu 9 maja 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozliczenia na druku VAT-23 przemieszczenia żurawia kołowego - jest prawidłowe.

W dniu 9 maja 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozliczenia na druku VAT-23 przemieszczenia żurawia kołowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (zwana dalej: Podatnikiem lub Wnioskodawcą) świadczy m.in. usługi wynajmu sprzętu budowlanego, w tym m.in. wynajmu budowlanych żurawi samojezdnych. Pojazdy te mogą poruszać się samodzielnie po drogach publicznych i w związku z tym podlegają rejestracji we właściwych urzędach gminy jako samochód specjalny - żuraw samochodowy (kod ITS: 07-506).

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Żuraw kołowy (samojezdny, samobieżny), to urządzenie dźwigowe na podwoziu samochodu ciężarowego lub specjalnie skonstruowanym podwoziu samojezdnym, używane stacjonarnie do prac przeładunkowych i montażowych. Żuraw samochodowy składa się z wciągarek i wychylnego wysięgnika o konstrukcji teleskopowej lub kratowej osadzonego na obrotowym pomoście (kolumnie), co zapewnia podnoszenie i opuszczanie ciężaru oraz jego przemieszczanie przez obrót pomostu i zmianę wysięgu.

Przygotowanie do pracy żurawia polega na przejechaniu maszyną na miejsce pracy oraz odpowiednie do klasy udźwigu zabalastowanie go przywiezionymi dodatkowo innym transportem blokami betonowymi lub stalowymi. Maszyny o mniejszym udźwigu są zabalastowane na swoim pokładzie, te o większych udźwigach muszą mieć więcej bloków obciążeniowych dowożonych oddzielnie. Stabilizacji żurawia względem podłoża służą wysuwane na miejscu przeznaczenia podpory boczne stanowiące część składową maszyny. W przypadku wysięgnika o konstrukcji kratowej przed przystąpieniem do pracy konieczne jest zmontowanie wysięgnika z oddzielnych elementów. Maszyna nie może pracować bez stacjonarnego jej osadzenia, zabalastowania i ustabilizowania. Standardowo do jej obsługi wystarcza jedna osoba, która jednocześnie jest kierowcą (w trakcie dojazdu) i operatorem (w trakcie pracy).

Wnioskodawca zamierza nabywać takie maszyny u producenta (dostawcy) zarejestrowanego na terenie Unii Europejskiej (Niemcy i inne państwa członkowskie). Zakup dotyczyć będzie fabrycznie nowych, kołowych teleskopowych lub kratowych żurawi hydraulicznych różnych marek o różnych grupach udźwigu i parametrach technicznych. Maszyny będą fabrycznie nowe, zakupione ex works w zakładach producentów lub u ich przedstawicieli handlowych. Nienależnie od zróżnicowania modeli i specyfikacji technicznej planowanych zakupów, nabywane żurawie będą zawsze żurawiami samojezdnymi scharakteryzowanymi jak wyżej.

Z uwagi na konieczność rejestracji zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, Wnioskodawca zobowiązany będzie do przedłożenia w wydziale komunikacji zaświadczenia wydanego przez właściwy organ potwierdzający:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy nabywane przez Podatnika żurawie samojezdne stanowią "nowy środek transportu" w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. bądź "inny środek transportu" o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, zakupowane żurawie nie będą spełniać definicji nowego środka transportu wyrażonej w art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., gdyż nie są to pojazdy przeznaczone do transportu osób lub towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przez pojęcie nowego środka transportu należy rozumieć przeznaczone do transportu osób lub towarów:

Za nowe środki transportu mogą być uznane pojazdy lądowe, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem).

Pojazdy lądowe spełniające powyższe warunki, tj.;

- są uznawane za nowy środek transportu.

Do uznania pojazdów za nowe środki transportu konieczne jest łączne spełnienie powyższych warunków, których jednak zakupowane pojazdy (żurawie samojezdne) nie spełniają.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż ustawa z dnia 11 marca 2004 r. nie zawiera definicji "środka transportu". W kontekście ww. regulacji istotne jest ustalenie znaczenia pojęcia "środek transportu". Ustawa o podatku od towarów i usług precyzuje jedynie to, jakie pojazdy lądowe, jednostki pływające oraz statki powietrzne uważane są za nowe środki transportu. Definicję tego pojęcia, co prawda użytego w innym kontekście, zawiera art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 77, poz. 1), obowiązujący od dnia 1 lipca 2011 r. Stwierdza on, że "środek transportu", o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystywania w celu transportu. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

Analiza powyższych zapisów wskazuje na to, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. W ocenie Wnioskodawcy, nabywane żurawie samojezdne nie będą również spełniać przesłanki do uznania ich za "środek transportu", gdyż nie są i nie będą to pojazdy wykorzystywane do transportu (osób lub towarów).

Cytowana powyżej definicja "środków transportu" ma charakter ogólny i otwarty. Nie oznacza to jednak, że jej zakresem objąć można każde urządzenie. Egzemplifikacja rodzajów pojazdów, które posiadają atrybut środków transportu wskazuje na pewne wspólne cechy jakie posiadają pojazdy wymienione w Rozporządzeniu i jakie posiadać powinny inne pojazdy, których ustawodawca nie wymienił bezpośrednio, lecz które za środki transportu powinno się uznać z uwagi na analogiczną charakterystykę. Cechami tymi są z pewnością (zgodnie z pierwszą częścią cytowanej definicji): zamierzona już na etapie projektowania funkcja, którą jest przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce oraz techniczna możliwość wykorzystania urządzenia do tego celu. Nie są to jednak wystarczające przestanki uznania danego urządzenia za środek transportu. Gdyby tak w istocie było, zbędne byłoby wymienianie przykładowych pojazdów spełniających te cechy. Analiza katalogu przykładowych środków transportu pokazuje jednoznacznie, że intencją autorów Rozporządzenia było objęcie zakresem definicji pojazdów zdolnych do przewiezienia osób lub rzeczy z miejsca na miejsce przy jednoczesnym założeniu mobilności tychże pojazdów. Owa mobilność (możliwość poruszania się w terenie, po drodze, placu, akwenie wodnym, etc.) jako determinanta środka transportu dotyczy każdego z wymienionych pojazdów stanowiąc ich wspólny mianownik. Brak takiej cechy dotyczący określonego urządzenia uniemożliwia uznanie go za środek transportu w świetle przytoczonej definicji.

Pogląd powyższy podzielają także organy podatkowe - przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 5 września 2012 r., sygnatura: IBPP4/443-230/12/LG zaznaczając, że (cyt.)"analiza powyższych regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, którym jest przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce". Oczywiste jest zatem, że do zaistnienia przewozu konieczna jest cecha mobilności transportowej (czego z natury rzeczy nie posiadają żurawie samojezdne będące przedmiotem niniejszego wniosku).

W ocenie Wnioskodawcy nabywane żurawie nie spełnią wymogów do uznania ich za "nowy środek transportu" a także za "środek transportu" w rozumieniu rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011, ponieważ nie są to pojazdy przeznaczone do transportu osób lub towarów, ich podstawowa i właściwa ich przeznaczeniu funkcja realizowana jest stacjonarnie po wykluczeniu możliwości mobilności (po unieruchomieniu i ustabilizowaniu), ich "samojezdność" przejawia się wyłącznie tym, że możliwe jest (dzięki podwoziu samochodowemu) przemieszczanie ich z miejsca na miejsce, ale w trakcie tego przemieszczania nie jest realizowana żadna funkcja przewozu osób lub towarów, a także nie może być realizowana podstawowa funkcja, dla której te maszyny były zaprojektowane i wykonane. Wobec powyższego, żurawie, które Podatnik zamierza nabyć, nie będą spełniały przesłanek skutkujących uznaniem ich za "nowy środek transportu" w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., a tym bardziej za "środek transportu".

Wobec braku określenia w definicji "środka transportu", w celu określenia funkcji jaką pełnić będą nabywane maszyny należy odwołać się do klasyfikacji statystycznych. Żurawie samojezdne - na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm. zwane dalej PKWiU) - należy bowiem zakwalifikować jako pojazd specjalny. W ocenie Wnioskodawcy pojazdy te mieszczą się bowiem w grupowaniu 29.10.5 - Pojazdy samochodowe przeznaczone do celów specjalnych, z wyłączeniem motocykli oraz podgrupie 29.10.51 - żurawie samochodowe i samojezdne (29.10.51.0 - Żurawie samochodowe i samojezdne).

Zaklasyfikowanie pojazdu do grupy samochodów osobowych bądź specjalnych może zostać dokonane na podstawie analizy Scalonej Nomenklatury. Scaloną Nomenklaturę Towarową Handlu Zagranicznego (CN) określają przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1810/2001 z dnia 7 września 2004 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 327 z 30 października 2004). Opisany pojazd (żuraw samojezdny) jest pojazdem mechanicznym specjalnego przeznaczenia określonym w pozycji oznaczonej kodem 8705. Pozycja 8705 Scalonej Nomenklatury obejmuje pojazdy silnikowe specjalnego przeznaczenia, inne niż te zasadniczo przeznaczone do przewozu osób lub towarów (na przykład pojazdy pogotowia technicznego, dźwigi samochodowe, pojazdy strażackie, betoniarki samochodowe, zamiatarki, polewaczki, przewoźne warsztaty, ruchome stacje radiologiczne) w tym w szczególności:

* 8705 10 - Dźwigi samojezdne (żurawie samochodowe),

* 8705 20 - Samojezdne wieże wiertnicze,

* 8705 30 - Pojazdy strażackie,

* 8705 40 - Betoniarki samochodowe,

* 8705 90 - Pozostałe.

Wg not wyjaśniających pozycja CN 8705 obejmuje pojazdy mechaniczne specjalnego przeznaczenia, inne od tych, które zostały zasadniczo zbudowane do przewozu osób lub towarów (na przykład pojazdy pogotowia technicznego, dźwigi samochodowe, pojazdy strażackie, betoniarki samochodowe, zamiatarki, polewaczki, przewoźne warsztaty, ruchome stacje radiologiczne). Pozycja 8705 obejmuje pojazdy samochodowe, specjalnie skonstruowane albo przystosowane, wyposażone w różne urządzenia umożliwiające wykonywanie niektórych funkcji nietransportowych, co oznacza, iż pierwotnym przeznaczeniem pojazdu w niniejszej pozycji nie jest przewóz osób albo towarów.

Zgodnie z powołanymi notami wyjaśniającymi pozycja CN 8705 obejmuje m.in.:

" (7) Ciężarówki (samochody ciężarowe) z żurawiami nieprzeznaczone do przewozu towarów, składające się z podwozia pojazdu silnikowego, na którym na stałe zamontowano kabinę i żuraw obrotowy. Jednakże ciężarówki (samochody ciężarowe) mające własne urządzenia ładunkowe są wyłączone (pozycja 8704)."

Pozycja ta nie obejmuje:

(a) Samobieżnych walców drogowych (pozycja 8429).

(b) Wałów rolniczych (pozycja 8432).

(c) Małych urządzeń samobieżnych kierowanych przez pieszego, wyposażonych w silnik pomocniczy, np. zamiatarek parków, ogrodów itp. oraz urządzeń do malowania pasów na drogach (pozycja 8479).

(d) Samochodów mieszkalnych (pozycja 8703).

Wg. not wyjaśniających, aby zakwalifikować do niniejszej pozycji pojazd mający mechanizm do podnoszenia albo manewrowania, niwelacji gruntu, urządzenia do wykopywania albo wiercenia itp. musi on stanowić zasadniczo kompletne podwozie albo ciężarówkę (samochód ciężarowy), tzn. mieć przynajmniej następujące elementy mechaniczne: silnik napędowy, skrzynię biegów, sterowanie zmianą biegów oraz mieć urządzenia do kierowania i hamowania. Nabywane żurawie spełniać będą przestanki, aby uznać je za pojazdy specjalne.

W przypadku ich zakupu przez Wnioskodawcę od kontrahenta zagranicznego, nie dojdzie zatem do wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu. Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ nabywane żurawie należy uznać za pojazdy specjalne (zgodnie z powyższą definicją nieprzeznaczone do przewozu osób i towarów), to nie mogą być zakwalifikowane jako "nowy środek transportu lub "inny środek transportu", a tym samym nie ma zastosowania art. 103 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. oraz nie ma konieczności składania deklaracji VAT-23 i odprowadzania podatku od towarów i usług.

Do identycznych wniosków doszedł Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w Interpretacji Indywidualnej nr IPPP3/443-48/14-2/k.c. z 4 kwietnia 2014 r., który w podobnym zapytaniu dotyczącym nabywania żurawi samojezdnych oraz konieczności składania deklaracji VAT-23 z tego tytułu i odprowadzania podatku od towarów i usług, wyraził pogląd w całości zbieżny ze zdaniem Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług zamierza nabywać żurawie kołowe (samojezdne, samobieżne) u producenta zarejestrowanego na terenie Unii Europejskiej (Niemcy i inne państwa członkowskie). Zakup dotyczyć będzie fabrycznie nowych, kołowych teleskopowych lub kratowych żurawi hydraulicznych różnych marek, o różnych grupach udźwigu i parametrach technicznych. Maszyny będą fabrycznie nowe, zakupione ex works w zakładach producentów lub u ich przedstawicieli handlowych. Nienależnie od zróżnicowania modeli i specyfikacji technicznej planowanych zakupów, nabywane żurawie będą zawsze żurawiami samojezdnymi. Żuraw kołowy (samojezdny, samobieżny), to urządzenie dźwigowe na podwoziu samochodu ciężarowego lub specjalnie skonstruowanym podwoziu samojezdnym, używane stacjonarnie do prac przeładunkowych i montażowych. Żuraw samochodowy składa się z wciągarek i wychylnego wysięgnika o konstrukcji teleskopowej lub kratowej osadzonego na obrotowym pomoście (kolumnie), co zapewnia podnoszenie i opuszczanie ciężaru oraz jego przemieszczanie przez obrót pomostu i zmianę wysięgu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy nabywane żurawie samojezdne stanowią "nowy środek transportu" w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy bądź inny środek transportu, o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy.

Na wstępnie należy zauważyć, że podstawowym obowiązkiem podatnika jest zapłata podatku, co prowadzi do wykonania zobowiązania podatkowego, ciążącego na podatniku.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Z kolei w art. 103 ust. 4 ustawy, stwierdza się, że przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przy czym w myśl art. 9 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

- jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawca jako polski podatnik podatku od towarów i usług, w ramach swojej działalności gospodarczej, zamierza nabywać nowe żurawie samojezdne od różnych producentów, zarejestrowanych na terenie Unii Europejskiej. Zatem przemieszczenie takiego towaru między producentem z kraju UE innego niż Polska do podatnika VAT w Polsce, jakim jest Wnioskodawca, spełnia definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy.

Z kolei pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w treści art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, gdzie stwierdza się, że pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta, (...).

Aby można uznać jakąkolwiek maszynę czy urządzenie za "nowy środek transportu", należy przede wszystkim ustalić, czy będzie ono zawierało się w zakresie pojęciowym "środka transportu".

Zgodnie z art. 38 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 77, poz. 1), na który powołuje się również Wnioskodawca, "środek transportu" obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Przepis ten zawiera również, w ust. 2, niewyłączną, przykładową listę takich środków transportu. Obejmuje ona w szczególności następujące pojazdy:

Analiza powyższych regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Innymi słowy, użyty w unijnej definicji zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń. Przeznaczenie to, czyli przewóz, należy odczytywać wąsko, chociażby w kontekście regulacji dotyczących ruchu drogowego i przykładowego katalogu pojazdów zawartego w ust. 2 art. 38 Rozporządzenia.

Na podstawie art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.), pojazd to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane; (...)

Wnioskodawca w swoim uzasadnieniu wskazuje, że nabywane żurawie samojezdne nie będą spełniać przesłanki do uznania ich za "środek transportu", gdyż nie są i nie będą to pojazdy wykorzystywane do transportu osób czy towarów. Podstawowa funkcja nabywanych żurawi realizowana jest stacjonarnie, tj. po ich unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Pewna mobilność tych urządzeń przejawia się wyłącznie w tym, że mogą się przemieszczać z miejsca na miejsce.

Tym samym, pomimo swojej mobilności, żurawie samojezdne opisane w sprawie nie mogą być uznane za środki transportu w rozumieniu ustawy o VAT.

Dlatego stwierdzić należy, że nabywane przez Wnioskodawcę żurawie kołowe nie stanowią środka transportu, ponieważ nie służą do przemieszczania towarów ani osób. Tym samym, przedmiotowy pojazd nie będzie wypełniał definicji "nowego środka transportu".

Zatem do czynności jego nabycia nie będzie miał zastosowanie art. 103 ust. 4 i 5 ustawy, tzn. Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji VAT-23 oraz zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.